Οι καθυστερήσεις στη λήψη οιασδήποτε απόφασης και ενός έντιμου συμβιβασμού, η προσπάθεια να ελέγξει και όχι να έλθει εγκαίρως σε ρήξη με το εσωτερικό μέτωπο στο κόμμα του και, κυρίως, η προσπάθεια να αλλάξει την… Ευρώπη και όχι να σώσει τη χώρα του είχαν ως αποτέλεσμα να ορθωθεί απέναντί του ένας πανευρωπαϊκός συνασπισμός όλων εκείνων των δυνάμεων που μέχρι χθες κατήγγελλε ως ανήθικους εκβιαστές δανειστές και σήμερα εκλιπαρεί, μέσω Γιούνκερ και Μέρκελ για έναν όπως – όπως συμβιβασμό.
Ο κ. Τσίπρας έπρεπε από τα μέσα Μαρτίου, όταν δηλαδή «τα βρήκε» με την κυρία Μέρκελ να έχει κλείσει και τη συμφωνία. Έπαιξε μέσω του κ. Βαρουφάκη με τα νεύρα των Ευρωπαίων για να κερδίσει μια παράταση του μνημονίου χωρίς χρήματα και για να «ξαναβαφτίσει» την τρόικα σε «θεσμούς» και Brussels Group. Η σημειολογία και όχι η ουσία ήταν η προτεραιότητά του, γεγονός που έδειξε ότι τον ενδιέφερε το τι θα έλεγαν οι «σύντροφοι» και «εταίροι» του στο εσωτερικό και όχι η ουσία μιας επίλυσης του προβλήματος που είχε αφήσει ημιτελές, αλλά με σαφή πρόθεση να το κλείσει αν επανεκλεγόταν, ο Αντώνης Σαμαράς.
Τώρα, μια ανάσα πριν τον όλεθρο, αναζητούμε όλοι το θαύμα, τον «από μηχανής Θεό» των ελληνικών τραγωδιών. Μόνο που είναι άγνωστο αν αυτός ο «από μηχανής Θεός» υπάρχει στο σενάριο της νέας ελληνικής τραγωδίας που βιώνουμε.
Πολλοί άρχισαν να ζητούν και πάλι εκλογές για να πάρει εντολή από το λαό αν θέλει ρήξη ή όχι με αφορμή τα δυσβάστακτα μέτρα που μας ζητούν να λάβουμε οι δανειστές. Κι εκλογές όμως να γίνουν τίποτα δεν θα αλλάξει. Οι εκλογές δεν πρόκειται να του δώσουν το σθένος για να δώσει λύση. Και οι εκλογές δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για να οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή και στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Δυστυχώς όμως αυτήν την ύστατη ώρα, αντί η ελληνική πολιτική ηγεσία να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να προχωρήσει ΕΝΩΜΕΝΗ και με ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ σε μια ανοικτή και σε βάθος συζήτηση με τους δανειστές αφού προηγουμένως έχει καθίσει και έχει λάβει δεσμευτικές αποφάσεις ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, ακόμα και τώρα δεν ασκεί πολιτική με εθνικούς όρους αλλά με κομματικούς.
Η περιβόητη εθνική συνεννόηση έχει καταντήσει αστείο αφού και εκείνοι που πρώτοι την έθεσαν στο τραπέζι, ουσιαστικά την σαμποτάρουν. Αυτήν την ύστατη ώρα όμως δεν υπάρχει χώρος για προσωπικά ή κομματικά παιχνίδια.
Ο λαός με αγωνία παρατηρεί και κρίνει. Και βλέπει πόσο ατυχής είναι σε τραγικά δύσκολες εποχές να έχει ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι στιγμής εκρίθη και ευρέθη ελλιποβαρής, αδύναμος να κάνει ρήξη με τους λαϊκιστές του κόμματος.
Ο Αντώνης Σαμαράς παλεύει με την ψύχωση της προσωπικής του δικαίωσης και όλος ο σχεδιασμός του υπαγορεύεται από την ικανοποίηση αυτής της ψύχωσης.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης ξέρει ότι το πολιτικό μπόι του δεν ξεπερνά τον εαυτό του και αναλόγως κινείται. Το έχει δηλώσει άλλωστε και στην δήλωση ίδρυσης του «Ποταμιού».
Η Φώφη Γεννηματά… Καλημέρα σας… Τι κάνετε; Απλά αχθοφόρος ιστορικού ονόματος…
Ο Πάνος Καμένος… Ας μη το συζητάμε… Είναι κρίμα…
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας σταθερός στις ιδεοληψίες του κόμματός του.
Και ο Νίκος Μιχαλολιάκος γραφική νεοναζιστική, αλλά συνάμα επικίνδυνη για το πολίτευμα, φιγούρα.
