Για τους δυο ιταλούς συναδέλφους που έπινα καφέ χτες το πρωί, η συνάντηση με τον Πάπα Φράνσις ήταν ακόμα ένα κομμάτι από αυτό το πάζλ που κάνει τον μύθο Αλέξη να μεγαλώνει στη γείτονα. Και ξέρετε, για τους Ιταλούς αφενός ο Πάπας δεν είναι κρυμμένος πίσω από τα σκοτεινά στερεότυπα που έχουμε εμείς οι έλληνες για τον ποντίφικα και αφετέρου είναι κουρασμένοι από την Μπερλουσκονοποίηση της πολιτικής τους ζωής και ζητούν την ελπίδα ακόμα και στο εξωτερικό ελπίζοντας ότι το πρότυπο Αλέξης θα δημιουργήσει κάτι και ιταλικό.
Εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου η συνάντηση του Πάπα με τον Αλέξη. Παρ’ όλες της θεωρίες συνομωσίας η καθολική εκκλησία δεν έχει τις μυστικές δυνάμεις που είχε την περίοδο του μεσαίωνα, ούτε την δύναμη – κυρίως οικονομική και πολιτική – που είχε πριν από τριάντα χρόνια. Αυτή τη στιγμή είναι μια δύναμη σε παρακμή, που ναι μεν επαφίεται σε παλιές δόξες αλλά στην ουσία προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει από σκάνδαλα παιδεραστίας. Και όλα αυτά με το απαραίτητο θρησκευτικό πέπλο.
Και ο Πάπας Φράνσις, πάντα μέσα στα όρια που του θέτει η εξουσία που έχει επάνω του το Βατικανό, έχει κάνει πολλές και φιλότιμες προσπάθειες να αλλάξει το κατεστημένο του Βατικανού και, γιατί όχι, να σταθεί διπλά σε αυτούς που έχουν ανάγκη με πολλούς τρόπους. Άλλωστε ο ποντίφικας έχει πολλές φορές τονίσει τα τελευταία δυο χρόνια το πόσο αδιάφορη για τους πολίτες της έχει εξελιχτεί αυτή η υδροκέφαλη Ευρωπαϊκή ένωση. Γιατί λοιπόν να είναι ο Αλέξης που αποζητά την υποστήριξη του Βατικανού και όχι ο Πάπας των φτωχών, την υποστήριξη κάποιου που έχει πάρει διαστάσεις ήρωα και αντί-συστημικου στην Ιταλία;
Άλλωστε έχουμε και μια παράδοση πολιτικών ανταλλαγών με την γείτονα. Ελιά αυτοί, ελιά εμείς. Αλέξη εμείς, Αλέξη κι αυτοί. Δώστε τον Αλέξη στον ιταλικό λαό!
Αλλά είπα ποντίφικα και το πονηρό μου μυαλό πήγε στους ντόπιους ποντίφικες και μάλιστα οι εγχώριοι ποντίφικες έχουν και μια υπερδόση αλαζονείας. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.
Την προηγούμενη Παρασκευή, η φίλη μου η Σοφία μου έστειλε το παρακάτω μήνυμα: «Δεν μπορεί να μην υπάρχει άλλος που να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με σταθερά βήματα μπροστά και ταυτόχρονα να σέβεται τον Έλληνα; Ένας που να μπορεί να μας δώσει πίσω, όπως το λες, τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να μη περιμένουμε από τα παιδιά της Εθνικής να μας τη χαρίσουν για μια δυο μέρες…»
Η Σοφία δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζει αυτό το ερώτημα και φυσικά δεν είναι η μόνη. Και γι’ αυτό αποφάσισα την απάντηση μου να την κάνω λίγο πιο …δημόσια.
Υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι θετικό γι αυτή τη χώρα και μάλιστα είναι και μέσα σε όλα τα κόμματα ακόμα και μέσα στη Βουλή που τόσο συχνά βρίζουμε όλοι μας. Το πρόβλημα όμως είναι με το γεγονός ότι όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, είναι δέσμιοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έτσι όπως την παράφρασαν φαύλοι πολιτικοί και δει πολιτικοί αρχηγοί και αρχηγίσκοι.
Από την αρχή της εποχής των μνημονίων όλοι μας μιλάμε για την κρίση δημοκρατίας στην Ελλάδα. Μάλιστα έχει ξεκινήσει μια συζήτηση, που δυστυχώς συμμετείχε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με θέμα το τέλος της μεταπολίτευσης και την ανάγκη αλλαγής του πως καταλαβαίνουμε τη δημοκρατία. Και φυσικά η εξήγηση του πως θα ήταν καλύτερη η δημοκρατία κατέληξε στη περιοδικότητα των εκλογών και την θητεία της κυβέρνησης.
Αυτές οι συζητήσεις από μόνες τους αποδεικνύουν όχι ότι έχει πρόβλημα η δημοκρατία, αλλά ότι έχουν σοβαρό πρόβλημα αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με τη φύλαξη και επιβολή της δημοκρατίας. Η δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και σε οιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα έχουν αυτοί που κυβερνούν στο όνομα της δημοκρατίας. Ακόμα και ο Παπαδόπουλος, αυτός ο αναίσχυντος προδότης, το πολίτευμα του δημοκρατία το ονόμαζε.
