Τώρα οι ίδιοι ακριβώς δικαστές, όταν εργάτες, υπάλληλοι και επαγγελματίες πηγαίνουν στα δικαστήρια γιατί με αφορμή το μνημόνιο έχασαν μισθούς, είδαν περικοπές και είναι θύματα υπερβολικής φορολόγησης με αντισυνταγματικές μεθόδους, αυτοί οι ίδιοι δικαστές δικαιώνουν την κυβέρνηση Σαμαρά και το μνημόνιο. Εσείς τι καταλάβατε;
Μια στιγμούλα, υπάρχει ακόμα και κερασάκι στην ιστορία. Κάποιοι βουλευτές – ξέρετε, αυτοί που ψηφίσαμε για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα μας – απείλησαν ότι αν φτάσει μια τέτοια εξαίρεση στη Βουλή θα την καταψηφίσουν. Εκτός – δώστε βάση τώρα στο εκτός – εάν συμπεριλαμβάνονται και οι ένστολοι. Τώρα εσείς, τι δεν καταλάβατε;
Λοιπόν σήμερα θα σας μιλήσω για κάποιους πολύ κοντά μου. Προσωπικά δεδομένα που λένε. Είναι αίμα μου που υπεραγαπώ και είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ένα ζευγάρι με ένα τρίχρονο παιδί. Δεν είναι ούτε δικαστές, ούτε ένστολοι. Είναι υπάλληλοι. Η καλύτερα ήταν υπάλληλοι, τώρα είναι άνεργοι.
Και επειδή πάντα ξεκινάμε από τις κυρίες, θα ξεκινήσουμε από την Λουλού. Λουλού δεν είναι το όνομα της, έτσι τη φωνάζω εγώ από τη πρώτη φορά που τη γνώρισα. Αυτό γιατί μου θυμίζει τη ηρωίδα ενός κόμικς της δεκαετίας του ‘60-’70, τη μικρή Λουλού. Απλά, η δικιά μας η Λουλού είναι στο λίγο πιο γκόθικ.
Η Λουλού που λέτε, μετά από σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό σε ένα τομέα που αναπτύχτηκε στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια, επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε να δουλεύει σε γνωστή στο χώρο της εταιρία. Πελατολόγιο μεγάλο και επώνυμο που συμπεριελάμβανε από ιδιωτικές τράπεζες μέχρι κρατικές υπηρεσίες. Στις καλές ημέρες του μεγάλου οικονομολόγου Σημίτη, το αφεντικό της εταιρίας κάθε Παρασκευή και πριν φύγει για Μύκονο έβγαινε για ψώνια. Και πέρναγε ώρες με αγωνία, τι να πάρει αυτό το Σαββατοκύριακο, ένα πράσινο Καγιέν η μια απλή μαύρη Μερσεντές.
Η Λουλού που είχε κάνει επάγγελμα το χόμπι της ήταν ευχαριστημένη. Τα λεφτά δεν ήταν για χλιδές αλλά της επέτρεψαν να πάρει δάνειο για να αγοράσει σπίτι και να έχει κι αυτοκίνητο. Και πάνω από όλα έκανε αυτό που της άρεσε. Και το έκανε και με πάθος. Κάθε μέρα από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Και τα σαββατοκύριακα το τηλέφωνο πάντα ανοιχτό μήπως και χρειαστεί κάτι ο πελάτης για να τρέξει να βοηθήσει. Έτσι ήταν η Λουλού.
Εκεί κάπου ήρθαν ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης, τα μνημόνια και το ψαλίδι. Ήρθε και ο δικός μου ο Τάμπη (κάθε μικρή Λουλού είχε τον δικό της Τάμπη), τον οποίο εγώ τον ξέρω από τότε που ήταν μείον επτά μηνών. Και πριν από τρία χρόνια περίπου, όταν το σφαγείο Σαμαράς, Παπακωνσταντίνου, Μέρκελ και Σια ΑΕ άνοιγε τις πόρτες του, η Λουλού και ο Τάμπη αποκτήσανε και ένα Λουλουδάκι. Στο μεταξύ η κατάσταση στην εταιρία είχε αλλάξει ριζικά. Η ανεργία και τα μνημόνια είχαν γίνει όχι μόνο σφαγείο αλλά και εργαλείο εκβιασμού και αισχροκέρδειας για τούς σύγχρονους έλληνες μαυραγορίτες.
