Μετά από τρεις ώρες σε ένα μαγαζί εκεί στη γειτονιά, μερικά ουζάκια και τον απαραίτητο μεζέ, δεν ήμασταν πια οι υπέρβαροι ασπρομάλληδες που μετράγαμε ποιος παίρνει περισσότερα χάπια πίεσης αλλά δυο δεκαεπτάχρονα σκασμένα στα γέλια. Και εκεί πια που ήμασταν στο πάτωμα από τα γέλια με τον μαγαζάτορα να σκέφτεται ότι θα χρειαστούμε γιατρό σύντομα και που έχει κρύψει το πιεσόμετρο, ήταν όταν θυμηθήκαμε εκείνη την επέτειο του Πολυτεχνείου. Την δεύτερη επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ο υπογράφων στη δεύτερη επέτειο του Πολυτεχνείου έκανε κάτι που οι περισσότεροι συμμαθητές του θυμούνται ακόμα και σήμερα, το αναφέρουν σαν ανέκδοτο από τα γυμνασιακά τους χρόνια και του το υπενθυμίζουν πάντα συνοδεύοντας το με τρανταχτά γέλια με ή χωρίς ούζο. Εδώ πριν λίγο καιρό, παλιός συμμαθητής με βρήκε στο φατσοβιβλίο και ήταν το πρώτο πράγμα που μου ανέφερε.
Τώρα εσείς περιμένετε να σας πω τι έγινε. Λοιπόν αυτό το χατίρι δεν θα σας το κάνω και θα το κρατήσω μεταξύ εμένα και των συμμαθητών μου. Αυτό όμως που μπορώ να σας πω είναι ότι έγινε χαμός.
Δεύτερη επέτειος του Πολυτεχνείου και ο πυρετός κτύπαγε πεντακόσια. Δεν ήταν απλά ότι οι αναμνήσεις για πολλούς από εμάς ήταν ζωντανές, ήταν ότι το γενικότερο κλίμα τότε – δυο μόλις χρόνια από τη μέρα της μεταπολίτευσης – που ήταν πολιτικά πολύ θερμό. Και φυσικά ήταν θερμό και στα σχολεία και πολύ περισσότερο για τους τελειόφοιτους των γυμνασίων που και είχαν πιο έντονες αναμνήσεις, σε επίπεδο προσωπικό μερικές φορές, και τη δυναμική της ηλικίας. Αν μάλιστα θυμάμαι καλά, παρόλο που δεν ήταν επίσημα αργία, από εκείνη τη χρονιά τα σχολεία έκαναν ένα εορταστικό αφιέρωμα με τραγούδια του Θεοδωράκη και ποιήματα, τελειώνοντας με το προσκλητήριο με τα ονόματα των νεκρών του Πολυτεχνείου.
Όταν πια φτάναμε στη παραμονή της 17ης με το στεφάνι μπροστά, όλο το σχολείο με επικεφαλείς τους τελειόφοιτους και το προεδρείο ξεκινούσε ποδαράτο για Πολυτεχνείο. Περνούσε από όλο το Παγκράτι, κατηφόρα προς το Στάδιο. Μέσα από το Ζάππειο, Πανεπιστήμιου, Κάνιγγος και μετά Πολυτεχνείο. Στη διαδρομή όπως φαντάζεστε συναντούσαμε κι άλλα σχολεία, οργανώσεις συνδικάτα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Τώρα εγώ είπαμε, δεν θα σας πω τι έκανα ακριβώς αλλά αν στο σχολείο μου υπήρχαν τότε 600 μαθητές, οι 599 με βρίζανε. Και μετά με βρίζανε σε όλη τη διαδρομή και όσοι μας παρακολουθούσαν μιας κι εγώ προχωρούσα πίσω από το σχολείο μόνος μου. Με βρίζανε τα σχολεία που συναντούσαμε, με βρίζανε περαστικοί και παρατηρητές. Γενικά για μια μέρα με έβρισε όλη η Αθήνα. Σημαντικό, κανένας δεν με πείραξε. Απλά βρίζανε!