Ποιος από αυτούς στέκεται στο ύψος των περιστάσεων;
Σε ένα πόλεμο πάντως, όπως αυτόν στον οποίο έχει εμπλακεί η Ελλάδα, γίνονται και ανακλήσεις από τις τάξεις των εφέδρων… Και δεν μπορεί να υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν «χρυσές εφεδρείες» και να αφήνουμε την πατρίδα να χάνεται… Είναι ζήτημα εθνικής ευθύνης η ενεργοποίησή τους. Και για όσους έχουν την ευθύνη στο πρόσταγμα, αλλά και για τους εφέδρους…
Στις 2 Φεβρουαρίου 2015, μόλις μία εβδομάδα μετά τις εκλογές, σε αυτήν εδώ τη στήλη σε άρθρο μου με τίτλο «Η ευθύνη του κ. Σαμαρά» κατέληγα γράφοντας τα εξής:
«Η ΝΔ πρέπει να αλλάξει και να γίνει δύναμη ελπίδας και προοπτικής για τη χώρα και το λαό. Και αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τη χώρα αλλά και για τη δημοκρατία. Γιατί αν δεν γίνει η ΝΔ δύναμη ελπίδας και προοπτικής για την Ελλάδα, τότε μοιραία ο λαός στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, θα στραφεί τιμωρητικά προς τα κόμματα που άσκησαν εξουσία. Και τότε η αδυναμία της ΝΔ να ανανεωθεί και η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει τα υπεσχημένα, θα οδηγήσει στην τιμωρητική ψήφο υπέρ της Χρυσής Αυγής.
Αν λοιπόν ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει, οφείλει να επιταχύνει τις διαδικασίες ανανέωσης της ΝΔ και ο ίδιος να αποτελέσει τον εγγυητή της ενότητας του κόμματος, όπως είχε πράξει παλαιότερα και ο πολιτικός του μέντορας Ευάγγελος Αβέρωφ, τον οποίο συχνά επικαλείται. Τότε δίπλα στην προσωπική επιτυχία του για διάσωση της Ελλάδος από τη χρεοκοπία και την παραμονή της χώρας στο ευρώ, θα μπορεί να παραθέσει και την επιτυχία της διάσωσης και ανανέωσης της παράταξης που τον τίμησε, τον ξανααγκάλιασε και τον έκανε πρωθυπουργό».
Δυστυχώς, ο κ. Σαμαράς ως μόνο μέλημά του από τις εκλογές μέχρι σήμερα είχε πώς θα κρατήσει την προεδρία της ΝΔ και όχι πώς θα ανανεώσει τη ΝΔ ώστε σε περίπτωση αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που ιστορικά μέχρι σήμερα έχει χαρακτηρισθεί ως το κόμμα της ευθύνης και των μεγάλων επιλογών για τη χώρα, να είναι έτοιμο να καλύψει το κενό που θα άφηνε η αποτυχία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Δυστυχώς η ΝΔ σήμερα δεν αποτελεί εναλλακτική λύση όπως θα έπρεπε και όπως θα όφειλαν η ηγεσία και τα στελέχη της να την έχουν προετοιμάσει για να είναι.
Και το πρόβλημα στη ΝΔ είναι διπλό. Δεν έχει μόνο ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων. Δυστυχώς και τα κορυφαία στελέχη της κρίθηκαν αδύναμα να πετύχουν μέσα σε αυτούς τους πέντε μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές, το απόλυτα αυτονόητο: Να συνεννοηθούν. Έχουν αφήσει όλες τις πρωτοβουλίες στον κ. Σαμαρά και το επιχείρημα που πρώτος προέταξε, ότι δηλαδή «την ώρα που η Ελλάδα δίνει τη μάχη της στην Ευρώπη εμείς δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με τα εσωκομματικά», αποτέλεσε, ίσως την καλύτερη δικαιολογία της αδυναμίας τους να συνεννοηθούν.
Και τώρα ζούμε το χειρότερο σενάριο. Την ώρα που η Ελλάδα χρειάζεται μια εναλλακτική λύση, την ώρα που η Αξιωματική Αντιπολίτευση έπρεπε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να αναδεικνύει το θεσμικό της ρόλο, κάθεται στη γωνία και τρίβει χαιρέκακα τα χέρια της γιατί υπάρχει ενδεχόμενο να δικαιωθεί σε όσα προειδοποιούσε προεκλογικά και, τελικά, ο λαός να πληρώσει ακριβά τη λάθος επιλογή του στις 25 Ιανουαρίου 2015. Και αντί να έχουμε μια εναλλακτική λύση φρέσκια κι ελκυστική που να δημιουργεί ελπίδα, έχουμε «λύση» που μυρίζει «ναφθαλίνη».
Άραγε συνειδητοποιούν τις ευθύνες τους εκείνοι που επέτρεψαν στον κ. Σαμαρά να περιμένει με αγωνία πότε θα βουλιάξει το καράβι για να πει με αυτοϊκανοποίηση «σας τα έλεγα εγώ αλλά δεν με πιστέψατε»;
Σε όσους ακόμα σκέπτονται υγειώς στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, μια διέξοδος απομένει: Να πιέσουν με όλες τους τις δυνάμεις την ηγεσία του κόμματος να κάνει πράξη αυτό που στα λόγια διακηρύττει περί εθνικής συνεννόησης. Δεν έχει σημασία αν ωφεληθεί ο κ. Σαμαράς και παραμείνει στην ηγεσία της ΝΔ. Αυτό είναι άλλωστε αποτέλεσμα της δικής τους απραξίας. Αυτός επέτρεψαν να υπάρχει τη δεδομένη στιγμή και με αυτόν θα πορευθούμε. Σημασία έχει να ωφεληθεί η Ελλάδα και να σωθεί το καράβι την ύστατη στιγμή πριν πέσει στα βράχια. Ας καταλάβουν ότι χρειάζονται πρωτοβουλίες. Δεν υπάρχει «από μηχανής Θεός». Χρειάζονται προτάσεις και ενότητα ηγεσίας και λαού.
Διαφορετικά «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα (θα) προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα» που ποτέ δεν θα έλθει.