Θεωρητικά η Λουλού είχε άδεια μητρότητας. Έτσι λέει ο νόμος. Αλλά το δεύτερο μήνα μετά τη γέννηση του Λουλουδιού, έπεσε τηλέφωνο από τον πρόεδρο ότι έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά. Τώρα θυμηθείτε ότι η Λουλού είχε λείψει λίγο λιγότερο από τρεις μήνες και φυσικά είχε τουλάχιστον άλλους πέντε. Σύμφωνα με τον νόμο.
Ο πρόεδρος λοιπόν έβαλε τα πόδια στο γραφείο και αφού την συνεχάρει για το Λουλουδάκι της εξήγησε ότι αυτά που ήξερε καλό θα ήταν να τα ξεχάσει. Ο νόμος τέλος, τώρα μνημόνια και Σαμαράς. Και της το έκανε και πενηνταράκια. Δραστική μείωση μισθού προς το μισό, ξεκινάει από χτες, γιατί η εταιρία πρέπει να επιβιώσει την κρίση ειδικά τώρα που είχαν απολυθεί οι περισσότεροι υπάλληλοι και είχαν μείνει μόνο τρεις και βέβαια το μεροκάματο κρατούσε όση ώρα απαιτούσε η δουλειά, δώδεκα ώρες, δεκαπέντε ώρες. Και το λουλουδάκι στο σπίτι να ζητάει τη μαμά του.
Αυτό που δεν είπε ο πρόεδρος στη Λουλού και που το κατάλαβε από την πρώτη μέρα, ήταν ότι το πελατολόγιο, το μεγάλο και επώνυμο που συμπεριελάμβανε από ιδιωτικές τράπεζες μέχρι κρατικές υπηρεσίες, δεν είχε αλλάξει. Γιατί ο πρόεδρος και γνωριμίες είχε και ήξερε να ανταμείβει τις χάρες που του έκαναν. Ούτε οι τιμές ούτε η συχνότητα που ερχόντουσταν οι δουλειές είχε αλλάξει, άρα και τα έσοδα είχαν παραμείνει. Αυτό που είχε αλλάξει ήταν ότι τη δουλειά 15 τώρα την έκαναν 3 και το κέρδος είχε παραμείνει το ίδιο μιας και ότι είχε κοπεί λόγο μνημονίων σε εκπτώσεις το είχαν πληρώσει δώδεκα απολυμένοι υπάλληλοι χωρίς να το ξέρουν και όχι τα σαββατοκύριακα του προέδρου στη Μύκονο.
Για δυο βδομάδες η δουλειά αποδείχτηκε εφιάλτης. Άσε την τρομακτική μείωση του μισθού, το να κάνεις τη δουλειά τεσσάρων ατόμων καθημερινά είναι απλά δολοφονικό. Αλλά υπήρχε το δάνειο και το Λουλουδάκι που έχει ανάγκες και οι δυο μισθοί έτσι όπως είχαν καταντήσει, απαραίτητοι. Και είπαμε, ήταν και το λουλουδάκι που περίμενε στο σπίτι.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρείς βδομάδες, ο πρόεδρος έκανε ανακοίνωση. Δεύτερα και τρίτα μνημόνια και τα πράγματα θα χειροτερέψουν και για να μη μειωθεί το κέρδος του – καλά δεν το είπε έτσι, είπε για να μη κλείσει η εταιρία – και βρεθούν και οι τρεις να κάνουν παρέα στο ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, ας διαλέξουν ποιος από τους τρεις θα φύγει. Μεταξύ τους. Τους έδωσε μάλιστα ο μεγαλόψυχος και τρεις μέρες να αποφασίσουν. Αυτό λέγεται μαυραγορίτικη ηθική αν δεν καταλάβατε, σε αντίθεση με την Αριστοτέλεια.
Για τις επόμενες μέρες στο σκλαβοκάραβο, από ότι φαντάζεστε, ο ένας κοίταζε λοξά τον άλλον. Τώρα εδώ θα κάνουμε μια παρένθεση γιατί η συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία με κάνει ακόμα και τώρα να ανατριχιάζω. Ξέρετε τι έκανε ο απάνθρωπος φασίστας που να τον χαίρεται η Μύκονος και να του καεί το Καγιέν του; Ώθησε βίαια στο κανιβαλισμό. Στο όνομα του προσωπικού του κέρδους. Η ανάπτυξη που μας υπόσχεται ο Αντωνάκης.
