Σημερινή πηγή της τσαντίλας μου διάφοροι αλυσιδωτοί συνειρμοί, που ξεκινούν από χθες και πηγαίνουν μέρες προς τα πίσω. Αναρτώ, που λέτε, χθεσινό αρθράκι με τίτλο “Νέο-Έλληνες”, που θίγει διάφορα κακώς κείμενα της εποχής μας και της αφεντιάς μας. Το θέμα έχει τις ρίζες του σε ανάρτηση της φίλης μου Σοφίας, με ημερομηνία από 7 Ιουνίου, όπου θίγεται ένα σοβαρότατο ζήτημα σχετικά με τη δημοπρασία ενός – κατά τα φαινόμενα Μακεδονικού – χρυσού στεφανιού, 2.300 ετών, που βρέθηκε κάτω από το… κρεβάτι ενός Βρετανού. Την εκτίμηση του ευρήματος, ενός πραγματικού κομψοτεχνήματος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, μαζί με τις αντίστοιχες εκτιμήσεις άλλων αντικειμένων που ο Βρετανός “κληρονόμησε από τον παππού του”, ανέλαβε ο βρετανικός οίκος δημοπρασιών Duke. Η δε προσφερόμενη για το χρυσό στεφάνι τιμή; 100.000 λίρες Αγγλίας!
Τις ίδιες μέρες που η Σοφία ανέβασε το θέμα στο προφίλ της στο φβ, προκαλώντας τους ιντερνετικούς της φίλους να πάρουν μια θέση, να εκφράσουν μια άποψη ρε αδερφέ, εκείνες τις ίδιες μέρες, κυκλοφορούσε ευρέως, από προφίλ σε προφίλ, ένα καταπληκτικό βίντεο του National Geographic, φόρος τιμής στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και την πολιτισμική συνεισφορά των Αρχαίων Ελλήνων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το βίντεο είναι πραγματικά εξαιρετικό. Παρ’ όλα αυτά, αν και οι αναδημοσιεύσεις από τοίχο σε τοίχο έπεφταν βροχή, εγώ δεν το αναδημοσίευσα. Κατά την προσωπική ταπεινή μου άποψη – για μένα που έχω σπουδάσει πάνω στον Ελληνικό Πολιτισμό και που δεν έχουν ποτέ αξιοποιηθεί οι σπουδές μου πάνω στο αντικείμενο – η αναδημοσίευση του συγκεκριμένου βίντεο θεωρείται ένα ακόμα επιπλέον δείγμα του, δίχως νόημα και ουσία, ναρκισσισμού των νεο-Ελλήνων. Σε συνδυασμό μάλιστα με το γεγονός, ότι ελάχιστα άτομα αντέδρασαν στην ανάρτηση της Σοφίας, που είχε απόλυτη σχέση με το περιβόητο βίντεο – καμιά φορά τα απολύτως αντιφατικά, γίνονται ταυτοχρόνως και απολύτως σχετικά μεταξύ τους – το περιορισμένο ενδιαφέρον του κόσμου, λοιπόν, μου την έδωσε ακόμα περισσότερο!
Δυο – τρεις μέρες αργότερα, άλλο άρθρο, αυτήν τη φορά της εφημερίδας “Αυγή”, εξυμνούσε την εκπληκτική πρωτοβουλία της Ελληνίδας σοπράνο, Σόνιας Θεοδωρίδου, να βρεθεί στο Βρετανικό Μουσείο μαζί με άλλες έξι Ελληνίδες και όλες μαζί, ως σύγχρονες Καρυάτιδες, μέσα από ένα ήσυχο καλλιτεχνικό δρώμενο, να διαμαρτυρηθούν για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο μας. Τίτλος του άρθρου: Ελληνίδες Καρυάτιδες αναζητώντας τη χαμένη αδερφή τους – υπέροχος! Μια ακόμα εξαιρετική πρωτοβουλία, ένα επίσης καταπληκτικό άρθρο, χαμένα στη σιωπή.
Όλα αυτά, λειτουργώντας στο μυαλό μου σαν ντόμινο, με ώθησαν να γράψω το άρθρο στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω, με τίτλο “Νεο-Έλληνες”, όπου μετέφερα την προσωπική μου άποψη, θέσεις, σκέψεις, προβληματισμούς, παράπονα για το πώς αντιμετωπίζεται από τον νεο-Έλληνα, ο “δικός του” αρχαιοελληνικός πολιτισμός. Το άρθρο αναρτήθηκε την ημέρα του Αγίου Πνεύματος και είχε 3 χτυπήματα! Οκ, σκέφτηκα, ο κόσμος σήμερα στις παραλίες – μην κοιτάς που εσύ βρίσκεσαι στο γραφείο – και το φβ σε “καλοκαιρινή λήθη”. Το ίδιο βράδυ, παρά το γεγονός ότι στο φβ άρχισε η γνωστή νυχτερινή κινητικότητα, η πανσέληνος μονοπώλησε το ενδιαφέρον των περισσοτέρων. Και πάλι σκέφτηκα μέσα μου… Άστο! Άσε τον κόσμο να χαλαρώσει σήμερα, μέρα που είναι! Αύριο…
Αύριο και… “όλο αύριο λες και μες σ’ αυτό το αύριο, παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ”. Αυτήν την στιγμή που γράφω, το ίδιο άρθρο – του “αύριο”, δηλαδή σήμερα – έχει 8 χτυπήματα! Υποψιάζομαι, πως ο τίτλος έχει λειτουργήσει… απωθητικά. Γιατί όλοι βαθειά μέσα μας γνωρίζουμε, ότι ένα άρθρο με τίτλο όπως “Νέο-Έλληνες”, μάλλον δεν κρύβει πίσω του κάτι καλό, καλοκαιρινό, ευχάριστο και υμνητικό! Το ξέρουμε, μόνο που, όχι απλώς δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε την ουσία του, αλλά δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να κλικάρουμε, για να δούμε τι μπορεί να λέει. Προφανώς και διαισθανόμαστε, ότι δεν πρόκειται περί ωδής και συγχαρητηρίων!
