γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η επίσκεψη της υφυπουργού Σοφίας Ζαχαράκη στην πόλη των Τρικάλων ήταν αθόρυβη, όπως αθόρυβη και άοκνη ήταν η δουλειά της στο κόμμα, αλλά και σήμερα στην κυβέρνηση. Όσοι τη γνώριζαν πριν την υφυπουργοποίησή της, έχουν να πούνε τα καλύτερα. Μετριοπαθής και χαμηλών τόνων η Σοφία, περισσότερο θυμίζει τον συνάνθρωπο της διπλανής πόρτας, παρά έναν αλαζόνα και ακραίο πολιτικό. Μια προσηνής πολιτικός με εξαιρετική απλότητά και ειλικρίνεια.
Συχνά ωστόσο ο δημόσιος λόγος όταν αποφεύγει να δώσει αξία, καταφεύγει σε φυλετικά στοιχεία για να προσδώσει απαξία. Ενίοτε οι γυναίκες πολιτικοί δεν αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί, αλλά ως απόκλιση, ως τα διακοσμητικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Εάν μάλιστα ξεπερνούν το μέσο κοινό όρο αισθητικής, τότε μπαίνουν στο στόχαστρο των σχολιαστών της δημόσιας ζωής. Και συμβαίνει όχι μόνο στο γυναικείο φύλλο, ούτε μόνο στην ενασχόληση με τα κοινά. Στα κοινά όμως υφίσταται με την αδιαφορία στον πολιτικό λόγο, με την υποτίμηση των δυνατοτήτων και κύρια με την πρόταξη θηλυκών στοιχείων που υποκρύπτουν σεξισμό.
Παρά λοιπόν το γεγονός του ότι αιρετοί και εκπαιδευτικοί είχαν κατακλύσει το χώρο, η δουλειά της Σοφίας στο Υπουργείο Παιδείας αλλά και η γεμάτη της ατζέντα από τα αιτήματα, τις προσδοκίες και τις καλές πρακτικές του Δήμου Τρικκαίων, θίχτηκαν αδρομερώς στο δημόσιο λόγο. Ίσως και καθόλου. Ενδελεχώς όμως και διαμέσου των εύπλαστων αναπαραστάσεων του “πράσινου φορέματος”, της “Ζήνας” και του “μωρού” της κυβέρνησης, αναπαράχθηκαν δημόσια φαντασιακές παραστάσεις σεξισμού. Μια έμμεση μορφή βίας.
Όταν λοιπόν ο εξοπλισμός ο υπεύθυνος για τη διαταραχή, αδυνατεί να καλύψει το εγώ, τότε προσεγγίζει τον άλλο δια της φαντασιακής εικόνας του σεξισμού. Πατροπαράδοτη αντίληψη του άξεστου πολίτη που τον ζυγό υπομένει. Το “έλα μωρέ”, η ανοχή και η αποσιώπηση διαιωνίζουν την κοινωνική αιχμαλωσία των στερεοτύπων∙ η δε σιωπή των λογής κομματικών ταγών εκκωφαντική. Άπαντες οι πελαργοί εσιώπησαν… Όσο όμως τα αμελώδητα ιαχήματα φαντασίωναν το περίβλημα με έμφυλες αναπαραστάσεις, η πραγματικότητα τα διέψευδε τραγικά. Η ζεστή παρουσία της εξέπληξε, ενώ οι προσδοκίες ήταν πολλές. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει ούτε “μωρά”, ούτε Ζήνες, ούτε ωραιοπαθείς νάρκισσους, παρά πολιτικούς με προσωπικότητα και αξία.
Τοιουτοτρόπως όμως και σε τοπικό επίπεδο οι γυναίκες παραμερίζονται ή παρακάμπτονται από τους μηχανισμούς του αυτού συστήματος. Πότε άραγε στο παρελθόν ηγούταν γυναίκα σε τοπική κομματική οργάνωση; Δεν είναι τυχαία η διαχρονική έλλειψη γυναικών στα ψηφοδέλτια ούτε η υποκριτική νομοθεσία της ποσόστωσης. Στην πραγματικότητα απαιτούνται ίσες ευκαιρίες, πέρα από τα κατάλοιπα της συντηρητικής πατριαρχικής κοινωνίας, του ηθικισμού της εκκλησιαστικής διαπαιδαγώγησης και τους υποτιθέμενους πολλαπλούς ρόλους. Απαιτείται αξιοκρατία και φυσικά παιδεία. Η Μιρέλα, η Σοφία, η Βασιλένα και πόσες ακόμη… Τι παράδοξο που δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα Μαυρογιαλούρος.
