Αντιμέτωπη με τις οικονομικές δυσχέρειες, η ισπανική περιοχή της Καταλονίας εξέλεξε πρόσφατα πολιτικούς με αποσχιστική τοποθέτηση, το Ηνωμένο Βασίλειο απείλησε, όχι απλά να ασκήσει βέτο στον προϋπολογισμό της ΕΕ, αλλά και να ορίσει δημοψήφισμα για τον βρετανικό λαό σχετικά με το μέλλον της χώρας στην ΕΕ. Η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία – ‘δεκανίκι’ σχετικά με το χρέος της, ενώ στη χώρα τόσο η τιμή του γάλατος όσο και η τιμή ενός νέου iPhone είναι οι υψηλότερες στην ευρωπαϊκή αγορά!
Όλα αυτά την στιγμή που η Γερμανία επιβάλει την οικονομική λιτότητα στα κράτη της ΕΕ, δυσχεραίνοντας έτσι το ευρωπαϊκό χρέος, φοβούμενη αφενός τις Κεϋνσιανές οικονομικές θεωρίες περί δημοσιονομικής τόνωσης, αφετέρου τα φαντάσματα του υπερπληθωρισμού της Βαϊμάρης που συνεχίζουν να στοιχειώνουν τους Γερμανούς από τη δεκαετία του 20’.
Κάπου εδώ πρέπει να τεθεί το εξής ερώτημα. Τι μας οδήγησε σε όλα αυτά τα σύγχρονα γεγονότα και τι απέγινε το όνειρο της ευρωπαϊκής ευημερίας;
Αντί για ευημερείς, οι Ευρωπαίοι αντιλήφθηκαν ότι έχουν καταντήσει σαν τον Σίσυφο, την μορφή της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και είναι καταδικασμένοι για μια ζωή να σπρώχνουνε στην ανηφόρα ένα δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος το οποίο θα κυλάει προς τα κάτω ξανά και ξανά.
Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης είναι σχετικά πρόσφατο και αποτελεί γέννημα θρέμμα του Γαλλό-Γερμανικού άξονα που πλέον ‘διοικεί’ την ΕΕ. Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και κάθε άλλος λακές γραφειοκράτης τους στις Βρυξέλλες θα ήθελαν να πιστεύετε ότι η ενωμένη Ευρώπη δημιουργήθηκε προς οικονομικό όφελος των Ευρωπαίων. Αντιθέτως, η τελευταία δημιουργήθηκε για να κατευνάσει και να εξαλείψει τους κρυφούς φόβους των Γάλλων και των Γερμανών για μια τυχών μελλοντική, πολεμική σύρραξη.
Είναι όμως αρκετός αυτός ο ευγενής σκοπός για να δημιουργήσει ένα πολιτικό modus operandi, ικανό να ενώσει τους λαούς της Ευρώπης;
Το 1818, ο τσάρος Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ένωση της Ευρώπης στη σύνοδο του Αιξ- λα-Σαπέλ, ενώ η αμέσως επόμενη πρόταση για την Ευρωπαϊκή Ένωση διατυπώθηκε στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ο πρώτος που ανέφερε τον όρο «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» στην ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, την 9η Σεπτεμβρίου 1946, αναφέροντας τα εξής:
«Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μόνον έτσι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι του μόχθου θα μπορέσουν να ξαναγευτούν τις απλές χαρές και τις ελπίδες που δίνουν νόημα στη ζωή».
Ωστόσο, στην τελευταία παράγραφο του λόγου του ο Τσόρτσιλ περιγράφει ξεκάθαρα το όραμά του για την Ευρώπη εξαιρώντας την Βρετανία, καθώς αναφέρει ότι:
«Αναγνωρίζουμε ότι μόνο καλά και ενθαρρυντικά αποτελέσματα θα μπορέσει να αποδώσει μια ευρωπαϊκή κοινότητα, που θα είναι πιο πλούσια, πιο ελεύθερη, πιο ευτυχισμένη. Εμείς όμως οι Βρετανοί, έχουμε τα δικά μας όνειρα, τη δική μας αποστολή. Είμαστε με την Ευρώπη αλλά δεν ανήκουμε στην Ευρώπη. Συνδεόμαστε μ’ αυτήν, αλλά δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ αυτή. Ενδιαφερόμαστε γι’ αυτή και είμαστε σύντροφοί της, δεν δεχόμαστε όμως να απορροφηθούμε απ’ αυτή».
