Ο πρωθυπουργός μάλιστα νιώθοντας ισχυρός ερμήνευσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ακριβώς κατ’ αυτόν τον τρόπο και προχώρησε στη σύναψη μιας συμφωνίας την οποία, όμως, τώρα, αδυνατεί να εφαρμόσει. Και αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος αν και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πρόταξε το εθνικό συμφέρον, μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα πνίγηκε μέσα στη δύνη της κομματικής σκοπιμότητας.
Ως πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας, υπέγραψε μια συμφωνία εθνικής σωτηρίας, σκληρή και επώδυνη για την κοινωνία. Η ηθική επιβάλει να την εφαρμόσει τη συμφωνία ο ίδιος που τη διαπραγματεύτηκε, ο ίδιος που την υπέγραψε. Με όποιο πολιτικό τίμημα, με όποιο πολιτικό κόστος. Και φυσικά ο πρωθυπουργός πρέπει να καταλάβει ότι στην εθνική ζυγαριά η έννοια του πολιτικού κόστους δεν υφίσταται. Είναι μηδενική σε βαρύτητα.
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να καταλάβει ότι είναι διαφορετικό να είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας και διαφορετικό πρόεδρος ενός κόμματος. Όπως πρέπει να καταλάβει ότι είναι πρωθυπουργός σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Που σημαίνει ότι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία μπορεί να είναι κάποιος πρωθυπουργός και χωρίς να έχει κόμμα. Σημασία έχει να διαθέτει τη στήριξη των αντιπροσώπων του ελληνικού λαού.
Σήμερα ο κ. Τσίπρας διαθέτει μια στήριξη που κανείς πρωθυπουργός της Ελλάδος ποτέ δεν είχε. Η Ευρώπη τον στηρίζει. Οι ΗΠΑ τον στηρίζουν όσο δεν στήριξαν ποτέ κανέναν. Η Κίνα τον στηρίζει. Η Ρωσία τον στηρίζει. Και το κυριότερο; Ο λαός τον στηρίζει και μάλιστα με τρόπο πρωτοφανή.
Για ποιο λόγο λοιπόν ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να κυβερνήσει και διαρρέει με κάθε τρόπο ότι θα πάει σε εκλογές μόλις κλείσει η συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο;
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι απλή: Δυστυχώς θέλει να πάει σε εκλογές γιατί θέλει να ξεκαθαρίσει το κόμμα του από τους κάθε είδους Λαφαζάνηδες. Μα τότε δεν σκέφτεται ως πρωθυπουργός, αλλά ως κομματάρχης.
Ποιος του είπε ότι η χώρα έχει την πολυτέλεια να πάει σε τρίτη ψηφοφορία (εθνικές εκλογές, δημοψήφισμα και νέες πιθανές εκλογές) μέσα σε επτά ή οκτώ μήνες;
Από ποιόν και από πού νομιμοποιείται να αγνοήσει τη βούληση του ελληνικού λαού για αποτροπή νέας εκλογικής αναμέτρησης και για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας;
Μπορεί ο ίδιος να λέει με αυτάρεσκο ύφος την επικοινωνιακή ατάκα «εγώ Παπαδήμος δεν γίνομαι», αλλά κανείς δεν του ζήτησε να γίνει Παπαδήμος, δηλαδή ένας πρωθυπουργός που θα άγεται και θα φέρεται από τις επιθυμίες των λοιπών κομμάτων. Να γίνει Τσίπρας του ζητάμε. Πραγματικός πρωθυπουργός που θα εκφράζει όλους τους Έλληνες και όχι μόνο μια μερίδα, ένα κόμμα, έστω και αν είναι το κόμμα μέσα στο οποίο ο ίδιος ανδρώθηκε πολιτικά.
Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας πρέπει να έχει συγκεκριμένο προγραμματικό πλαίσιο και – υπό τις παρούσες περιστάσεις- να είναι και μακράς πνοής για να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα που περιλαμβάνει το τρίτο μνημόνιο.
Και είναι ευτύχημα για τον ίδιο που η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση, η ΝΔ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, θέτει αυτούς ακριβώς τους όρους για να προχωρήσει σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Ενώ σωστά απορρίπτει η ΝΔ μια βραχύβια κυβέρνηση ειδικού σκοπού.
Ο Στέλιος Ράμφος, ο μεγάλος φιλόσοφος της γενιάς μας, μιλώντας την Κυριακή το πρωί στο Mega, επισήμανε ότι ο κ. Τσίπρας «δεν είναι αποφασιστικός». Τόνισε όμως ότι «η μοίρα του τον έχει τάξει να είναι εκεί και να παίρνει αποφάσεις». Και του πρότεινε ότι ο κ. Τσίπρας «πρέπει να κάνει μια στροφή όχι σε ό,τι αφορά στην πολιτική αλλά σε ό,τι αφορά στον εαυτό του».
Και αναρωτήθηκε:
«Για να τελειώσει με την Αριστερή Πλατφόρμα πρέπει να πάμε σε εκλογές που θα είναι καταστροφικό για τη χώρα; Έχει μεγάλη σημασία ο αρχηγός να είναι αρχηγός.
Δεν ξέρει να διαλέγει ανθρώπους. Και αυτό είναι μεγάλο ελάττωμα αρχηγικό. Αρχηγός είναι εκείνος που ξέρει να ενώνει».
Οι επισημάνσεις του κ.Στέλιου Ράμφου ηχούν σαν καρφιά. Μόνο που μέχρι σήμερα είναι απόλυτα ρεαλιστικές.
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να μάθει να ενώνει τον λαό. Δεν είναι δυνατόν ακόμα και αυτές τις κρίσιμες ώρες να σκέφτεται τον έλεγχο του κόμματός του.
Πρέπει να βγει πέρα και πάνω από το κόμμα του. Στις κρίσιμες αποφάσεις που λαμβάνει έχει την ευτυχία να έχει δίπλα του μια αντιπολίτευση που εκφράζει τη βασική αρχή της καραμανλικής νοοτροπίας, ότι πάνω από το κόμμα είναι η χώρα, η πατρίδα.
Ας αξιοποιήσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία και ας αφήσει κατά μέρους κάθε ιδεοληψία πάνω στην οποία πάτησε και ανδρώθηκε πολιτικά.
Θα επαναλάβουμε το απλό ερώτημα που έθεσε ο Στέλιος Ράμφος: Για να τελειώσει με την Αριστερή Πλατφόρμα πρέπει να πάμε σε εκλογές που θα είναι καταστροφικό για τη χώρα;
Ελπίζουμε ότι θα το ξανασκεφθεί και θα αποφασίσει σύντομα. Να μη χρειασθεί και πάλι να φθάσουμε στο και πέντε για να πάρει απόφαση. Και όποια απόφαση κι αν λάβει, θα πρέπει να έχει στη σκέψη του ότι δεν έχει δικαίωμα να λάβει πολιτικά αβέβαιες αποφάσεις. Δεν έχει το δικαίωμα να λάβει αποφάσεις που θα θέτουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος.
Έχει το χρέος να ενώσει και όχι να διχάσει τους Έλληνες.
Έχει χρέος να εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε.
Έχει χρέος να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν την Ελλάδα από την παλαιοκομματική βαλκανική μιζέρια της.
Και όταν στη Βουλή υπάρχουν δυνάμεις που δημιουργούν νέα πλειοψηφία, και ζητούν τη συνεργασία μαζί του, τότε θα είναι παράβλεψη του χρέους του ιδίου αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας αν επιτρέψουν να γίνουν πρόωρες εκλογές, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει αλλιώς το εσωτερικό του κόμματός του.