Τώρα για να μη βγάλετε λάθος συμπεράσματα δεν έκανα τίποτα αρνητικό, χυδαίο, δεν φόρεσα τίποτα ναζιστικά η φασιστικά σήματα και ούτε έκανα κάτι τέτοιο ηλίθιο. Άλλωστε είχα κι εγώ προσωπικές αναμνήσεις και δικό μου άνθρωπο που συμμετείχε στο Πολυτεχνείο και είχα ακούσει όλες τις ιστορίες από πρώτο χέρι και την μετά «περιποίηση» που είχε λάβει από τα φιλόξενα χέρια της ελληνικής αστυνομίας. Απλά με προκλητικό και πιθανώς προβοκατόρικο τρόπο προσπάθησα να δείξω ότι κάτι το τόσο ηρωικό αντί να το σεβόμαστε, το καταντούσαμε πανηγυράκι και παράλληλα να τονίσω την αηδία που ένιωθα με κόμματα και πρόσωπα που προσπαθούσαν να το καπηλευτούν όταν οι περισσότεροι όχι απλά απουσίαζαν από το Πολυτεχνείο, αλλά είχαν μάλιστα και εναντιωθεί.
Τέλος πάντων, οι γιορτές και τα πανηγύρια τέλειωσαν, και τίποτα περισσότερο – από τα συνηθισμένα – δεν έτυχε σε μένα. Μάλιστα σε μια συζήτηση της τάξης για το θέμα, ο υπεύθυνος καθηγητής – ένας καταπληκτικός ιστορικός που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ και λυπάμαι που δεν μπορώ να αναφέρω το όνομα του – είπε, «μακάρι να κρατήσετε αυτή την ορμή σε όλη τη ζωή σας και να κάνετε τα ιδία κι όταν σαρανταρίσετε, χωρίς ποτέ να συμβιβαστείτε».
Και γελάσαμε τότε, γελάσαμε μετά και γελάμε ακόμα και τώρα, πάνω από τριάντα χρονιά μετά. Γιατί οι νέοι άνθρωποι πρέπει και να απομυθοποιούν και να αμφισβητούν. Το πίστευε και μη ερεύνα ανήκει σε μονολιθικές φιλοσοφίες και φοβισμένους ανθρώπους.
Τριάντα και κάτι χρόνια μετά, να σας πω τώρα μια ιστορία σύγχρονη. Μια ιστορία που συμπεριλαμβάνει έναν νέο άνθρωπο, έφηβο, συμπεριλαμβάνει ένα σχολείο, μια πράξη αμφισβήτησης και τις αντιδράσεις ενός δασκάλου.
Εδώ όμως θα μου επιτρέψετε μια από τις συνηθισμένες μου παρενθέσεις. Στα δικά μου δεκαέξι και δεκαεπτά απαντήσεις για τις ανησυχίες μας, υπαρξιακές, ρομαντικές ακόμα και σεξουαλικές, τις βρίσκαμε είτε στα λίγα βιβλία που μπορούσαμε να έχουμε, σε περιοδικά στα κλεφτά, στο σχολείο μεταξύ μας με ανταλλαγή εμπειριών, από τους δάσκαλους ή στην πολλές φορές παραπληροφόρηση που είχαμε από τους μεγαλύτερους μας. Και αυτή η παραπληροφόρηση τις περισσότερες φορές ήταν καταδικαστικά λάθος.
Σήμερα τα παιδιά έχουν τα πάντα. Η πληροφόρηση είναι κυριολεκτικά στις άκρες των δακτύλων τους και στο διαδίκτυο. Πολλές φορές μιλώντας με δεκαεξάχρονα έχω νιώσει αμηχανία μπροστά στη πληροφόρηση που έχουν και τις οικουμενικές τους γνώσεις. Και μη μου πει κάνεις τώρα ότι ένα δεκαεξάχρονο πρέπει να κοιτάζει τα μαθήματα του και τίποτα άλλο, γιατί αυτός που θα το πει είτε είναι βλάκας, είτε ήταν φυτό όταν ήταν δεκαεξάχρονος και είχαν ξεχάσει να τον ποτίσουν.