Ιθύνοντες στην βεβιασμένη ώθηση που δόθηκε για να ενωθεί η Ευρώπη, υπήρξαν δύο πρώην ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν αντίστοιχα. Οι δυο τους πλάσαραν στα πλήθη τα οικονομικά οφέλη που θα προέκυπταν από την ενωμένη Ευρώπη, συγκαλύπτοντας την πραγματική τους πρόθεση που δεν ήταν άλλη από το να αποτίσουν έναν ιμπεριαλιστικό, Γαλλο-Γερμανικό φόρο τιμής στον Φράγκο αυτοκράτορα Καρλομάγνο, ο οποίος είχε ενώσει τη δυτική Ευρώπη τον 8ο αιώνα μ.Χ.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι τόσο η γαλλική όσο και η γερμανική βασιλική οικογένεια ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Καρλομάγνου.
Το 1988 ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν παρέλαβαν από κοινού το βραβείο «Καρλομάγνος» το οποίο απονέμεται από την διοργανώτρια πόλη του Άαχεν στην Γερμανία, σε άτομα που συνεισφέρουν στην προώθηση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης.
Αυτό συμβαίνει γιατί η πόλη του Άαχεν θεωρεί ότι ο Καρλομάγνος ήταν ο «ιδρυτής του δυτικού πολιτισμού» καθώς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το Άαχεν υπήρξε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο της σύγχρονης δυτικής Ευρώπης. Το 2008 το βραβείο απονεμήθηκε στην Άγκελα Μέρκελ.
Ωστόσο, ένας σύγχρονος Έλληνας ή ένας Ιταλός (απόγονοι της κλασικής κληρονομιάς της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης) θα διαφωνήσουν κάθετα με τον ισχυρισμό ότι ένας βάρβαρος Φράγκος ηγέτης ήταν ο «ιδρυτής του δυτικού πολιτισμού» υποστηρίζοντας ότι τα θεμέλια της Ευρώπης στηρίζονται στην κλασική δόξα της Ελλάδας και της Ρώμης και κατ’ επέκταση του Βυζαντίου.
Το Βυζάντιο κράτησε ζωντανή την κλασική κληρονομιά της Ελλάδας και της Ρώμης για περισσότερα από χίλια χρόνια και στη συνέχεια την παρέδωσε στην Ευρώπη της Αναγέννησης. Η μεταλαμπάδευση της κλασικής ελληνικής γνώσης στην Ευρώπη, πραγματοποιήθηκε από τους μεσαιωνικούς απογόνους των Ελλήνων αυτών καθαυτών και όχι από τους Άραβες της Ισπανίας όπως θέλει ο μύθος.
Ο Καρλομάγνος έτρεφε αντιπάθεια και απέχθεια για το Βυζάντιο γιατί το ζήλευε. Η ζήλια αυτή ήταν συνεχώς φανερή και από άλλους λαούς της δυτικής Ευρώπης και κατέληξε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από χριστιανούς κατά τη διάρκεια της 4ης σταυροφορίας, το 1204 και την επισφράγιση του Σχίσματος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους βίαιους Φράγκους σταυροφόρους.
Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα οδήγησαν στην αποδυνάμωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επιτρέποντας στις ισλαμικές ορδές των Οθωμανών να εισβάλουν στο Βυζάντιο και να εγκαταστήσουν το ορμητήριό τους στην γωνία αυτή της Ευρώπης. Για να φτάσουνε σήμερα να ζητάνε ευθαρσώς την είσοδό τους στο ευρωπαϊκό λόμπι, βασίζοντας το αίτημά τους σε αυτήν την υπεξαίρεση· μια υπεξαίρεση που επετράπη και κατέστη δυνατή χάρη στους συμμάχους μας στην δυτική Ευρώπη!
Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι μετέπειτα Φράγκοι αυτοκράτορες επεδίωξαν γάμους με πριγκίπισσες του Βυζαντίου έτσι ώστε να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους και να προφασιστούν την όποια σχέση με την δόξα και την κληρονομιά του κλασικού κόσμου.
Όπως για παράδειγμα η πριγκίπισσα του Βυζαντίου, Θεοφανώ Σκλήραινα η οποία παντρεύτηκε τον Γερμανό βασιλιά Όθωνα Β’. Οι γάμοι τους τελέστηκαν στις 14 Απριλίου 972 από τον Πάπα Ιωάννη ΙΓ’ στον Άγιο Πέτρο. Η Θεοφανώ θεωρούνταν από τους Γερμανούς το απόλυτο σύμβολο εκλεπτυσμού και κύρους.