Επειδή λοιπόν η Λουλού είναι μια Λουλού με σεβασμό στον εαυτό της και γι αυτό την αγαπώ, αποφάσισε πριν αρχίσουν να βγαίνουν τα μαχαίρια στη κυριολεξία, εθελοντικά να αποβιβαστεί του σκλαβοκάραβου. Έτσι την δεύτερη μέρα το βράδυ πήγε στον πρόεδρο για να τα βρουν, τι της χρεωστάει και να φύγει. Τώρα φαντάζομαι κάποιοι από εσάς χαμογελάσατε ξέροντας τι ακολουθεί.
Ο πρόεδρος λοιπόν εξήγησε στη Λουλού ότι μετά από δώδεκα χρόνια δεν της χρωστάει απολύτως τίποτα. Φυσικά αν θέλει μπορεί να πάει στα δικαστήρια. Αλλά όπως με πολύ λεπτομέρεια της εξήγησε, οι δικαστές κάνουν λεύκη απεργία και καθυστερούν στις εκδικάσεις υποθέσεων για να εκβιάσουν έμμεσα την κυβέρνηση που θέλει να τους κόψει μισθούς και αφορολόγητα. Έτσι αν πάει δικαστικά η υπόθεση της μπορεί να τραβήξει ακόμα και πέντε χρόνια. Για πέντε χρόνια λοιπόν θα πληρώνει δικηγόρους και χαρτόσημα και όταν φτάσει επιτέλους η ώρα της δίκης δεν θα υπάρχει ο κύριος πρόεδρος.
Γιατί όπως συνέχισε ο κύριος πρόεδρος, στο μεταξύ θα έχει ανοίξει άλλη εταίρα στο όνομα του αδελφού του, θα έχει μεταφέρει το πελατολόγιο και θα έχει πτωχεύσει την παρούσα εταιρία σβήνοντας σε μια νύχτα όλα τα χρωστούμενα. Και στο τέλος συμπλήρωσε, ότι επειδή είναι κάλος άνθρωπος, δεν θέλει να χαλάσει τη φιλική σχέση που υπήρχε για τόσα χρόνια και επειδή θέλει να την ευχαριστήσει που του στάθηκε από την αρχή της επιχείρησης θα της δώσει ένα χιλιάρικο να πάρει κάτι στο Λουλουδάκι.
Τώρα θα μου πείτε αυτά τα δράματα συνέβησαν πριν από τρία χρόνια. Στο μεταξύ επιστρέψαμε στις αγορές, ήρθε η ανάπτυξη και οι Κινέζοι και τέλος πάντων ο Αντωνάκης ετοιμάζεται να σκίσει τα μνημόνια. Έτσι καταλάβατε;
Τον Τάμπη που λέτε τον ξέρω από τότε που ήταν μείον επτά μηνών. Ήμουν μάλιστα ο πρώτος που τον πήρα αγκαλιά μιας και ο πατέρας του είχε πάει έξω για τσιγάρο, όταν τον έβγαλε η νοσοκόμα και η μάνα του δεν είχε συνέλθει ακόμα από τη νάρκωση, αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία. Ο Τάμπη έχει και μυαλό και το καλό το πτυχίο. Κι αυτός δούλευε για μεγάλη εταιρία και όπως η εταιρία που δούλευε η Λουλού και αυτή έχει πελατολόγιο, μεγάλο και επώνυμο που συμπεριλαμβάνει από ιδιωτικές τράπεζες μέχρι κρατικές υπηρεσίες, πολλές κρατικές υπηρεσίες. Με μια διαφορά. Όχι στο Καγιέν του προέδρου, από ότι φαίνεται στην Ελλάδα όλοι οι πρόεδροι έχουν φετίχ με τα μεγάλα Καγιέν. Κάτι άλλο μάλλον θα έχουν μικρό αλλά κι αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Η διάφορα με την εταιρία που δούλευε ο Τάμπη είναι ότι ενώ όπως η εταιρία της Λουλούς στα πρώτα χτυπήματα του σφαγείου απόλυσε κόσμο με μηδέν αποζημιώσεις, στη συνεχεία άρχισε να προσλαμβάνει. Μόνο να προσλαμβάνει. Περιμένετε. Πίσω έχει η αχλάδα της ανάπτυξης την ουρά.