Πάμε τώρα πάλι με την ιστορία μας. Εθνική γιορτή λοιπόν και όλοι έχουν φορέσει τα «καλά» και τα πιο εθνικά τους χαμόγελα. Στην αίθουσα γίνεται εκδήλωση για την «επανάσταση του ‘21» και την ώρα που όλοι όρθιοι και εθνικά δακρυσμένοι τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο, ο δεκαεξάχρονος παραμένει καθισμένος και χωρίς καμία κίνηση. Η αρχι-δασκάλα (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας) σε έξαλλη κατάσταση και τελείως εθνικόφρονα, πετάει τον δεκαεξάχρονο έξω από την αίθουσα. Ο δεκαεξάχρονος δεν κινείται από τη θέση του.
Η συνέχεια στο γραφείο της αρχι-δασκάλας (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας), που παρουσία του δεκαεξάχρονου, τηλεφωνεί στην οικογένεια και μιλώντας στη μητέρα δραματοποιεί το περιστατικό αναφέροντας τις αντιδράσεις γονέων στην αιρετική στάση του δεκαεξάχρονου και απειλεί με παραδειγματική τιμωρία γιατί αρνήθηκε να βγει από την αίθουσα. Μάλιστα πάει και ένα βήμα παραπάνω απειλώντας με αναφορά του γεγονότος στη δευτεροβάθμια διδασκαλική αρχή.
Κατά τη συνήθη πρακτική αρχι-δασκάλων (κατά το αρχι-δεσμοφυλάκων) και χωρίς να ενημερώσει του γονείς στη συνέχεια η αρχι-δασκάλα (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας) κάνει αναφορά στη δευτεροβάθμια αρχή όπου όπως θα ήταν φυσικό και λογικό, κρύβοντας τα γέλια του, κάποιος με ελάχιστα δράμια μυαλού της είπε ότι δεν θα ασχοληθούν με ένα τέτοιο θέμα.
Αλλά η αρχι-δασκάλα (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας), έλλειψη δραμιών μυαλού και μισαλλόδοξος – άραγε η αρχι-δασκάλα (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας) ξέρει τη σημασία της λέξης; – αποφάσισε να τιμωρήσει αυτοβούλως. Αλλά επειδή και όπως συνήθως οι αρχι-δάσκαλοι (κατά το αρχι-δεσμοφύλακες) αυτής της συνομοταξίας είναι και ανθρωπάκια δειλά, κάλεσε το συμβούλιο των καθηγητών για να …μοιραστεί την ευθύνη της τιμωρία. Συνήθως αυτό γίνεται για να έχουν αυτά τα δειλά ανθρωπάκια κάποιους άλλους να ρίξουν την ευθύνη όταν κάτι πάει λάθος. Αλλά ευτυχώς και εκεί υπήρχαν μερικοί άνθρωποι με λίγα δράμια μυαλού, πραγματικοί δάσκαλοι και λειτουργοί που διαφώνησαν. Η ιστορία για τον νεαρό δεκαεξάχρονο μέχρι στιγμής έχει σταματήσει εκεί αν και αμφιβάλω αν ένα μισαλλόδοξο τέρας που δυστυχώς λέγεται δασκάλα θα σταματήσει εκεί.
Η ιστορία από ότι καταλαβαίνετε μου έχει έρθει από τη μητέρα του δεκαεξάχρονου και πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμία δραματοποίηση η υπερβολή. Στο όσο μπορώ να ξέρω αυτή την οικογένεια, πρόκειται για μια πολύ αξιοπρεπή οικογένεια και ο νεαρός είναι ένας ευαίσθητος δεκαεξάχρονος με τις ανησυχίες και τις αμφισβητήσεις της ηλικίας του που είναι τυχερός να μεγαλώνει σε ένα σπίτι που η δημοκρατία δεν είναι μια λέξη στο λεξικό αλλά τρόπος ζωής και η γνώση και τα βιβλία υπάρχουν παντού γύρω του.