Η άφιξη της Θεωφανώς στη Γερμανία προκάλεσε αρκετή αναστάτωση. Η βυζαντινή πριγκίπισσα λουζόταν καθημερινά, διάβαζε πολύ, ντυνόταν με μεταξωτά, φόραγε πολύτιμα κοσμήματα και πολυτελή ρούχα ενώ προκάλεσε σοκ στους Γερμανούς τη στιγμή που πήγε να φάει και χρησιμοποίησε πιρούνι, και όχι τα χέρια της όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη στην δυτική Ευρώπη.
Ωστόσο, για τη σύγχρονη Ευρώπη η ένδοξη κληρονομιά μας δεν έχει πλέον καμία απολύτως σημασία εάν δεν καταφέρουμε να συνέλθουμε από αυτό το οικονομικό χάος και την κακουχία που μολύνει την Ευρώπη σαν μικρόβιο.
Γιατί δεν είμαστε οι κουρελιάρηδες, λασπωμένοι, και αξιοθρήνητοι αμαρτωλοί που βασανίζονται σε κάποιο κύκλο της κόλασης του Δάντη, αλλά ούτε και οι απελπισμένες μορφές στους «αστούς του Καλαί»!
Η Ευρώπη ήταν και εξακολουθεί να είναι η γη της ελπίδας, της δόξας και της διάνοιας· η γη όπου δημιουργήθηκαν τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Με ανθρώπους που μοιάζουν στον Ζορμπά και ανεβαίνουν στα τραπέζια για να χορέψουν κόβοντας τον αέρα με τα πόδια τους σαν να ‘τανε λεπίδες και ενσαρκώνουν την διχοτομία του διονυσιακού και του απολλώνιου αρχετύπου, ή την σφριγηλότητα και τον λυρισμό του Καβάφη και του Σεφέρη. Με ανθρώπους που μοιάζουν με αυτόν τον γίγαντα της Γαλλίας, τον Καμύ που μασούλαγε μπαγκέτες, έπινε αψέντι και έκανε έρωτα στις γυναίκες ζώντας με το τυπικό γαλλικό «ταμπεραμάντ» και μιλώντας με γαλλικό «αξάν», που περπατούσε στα γραφικά σοκάκια και τα περίφημα γαλλικά καφέ περιβαλλόμενος από γαστρονομικές ευωδίες. Με ανθρώπους όπως οι πανέμορφοι Ιταλοί τενόροι που μαγεύουν τις ψυχές μας καθώς σουλατσάρουν κάτω από τις καμάρες των στοών και βλέπουν να περνούν οι παρελάσεις κάτω από τον φλογερό ουρανό της Σιένα. Με ανθρώπους όπως οι μαγευτικοί και ηρωικοί Σπανιόλοι, όπως ο Πικάσο που δημιουργούν αριστουργήματα υπό τους ήχους του φλαμένκο και από τη σκόνη των ταυρομάχων. Την ίδια στιγμή εμείς, οι θεατές αυτού του εκπληκτικού ευρωπαϊκού γλεντιού, παρακολουθούμε αυτά τα πράσινα βλαστάρια πολιτισμού να αναρριχώνται προς τον ήλιο και γεμίζουμε το στομάχι μας με το γλυκό χυμό ροδιού που κυλάει στα πρόσωπά μας.
Ένας ευχάριστος οιωνός είναι το γεγονός ότι τα τελευταία τριακόσια χρόνια οι Γερμανοί και οι Γάλλοι παρήγαγαν τα πιο όμορφα και ισχυρά δείγματα πολιτισμού της ιστορίας τους, προσθέτοντας εαυτούς στο σώμα των δυτικών πολιτιστικών παραδόσεων και λαμβάνοντας θέση στο πλευρό των κλασικών ελληνικών και ρωμαϊκών πολιτιστικών κληρονομιών. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα ενωμένο μέτωπο και να σταματήσουμε να αλληλοκατηγορούμαστε για τα οικονομικά δεινά της Ευρώπης, καθώς φέρουμε όλοι ευθύνη.