Αυτή τη στιγμή στη Ταϊλάνδη υπάρχει «κυβέρνηση», αποτελούμενη από τους στρατιωτικούς που με πραξικόπημα πήραν την εξουσία, με κυβέρνηση αποτελούμενη από τους συνωμότες και προδότες αξιωματικούς και μια βουλή με διορισμένους βουλευτές, όλους μέλη της βασιλικής φρουράς, και ο «πρωθυπουργός» την ονόμασε την τέλεια δημοκρατία και δημοκρατία μοντέλο. Άρα το πρόβλημα δεν είναι με τη δημοκρατία.
Δημοκρατία, όπως τουλάχιστον την κατάλαβαν οι δικοί μας πρόγονοι, είναι το πολίτευμα που η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού η δε λήψη αποφάσεων γίνεται με απ’ ευθείας ψηφοφορίες των πολιτών. Επειδή όμως αυτό στις πολυμορφικές και πολυπληθείς κοινωνίες που ζούμε είναι αδύνατο, λειτουργούμε μέσω αντιπροσώπων. Των βουλευτών. Βουλευτών που είναι επιφορτισμένοι να υπηρετούν την θέληση του λάου και να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λάου.
Εκεί όμως ξεκινάνε τα προβλήματα. Γιατί οι περισσότεροι από τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια, εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις βλέψεις του εκάστοτε αρχηγού τους και σπάνια αυτά του λαού. Υπάρχει κανένας που πιστεύει αυτή τη στιγμή ότι η παρουσία του Σημίτη στην ελληνική βουλή είναι επιλογή του λαού; Υπάρχει κάνεις σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι η Β’ Αθηνών δεν έχει καλυτέρα άτομα να επιλέξει από τη Βούλτεψη;
Γιατί λοιπόν η Βούλτεψη είναι βουλευτής και δεν είναι τόσα άλλα αξιόλογα άτομα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στη θέση και να προσφέρουν ουσιαστικά όχι μόνο στη κυβέρνηση αλλά στη δημοκρατία και στην Ελλάδα γενικότερα; Γιατί ποιος θα έγλειφε τόσο αναίσχυντα τον Σαμαρά από την Βούλτεψη. Σε ποιον άλλον θα είχε εμπιστοσύνη ο Σαμαράς ότι θα υπηρετούσε χωρίς αμφισβητήσεις, ούτε καν ερωτήσεις, αυτά που θα ήθελε ο Σαμαράς;
Αν είχε λόγο ο ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας γι αυτούς που θεωρητικά τον αντιπροσωπεύουν, το 65% τουλάχιστον από αυτούς που σήμερα απολαμβάνουν βουλευτικές έδρες, δεν θα υπήρχε ούτε σαν όνομα στην σύγχρονη Ελληνική πολιτική ιστορία. Στο ΠΑΣΟΚ το ποσοστό θα ήταν πιθανώς μεγαλύτερο αλλά αυτοί έτσι κι αλλιώς θα εξαφανιστούν στις επόμενες εκλογές. Και από ό,τι είδατε, μετά το πρώτο σοκ, από το είμαστε δεν είμαστε σε αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει το «δημοκρατικό» ιό και έχει αρχίσει τις διαγραφές των μη «υπάκουων» βουλευτών.
Σε ποιο ελληνικό κόμμα ακολουθούντα δημοκρατικές διαδικασίες; Απεναντίας σε όλα τα κόμματα υπάρχει ο αρχηγός-πρόεδρος-δικτάτορας με τη λαιμητόμο της λίστας στη κωλότσεπη.
Θα μου πείτε τι κάνει το υπόλοιπο 35%. Προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας, από ένα δικτάτορα αρχηγό που κυβερνά φασιστικά και μέσα σε όλες τις αντιξοότητες, να κάνει έστω κάτι λίγο για να βοηθήσει τουλάχιστον τους ψηφοφόρους της περιφέρειας του, όταν μπορεί.
Η Νέα Δημοκρατία, όπως την έχει καταντήσει αυτή τη στιγμή ο Αντώνης Σαμαράς, είναι το καλύτερο παράδειγμα αρχηγού δικτάτορα. Μια απλή σύγκριση με το ποια στελέχη στη Βουλή και στο κόμμα έχουν απομείνει από την προ Σαμαρά εποχή στη μετά Σαμαρά εποχή, αρκεί για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Υπήρχε ποτέ περίπτωση παράσιτα σαν τον Κρανιδιώτη ή τον Μπαλτάκο να ορίζουν την ιδεολογική γραμμή του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Υπήρχε περίπτωση πολιτικά παράσιτα όπως ο Βορίδης και η Βούλτεψη να εκφράζουν τη Νέα Δημοκρατία στην ελληνική Βουλή το κόμμα που υπηρετήσαν Παπαληγούρας, Ράλλης, Στεφανόπουλος, Μπίτσιος, Δοξιάδης;
Θα μου πείτε περασμένα μεγαλεία και να τα θυμάσαι και να κλαις. Άσε που προδίδω και την ηλικία μου. Όχι κάνετε λάθος. Υπάρχουν πολλοί ακόμα να υπηρετήσουν και το κόμμα και τις ιδέες του Κωνσταντίνου Καραμανλή, απλά δεν συμφέρουν και δεν θα υπηρετούσαν τα συμφέροντα του Αντώνη Σαμαρά.