Αλλά πριν πάμε στην ουρά ας πάμε λίγο στην αχλάδα της ανάπτυξης. Ο Τάμπη έπαιρνε ένα καλό μισθό… για τα σημερινά δεδομένα. Εννοώ ότι ήταν πάνω από 300 ευρώ το μήνα, για να καταλάβετε τι εννοώ. Τον Γενάρη κάποια στιγμή που μιλούσαμε στο τηλέφωνο μου λέει ευχαριστημένος, «πληρώθηκα!» μπράβο βρε μικρέ! «Τον μισθό Ιουλίου και Οκτωβρίου!» Μπαρδόν; Τον Ιούνιο το έχεις πάρει; «Τον προηγούμενο μήνα,» και τον Αύγουστο Σεπτέμβριο; «Θα δούμε.» Δε μου λες βρε μικρέ, πήρες το μισθό του Ιουλίου, δεν πήρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου και πήρες το μισθό του Οκτωβρίου και έχουμε Γενάρη; Πως γίνεται αυτό; «Ανάπτυξη!»
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην προηγούμενη βδομάδα. Ο Τάμπη στο γραφείο του προϊσταμένου και ο προϊστάμενος να του εξηγεί ότι υπάρχει πρόβλημα. Ο Τάμπη δεν ακολουθεί την εργασιακή πολιτική της εταιρίας και δείχνει να μην έχει ομαδικό πνεύμα. Πως εννοούσε όμως ο προϊστάμενος την εργασιακή πολιτική της εταιρίας και το ομαδικό πνεύμα; Ότι πηγαίνεις στο γραφείο κάθε μέρα στις εννέα το πρωί και φεύγεις γύρω στις εννέα το βράδυ. Τα σαββατοκύριακα μπορείς να πας και λίγο πιο αργά για να δεις και λίγο το παιδί σου. Η οικογένεια είναι σημαντική για το ομαδικό πνεύμα.
Όταν ο Τάμπη αντέδρασε, του είπε ότι όλοι γύρω του στην εταιρία έτσι δουλεύουν, συν ότι με τον μισθό του θα μπορούσε να προσλάβει τρεις, ακόμα και τέσσερεις άλλους, που να κάνουν την ιδία δουλειά και να σέβονται και το εργασιακό και ομαδικό πνεύμα της εταιρίας. Από ότι καταλαβαίνετε το ένα έφερε το άλλο και αφού ο προϊστάμενος του ανέλυσε ότι η εναλλακτική του είναι η μόνιμη ανεργία και στη συνεχεία να χάσει το σπίτι του και να πεινάσει το παιδί του αν δεν συμβιβαστεί, φτάσανε στην αποζημίωση αν φύγει. Εκεί άκουσε κι αυτός αυτά που άκουσε η Λουλού πριν από τρία χρόνια. Όλο το πακέτο, περί δικαστών κτλ. Μόνο που κι εδώ υπήρχε μια διαφορά. Τώρα πια οι δικαστές δεν προστατεύουν τον πολίτη αλλά την κυβέρνηση Σαμαρά αδιαφορώντας αν παραβιάζουν σύνταγμα και νομούς.
Βλέπετε οι δικαστές στη σχέση τους με τη κυβέρνηση είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο με θύμα τον ελληνικό λαό. Ναι στις κατασχέσεις, ναι στις αντισυνταγματικές παραβιάσεις, ναι στις απάνθρωπες μειώσεις αλλά όχι στις στερήσεις των δικαιωμάτων των δικαστικών όταν πρόκειται για αφορολόγητο η μειώσεις μισθών και ναι στις καθυστερήσεις στα δικαστήρια μη πάρει και θάρρος η κυβέρνηση.
Πριν συνεχίσω μια παρατήρηση. Η λογική των εξόφθαλμα απαραδέκτων δικαιωμάτων που απολαμβάνουν οι δικαστικοί στηρίζεται στην αρχή ότι ένας καλοπληρωμένος δικαστής δεν χρηματίζεται και κάνει τη δουλειά του για την οποία μέχρι και όρκο έχει δώσει. Τι δεν καταλάβατε; Ότι το κράτος χρηματίζει τον δικαστή για να μη χρηματίζεται, το κράτος διαφθείρει τον δικαστή για να μη διαφθαρεί. Και επειδή ο δικαστής έχει ήδη διαφθαρεί από το ίδιο το κράτος περνάει στην επομένη εγκληματική ενεργεία, να εκβιάζει την κυβέρνηση για να πάρει περισσότερα λύτρα. Το ίδιο ισχύει και για τους ένστολους.