Στο άρθρο 121 της συνθήκης του Μάαστριχτ παρουσιάζονται τα τέσσερα κριτήρια σύγκλισης. Το δεύτερο κριτήριο που φέρει τον τίτλο «δημόσιο χρέος» αναφέρει ότι:
«Ο λόγος μεταξύ του ακαθάριστου δημόσιου χρέους και του ΑΕγχΠ δεν πρέπει να υπερβαίνει το 60% στο τέλος του προηγούμενου οικονομικού έτους».
Ωστόσο το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι 82,8% στην Γερμανία, 91% στη Γαλλία, 86% στο Ηνωμένο Βασίλειο, 68,2% στην Ολλανδία, και 150,3% στην Ελλάδα. Το αντίστοιχο ποσοστό των κρατών μελών στο σύνολό τους αγγίζει το 90%. Σύμφωνα λοιπόν με τα σύγχρονα οικονομικά δεδομένα, τα 17 από τα 27 κράτη μέλη δεν πληρούν τα κριτήρια σύγκλισης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου!
Οι δυο σημαντικότεροι μοχλοί οικονομικής διαχείρισης που διαθέτει ένα κράτος είναι το κυμαινόμενο νόμισμα και το επιτόκιο καθώς του επιτρέπουν να διαχειρίζεται την οικονομική ζήτηση και προσφορά με το να ανατιμά ή να υποτιμά το νόμισμα και το επιτόκιό του.
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή τα 27 κράτη μέλη της Ευρώπης στερούνται των δύο αυτών μοχλών γεγονός που βασικά σημαίνει ότι ξεμένουν με δεμένα χέρια και ότι μοναδικό τους όπλο είναι οι περικοπές και η οικονομική λιτότητα.
Οι χώρες αυτές προσπαθούν να είναι ανταγωνιστικές περικόπτοντας τις δημόσιες δαπάνες, με σκοπό την αποπληρωμή του χρέους και ταυτόχρονα να διατηρήσουν σταθερές τιμές συναλλάγματος, γεγονός που είναι οικονομικά αδύνατον.
Η Γαλλία αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την Ευρώπη καθώς δεν έχει καταφέρει να εξισορροπήσει ούτε έναν προϋπολογισμό της από το 1981, πρόσφατα δε ο οίκος αξιολόγησης Moody’s υποβάθμισε τη γαλλική πιστοληπτική ικανότητα σε Aa1 από ΑΑΑ. Επιπλέον οι δημόσιες δαπάνες της χώρας αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα η λήψη αριστερών μέτρων καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Από την άλλη η Γερμανία, ενώ τα περασμένα έτη είχε πλεόνασμα στους προϋπολογισμούς της, προτίμησε ωστόσο να το δανείσει σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη από το να το εκμεταλλευτεί για να ενισχύσει την οικονομία και να διεγείρει τις καταναλωτικές δαπάνες και την ζήτηση!
Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα πρέπει να παρθούν σκληρές αποφάσεις. Πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να παραδεχτούμε ότι για την κατάστασή μας φέρουμε μερίδιο ευθύνης. Το κράτος βέβαια είναι συνένοχο με το να διατηρεί προστατευόμενα επαγγέλματα και επιχειρήσεις και με το να επιτρέπει συνομωσίες μεταξύ των παραγωγών την στιγμή που τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι το γάλα, το τυρί και τα αυγά είναι 31% πιο ακριβά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ οι τιμές στις ελιές και τα δημητριακά είναι 16% παραπάνω.
Η άμεση απάντηση σε αυτό το μη βιώσιμο επίπεδο χρέους είναι τριμερής: μερική λιτότητα, δομικοί οικονομικοί μετασχηματισμοί, και μείωση του χρέους. Οι τράπεζες θα διαφωνήσουν με το τελευταίο όμως και ο τραπεζικός τομέας που την τελευταία δεκαετία εξέδιδε δάνεια ανενόχλητος, πρέπει να επωμιστεί ένα μερίδιο από το βάρος που σηκώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι…
Ίσως τα κράτη της νότιας Ευρώπης να έπρεπε να δημιουργήσουν τη δική τους οικονομική ζώνη, τη Μ.Ο.Ζ (Μεσογειακή Οικονομική Ζώνη) με τα εθνικά τους νομίσματα. Ίσως έτσι να προσέλκυαν τους κατασκευαστές να μεταναστεύσουν από το βορά προς τον νότο όπου πιθανότατα θα ήταν πιο οικονομικά, ανταγωνιστικά και θελκτικά για να δημιουργήσει κανείς την έδρα της επιχείρησής του, γεγονός που με τη σειρά του θα έκανε τους βορειο-ευρωπαίους να χάσουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Τους Γερμανούς από την άλλη δεν χρειάζεται να τους πιάνει ναυτία. Εάν η Ευρώπη είναι ο Τιτανικός, τότε και οι Γερμανοί θα βουλιάξουν με το καράβι είτε τους αρέσει είτε όχι. Επομένως πρέπει να τεθούν ορισμένες δύσκολες ερωτήσεις.