Όπως υπάρχουν ακόμα Καράγιωργες και Γεννηματάδες στο ΠΑΣΟΚ αλλά δεν συμφέρει η ύπαρξη τους τον «δημοκράτη» συνταγματολόγο Βενιζέλο. Και μιας και είπαμε δημοκράτη τον Βενιζέλο, τι απόδειξη δημοκρατίας ήταν αυτό που είπε για τον εκλογικό νόμο; Για να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ αν χρειαστεί θα αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο, είπε ο κρυφό-φασίστας. Δείχνοντας πόσο φασιστικά δούλεψε μέχρι τώρα ο κύριος συνταγματολόγος, μιας και το μπόνους των εδρών ήταν κατασκεύασμα του δημοκρατικού ΠΑΣΟΚ.
Και επαναλαμβάνω το παράδειγμα που ανέφερα και παραπάνω. Αν λειτουργούσε έστω και σαν δείγμα η δημοκρατία στα ελληνικά κόμματα, αν οι βουλευτές πραγματικά αντιπροσώπευαν το εκλογικό σώμα, υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να ήταν ο Σημίτης βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου;
Η ειρωνεία είναι ότι ο μόνος που έκανε χρήση δημοκρατίας στην εκλογή αρχηγού και αντιπροσώπων ήταν ο Γιωργάκης αλλά κι αυτός δεν το έκανε από αγάπη στη δημοκρατία αλλά για καθαρά προσωπικού συμφέροντος λόγους. Νόμιζε ότι αυτό που τον πολεμούσε ήταν ο διαβρωμένος κομματικός μηχανισμός και θα μπορούσε να τον νικήσει με τον «λαό του ΠΑΣΟΚ» στο πλευρό του. Με αυτό το πλευρό κοιμόταν και συνεχίζει να κοιμάται ο ανόητος. Απόδειξη η βλακώδης επίδειξη δύναμης προ ημερών στα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ.
Οι δικτάτορες αρχηγοί των ελληνικών κομμάτων μέσω των φασιστικών τους μεθόδων αποδεικνύουν όχι μόνο την έλλειψη δημοκρατίας αλλά ακόμα και την έλλειψη έστω και βασικής αξιοπρεπείας. Γι αυτό και θέλουν να κλέψουν τη δικιά μας. Κι όταν χρειάζεται κλέβουν κι αυτή των εθνικών ομάδων.
Έτσι λοιπόν έχουμε καταντήσει να ελπίζουμε ότι κάτι θα γίνει στις εκλογές, θα κερδίσει ο Τσίπρας ή κάτι τέλος πάντων, για να φύγουν αυτά τα καρκινώματα φασισμού από την ελληνική πολιτική ζωή. Η επιτέλους θα απηυδήσει κάποιος από αυτό το 35%, θα στείλει στο διάολο καριέρες και πολιτικό κόστος και θα πει στο κάθε δικτάτορα Σαμαρά, αυτό που είπε η Άννα Καραμανλή …σε λάθος αποδέκτη!
*************************************************************************
Την ευλογία σου Αλέξη!
*************************************************************************
Αντωνάκη εσύ τον Πάπα τον έχεις δει;
*************************************************************************
Άδωνι άστο, δεν σου πάει για Πάπας. Ούτε το άλλο που ονειρεύεσαι θα γίνει και σταματά να το λες. Σε ακούνε.
*************************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, το δουλεύεις το πράγμα. Όποιος αναλάβει το υγείας μετά από σένα θα νιώσει ότι πραγματικά ανέλαβε βομβαρδισμένο τοπίο. Μέχρι τους τοίχους του γραφείου σου βρε τέρας;
*************************************************************************
Και μιας και μιλάμε για τοίχους, στη Συγγρού και οι τοίχοι έχουν αυτιά και το τι ακούνε δεν λέγεται. Ούτε γράφεται!
*************************************************************************
Μετά από δυο χρόνια παρά δυο βδομάδες και πολλές σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου, ετοιμάζω βαλίτσες για διακοπές. Έτσι την επομένη εβδομάδα θα σας γράφω έχοντας μπροστά μου χταποδάκι και ούζο και χαζεύοντας το Αιγαίο.
*************************************************************************
Και αυτή τη Παρασκευή παρέα μου κρατάει ο πάντα επίκαιρος Θάνος Ραφτόπουλος.
*************************************************************************
Στη φωτογραφία δυο δείγματα …ελλήνων «δημοκρατών» αρχηγών κομμάτων. Κοιτάξτε με τι δημοκρατική αγάπη κοιτώνα ο ένας τον άλλο! Μην το ξεχάσω, αν αρχίσετε να φτύνετε θυμηθείτε …την οθόνη σας λερώνετε!
