γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Δέκα χρόνια νωρίτερα η οικονομική κρίση χτυπούσε με ένταση τη θωρακισμένη κατά τα άλλα ελληνική οικονομία. Ολετήρας πραγματικός.
Αντί ωστόσο να ληφθούν άμεσα μέτρα και μεταρρυθμίσεις παρακολουθούσαμε οπερέτα. Από το λεφτά υπάρχουν, στη διατήρηση ενός μοντέλου που καταρράκωνε τη χώρα. Από το λαϊκισμό, στην υιοθέτηση των μνημονίων ως μονόδρομο. Ακόμη χειρότερα στην εξαπάτηση των πολιτών από την ψευδοαριστερά κατά το εὐμεταβολώτερος κοθόρνου. Υπηρέτησαν την αυταπάτη εξωραΐζοντας την πραγματικότητα και ανέλαβαν το ρόλο του μεσολαβητή για την κατάρρευση. Αλλοτρίωσαν τη λαϊκή επιταγή και συνειδητά απαξίωσαν τα θεσμικά αντίβαρα της δημοκρατίας, όπως τα περιέγραψε ο Ν. Αλιβιζάτος.
Αυτός ο κοινωνικοοικονομικός συγκεντρωτισμός τους αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Το νέο αποδείχτηκε τρισχειρότερο του παλιού. Δια του φαντασιακού φορτίου της διπολικής κουλτούρας που ανέκαθεν καλλιεργούσαν, εμείς και οι άλλοι, δεξιά και αριστερά, νεοφιλελεύθεροι και προοδευτικοί, αδυνατούν να απαγκιστρωθούν από το παρελθόν. Μια κουλτούρα ψευδαίσθησης που δεν μπορεί να ερμηνεύσει τη σύγχρονη πραγματικότητα και εμποδίζει την επανεκκίνηση.
Οι πολίτες βιώνουν σαν φυλακισμένοι, μέσα στις αυταπάτες που τα δεσμά των εξουσιαστών μας χειραγωγούν. Η παραπληροφόρηση και τα απεικάσματα της πραγματικότητας που μας τροφοδοτούσαν, χρόνια τώρα, διαμορφώνουν μια κίβδηλη κατάσταση. Διακοποδάνεια, επανίδρυση, σκίσιμο μνημονίων, δίκαιη, βιώσιμη, ολιστική, επιδόματα και οτιδήποτε άλλο βολεύει το μηχανισμό των ελίτ για τη συνέχιση της εξουσίας. Όπως στην Πολιτεία του Πλάτωνα οι δεσμώτες αδυνατούν να απαλλαγούν από τις αισθήσεις και να γνωρίσουν την αλήθεια, δεδομένου ότι ο φαντασιακός κόσμος δε γεννά την παραμικρή αμφιβολία για την πραγματικότητα, έτσι ακριβώς η προπαγάνδα της εικασίας και της ευδοξίας, οι ναρκισσιστικές ανάγκες του εγώ και τα ιδεοληπτικά δεσμά του χθες αποτρέπουν τη φυγή προς τα εμπρός.
Πληθώρα πολιτών πραγματεύονται με κριτήριο τις στενές και απόλυτες διπολικές φαντασιώσεις του χθες, με μανιχαϊστικές θέσεις και δεσποτικά ιδεολογήματα στα πλαίσια μιας κάλπικης ευδαιμονίας. Και “πόσο ακριβά μας κόστισαν αυτές οι μικρές πολυτέλειες” της εύκολης λύσης και του συμβιβασμού, για να θυμηθούμε τον Καβάφη. Σήμερα ωστόσο, στην αυγή του νέου έτους, οφείλουμε να καταστήσουμε τη διέξοδο για τους σύγχρονους δεσμώτες εμφανή, ακόμη κι αν δεν είναι έτοιμοι να τη δούνε. Μια διέξοδο ελευθερίας σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό πεδίο, που επαναπροσδιορίζει τη σχέση αλήθειας και ψεύδους και επιβάλλει την απελευθέρωση του πολίτη από ιδεοληπτικά δεσμά και ιδεολογικές αγκυλώσεις.