Έχουμε χάσει οι Ευρωπαίοι την επιθυμία μας? Την επιθυμία μας για αλλαγή; Νομίζω ότι ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ έθεσε λακωνικά το ζήτημα στο ποίημά του «Ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ» γράφοντας:
«… Θα χτενίσω προς τα πίσω τα μαλλιά μου; Τολμώ να φάω ένα ροδάκινο;
Θα φορέσω άσπρο κοστούμι φανελένιο και θα περπατώ στην παραλία.
Έχω ακούσει τις σειρήνες, να τραγουδούν μία προς μία…»
Με όλο το σεβασμό προς το Σίσυφο, θεωρώ ότι ήξερε ότι αμάρτανε στα μάτια των θεών, γνώριζε ότι θα τιμωρηθεί, ωστόσο έκανε την επιλογή του και καταδικάστηκε να κουβαλάει αιώνια έναν βράχο ως την κορυφή του βουνού και αυτός να ξανακυλάει στους πρόποδες. Όταν όμως βρίσκεται για λίγη ώρα, ξανά στους πρόποδες του βουνού, αναπολεί και τότε γίνεται ένας πραγματικά υπαρξιακός ήρωας, καθώς επέλεξε και έζησε τη ζωή του, φτιάχνοντας την ίδια του τη μοίρα.
Όπως άλλωστε είπε κάποτε ο φιλόσοφος του υπαρξισμού Σαρτρ «Υπάρχω σημαίνει επιλέγω» και ως προς αυτό οι απλοί Ευρωπαίοι δεν μπόρεσαν ποτέ να επιλέξουν πραγματικά τη μοίρα τους.
Όταν ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου εξέφρασε στους ευρωπαίους συμμάχους του την ιδέα ενός ελληνικού δημοψηφίσματος σχετικά με το μέλλον της χώρας στην ΕΕ, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ έσπευσαν να τον μαχαιρώσουν πισώπλατα. Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί και οι Γάλλοι ήξεραν ότι στην πραγματικότητα κινδύνευαν να χάσουν πολλά περισσότερα απ’ ότι οι Έλληνες.
Θα παραμένουν όμως για πολύ καιρό ακόμα σιωπηλοί οι ευρωπαίοι πολίτες;
Φοβάμαι πως όχι!
Μετάφραση Αφροδίτη Ανδρειώτη
Αρχικό κείμενο:
EUROPE: THE NEW SISYPHUS.
Europe is sinking slowly into the quicksand of a deflationary depression, and the demographic time bomb that is sapping the foundations of Europe is the rapidly greying and ageing of the population.
Where in effect there are not enough new taxpayers being born across Europe to pay for the increasing social welfare and largesse for the rest of the ageing population; which in turn – along with other structural problems – means that nations are receiving less income and are accruing increasing public debts.
So,what is the reaction across the corners of Europe?
The Spanish region of Catalonia has recently elected secessionist orientated politicians in response to their economic ills,the United Kingdom has not only threatened to veto the EU budget but to give their people a public referendum on their future in the EU; Greece has been given a ‘band-aid’ debt agreement,and the price of milk and and a new iPhone in Greece are among the most expensive in Europe to purchase!
While the Germans in the mean time have been force feeding financial austerity across the EU in effect compounding European debt burdens,due to their aversion of Keynesian economic fiscal stimulus theories and of the Weimar Republic hyper-inflationary ghosts of the 1920’s that still haunts the German national psyche.
The question needs to be asked, what has lead us to these current events? Where is the dreamed of European prosperity?
Instead of prosperity, Europeans have found that they have all become like the Ancient Greek mythological figure of Sisyphus; forever doomed to push an unsustainable economic burden up the hill, only for it to come rolling back down again.
The dream of a united Europe is relatively recent, and is the love child, the construct of the French-Germanic axis that is currently ‘ruling’ the EU – and contrary to what the French or Germans, or any of their lackey Brussels bureaucrats would want you to believe – was not formed for the economic benefit of Europeans,but to allay and soothe the secret French and German fears of not wanting to go to war again.
