γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Είναι εντυπωσιακό το πόσο τα συμφέροντα των υποτιθέμενων ομάδων διαμαρτυρίας είναι αντικρουόμενα. Το βαθύ κράτος και οι συνοδοιπόροι του ζητούν ασφάλεια και καλύτερες συνθήκες από το κράτος, όταν δεν αποδέχονται καμία αξιολόγηση έργου και παραγωγικότητας. Είναι προφανές πως οι “ευγενείς” φιλοδοξίες των λογής συντεχνιών έναντι του κοινωνικού συνόλου δεν γνωρίζουν χρώμα.
Στο παρελθόν το σύστημα αξιολόγησης αναμορφώθηκε και ξαναγράφτηκε δεκάδες φορές προκειμένου απλά να υπάρχει. Ο ν. 4369/2016 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθ΄ υπόδειξη του 3ου μνημονίου και προέβλεπε Εθνικό Μητρώο Επιτελικών Στελεχών Δημόσιας Διοίκησης και σύστημα αξιολόγησης του προσωπικού στο δημόσιο. Στην πράξη, το ΄18 προσπαθούσαν να κλείσουν την αξιολόγηση του ΄17, σαν εκπρόθεσμο μνημονιακό προαπαιτούμενο και όχι ως ζήτημα ουσίας.
Για την τότε υπουργό Όλγα Γεροβασίλη, η αξιολόγηση του ν. 4369/2016 «δεν είναι τιμωρητική, δε συνδέεται με απολύσεις, γίνεται με άκρως δημοκρατικό τρόπο γιατί βασίζεται σε στόχους που αποφασίζονται σε γενικές συνελεύσεις εργαζομένων»,… άλλα λόγια δηλαδή. Ο δε Κυριάκος συνόψιζε το ΄18 πως « η αξιολόγηση δεν θα είναι τιμωρητική.
Κακώς κάποιοι επεδίωξαν να συνδέσουν την έννοια της αξιολόγησης με απολύσεις». Βλέπεις τα λάφυρα είναι πολλά. Οι μεν πρώτοι δηλαδή έκλειναν το μάτι στις συντεχνίες παίζοντας διαρκώς καθυστέρηση, ενώ οι δεύτεροι, δια της πετυχημένης ψηφιοποίησης, επιδίωξαν τη λιγότερη δυνατή φυσική επαφή των πολιτών με το κράτος, αλλά δεν υπολόγισαν τον βαθύ αστάθμητο παράγοντα κράτος.
Σήμερα, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις όλων των κομματικών παρατάξεων, σε αγαστή συνεργασία και με περισσή υποκρισία, διεκδικούν την «μη τιμωρητική αξιολόγηση», τα άλλα λόγια δηλαδή μέχρι το επόμενο δυστύχημα. Νοιάζονται όμως για τους νέους, για τη γενιά που υποτίθεται βράζει. Η υποκρισία σκεδάζεται στην κοινωνία συναντώντας την σουρεαλιστική ανευθυνότητα. Είναι συγκλονιστική η ανήθικη χειραγώγηση και καπηλεία των νέων. Γιατί δυστυχώς, στο τελείωμά της , η γενιά των boomers προσπαθεί να συντηρήσει το παραδοσιακό αναξιοκρατικό κατεστημένο και τα μεταπολεμικά πελατειακά κεκτημένα.
Αφού άρπαξε ότι μπόρεσε σε εξουσία, θέσεις, μισθούς, επιδόματα, συντάξεις από τον ιδρώτα των σημερινών νέων και παχυλά εφάπαξ, άφησε πίσω της χρεοκοπία, ρημαγμένο κράτος, ανεργία και μισθούς πείνας για τους νέους, μια καμένη γη στο όνομα των κακών ξένων.
Η γενιά της αλλαγής, της επανίδρυσης του κράτους, του.. λεφτά υπάρχουν και της ελπίδας που έρχονταν να τα αλλάξει. Η γενιά που κατέστρεψε τον ιδιωτικό τομέα για να μην αλλάξει το βαθύ κράτος, σήμερα ζητάει και τα ρέστα. Όχι άδικα λοιπόν οι νέοι οργίζονται.