Τι περισσότερο έχουν οι δικαστικοί και οι ένστολοι από τη Λουλού και τον Τάμπη; Ότι συνειδητά ορκιστήκαν να υπερασπίζονται και να προστατεύουν την Λουλού και τον Τάμπη. Και αυτή τη στιγμή που η Λουλού και ο Τάμπη τους χρειάζονται περισσότερο, τους άφησαν απροστάτευτους, έρμαια του κάθε εγκληματία «επενδυτή» που ωθεί στον κανιβαλισμό και τους κλέβει.
Το ίδιο το κράτος εκπαιδεύει τους δικαστές και τους ένστολους στην διαφθορά. Όταν ένας λαός πεινάει, με ποιο συνταγματικό δικαίωμα οι δικαστές ζητιάνε περισσότερα λεφτά και αφορολόγητο. Όταν υπάρχουν ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι και ένας θεός ξέρει πόσοι άστεγοι, με ποιο δικαίωμα κάποιοι βουλευτές και πια ξεπουλημένη κυβέρνηση απαιτεί αυξήσεις και δικαίωση σε δικαστικούς και ένστολους; Όλοι είμαστε ίσοι αλλά αυτοί είναι πιο ίσοι; Έτσι καταλαβαίνουμε τη δημοκρατία στην Ελλάδα; Τι γραμμάτια ξεπληρώνει ο Σαμαράς και συμμορία του Πολιτικού Χειμώνα που κυβερνάει την Ελλάδα;
Η ιστορία της Λουλού και του Τάμπη δεν είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και ούτε είναι οι χειρότερες, είναι απλά παραδείγματα του τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές πολύ χειρότερες. Απλά αυτή είναι στο δικό μου στενό κύκλο.
Τώρα αν οι δικαστές και οι ένστολοι είχαν ψήγματα αξιοπρεπείας και ηθικής θα έπρεπε να αποστασιοποιηθούν από όλα αυτά τα παιχνίδια διαφθοράς, αλλά που αξιοπρέπεια και ηθική σε μια χώρα που το ψαρί βρωμάει από το κεφάλι; Σε μια χώρα που ο χθεσινός καιροσκόπος αποστάτης, πρωθυπουργεύει χάρις σε έναν αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο. Με μια κυβέρνηση που έχει μαζέψει όλα τα αποφάγια της ελληνικής πολιτικής ζωής, όπως ο Γιακουμάτος, ο Ντινόπουλος, ο Βορίδης, μια συμμορία που διχάζει και κανιβαλίζει την ελληνική κοινωνία.
Εάν η σωτηρία αυτής της χώρας περνάει από εκβιαστές δικαστικούς, επιόρκους ένστολους και καιροσκόπους πολιτικούς, με πρωθυπουργό τον Αντωνάκη, τότε η ελληνική ιστορία έχει πολλές μαύρες σελίδες στη συνέχεια της και ναι μεν ο Αντωνάκης είναι καταδικασμένος να επιτύχει οι έλληνες όμως είναι καταδικασμένοι να δυστυχήσουν.
************************************************************************
Ο τσεκουράτος τώρα που είναι κοντά στα χαπάκια, παίρνει και βιάγκρα;
************************************************************************
Ο Άδωνις ζήτησε συγγνώμη από τον Σαμαρά δημόσια. Συγγνώμη για ποια από όλα όσα είπε; Ακόμα και γι αυτά που έλεγε σε «κλειστό» κύκλο μεταξύ σαλατούλας και καφέ; Και τους όρκους που έδινε;
************************************************************************
Η ερώτηση για τον Γιακουμάτο δεν είναι τι γιατρός είναι, αλλά τι ψυχίατρο χρειάζεται. Αυτός έκανε σκόνη τον Γεωργιάδη.
************************************************************************
Εκεί στη Ρηγίλλης, ΞΥΠΝΑΤΕ!!! Αυτός δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο.
************************************************************************
Αντωνάκη τι κάνουμε; Είμαστε καλά; Τα παιδιά, οι Κινέζοι, όλοι καλά; Άντε Νι Χαο Αντωνάκη.
************************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα πολύ πετυχημένο σκίτσο!!!
************************************************************************
Στη φωτογραφία …η μικρή Λουλού!
