ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Έρημος
Ξέρετε τι είναι έρημος;
Μια αχανής ιδέα γης που δεν σου χαρίζεται.
Ξέρετε γιατί υπάρχει;
Για να γεμίζει τα κενά των ονείρων μας με καυτή αναμονή και δίψα.
Ξέρετε τι την κάνει έρημο;
Ο κίνδυνος της φλογισμένης ανάσας της.
Διψασμένη γη κι ο άνθρωπος.
Για αγάπη, γλυκόλαλη συντροφιά, για κανάτια θαυμαστικών βλεμμάτων,
ελπίδα δροσιάς στους αντικατοπτρισμούς της, και για θάνατο·
του θανατερού πεπρωμένου του.
Ισιάδα είναι η έρημος και αμμόλοφοι,
που τη διαταράσσουν απρογραμμάτιστα.
Μια αχανής σκακιέρα πιθανοτήτων.
Σαν τον άνθρωπο
που ζει, που δεν τη βρίσκει ποτέ τελειωμένη,
που παλεύει ιχνηλάτης των παρυφών της.
Και φαντάζεται. Και λογοτεχνεί. Καλοπιάσματα.
Για τις οάσεις, τους κρυμένους παραδείσους της.
Ακόμα και τότε που απογοητευμένος μελαγχολεί,
όταν την ικετεύει για το νερό των σπλάχνων της.
Όταν άλλο δεν του απομένει από το να το αντλήσει με τη σκέψη του,
τρόπος έσχατος για να βλαστήσει.
Όπως και η έρημος που τη φαντάστηκε παράδεισο.
Ξέρετε τι είναι η έρημος;
Άνθρωπος είναι, που έχει θάψει όνειρα,
και μένει με την άμμο να του καίει τις πατούσες και τα μάτια.
Ως την ώρα της μαγείας.
