γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Πλείστοι βλέπουν αυταπάτες στον Πούτιν, αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, ψυχικές διαταραχές, στρατηγική αποτυχία και ναπολεόντεια συμπλέγματα.
Άλλοι αναζητούν τη χαμένη ορθόδοξη ευσέβειά του, αντίστοιχη με εκείνη της κυριακάτικης προσευχής του Αμερικανού Προέδρου στον καθεδρικό του Σεντ Μάθιου στην Ουάσιγκτον. Για κάποιους ηττημένος, για άλλους ένας πιθανός νικητής.
Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα. Στη Σύνοδο του 2007, στη σύγκρουση της Γεωργίας, στην Κριμαία και στο Ντονέτσκ.
Οι ευθύνες της Ευρώπης τεράστιες. Ολιγώρησε μπροστά στη γεωπολιτική πραγματικότητα και τον υποβόσκοντα εμφύλιο. Χωρίς στρατηγική για την επόμενη ημέρα, στέκει αποσβολωμένη, αλαλάζοντας από το σοκ της εισβολής. Η μυωπική της στάση στηρίζεται περισσότερο σε έναν παράδοξο πολιτικό – πολιτισμικό ναρκισσισμό κι έναν άκρατο οικονομισμό, παρά σε κανόνες ορθολογισμού και διεθνούς δικαίου.
Ο επεκτατικός φιλελευθερισμός της σκοντάφτει στον εθνικισμό. Ας αναλογιστούμε την Αραβική άνοιξη, την κρίση χρέους με τους “τεμπέληδες” του νότου, το μεταναστευτικό της Συρίας με τα διπλά μέτρα και σταθμά στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Την εναντίωση σε ανελεύθερα καθεστώτα, τη στιγμή της φιλίας με αυταρχικά όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ. Τις πωλήσεις όπλων σε αναθεωρητικές δυνάμεις και τις παγκοσμιοποιημένες επιλογές για εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό. Την αποτυχία της υπεροπτικής ενεργειακής μετάβασης.
Παραδόξως μάλιστα η ρωσική, ουκρανική και παγκόσμια κλεπτοκρατική ελίτ εύρισκε πάντα καταφύγιο στο Λονδίνο και στην Κύπρο. Στο Londongrad, το μαύρο χρήμα ήταν πάντα ευπρόσδεκτο.
Αυτή η κενή υπεροψία της Ευρώπης κάνει τη Ρωσία να διεκδικεί το μέγιστο για να πάρει τα δέοντα, όταν θα μπορούσε χωρίς αιματοχυσία αυτό να είχε συμβεί. Στη μελλοντική αρχιτεκτονική ασφάλειας η Ευρώπη θα συρθεί κυριολεκτικά να συμπεριλάβει και τη Ρωσία.
Η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων αλλάζει και μαζί η Ουκρανία, καθώς κάθε μέρα που περνάει βαραίνει τη διαπραγμάτευση. Τι θα μείνει άραγε, με ποιους όρους και ποια εδάφη; Θα αδυνατεί να εισέλθει στην ΕΕ, διότι μέσα της θα υπάρχει μια άλλη δύναμη. Ένας συμβιωτικός πολιτικός ξενιστής που θα διεκδικεί την πίσω πόρτα της ΕΕ.
Προς ώρας η Ρωσία είναι ένας ανήθικος νικητής στο γεωπολιτικό πεδίο. Αλλά ποια ηθική έχει άραγε ένα επιλεκτικό διεθνές δίκαιο;
Η γεωγραφία επιβάλλει σύνεση. Η Ευρώπη, αντί να κομπάζει για την υποθετική ενότητα και τις αναποτελεσματικές κυρώσεις, οφείλει με μια διπλωματική Τρόικα, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, να γίνει ο απαραίτητος γεφυροποιός και εγγυητής της ειρήνης. Θα είναι κόλαφος και ταπεινωτικό για εκείνη, εάν εγγυητής της ειρήνης είναι χώρα όπως η Τουρκία. Χώρα περιφρονητής του διεθνούς δικαίου.