Ταυτόχρονα χθες, ημέρα του Αγίου Πνεύματος για το Ελλαδιστάν, ήταν και η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων – παρεμπιπτόντως, σήμερα που γράφω, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπισμού. Γράφει κι ο άλλος χθες για τους πρόσφυγες, γράφει για την παγκόσμια προσφυγιά, για την ελληνική προσφυγιά, την καινούρια και την παλιά, για τις μέρες προσφυγιάς των γιαγιάδων μας – από τη Μικρασία; από την Αίγυπτο; από την Πόλη; δεν έχει σημασία – Σμυρνιές, Πολίτισσες κι Αιγύπτιες, το ίδιο αντροχωρίστρες ήταν στα μάτια κάποιων – με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους “Νέο-Έλληνες”, όμως… πέρα βρέχει. Οι βάρκες της αλληλεγγύης του χειμώνα, τώρα καλοκαιράκι με 42, άντε 39 υπό σκιάν, έγιναν… “βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά από το περιγιάλι… κι έχει ένα φεγγάρι απόψε, που με κάνει κι αρρωσταίνω”! Λες και η προσφυγιά έχει μέρες, χρόνους κι εποχές! Λες κι ο Ανθρωπισμός – η έννοιά του – “γιορτάζεται” μόνο μια μέρα τον χρόνο! Λες κι ο άστεγος ζει καλύτερα κάτω απ’ το λιοπύρι, επομένως ας μην ανησυχούμε, ούτε και να το σχολιάζουμε, γιατί… καλοκαιράκι τώρα και πού να ασχολούμαστε με τέτοια θέματα, με 39 υπό σκιάν! Άραξε στον καναπέ με το κλιματιστικό αναμμένο και άσε… αργούν ακόμα το κρύο, το χιόνι, η βροχή και τα… φιλάνθρωπα Χριστούγεννα!.. Λες, λες, λες… Είχε δίκιο εκείνη τη μέρα η Σοφία, που “τρελάθηκε” με την αδιαφορία των ιντερνετικών της φίλων!…
Όσο για το χρυσό στεφάνι, σίγουρα τώρα που μιλάμε θα μοσχοπουλήθηκε και θα κοσμεί το σαλόνι καμιάς “κατσίκας”, παντρεμένης (από έρωτα πάντα!) με κανέναν από εκείνους τους λεφτάδες που πλουτίζουν πάνω στις πλάτες μας, ξεπουλώντας τον κόσμο! Ο εγγονός του “φιλέλληνα” παππού του θα έχει τσεπώσει τις 100.000 λίρες Αγγλίας και θα κάνει ωραιότατες διακοπές και ποιος ξέρει άλλο τι, στη συνέχεια! Ο βρετανικός οίκος θα πουλάει μούρη στη βιτρίνα του, ότι από τα χέρια του πέρασε χρυσό Αρχαιοελληνικό Μακεδονικό στεφάνι. Το National Geographic θα κατασκευάζει βίντεο, που θα αναδημοσιεύονται με περηφάνια και ναρκισσισμό στα φεϊσμπουκικά προφίλ. Κι εμείς – τώρα παραλία, το χειμώνα καναπέ – κολλημένοι στις οθόνες μας, αποχαυνωμένοι σε ό,τι προκαλεί αποκλειστικά και μόνο τέρψη! Κι ούτε ίχνος προβληματισμού, ανθρωπισμού, πολιτισμού! Και παραδίπλα το Brexit, να παραφυλάγει αδυσώπητο, με άγνωστα αποτελέσματα και συνέπειες..
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα! Κι όποιος έχει τα κότσια να την αντικρύσει κατά πρόσωπο, ας σηκώσει τα μάτια του από την οθόνη του υπολογιστή κι ας τα κοιτάξει σε έναν καθρέφτη! Τα μάτια του. Τα δικά του μάτια. Γιατί πώς να κοιτάξεις τους άλλους κατάματα, αν πρώτα δεν τολμήσεις να κοιτάξεις κατάματα τα μάτια τα δικά σου;…
ΥΓ. Γραμμένο υπό τους ήχους του Bruce Springsteen και του Glory Days – δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το έβαλα, καθώς έγραφα. Ούτε ο Bruce ανήκει στη γκάμα των πολυαγαπημένων μου τραγουδιστών, ούτε στο Glory Days είχα δώσει ποτέ μέχρι σήμερα τόσο μεγάλη προσοχή! Τι σου είναι ο άνθρωπος
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