Πρώτα από όλα και αυτό είναι ξεκάθαρο, ο νεαρός επαναστάτης έχει κάθε δικαίωμα να αντιδράσει και να απομυθοποιεί. Ειδικά σε μια κοινωνία που η κυβέρνηση της εν γνώση της εξαθλιώνει τον λαό, ερημώνει την παιδεία και καταστρέφει την πρόνοια και την υγεία. Σε μια χώρα που το μέλλον του δεκαεξάχρονου είναι το ταμείο ανεργίας αν είναι τυχερός ή η μετανάστευση και το ξέρει. Σε μια κοινωνία που megaλο-καρχαρίες παίρνουν δάνεια εκατομμυρίων με εγγυητή το κράτος και απλοί πολίτες χάνουν τα σπίτια τους για μερικά ευρώ.
Αυτή τη κοινωνία ο δεκαεξάχρονος την βλέπει, γιατί είναι το άμεσο αύριο του και έχει κάθε δικαίωμα και να διαμαρτύρεται και να απομυθοποιεί. Να πάμε ένα βήμα παραπάνω. Είναι υποχρέωση του να διαμαρτύρεται και να απομυθοποιεί.
Είναι δικαίωμα του δεκαεξάχρονου να διαμαρτύρεται με τον πιο προβοκατόρικο τρόπο για ένα κράτος που όχι απλά κονιορτοποιεί τα όνειρα του αλλά και το κάνει μπροστά στα μάτια του εν ψυχρώ. Αν εγώ στα πενήντα μου οργίζομαι με αυτά που βλέπω να του κάνουν, τι θα πρέπει να κάνει αυτός που τα παθαίνει; Αυτό το παιδί σε ένα χρόνο θα προστεθεί στο 70% ανέργους, και θέλουμε να μην οργίζεται. Ποιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα;
Πάμε όμως στην αρχι-δασκάλα (κατά το αρχι-δεσμοφύλακας). Πριν από ένα χρόνο περίπου έγραψα ένα άρθρο, εδώ στο apospeis, με τον τίτλο «Πάταξον μεν, άκουσον ρε δασκαλάκο!». Ένα άρθρο που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις ακόμα και στο δικό μου προσωπικό κύκλο. Αυτό που ενόχλησε ήταν η λέξη «δασκαλάκο», αν και οι περισσότεροι συμφωνήσαν με αυτά που είχα γράψει στο κείμενο. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν πολλά δίκια και όλοι μας το πιθανότερο είναι ότι συμφωνούμε με αυτά που ζητιάνε. Δυστυχώς όμως πολλοί (και το πολλοί με έμφαση) με τις πράξεις τους σε ατομικό επίπεδο – και στη δική μας καθημερινή επαφή μαζί τους – βγάζουν τα μάτια τους με τα ιδία τα χέρια τους. Και ακόμα χειρότερα οι υπόλοιποι, αυτοί που είναι δάσκαλοι κι όχι δασκαλάκοι, δεν κάνουν και τίποτα για να τους σταματήσουν αλά και μάλιστα τους υπερασπίζονται με ένα τελείως συντεχνιακό ύφος και ήθος.
Φυσικά και οι δάσκαλοι είναι μια πολυσυλλεκτική κοινωνία και φυσικό είναι ανάμεσα τους να υπάρχουν κα οι σάπιοι, οι φασίστες, εδώ κάθε τόσο ανακαλύπτουμε δάσκαλους σε κυκλώματα παιδεραστών. Κάνεις δεν είπε ότι όλοι οι δάσκαλοι είναι παιδεραστές. Αυτό που λέμε όλοι είναι, ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που τιμούν το λειτούργημα τους. Και για να τιμήσεις το λειτούργημα σου πρέπει να έχεις και επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος και τις επιπτώσεις των πράξεων σου.
