γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το επερχόμενο τέλος ήταν αναμενόμενο. Η πολυαναμενόμενη εισβολή επετεύχθη πρώτιστα ως νομική εισβολή και κατόπιν ως αιματηρή.
Οκτώ χρόνια μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, η Ρωσία κατάλυσε το κράτος της Ουκρανίας. Το σύνδρομο ανασφάλειας και εξουσίας του πρώην ηγεμόνα εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της Δύσης. Τη μυωπική γεωπολιτική της Ε.Ε. η οποία αντί να εμβαθύνει πολιτικά και κοινωνικά, ώστε με όρους ορθολογισμού να έχει μια συνεκτική πολιτική στρατηγική, ομφαλοσκοπούσε επί σειρά ετών σε επιλογές διεύρυνσης, ανταγωνιστικού οικονομισμού και ουδετεροφιλίας.
Η υπεροψία της, σημάδι αλαζονείας και ιστορικής κρίσης, την οδήγησε να αντιλαμβάνεται επιλεκτικά την κληρονομιά του παρελθόντος. Πλέον βλέπουμε τα επίχειρα των επιλογών στο αποτέλεσμα γεωπολιτικών καταστάσεων, που εν πολλοίς η Ε.Ε. επεδίωξε ή έκανε πως δεν είδε.
Το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος που καταλύθηκε ήταν εκείνο της Κύπρου το ΄74, περιμένοντας λύτρωση 50 χρόνια τώρα από τους εταίρους που επικαλούνται την άμεμπτη ηθική, πουλώντας όπλα και πολιτική κάλυψη σε ταραξίες όπως ο Ερντογάν.
Η Ρωσία, με όρους κυνικής ειλικρίνειας, οικειοποιείται και εφαρμόζει έναν φρικτό αναγεννημένο ιμπεριαλισμό. Τον ιμπεριαλισμό του Eric Ηobsbawm και τον άμωμο παρεμβατισμό του Jean Bricmon. Έναν κυνικό ιμπεριαλισμό ανθρωπιστικών δήθεν δικαιωμάτων ασφάλειας, που κατά κόρον οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ ως νεοταξίτικο ιερατείο, επιλεκτικά εφάρμοσαν στο Κόσοβο, στη Λιβύη, στην Κύπρο όπου με παραπλήσια ρητορική ο Ετσεβίτ εισέβαλε, στη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα, στη γενοκτονία των Ροχίνγκια στην Μιανμάρ, στους Κούρδους της εγγύς ανατολής, στη Σομαλία ή στην Υεμένη σήμερα. Παρεμβάσεις υπέρ ενός υποτιθέμενου συστήματος αξιών βασισμένες στην υπεροπλία και τη μονομέρεια.
Ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας εδράζεται στην ασύλληπτη αφέλεια της Δύσης και στον αποδεδειγμένα πλέον ηγεμονικό παγκόσμιο ρόλο της, που δυστυχώς της “επιτρέπει” να καταλύει τους κανόνες. Το υποτιθέμενο de jure έγινε de facto, αμφισβητώντας ευθέως το μονοπώλιο των δυτικών ελίτ. Οι ελίτ, εξουσιομανείς και εξουσιολάγνες, στην ιστορική διαδικασία αναδιατάσσονται.
Στη μελλοντική αρχιτεκτονική ασφάλειας η Ευρώπη θα συρθεί να συμπεριλάβει και τη Ρωσία, όταν θα μπορούσε να το είχε κάνει αναίμακτα και με ισότιμους όρους. Το υφέρπων ανομολόγητο δίλημμα ρωσόφιλων ή αμερικανόφιλων είναι ανύπαρκτο. Το δίλημμα είναι ειρήνη ή πόλεμος, καθολική ή μονομερής δικαιοσύνη. Κατ’ επέκταση, οφείλουμε να τηρούμε τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και να εναντιωνόμαστε σε κάθε αλλαγή συνόρων.
Ωστόσο, εξαιτίας της επιλεκτικής διάσωσης και της ευρύτερης ρευστότητας, οφείλουμε να εξοπλιζόμαστε για μια ισορροπία απειλής. Η ρήση του Καίσαρα “Si vis pacem para bellum” είναι πάντα επίκαιρη.
