ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Εν ζωή δικαίωση
Κι αν ροβολήσω για απέναντι…
θ’ ακούσω απ’εκεί τα λόγια των μόχθων μου;
Η οχλοβοή της κίνησης, θα μου το επέτρεπε;
Το αναβάλλω.
Στη διάβαση.
Ως αόρατος για τα αυτοκίνητα που πέρναγαν.
Ανήκουστα όσα ήθελα ν’ακούσω.
Όρθιος.
Στο πεζοδρόμιο τα τεντωμένα μου αυτιά
αγκίστρωναν υπομονή κι εγκαρτέρηση.
Κι η θάλασσα ήταν απέναντι.
Πολλά υποσχόμενη, αλλά γιατί να την πιστέψω;
Εξακολούθησα
να αγκιστρώνω αυτιά.
Ανέμενα.
Να ακούσω τον παφλασμό της θάλασσας.
Ως εδώ.
Για την ώρα υπομονή.
Ήταν κι ο δρόμος, που είχε κίνηση πολλή.
