γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Αν με ρώταγε κάποιος πριν από τρεις μήνες «πότε θα γίνουν εκλογές», θα απάνταγα με βεβαιότητα ότι αποκλείεται να δούμε κάλπες πριν το τέλος της τετραετίας. Οι περισσότεροι πολίτες εμπιστεύονταν απόλυτα την Κυβέρνηση στην αντιμετώπιση της πανδημίας, η οικονομία έδειχνε να βαστάει και να ετοιμάζεται για έκρηξη το καλοκαίρι και, το πιο σημαντικό από όλα, οι δικαστικές υποθέσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσαν κανονικά.
Μη σας παραξενεύει το τελευταίο. Όλοι είδαμε τις προσπάθειες Υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ να διαλύσουν τους θεσμούς που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, κάτι που άλλωστε ομολόγησαν και οι ίδιοι. Θεωρώ απόλυτα βέβαιο -και υποχρέωση της κοινωνίας μας απέναντι στο πολίτευμα- ότι αν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και κορυφαία στελέχη οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, θα καταδικαστούν. Για να γίνει όμως αυτό (αν δεν κάνω λάθος), θα πρέπει να μην έχουν παραγραφεί τα αδικήματα, που σημαίνει ότι αν γίνουν πρόωρες εκλογές όλο το παραδικαστικό θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Αν το μυαλό σας πάει στο επικοινωνιακό όφελος που θα είχε ο Μητσοτάκης από μία καταδίκη, για παράδειγμα, του Παππά ή του Παπαγγελόπουλου, ξανασκεφτείτε το. Όφελος θα υπάρχει και από τη μη καταδίκη τους, αφού μια ζωή θα έχουν το στίγμα της αθώωσης λόγω του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Μπορεί να είναι μικρότερο το κέρδος, αλλά είναι πιο σίγουρο, αφού δεν υπάρχει το όποιο ρίσκο μιας αθωωτικής απόφασης.
Σκεφτείτε όμως τι θα σήμαινε αυτό για τα εσωκομματικά της ΝΔ και για τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε ποντάρει πολλά στην καταδίκη Παπαγγελόπουλου για την πολιτική του δικαίωση και, ήλπιζε, επιστροφή.
Μέσα όμως σε αυτό το τρίμηνο είδαμε τις μεταλλάξεις του κορωνοϊού να ανατρέπουν κάθε σχεδιασμό, είδαμε την γκάφα της ΕΕ με τα εμβόλια να βάζει στον πάγο τον τουρισμό και τα σχέδια για ανάκαμψη, είδαμε λαοθάλασσα στις διαδηλώσεις, μπουλούκια στα Θεοφάνια, ποδήλατο στην Πάρνηθα και τραπέζια στην Ικαρία και είπα-ξείπα για μια σειρά από μέτρα. Μπορεί για κάποια να ευθύνεται η Κυβέρνηση και για άλλα όχι, αλλά όλα συμβάλλουν στο να αλλάξει η ψυχολογία του κόσμου.
Προφανώς ο κόσμος δεν πρόκειται να πάει ξαφνικά και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και μέσα στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα παραδέχονται ότι αν ο ίδιος ήταν κυβέρνηση θα είχαμε γίνει Μπέργκαμο, χώρια φυσικά από το πού θα βρισκόταν η κατάσταση της οικονομίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα παραμείνει για πάντα στον Μητσοτάκη και δεν θα στραφεί σε κάποιον άλλο εκπρόσωπο της λογικής και της κανονικότητας.
Και εκεί είναι που ο κεντρώος, μετριοπαθής ψηφοφόρος έρχεται αντιμέτωπος με τη Φώφη.
Όσο περίεργο και να ακούγεται, αυτή τη στιγμή το ΚΙΝΑΛ ίσως έχει την ποιοτικότερη κοινοβουλευτική ομάδα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι Βουλευτές του θα μπορούσαν εύκολα να είναι βασικοί Υπουργοί μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης, χωρίς μάλιστα οι περισσότεροι να έχουν τη φθορά της εξουσίας. Το μόνο τους πρόβλημα, για λόγους που όλοι εύκολα καταλαβαίνουμε, βρίσκεται στην ηγεσία.
Τι θα γινόταν όμως αν άλλαζε ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μέχρι τις επόμενες εκλογές και το κλίμα παρέμενε το ίδιο;
Σίγουρα, η Νέα Δημοκρατία θα έβλεπε σοβαρές απώλειες από τα αριστερά της αν απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη βρισκόταν ένα νέο, μετριοπαθές πρόσωπο με κεντρώο προφίλ. Μπορεί να μην είναι αρκετές για να στερήσουν την πρωτιά από τη ΝΔ –άλλωστε απώλειες θα έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ- αλλά ίσως φτάνουν για να στερήσουν την αυτοδυναμία.
Εκεί λοιπόν παίζεται όλο το παιχνίδι για την επόμενη δεκαετία. Στο αν θα έχει αυτοδυναμία η ΝΔ μετά τις μεθεπόμενες εκλογές ή όχι, μιας και οι επόμενες θα γίνουν με απλή αναλογική και πιθανότατα δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση.
Ας υποθέσουμε ότι ο επόμενος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ έχει κάποιες μέτριες ηγετικές ικανότητες και μία φυσιολογική ικανότητα στο να χαράσσει την στρατηγική για το κόμμα του.
Αν καταλήξει να συμμετέχει σε μία συγκυβέρνηση, τι τον εμποδίζει στα μισά της θητείας να ζητήσει να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης από Πρωθυπουργός και να αναλάβει κάποιος άλλος ακόμα και από τη ΝΔ, προκαλώντας έτσι χάος στο πρώτο κόμμα;
Τι τον εμποδίζει να αποσυρθεί με πρόφαση ένα σκάνδαλο και να προκαλέσει εκλογές; Σε αυτή την περίπτωση, γιατί να μη ζητήσει κάποιο πρόσωπο «κοινής αποδοχής» να αναλάβει Πρωθυπουργός;
Βλέπουμε λοιπόν ότι μπροστά μας έχουμε δύο εκδοχές:
Ή θα γίνουν εκλογές τον Ιούνιο και μετά ξανά τον Ιούλιο (για να φύγει η απλή αναλογική)
Ή θα γίνουν εκλογές στο τέλος της τετραετίας, ελπίζοντας να έχει τελειώσει η πανδημία και να μην έχουμε καμιά δυσάρεστη έκπληξη, π.χ. να αδυνατούν τα εμβόλια να αντιμετωπίσουν μια νέα μετάλλαξη.
Αν όμως γίνουν οι εκλογές στο τέλος της τετραετίας, γιατί να μη προσπαθήσει ο νέος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ να δημιουργήσει μία «κυβέρνηση εθνικής ενότητας»; Σκεφτείτε τι σοκ θα είναι για την πολιτική σκηνή του τόπου να έχει τη δυνατότητα η ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με το ΚΙΝΑΛ, να αποδέχεται δημόσια το ΚΙΝΑΛ αυτό το ενδεχόμενο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επιμένει να πάει ξανά σε εκλογές!
Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι όντως οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, όπως π.χ. η αύξηση της θητείας της Αυτοδιοίκησης για να μη συμπέσουν οι τοπικές με τις βουλευτικές εκλογές (κάτι το οποίο βολεύει όλα τα κόμματα). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αποκλείεται το ενδεχόμενο εκλογών τον Ιούνιο, ειδικά όσο υπάρχει ακόμα η Φώφη.
