γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Θα συμβούλευα πολλούς να μην αγοράζουν την κομματική αυτοπεποίθηση περί εξάντλησης της τετραετίας. Στην πολιτική, οι πολιτικοί δεν εννοούν συνήθως αυτό που λένε. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εφάρμοζε μια αποπροσανατολιστική πολιτική με στόχο να συγκρατεί το ευρύτερο κέντρο. Θόλωνε τις δεξιότερες πολιτικές παρεκτρέποντας τους ψηφοφόρους, μείωνε τις κοινωνικές σταθερές και αξίες για να αποσταθεροποιήσει τα ανταγωνιστικά κεντροαριστερά κόμματα, ενώ την αποτυχία του αυτονόητου, την πάταξη της φοροδιαφυγής και αισχροκέρδειας, τη βαπτίζει φορολογική δικαιοσύνη.
Όμως με τα ιδεολογικά δάνεια από τους ανταγωνιστές, ο Κυριάκος αποδυνάμωσε την εικόνα της παράταξης, επικυρώνοντας την αντίθετη άποψη, ιδιαίτερα στα ζητήματα κοινωνικών αξιών, χωρίς να μπορεί πλέον να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεων στον αναγκαίο ελληνοτουρκικό διάλογο. Όχι τυχαία οι αποχωρήσεις και διαγραφές από το κυβερνητικό πολίτμπιρο, έχουν να κάνουν με ανθρώπους στην συντηρητική πλευρά του κόμματος.
Η συνέπεια μάλιστα ξεπερνά τη σύμπτωση. Ωστόσο, όταν έχεις χάσει ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, ταλαιπωρείσαι ως κυβέρνηση από την παρατεταμένη ακρίβεια, αναγκάζεσαι να κάνεις ταπεινωτικές κυβιστήσεις και αντιμετωπίζεις δυσπιστία στον διάλογο με την Τουρκία, γράφοντας ήδη σημαντικές απώλειες στα δεξιά, δεν δαιμονοποιείς τη διαφορετική άποψη. Γιατί στην πραγματικότητα τα ίχνη του ρήγματος με την κοινωνία είναι αλλού∙ οι όψεις αλαζονείας των κομματαρχών, οι αυταπάτες τoυ 41%, η πειθήνια μαθητεία στον κόσμο του νεοφιλελεύθερου ελιτισμού, ο διχασμός ανάμεσα στην εθελοτυφλία και τον οικονομικό κυνισμό και η ευκολία στην κατασκευή ταυτοτήτων στα πλαίσια του ανόητου δικαιωματισμού της woke ατζέντας.
Δεδομένα που η κατεστημένη πολιτική τάξη θα έλεγε λαϊκίστικα, παραγνωρίζοντας και υποτιμώντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πίσω όμως από την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ κρύβεται η επιδείνωση των πραγματικών μισθών και πίσω από το πρωτογενές πλεόνασμα κρύβεται το υψηλό ποσοστό της έμμεσης και άμεσης φορολογίας και της επιδεινούμενης κοινωνικής ανισότητας.
Το λιγότερο που χρειαζόταν λοιπόν ήταν μια διαγραφή και μάλιστα στη δεξιότερη πλευρά του κόμματος. Πλευρά, που παρά τα λάθη της, αποτέλεσε την ψυχή του κόμματος στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Παρότι λοιπόν υπερβολικές οι δηλώσεις του Σαμαρά, η διαγραφή συνιστά πράξη αδυναμίας και καταδεικνύει έλλειψη ψυχραιμίας. Πλέον ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει επικίνδυνα. Έχουν περάσει χρόνια από την έναρξη της παλίρροιας. Η πλημμυρίδα πλέον φουσκώνει δεξιότερα από την ρακένδυτη πολύχρωμη παλίρροια και στρέφεται ενάντια στις νεοφιλελεύθερες ελίτ και τις ιδεοληψίες τους. Διαθέτοντας μάλιστα ισχυρότατους παγκόσμιους μοχλούς πίεσης πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας, διαμορφώνει τους όρους για την πολιτική της παλινόρθωση.
Ατυχώς ο Κυριάκος έστρωσε ένα ακόμη λιθαράκι στο μονοπάτι αυτό.
