γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το αδιέξοδο της δομικής αναπτυξιακής ανισορροπίας είναι προφανές και η κρίση προσφέρει μοναδική ευκαιρία ανασύνταξης και αναδιανομής πόρων προς την παραγωγή, την μεταποίηση και την καινοτομία.
Στο παρελθόν το κράτος όριζε τα αρτοποιία, τα βενζινάδικα, τα ταξί, τα φορτηγά, παλιότερα ακόμη και την εισαγωγή μπανάνας. Οι προοδευτικοί όλων των κομμάτων περιφρούρησαν τον κρατισμό άριστα. Από την εποχή του Καραμανλή μάλιστα το ’75 με τις γνωστές αθρόες κρατικοποιήσεις. Το κράτος δημιουργούσε μονοπώλια για να ελέγχει τις κοινωνικές ομάδες μέχρι που κατάντησε να ποδηγετείται από αυτές, ώστε να ανοιγοκλείνουν διακόπτες, δρόμοι και συγκοινωνίες.
Και αν διανύσαμε μερικές δεκαετίες ευμάρειας μέχρι την κατάρρευση, σήμερα οι παγκόσμιες ταχύτητες άλλαξαν και το παράδειγμα της θεωρίας του χάους με τη δράση της πεταλούδας είναι χαρακτηριστικό. Η αναπόφευκτη κατάρρευση έφερε τα μνημόνια, αλλά η πλειονότητα των πολιτικών τα απεχθάνονταν διότι στην πράξη αυτά δεν εξυπηρετούσαν τον πελατειασμό και τη αναγκαία για εκείνους διαφθορά. Δεν εξυπηρετούσαν τις συντεχνίες επίσης. Η παραμύθα των κακών ξένων ήταν ενδεδειγμένη για τους αλλόφρονες ιθαγενείς, μέχρι το τρίτο μνημόνιο βέβαια.
Ό,τι συμμάζεμα έγινε στη χώρα τα τελευταία χρόνια, με το καλό, με εξαναγκασμό ή με εξαπάτηση έγινε χάρη σε αυτά. Με δύο βήματα εμπρός και ένα βήμα πίσω, ασθμαίνοντας φτάσαμε ως εδώ.
Η πορεία των τελευταίων ετών έδειξε πως η αναπτυξιακή δυναμική είναι σχεδόν στάσιμη, χωρίς αύξηση της παραγωγικότητας και κύρια χωρίς ουσιαστική σύγκλιση με την Ευρώπη. Μεσσιανικά θεωρήματα, ουτοπικοί μαρξιστικοί δογματισμοί και προφητικά αναγνώσματα δεν εγγυώνται πρόοδο ούτε μέλλον.
Αντίστοιχα, η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και της εστίασης γενικότερα δεν βοηθά.
Χρειάζεται νέο όραμα. Μια επιτροπή που περιλαμβάνει τα καλύτερα μυαλά της χώρας, εκτός ίσως από τους εμβριθείς δοκησίσοφους προοδευτικούς, παρουσίασε ένα πρόγραμμα οικονομικών δράσεων που θα ενισχύσει την αναπτυξιακή δυναμική της χώρας σε βιώσιμη βάση. Οι παρεμβάσεις που πρότεινε η επιτροπή Πισσαρίδη δεν αποτελούν απλά ένα κείμενο αναφοράς, όπως φοβικά και ενοχικά επεσήμανε ο πρωθυπουργός, παρά έναν οδικό χάρτη για το πώς πρέπει να βαδίσουμε στο άμεσο μέλλον, εάν πραγματικά θέλουμε να συγκλίνουμε σταδιακά στις ευκαιρίες για τους αδύναμους, στην κοινωνική συνοχή και στην οικονομία, με τον μέσο όρο της ΕΕ.
Χλευάσαμε τον Σπράο, τον Γιαννίτση επίσης. Για να μη γίνουν λοιπόν ευχολόγια οι προτάσεις αυτές, πρέπει να πλαισιώσουν το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που εστάλη στην Ευρώπη και συζητιέται στις μέρες μας. Οι πολίτες πλέον αποζητούν την κανονικότητα σε βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές και είναι έτοιμοι να ακούσουν γι’ αυτές. Ας μην τους απογοητεύσουμε.
