Η επιλογή του προσώπου τυχαία, τραγουδιστές, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κ.ο.κ., ό,τι έρχεται στην επικαιρότητα και εκθέτει με τον οποιονδήποτε τρόπο τον εαυτό του νομιμοποιεί την αχανή κοινότητα των fans και των followers – κι όμως γίνεται να ακολουθείς αυτό που ταυτόχρονα μισείς – να ελευθερώσουν ποταμούς απροκάλυπτης κακίας και αποστροφής.
Μόνο που μέσα σε όλη αυτή την ορμητική μας στάση, δεν είμαστε τελικά και τόσο γενναίοι. Είμαστε δειλά πρόσωπα κρυμμένα πίσω από οθόνες, μικροσκοπικά, στρόγγυλα κεφάλια σαν κουκκίδες που μόλις εξέχουν πίσω από τα ορθογώνια, επίπεδα κουτιά με την τρισδιάστατη εικόνα. Ένα κλικ και μας αρέσει, ένα ακόμα και λυπόμαστε, στο τρίτο κλικ διαφωνούμε ή ενθουσιαζόμαστε. Όλος ο μαγικός, συναισθηματικός πλούτος της ανθρώπινης φύσης, συνωστισμένος πια σε μερικά διαδραστικά πατήματα του ενός χεριού…
Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να εναντιωθείς και να διαφωνήσεις με δυο λόγια γραμμένα σε έναν ψηφιακό τοίχο που ανήκει σε έναν άνθρωπο, αλλά δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Κι αν αυτό ως ένα σημείο είναι υγιές, πόσο μικρό και δειλό είναι να σκορπίσεις λόγια μίσους που προσβάλλουν και μειώνουν, απειλές, λέξεις που εύχονται την αρρώστια ή το θάνατο, κι όλα αυτά υπό την προστατευτική ασπίδα του σπιτιού, βυθισμένος πάντα σε μια γωνιά του καναπέ…Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν από τέτοιου είδους ανώνυμα ή κι επώνυμα σχόλια που ευτελίζουν κάθε έννοια πολιτισμού και παιδείας, έννοιες που έπεσαν στη μαύρη τρύπα του ψηφιακού διαστήματος και χάθηκαν ανεπιστρεπτί.
Ο λόγος του Μίσους στο Διαδίκτυο έχει λάβει εξωφρενικές διαστάσεις. Ένα συνονθύλευμα από πολιτικές τοποθετήσεις, lifestyle κριτικές, διαδικτυακές διαμάχες φανατικών θεατών εκπομπών reality, κοινωνικά σχόλια αγανακτισμένων πολιτών, ρατσιστικός λόγος και ξενοφοβία, όλα μια μάζα, μια φλεγόμενη σφαίρα που καίει τα πάντα στο πέρασμά της δίχως έλεος. Ένας Λόγος ανεξέλεγκτος και ανυπότακτος σε κανόνες ηθικής και ευπρέπειας, ένας δημόσιος λόγος με χαρακτήρα ιδιωτικού, όπου κι οι πιο ενδόμυχες σκέψεις απενοχοποιούνται και εξωτερικεύονται σε μαζικό κοινό. Από το φόβο της λογοκρισίας φτάσαμε στην απόλυτη λεκτική αναρχία, απόδειξη πως ο άνθρωπος ανέκαθεν φλέρταρε με τα άκρα στον ρουν της ιστορίας και της εξέλιξης των κοινωνιών.
Πού να αποδώσει κανείς ένα τέτοιο φαινόμενο; Στην απόλυτη ελευθερία και την ασφάλεια της ανωνυμίας που παρέχονται από τα νέα Μέσα; Στην κρίση και τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που παράγει θυμωμένους ανθρώπους; Στην πληθώρα διαθέσιμων πληροφοριών σε μια εποχή υπεραυξημένης ορατότητας; Κάθε μονολεκτική απάντηση θα ήταν τόσο ελλιπής όσο και αφελής.
Όμως αγαπητέ hater – πόσο φιλόδοξα αντιφατικό να επενδύεις με αγάπη το μίσος (!) – δεν είσαι καλύτερος από αυτόν που με τόση ευκολία επικρίνεις. Το να κρύβεσαι πίσω από ψευδώνυμα, επεξεργασμένες εικόνες και ψηφιακούς χαρακτήρες που σε τίποτα δεν προδίδουν εσένα, με τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες σου, δεν σου προσθέτει δυστυχώς κανενός είδους μαγκιά ή τσαγανό. Το μόνο που ίσως σε προδίδει είναι η ατελείωτη ανορθογραφία σου, αποκύημα του φρενήρους παρορμητισμού σου που δε σε αφήνει να σκεφθείς δεύτερη φορά πριν γράψεις, κι όσων βέβαια δεν πρόλαβε να περισώσει ο έρημος κορέκτορας. Όταν αποκτήσεις πραγματικά το θάρρος της γνώμης και αναλάβεις την ευθύνες σου απέναντι στον εαυτό σου και τους γύρω σου, θα ανακαλύψεις πως υπάρχουν αμέτρητες γενναίες πράξεις στις οποίες μπορείς με τόση ζέση να προβείς. Δε σου αρέσει αυτό που βλέπεις; Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Δε χρειάζεται να ‘’ψοφήσει’’ όπως λες, αυτός που προβάλλεται στην οθόνη σου, που κατακλύζει με τη μουσική του το ραδιόφωνο, που αποφασίζει εξ ονόματός σου στα έδρανα της Βουλής… Μπορείς επιτέλους να ασκήσεις το πανανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και να τον κρατήσεις έξω και μακριά από εσένα και όσα σε εκφράζουν και σε αντιπροσωπεύουν. Η γενναιότητα του να αποφασίζεις με σθένος κρύβει τη μεγαλύτερη δύναμη του να στηλιτεύεις τα κακώς κείμενα που υπάρχουν γύρω σου και να παλεύεις να τα αλλάξεις.
Όταν το επιτύχεις αυτό, ίσως από μικροσκοπική κουκίδα αποκτήσεις ξανά την ανθρώπινη, υπέροχή σου υπόσταση και τότε ναι, θα έχεις το δικαίωμα να κουνήσεις δεικτικά το προτεταμένο σου δάκτυλο. Ως τότε, περιόρισε την άσκοπη, μοχθηρή και στείρα φλυαρία σου σε μερικά κλικ και άσε τους άλλους να σώσουν τον κόσμο…
Για περισσότερα άρθρα από την Δήμητρα Καραντζένη πατήστε εδώ!
