Αυτό είχε ζητήσει ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ. Την ελάχιστη στιγμή αλλά την μέγιστη Χαρά και Συγκίνηση για να ζεσταθεί η Ψυχή και η Καρδιά του από τους αφόρητους πόνους εδώ και καιρό από το αδηφάγο «θεριό» – τον Καρκίνο.
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ ήταν Καρκινοπαθής και Μαχητής της ζωής. Δεν τον γνώρισα από κοντά. Δεν πρόλαβα· φοβήθηκα να συναντήσω ξανά το «αδηφάγο θεριό». Δεν έχω ακόμη ξεκαθαρίσει μέσα μου γιατί δεν αποφάσισα να πάω στο Νοσοκομείο Παίδων και να του πω: «γεια σου Φίλε Αντρέα και κράτα γερά. Θα Νικήσεις…».
Κάθε πρωί τον «είχα και κοντά και μαζί μου». Τον κοιτούσα στα μάτια και ήταν ό,τι πιο φωτεινό και συγκινητικό στην φωτογραφία με τον προπονητή. Κάθε μέρα του μιλούσα (και μου μιλούσε εξ αποστάσεως) μόνον με τα μάτια. Προσωπικά ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ ήταν μια σταθερή Ελπίδα και Δύναμη ότι το «αδηφάγο» θεριό δεν είναι ανίκητο και πολεμιέται και χάνει – αρκετές φορές – τον πόλεμο…
Κι όμως για τον ΜΙΚΡΟ ΑΝΤΡΕΑ το μεγάλο ταξίδι ξεκίνησε στις 4 Ιουνίου. Δυστυχώς έναν ακόμη ΑΓΓΕΛΟ «μας τον άρπαξε» ο Καρκίνος. Τούτο το κείμενο είναι ακούσματα Καρδιάς και Ψυχής με πολύ πόνο γιατί πριν δυο (2) χρόνια ήρθα «πρόσωπο με πρόσωπο» με τον Καρκίνο και Ευχαριστώ τον Θεό που μέχρι σήμερα με Ευλογεί και με Προστατεύει.
Για κάθε Άνθρωπο που έχει «περάσει» από την περιπέτεια του Καρκίνου, είναι – κατά την γνώμη μου – λογικό (και κατανοητό) σε κάθε άκουσμα (για θετικές ή αρνητικές εξελίξεις στο πρόβλημα) να έχει μια διαφορετική στάση ή συμπεριφορά και κυρίως όταν υποφέρουν ή πεθαίνουν οι ΜΙΚΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ.
Τον ΜΙΚΡΟ ΑΝΤΡΕΑ όσο κι’ αν ερμηνευτεί ως περίεργο ή παράξενο θα «τον έχω μαζί μου» στην Καρδιά και στο Νου. Τον πόνεσα και τον ένοιωσα λες και ήταν ένα απ’ τα δικά μου παιδιά.
Καλό και Αιώνιο Ταξίδι στην Γαλήνη ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ ΑΝΤΡΕΑ.