Η υποχρέωση αυτής της δασκαλίτσας ήταν να προστατεύει αυτό το νεαρό παιδί κι όχι μέσα στο φόβο και τη δειλία της εθνικοφροσύνης της να ψάχνει να βρει τρόπους να το τιμωρήσει γιατί της χάλασε τη γιορτούλα. Γιατί γιορτούλα έκανε η δασκαλίτσα. Τους ήρωες της επανάστασης εκείνη τη στιγμή τους τιμούσε αυτό το παιδί που επαναστατούσε. Τους ήρωες που πολλοί ομογάλακτοι της δασκαλάκοι είχαν προδώσει, φυλακίσει, είχαν προσπαθήσει να σταματήσουν ακόμα και να τιμωρήσουν τότε, το ‘21.
Γιατί αν η ελληνική δημοκρατία και ένα έθνος με 6,000 χρόνια ιστορία, κινδυνεύει από ένα παιδί δεκαέξι χρονών που δεν σηκώνεται κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου, που μάλιστα παίζεται σε ένα σχολικό πανηγυράκι, και μισαλλόδοξα μια δασκαλίτσα ψάχνει να βρει τρόπους να τον τιμωρήσει για να ικανοποιήσει τις δειλίες της, τότε Ελλάδα μου έχεις πεθάνει.
Και ποιος έχει την ευθύνη γι αυτή τη γυναίκα; Μα αυτοί που διαλαλούν με τον πιο περήφανο τρόπο αυτή τη στιγμή ότι «μισούν τους κουμουνιστές». Αυτοί που αν αυτά που σκέφτεσαι (όχι μόνο αυτά που πράττεις), δεν ικανοποιούν την μισαλλοδοξία τους σε θέλουν προδότη και εχθρό. Αυτοί που για μια άλλη φορά στην ελληνική ιστορία, προδίδοντας την Ελλάδα, καπηλεύονται το έθνος.
Αυτοί που σήμερα χυδαία σου λένε ότι πρέπει να τους ευγνωμονείς γιατί υπάρχουν μόνο 2 εκατομμύρια άνεργοι στην Ελλάδα του 2014, αυτοί που αδιαφορούν πόσοι είναι αυτοί που δεν έχουν να φάνε και στέγη να κοιμηθούν, αυτοί που εξυπηρετούν ιδιωτικά αφεντικά ξεπουλώντας την παιδεία, την υγεία σαν να είναι οικόπεδα τους και μοιράζουν εθνοσωτήριες δηλώσεις.
Αυτοί που βάλανε την νέα τους Ελλάδα στις αγορές κι έβγαλαν τους έλληνες από τη ζωή. Κι εάν ο εθνικός ύμνος σήμερα εκφράζει αυτούς τους προδότες που τα έφαγαν και συνεχίζουν να τρώνε το μέλλον ενός λαού, τότε ούτε εγώ θα ξανασηκωθώ στον εθνικό τους ύμνο. Και χαίρομαι που ένα δεκαεξάχρονο μου θύμισε τι σημαίνει να είσαι πραγματικός Έλληνας και όχι Άδωνις!
Αυτό το κατάπτυστο ανθρωπάριο, που το πιθανότερο να είναι και το ίνδαλμα της δασκαλίτσας, είναι αυτή η νέα Ελλάδα που πλεονάζει αυτή τη στιγμή. Αυτό το μισαλλόδοξο και ναπολεόντεια κομπλεξικό ανθρωπάκι, ο Άδωνις, είναι δείγμα της Ελλάδας που φτιάχνει ο Αντωνάκης και τα megaλα τραπεζιτικά αφεντικά του. Αλλά όχι του δεκαεξάχρονου αλλά ούτε και το δικό μου. Και πραγματικός απόγονος αυτών που έκαναν την επανάσταση του ’21 είναι το δεκαεξάχρονο. Οι Αντωνάκηδες, Αδώνιδες και οι δασκαλίτσες είναι απόγονοι του Εφιάλτη και έτσι θα τους θυμάται η ιστορία όταν έρθει η στιγμή.
