Άνοστη γη.
Καθόμαστε ολόγυρα .
Από μία πέτρα που δε λέει να βλαστήσει.
Κύκλος εμείς που κοιτούσαμε το κέντρο του.
Την πέτρα.
Το βλέμμα θα βλαστήσει την άμαθη πέτρα;
Αποτύχαμε παταγωδώς.
Πέτρινα χρόνια …
την πέτρα που περίμεναν.
Απελπιστήκαμε.
Το έδειξαν τα βλέμματα που σηκώναμε αργά.
Ένας , ένας.
Στις συνεχείς διασταυρώσεις τους, στις λίγες που έγιναν πολλές,
κάτι φάνηκε να αλλάζει.
Ένα λουλούδι κίνησε να βλασταίνει ολόγυρα της πέτρας.
Ένα για τον καθένα.
Η πέτρα σκέπασε τη γύμνια της.
Από τις μικρές σκιές.
Ο κύκλος των ανθρώπων βλάσταινε τη γη.
Στη θέση της άνυδρης πέτρας
η κοινωνία των βλεμμάτων.
Σπόρισε στο άνυδρο εγώ.
