γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Αν για κάτι δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος την Τουρκία είναι για ασυνέπεια λόγων και πράξεων. Αν ρίξουμε μια αναδρομική ματιά στην τουρκική εξωτερική πολιτική θα δούμε ότι η Άγκυρα δεν αιφνιδιάζει ποτέ. Πάντοτε προαναγγέλλει τον στόχο της, και στη συνέχεια, με τη μέθοδο της διαρκούς επανάληψης και της ψυχολογικής επιβολής, διαμορφώνει το κατάλληλο κλίμα, μέχρι που φθάνει στη στιγμή της πραγματοποιήσεώς του.
Αυτό συνέβη στην περίπτωση των επιχειρήσεων εντός της Συρίας, της εισβολής στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και στο αποκαλούμενο Μνημόνιο με την Λιβύη που συνήψε με την κυβέρνηση της Τρίπολης, το οποίο εξαφανίζει από τον χάρτη τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη! Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται τα νέο-οθωμανικά οράματα, με τα «σύνορα της καρδιάς» του κ. Ερντογάν, και τη «Γαλάζια Πατρίδα», που φθάνει την τουρκική κυριαρχία σχεδόν μέχρι την Εύβοια. Δυστυχώς, όσο και αν μας είναι ανυπόφορη η παραδοχή, αυτή είναι η Τουρκία.
Το ερώτημα είναι, όμως, προς εμάς, γιατί φθάσαμε ως εδώ, ενώ τα παραπάνω δεδομένα ήταν γνωστά; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπερδεκαετής οικονομική κρίση επηρέασε τη δυνατότητα της χώρας να προχωρήσει σε αναβάθμιση των ενόπλων της δυνάμεων, που είναι και το βασικό εργαλείο μιας αποτρεπτικής πολιτικής. Όμως δεν συνιστά δικαιολογία για όλα όσα δεν κάναμε.
Η θέση ότι τα προβλήματα στις δυο πλευρές του Αιγαίου θα λυθούν μέσω της ενδυνάμωσης των οικονομικών και πολιτιστικών ανταλλαγών, αποδεικνύεται ότι συνιστούσε έναν ευσεβή πόθο. Κανείς βεβαίως, δεν επιθυμεί έναν πόλεμο. Όμως, κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια όταν ο άλλος ευθέως σε απειλεί, πιστεύοντας απλώς στις καλές προθέσεις –ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μπαλάφας, μας πρότεινε το 2012, να το «ρισκάρουμε» και να περικόψουμε «ισχυρά τις εξοπλιστικές δαπάνες»…
Αυτή τη στιγμή, ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλεύεται επιτήδεια τον ανταγωνισμό μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας και την μάλλον περίεργη ανοχή του προέδρου Τραμπ, ανεβάζοντας συνεχώς τον πήχη των διεκδικήσεών του. Η Ελλάδα οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με ψυχραιμία αλλά και με αποφασιστικότητα. Και το δεύτερο, πρέπει να δείξουμε ότι το εννοούμε, όπως το εννόησαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1976 και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1987.
Αναμφίβολα, βασικό εργαλείο μας είναι το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο ανενδοίαστα τσαλαπατά η Άγκυρα. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να ενεργοποιήσουμε περισσότερο όλο το φάσμα των διεθνών συμμαχιών μας. Στις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί οι πολιτικοί παράγοντες που βρίσκονται κοντά στις θέσεις μας. Κι αυτό ελπίζουμε να αποτυπωθεί στην επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις 7 Ιανουαρίου στον Λευκό Οίκο.
Στην Ευρώπη έχουμε την σθεναρή στήριξη του προέδρου Μακρόν, αλλά και την υποστήριξη της Ιταλίας.
Στη Μέση Ανατολή, πέραν του Ισραήλ, με το οποίο οι σχέσεις μας έχουν αποκτήσει ιλιγγιώδη βελτίωση, και όλα τα αραβικά κράτη, πλην του Κατάρ και της κυβέρνησης της Τρίπολης στη Λιβύη, είναι κατά της νεο-οθωμανικής Τουρκίας.
Οι θέσεις μας μπορούν να βρουν στήριξη και από την Κίνα, που έχει τεράστια οικονομικά συμφέροντα στη χώρα μας, αλλά και τη Ρωσία, όπως έδειξε και η σκληρή ανακοίνωση της Μόσχας για το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.
Αναμφίβολα, ωστόσο, σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο το πιο πιθανό είναι να είμαστε μόνοι μας. Γι’ αυτό άμεσα και χωρίς χρονοτριβή, απαιτείται η εκπόνηση και εφαρμογή ενός φιλόδοξου εξοπλιστικού προγράμματος ικανού να αποτρέψει τις τουρκικές επιβουλές. Κατανοώ την πίεση για «βούτυρο» μετά από μια δεκαετία κρίσης. Ωστόσο, νομίζω ότι είναι η ώρα σημαντικό μέρος από τα 767 εκατομμύρια ευρώ της επιστροφής από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών επί των ελληνικών ομολόγων να δοθούν για «κανόνια», για την ενίσχυση των ενόπλων μας δυνάμεων.
Το σημαντικότερο όλων, είναι η επίτευξη εθνικής ενότητας, ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου, που συνιστά τον ισχυρότερο αποτρεπτικό παράγοντα προς κάθε ανιστόρητο διεθνή ταραξία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην RealNews