Για τρία χρόνια τώρα Αντωνάκηδες, Βαγγέλες, Αδώνιδες, Φαήλιδες και μια ολόκληρη συμμορία, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και καλυπτόμενοι κάτω από τη σκέπη ενός δημοκρατικού κόμματος, έχουν στήσει ένα μπερντέ διχασμού, αυταρχισμού, υποκρισίας και ασέλγητης εκμετάλλευσης ενός λαού στο όνομα των αγορών και του έθνους.
Αυτοί είναι πολιτικά υπεύθυνοι για την ύπαρξη ενός νέο-ναζιστικου κόμματος στην Ελληνική Βουλή, γιατί αυτοί το πριμοδοτούσαν για χρόνια. Αυτοί είναι πολιτικά υπεύθυνοι και για τα εγκλήματα που έχουν συμβεί με απώλειες ανθρωπίνων ζωών, ελλήνων και μεταναστών, γιατί συντηρούν και επενδύουν σε διχαστικά και εμφυλοπολεμικά συναισθήματα και ρητορικές μίσους. Αυτοί είναι που σαράντα χρόνια μετά τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Καραμανλή τολμάνε να λένε «μισώ τους κουμουνιστές», ορίζοντας τον καθένα που τους αντιπαλεύεται σαν κουμουνιστή. Όπως ακριβώς κάνει ο Ερντογκάν στη Τουρκία, και έκανε ο Αμίν στην Ουγκάντα.
Την επομένη φορά λοιπόν που θα ακούσετε τον εθνικό ύμνο της νέας Ελλάδας, μη σηκωθείτε. Τιμήστε ένα δεκαεξάχρονο γνήσιο απόγονο επαναστατών και ελλήνων.
Όσο για τον νεαρό, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να του ζητήσω συγγνώμη. Η γενιά μου τον πούλησε και συνεχίζει να τον προδίδει. Και μάλιστα τώρα θα του πούμε και για …το καλό του, επειδή η κοινωνία που φτιάχνει η νέα Ελλάδα έτσι είναι, την επομένη φορά να σηκωθεί όταν ακούσει τον εθνικό ύμνο. Φτου μας οι ξευτίλες!
******************************************************************
Αντωνάκη, ψάχνεις όνομα για το τέταρτο μνημόνιο άκουσα. Νέο μνημόνιο να το ονομάσεις.
******************************************************************
Άδωνι, ξέρεις η πολιτική είναι σαν το ποδόσφαιρο, στρογγυλή η μπάλα και γυρίζει.
******************************************************************
Ο δικομματισμός δεν είναι απλά κατάρα, είναι αυτό που σκότωσε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι αυτό που εξέλεξε τον Μπους και έβγαλε φυντάνια σαν τον Αντωνάκη.
******************************************************************
Καψερέ μου Καψή, στο ποταμάκι να προσέχεις έχει ρεύμα και θα σε πάρει και θα σε σηκώσει και θα σε βγάλει σε καμιά ακροποταμιά με κροκοδειλάκια. Α, τα αφεντικά σου πήραν κι άλλο δάνειο άκουσα, υπηρέτη του λαού κι εσύ!
******************************************************************
Άδωνι, το ξαναείπες. Ξέρεις εσύ. Και σε ξανάκουσαν. Ξέρεις εσύ. Πρόσεχε όμως γιατί υπάρχει κι ο άλλος με το τσεκούρι. Μη μπλέξετε τα «μισώ» σας.
******************************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή ο Θάνος Ραφτόπουλος ξαναχτυπά! Είπαμε, Θάνος και Θάνος, πάμε παρέα.
******************************************************************
Στη φωτογραφία η ελληνική παιδεία λίγο πριν το πόλεμο κι όπως το πάει