As noble as that sentiment is, is this political modus operandi cause enough to seek a union of the peoples of Europe?
Tsar Alexander first proposed a union of Europe at the congress of Aix-La-Chapelle in 1818,and then a European Union was next propounded at the end of World War 2.
The former British Prime Minister Winston Churchill first coined the term «The United States of Europe» in a speech delivered on 9 September 1946 at the university of Zurich,Switzerland, when he said:
«We must build a kind of United States of Europe.In this way only will hundreds of millions of toilers be able to regain the simple joys and hopes which make life worth living»
Yet in the final paragraph of his speech,Churchill’s vision is clearly of a Europe without Britain when he states:
«We see nothing but good and hope in a richer,freer,more contented European commonality.But we have our own dream and our own task.We are with Europe,but not of it.We are linked but not compromised.We are interested and associated but not absorbed.»
The masterminds of the push to unify Europe are two former leaders of Germany and France,Helmut Kohl and Francois Mitterrand; who peddled the economic benefits of a united Europe to the masses only to mask their real desire at constructing a Franco-Germanic imperialistic homage to the Frankish emperor Charlemagne,who united Western Europe in the eight century.
It is also interesting to note that both the French and German royal houses claim descent from Charlemagne.
In 1988 both Helmut Kohl and Francois Mitterrand were the joint recipients of the Charlemagne Prize; which is bestowed by the sponsors of the award – the German city of Aachen – to honour recipients for their work in promoting the political unification of Europe.
For the city of Aachen considers Charlemagne as the «founder of western culture», and that under his reign the city of Aachen was the spiritual and political centre of what is now Western Europe;another recipient of the Charlemagne prize was Angela Merkel in 2008.
Yet a modern day Greek or Italian – the descendants of the classical legacy of Ancient Greece and Rome would strongly disagree that a barbarian Frankish ruler was the «founder of Western culture» – that the foundation of Europe is actually based on the classical glories that was Greece and Rome, and as a further extension, Byzantium.
Where Byzantium kept alive the classical legacy of Greece and Rome for over a thousand years to then pass it onto Renaissance Europe; and not through the myth that Classical Greek knowledge was disseminated by the Arabs of Spain to Europe – this task was accomplished by the very medieval descendants of the Greeks themselves.
Charlemagne had an antipathy and detestation of Byzantium out of jealousy; and a trait which was consistently displayed by other Western Europeans which resulted in the sack of Constantinople by fellow Christians in the fourth crusade in 1204, and the carving up of the body of the Byzantine empire by these rude Frankish crusaders.
Which in effect caused the weakening of the Byzantine empire, and which allowed the Islamic hordes of the Ottomans to invade Byzantium and establish a foothold in the corner of Europe, and whereby they are now audaciously asking for entry into the EU club based on this theft, a theft enabled by our Western European allies!
But all was not as grey as this, for later Frankish emperors desired marriage to Byzantine princesses to legitimise their rule and forge a link with the glories and legacy of the classical world.
As when the Byzantine princess Theophano Skleraina was married to the German king Otto 2, on April 14th, 972 by Pope John XIII at Saint Peter’s;for she was regarded by the Germans as the ultimate symbol of sophistication,and conferred immense prestige.
Princess Theophano caused quite a stir on her arrival; bathing daily,very literate,dressed in silks,introducing luxurious jewels and garments into Germany, and caused a shock when she used a double pronged fork to bring food to her mouth instead of her hands as was the custom in Western Europe in those days.
Yet now in modern day Europe,our glorious shared heritage means nothing if we cannot rise ourselves up from this economic mess and malaise that is infecting Europe like a disease.
For we are not some rag wearing bedraggled tormented sad figures in one of Dante’s circles of hell ,or like the dejected figures of the burghers of Calais!
Europe has been – and still is – the land of hope, of glory, of beautiful minds that have created the greatest glories of mankind.
