Σήμερα στον ευρύτερο χώρο που θέλει να εκφραστεί από τα θυρανοίξια του Κινήματος Αλλαγής, κυριαρχούν αδρανείς πολίτες, μαρξιστικά κατάλοιπα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, και πολιτικοί εν πολλοίς ταυτισμένοι με τα μνημόνια.
Το αφήγημα είναι έωλο, ενώ το μητρώο πολλών στελεχών βεβαρυμμένο. Έβριθε ανεπάρκεια υπευθυνότητας η συνάθροιση των λογής ηγετίσκων, οπαδών και νοσταλγών του βαθέως ΠαΣοΚ. Πλείστοι εξ αυτών μετακύλησαν τα βάρη τους στη χώρα και όχι στις πολιτικές τους καριέρες, ενώ οι καιροσκόποι μετοίκισαν στην Κουμουνδούρου προκειμένου για την καρέκλα. Οι γραφικότεροι έχασαν κάθε επαφή με την πραγματικότητα και είναι αμφίβολη η πολιτική και νοητική τους επάρκεια για το εγχείρημα. Ας όψεται η πολιτική τους επιβίωση.
Ωστόσο ο χώρος οφείλει να αποκηρύξει τον ξύλινο λόγο του παρελθόντος και να εκδιώξει όλα τα απολειφάδια που ευθύνονται για την κατάντια της χώρας, πάτρωνες και κλίκες. Η τοπική ανθρωπογεωγραφία μας λέει πολλά. Με ανίψια και κουμπάρους δύσκολα ανακάμπτουν τα πτωχευμένα ποσοστά. Πώς να πείσει όταν μαζεύει βαρίδια και ανέστιους πολιτικούς που αναζητούν και πάλι ρόλο εξουσίας. Πώς θα πειστούν οι πολίτες όταν δεν βλέπουν αλλαγές νοοτροπίας και κυρίως αυτοκριτική για το πριν και το μετά.
Δεν ευθύνονται οι διαφορετικές φωνές για το δύσκολο υπαρξιακό εγχείρημα αλλά οι νόθες νοοτροπίες που οδήγησαν στην καταστροφή, μερίδιο της οποίας γεύτηκαν όλοι και περισσότερο ο λαός. Οσονούπω και οι πολιτικοί απατεώνες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο διάλογος γίνεται στην παρωχημένη βάση του δίπολου δεξιάς και αριστεράς, όπου μανιχαϊσμοί του είδους είναι εκτός εποχής.
Η παγκοσμιότητα των προβλημάτων οδηγεί σε νέο τοπίο τις μεταβιομηχανικές κοινωνίες, καθότι η πρόοδος, όλο και περισσότερο εδράζεται στην ελεύθερη οικονομία, συγκαλυμμένη ή μη, με λιγότερο ή περισσότερο κοινωνικό πρόσημο. Για κάποιους στον σοσιαλιστικό φιλελευθερισμό. Από την Κίνα, μέχρι τις ΗΠΑ. Οι βόρειοι πρωταθλητές του άλλοτε “τρίτου δρόμου” σήμερα βηματίζουν σε πολιτικές φιλελεύθερες.
Δεν υπάρχουν λοιπόν στερεότυπα παρά επιλογές με το πρόσημο του αυτονόητου και του σύγχρονου. Λύσεις που ενστερνίζονται τα “ανόητα” προηγμένα κράτη του κόσμου, τα οποία οι σοφιολόγοι προοδευτικοί μας θέλουνε να αλλάξουνε. Αλλά η αλαζονεία των προοδευτικών ανοησιών και τα μεγαλόσχημα εσχατολογικά λόγια αφορούνε το χθες και εμφατικά επαναφέρουν τα άκρα. Η δε υπεράσπιση αποτυχημένων μοντέλων δίνει όπλα στους λαϊκιστές και τους πλειοδότες της σωτηρίας, ενώ αντίστοιχα οι λύσεις του χθες δεν σώζουν. Η κοινωνία εξαθλιώνεται.
Ο τόπος πράγματι χρειάζεται ένα νέο πολιτικό φορέα. Ένα κίνημα μεταρρυθμιστικό, με καθαρό λόγο μακριά από αφορισμούς και ιδεοληψίες. Πρόσωπα με ήθος που θα εμπνεύσουνε, πέρα από ανήλιες κομματικές διαδρομές και όχι ένα ξαναζεσταμένο πιάτο αποτυχημένων πολιτικών. Και αυτά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που υπονομεύονται, δε φαίνονται προς το παρόν στον ορίζοντα.
