Παρακολουθώντας την ομιλία Τσίπρα στην 81η ΔΕΘ, η αίσθηση που μου δόθηκε ήταν η αίσθηση της φθοράς τόσο του ίδιου όσο και των κυβερνητικών του στελεχών. Το νέο «παιδί», που θα εξέφραζε την αγανάκτηση του κόσμου από την υπέρμετρα παρατεταμένη περίοδο λιτότητας, έδωσε την θέση του σε έναν πολιτικό άνδρα που, κουρασμένος πια, προσπαθεί να πείσει τον αγανακτισμένο κόσμο ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά. Πλέον το επικοινωνιακό χαρτί του πρώτου χρόνου διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που δεν ήταν άλλο από το «μας παρέδωσαν καμένη γη οι προηγούμενοι» έχει δώσει την θέση του στο «κάναμε σκληρή διαπραγμάτευση του Ιανουάριο του 2015 και το αποτέλεσμα αυτής είχαμε την ευθιξία να το φέρουμε στον λαό (σ.σ. δημοψήφισμα) και να ζητήσουμε την εντολή του». Η νέα αυτή επικοινωνιακή γραμμή δεν πείθει όμως καθώς όλοι ξέρουν ότι η εντολή του λαού ήταν «ΟΧΙ» και ο κύριος Τσίπρας την παράκουσε και αυτή! Δύο ακόμα σημεία που μου τράβηξαν την προσοχή ήταν ότι ο Πρωθυπουργός αφιέρωσε το πρώτο 15λεπτο της ομιλίας του για να περιγράψει το όραμά του για την Ελλάδα του 2021, γεγονός που κατά τρόπο έντεχνο δεν δίνει καμία απάντηση για τα προβλήματα της Ελλάδας του 2016. Το δεύτερο σημείο που θέλω να εστιάσω, είναι ότι ο Τσίπρας απέφυγε όχι μόνο να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στην Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά απέφυγε να έρθει σε σύγκρουση επιχειρημάτων μαζί της, γεγονός που στην δική μου ανάγνωση δηλώνει ενδεχόμενο φόβο και έλλειψη επιχειρημάτων.
Στο άλλο στρατόπεδο τώρα, έχουμε την παρθενική εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΔΕΘ, ως αρχηγού πλέον της Νέας Δημοκρατίας. Σίγουρα η καρδιά της ομιλίας του ήταν το πρόγραμμα που εξήγγειλε, το οποίο ήταν περιορισμένο μεν αλλά πλήρως κοστολογημένο και με σαφή και βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό επικοινωνιακά του προσέδωσε την εικόνα ενός εν δυνάμει Πρωθυπουργού και όχι ενός εν ενεργεία προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Η ρητορική του στράφηκε ως όφειλε θεσμικά να στραφεί κατά της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά απέφυγε να αναλωθεί σε εκτενείς αναλύσεις αντιπολιτευτικού τύπου και έτσι το μεγαλύτερο μέρος του πολύτιμου χρόνου, δεν καταναλώθηκε άσκοπα στην επίθεση, κίνδυνος που πάντα υπάρχει σε κάθε ομιλία αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το επικοινωνιακό του επιτελείο επέλεξε τα πλάνα όταν δεν εστιάζουν στον πρόεδρο, να δείχνουν τους δύο πρώην πρωθυπουργούς (Καραμανλή και Σαμαρά), αλλά και τον πρώην πρόεδρο του κόμματος (Μεΐμαράκη) δίνοντας την αίσθηση ενότητας και συσπείρωσης στην Νέα Δημοκρατία, ως απάντηση στα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για το αντίθετο. Επίσης άξιο παρατήρησης όμως ήταν και το γεγονός ότι τα τηλεοπτικά πλάνα έδειχναν συχνά εικόνες νέων προσώπων, της γενιάς των 30άρηδων όπως λέγεται που θα είναι η αιχμή του δόρατος στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, αλλά συχνά η προσοχή έπεφτε και σε παλαιά στελέχη, συμβολίζοντας έτσι ένα πολιτικό μείγμα φρέσκων ιδεών και κυβερνητικής εμπειρίας.
Είναι προφανές, ότι η εμφάνιση και των δύο πολιτικών αρχηγών, δεν πέρασε σε καμία περίπτωση απαρατήρητη και εκτιμώ, ότι στις προσεχείς δημοσκοπήσεις, θα φανεί η επίδραση που είχε η κάθε μία στο εκλογικό σώμα. Κατά την προσωπική μου άποψη πάντως μεγάλος νικητής της αναμέτρησης, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κατάφερε νίκη σε τρία σημεία, α) να περάσει και προς τα έξω την εικόνα της συσπείρωσης, β) να μαζέψει στους κόλπους του κόμματος του και να δώσει κίνητρα στην νέα γενιά πολιτικών και γ) να καταθέσει την κυβερνητική του ατζέντα, όχι με λόγια, αλλά με αριθμούς. Σε κάθε περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κέρδισε την μάχη, αλλά δεν κέρδισε ακόμα τον πόλεμο καθώς μολονότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι επικρατεί με 8 % έως και 12% στην πρόθεση ψήφου των πολιτών έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να κερδηθούν αρκετές μάχες ακόμα για να εξασφαλιστεί η αυτοδυναμία όχι τόσο για το καλό του κόμματος, όσο και για το καλό της χώρας.