Peopled with ‘Zorba’ like figures jumping on tables dancing,cutting the air with their feet like blades, embodying the dichotomy of the Dionysian and Apollonian archetypes,or to the muscular power and lyricism of Cafavy or Seferis ;or of that magnificent baguette munching, absinthe drinking lover of women that was Camus, that giant of France living life with the élan and panache typical of the French amongst those cobblestone cafe clad streets with gastronomic aromas ascending and descending around him; or to the beautiful Italian tenors charming our souls whilst they stroll under colonnaded porticoes watching the passing parade under a burnt Siena sky; or those magnificent and heroic Spaniards like Picasso creating masterpieces to the sounds of the flamenco and the dust of the matadors – whilst we the spectators of this magnificent European revelry – watch these green shoots of culture push upwards towards the sun,engorging ourselves with sweet pomegranate juice as it tickles down our face.
It is a happy augury that in the last three hundred years more beautiful and powerful culture has been produced by the French and Germans than in all the preceding centuries, to add to the corpus of the western cultural traditions and to proudly take their place at the side of the Classical Greek and Roman cultural legacies; and it is in this vain that we should form a united front and stop casting the blame for European economic ills, for we all share the blame.
One of the four Maastricht criteria,article 121 point 2 under the title of ‘Government Debt’ states:
«The ratio of gross domestic debt to GDP must not exceed 60% at the end of the preceding fiscal year…»
Yet the debt to GDP of Germany is 82.8%,France 91%,United Kingdom 86%,Netherlands 68.2%, and Greece 150.3%. The average debt to GDP across all member states is 90%; so according to current economic data, seventeen out of the twenty seven member states would not have made EU membership criteria, and that includes France,Germany and the United Kingdom!
The two most important levers of economic management that a nation possesses is a floating currently, and its own interest rates; which enables a nation to manage economic demand and supply by increasing or decreasing the value of their currency and interest rates.
Yet twenty seven member nation states in Europe have been denied these two economic tools which basically means they have their hands tied behind their backs and cost cutting and economic austerity thereby becomes their only tool!
Where European nations are trying to become competitive whilst slashing government expenditure to repay debt and retaining a fixed exchange rate, a task which is economically impossible.
One of the greatest threats to the EU is France;it has not balanced a single budget since 1981,where Moody’s has downgraded French debt one notch down to Aa1, where they have also increased public spending,and are quickly destroying the competitiveness of private industry through leftist measures,whilst the Germans have accrued a budget surplus in the past and instead of using it to flush the economy to stimulate consumer spending and demand, have leant out their surplus to other European nations!
In Greece in the meantime, hard decisions need to be made, we need to look at ourselves in the mirror and accept part of the blame for where we are; where the state is complicit in shielding protected professions and businesses,and which allows collusion among producers,where Eurostat figures show that the prices in Greece for milk,cheese and eggs are 31 per cent more expensive than the EU average, and where the cost of oils and cereals are 16 per cent more.
The immediate answer to these unsustainable debt levels is threefold; some austerity, structural economic reforms, and debt forgiveness – something that the banks won’t like – but the burden also needs to be shared by the banking sector that leant money so freely this past decade, and not just on the shoulders of wage earners and pensioners!
Maybe the south of Europe should form its own economic zone, the ‘M.E.Z zone’ ( Mediterranean Economic Zone) with their own national currencies, which would thereby attract manufacturing to migrate from Northern Europe to Southern Europe,whereby it would be more economically competitive and attractive for manufacturers to base their businesses, which would in turn would cause the Northern Europeans to lose competitiveness.
The Germans need to make no qualms about this; if Europe is the ‘Titanic’, then they are going down with the ship whether they like it or not! so some hard questions need to be asked now.
Have we Europeans lost our desire? Lost our desire for change? I think the great English poet T.S.Eliot put it succinctly when he said in his poem ‘The Love Song of J.Alfred Prufrock’ :
«…Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?
I shall wear white flannel trousers,and walk upon the beach,
I have heard the mermaids singing,each to each….»
In respect to Sisyphus,he knew that he was sinning agains the gods,knew that he was going to get punished,yet made his choice and lived his life doomed to push the boulder up the hill for it to only come rolling back down again for eternity; yet in that momentary pause at the bottom of the hill as he looks back, he is a true existential hero, for he has made his choice and lived life his way,created his own destiny.
As the French existentialist philosopher Sartre once said; » To exist is to choose», and in this, the everyday people of Europe have not been given a true choice to choose their own destiny.
When the former Greek Prime Minister George Papandreou bandied about to his EU allies the idea of a Greek referendum in respect to their future in the EU, Sarkozy and Merkel quickly dispatched him by knifing him in the back;for the Germans and French knew that they actually had more to lose than the Greeks did.
But for how long can the voice of the European citizenry be silenced? Not for long I fear!
