γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Πότε άρχισε και πότε τελείωσε κανένας δεν κατάλαβε. Όχι πως δεν τους έπαιξαν τα ΜΜΕ, αλλά ήταν τόσο αθόρυβη, θαρρείς οι σύντροφοι ετοιμάζονταν για διακοπές.
Μια συνδιάσκεψη με στόχο την αναζήτηση συμβιωτικών στοιχείων για την επόμενη ημέρα. Διότι καλές οι ρεκλάμες και τα τσιτάτα αλλά το «ζωντανό πράμα» είναι άλλη απόλαυση. Περισσότερο δηλαδή να γνωριστούνε, να χειροκροτηθούνε και να φωτογραφηθούνε μεταξύ τους θέλανε.
Το ποιοι και το πώς είναι γνωστό. Από την Κίνηση Μελών, την Ομπρέλα, ΡΕΝΕ, Γέφυρα, Πλατφόρμα 2010 και πόσες ακόμη ακέφαλες συλλογικότητες που περιμένουν την εσχατολογική ιστορική τους δικαίωση.
Ωστόσο, μπροστά στον κίνδυνο διάλυσης το περιεχόμενο παρέμεινε υποτονικό, καθώς οσονούπω γεννιούνται νέες πρωτοβουλίες αριστερής αμφισβήτησης. Ουδεμία βέβαια διάθεση αυτοκριτικής. Καμία προσπάθεια να ξεκαβαλήσουν από την ανορθολογική κοσμοθέαση, κάνοντας αντικείμενο αυστηρής εξέτασης τις αοριστολογίες των ιδεολογημάτων τους. Η αριστερή εφαρμοζόμενη πολιτική της κοινωνικής προφυλακτικής μας κατέστησε έμπλεους αυταπατών και αξιοπρέπειας, καθώς το αριστερό κέρας ξεχείλιζε από φόρους και εισφορές.
Είτε Προγραμματική Συνδιάσκεψη λοιπόν, είτε συνέδριο Economist, δεν τους ακούει κανείς. Δεν υπάρχουν και αγανακτισμένοι πλέον για να καπηλευτούν. Η υποκρισία βέβαια ξεχειλίζει στην κυρίαρχη τάση που αλληθωρίζει προς το κέντρο, αλλά ο μύχιος συνδετικός κρίκος των ιδεολογικά “πλεμπαίων” με τους “καθαρούς” είναι η εξουσία. Έτσι αμολάνε και καμία αριστερή ανοησία γιατί η μειοψηφούσα τάση, αριστερόστροφη και ενοχική, επιθυμεί ακριβώς το αντίθετο, τη στροφή προς τα αριστερά.
Η προσπάθεια λοιπόν διάχυσης των ιδεών έγινε με εμφατικές τοποθετήσεις των προθέσεων αλλά αμήχανα, άλλοτε με σύγχυση ή με επαναστατικές κορώνες, προσδοκώντας ψήφους από το παράθυρο. Μια αλαλάζουσα και ακατανόητη σύγχρονη Βαβέλ παρουσίαζαν, μια πανσπερμία απόψεων από την αναρχική αριστερά έως τις παρυφές της ορφανής σοσιαλδημοκρατίας, με τη ρετσινιά του αναξιόπιστου, του κοινωνικά μισαλλόδοξου και ανεύθυνου να μην αποτινάσσεται. Άλλωστε από διχασμούς και διακρίσεις ανορθολογισμού τρέφονται.
Κανονικά θα έπρεπε να αναζητούν ένα επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας του κόμματος στη βάση του κοινωνικού ορθολογισμού και της πραγματικότητας, χειραφετημένο από τα ουτοπικά ιδεολογήματα παλινδρόμησης στη βαρβαρότητα. Αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν ένα δικό τους τρόπο να βλέπουν τα πράγματα. Διαχρονικά τραγικό, μετατρέποντας σε καταστροφή οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μια συνδιάσκεψη ιδεολογημάτων, έωλων και παράλογων, που επιδιώκουν ψυχαναγκαστικά την εξουσία, ως απόλυτο σύμβολο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και αλαζονείας. Ένα ασμπέτε σκιών του παρελθόντος ήταν όλο κι όλο. Μια ανούσια και αμήχανη αγγαρεία.
