Ουσιαστικά η Βουλή έχει κλείσει, η κυβέρνηση είναι υπηρεσιακή, η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει, τα πάντα λειτουργούν υπηρεσιακά και η πρόεδρος της Βουλής δεν μπορεί να καταλάβει ότι η θέση της και η παρουσία της έχουν τελειώσει και προσπαθεί να διοργανώσει συγκέντρωση των αρχηγών των κομμάτων. Θέλει να φέρει σιδηροδέσμιο στη Βουλή τον διευθυντή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα για να τον ανακρίνει. Και διόλο απίθανο να οραματίζεται την καταδίκη του. Αν όλα αυτά πηγάζουν από ένα υγειή εγκέφαλο εγώ να σας πω ότι αμφιβάλω. Είχε δίκιο ο Νίκος ο Φίλης που είπε ότι η Ζωή χρειάζεται ψυχίατρο. Τελικά έστω και αργά ο Αλέξης ο Τσίπρας το κατάλαβε και το είπε. Εσφαλμένη επιλογή. Βέβαια θα μπορούσε να το πει κάπως αλλιώς αλλά δεν πειράζει. Κι΄όχι μόνο αυτός. Και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Προκόπης Παυλόπουλος, της έδωσε κάποια επίθετα που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά της. Όταν τα έλεγα εγώ όλα αυτά κάποιες (καλές μου) διαδικτυακές φίλες πέσανε πάνω μου να με φάνε. Κάποιες μου έκοψαν και την καλημέρα. Γιατί είχα μια δική μου γνώμη. Κι΄είχα το θάρρος να την λέω και να την γράφω. Δυστυχώς αυτή η λογική επικρατεί στην πατρίδα. Αν διαφωνούμε πολιτικά είμαστε εχθροί. Και μάλιστα θανάσιμοι. Πάνε περίπατο εκείνα τα υπέροχα λόγια του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, γνωστού με το ψευδώνυμο Βολταίρος που είχε πει, διαφωνώ μαζί σου αλλά δεν θα πάψω να αγωνίζομαι για να έχεις το δικαίωμα να λες τη γνώμη σου. Σήμερα ισχύει το σκάσε και μη μου έχεις αντίρρηση.
Ελπίζω πως τελικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα καταλάβει ότι η θητεία της στη Βουλή των Ελλήνων στη θέση της προέδρου όχι μόνο τέλειωσε αλλά φρόντισε να αφήσει το πέρασμα της από αυτή τη θέση με τα πιο μαύρα γράμματα και να αφήσει να χαραχτεί σαν ένα πολύ κακό σημάδι, σαν μαύρο στίγμα πάνω στην ιστορία της ελληνικής βουλής. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποτελεί πλέον ένα παρελθόν προς αποφυγή. Να προσέχουν οι πρωθυπουργοί στις επιλογές τους.
Εμπρός λοιπόν. Βαδίζουμε πλέον προς εκλογές αφήνοντας πίσω το παρελθόν που δημιούργησε η εφτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Κι΄ελπίζω ότι ο πρωθυπουργός, ο πολιτικός, αλλά και ο άνθρωπος Αλέξης Τσίπρας να πήρε αρκετά μαθήματα. Και περιμένω πως θα δείξει τις εμπειρίες του.
Τι θα γίνει από δω και πέρα; Οπωσδήποτε η προεκλογική περίοδος θα σκορπίσει αφιδώς τις κομματικές υποσχέσεις. Συνηθισμένες καταστάσεις. Τα κόμματα θα υποσχεθούν τόσα πολλά που επόμενο είναι οι κάποιοι, οι ολίγοι που μπορούν να δουν με ψυχραιμία και με κάποια λογική όλα αυτά, να μείνουν στην άκρη με τα ερωτηματικά να τους βασανίζουν. Οι υπόλοιποι, οι πολλοί, δυστυχώς θα τους πιστέψουν. Κανείς δεν θα μπει στον κόπο να αναλογισθεί αν θα μπορέσουν ποτέ να κάμουν πράξη τις υποσχέσεις τους. Κανείς δεν θα μπει στον κοπό να σκεφτεί ότι η Ελλάδα είναι εξαρτώμενη και οικονομικά δεσμευμένη με τις απαιτήσεις εταίρων της Ευρώπης. Των εταίρων που δεν θα της επιτρέψουν να πραγματοποιήσει καμμιά από τις υποσχέσεις που θα δώσει στο λαό της αν αυτές δεν είναι μέσα στην λογική των υποχρεώσεων που έχει προς τους εταίρους της. Θα ξαναζήσουμε το σκίσιμο των μνημονείων από την Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Μια… λαϊκή ενότητα που, περίεργα, προήλθε από μια κομματική διάσπαση. Και φυσικά για μια ακόμη φορά τα μνημόνια θα μείνουν ανέπαφα. Για μια ακόμη φορά όλοι αυτοί θα οραματίζονται την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, όπως το αποκαλούν. Και ο Λαφαζάνης με τους συντρόφους του θα αγωνίζονται να σώσουν την Ελλάδα με τον δικό τους τρόπο. Κανείς δεν έχει την δύναμη, την ειλικρίνια, την τιμιότητα να δει και να πει ότι όλα αυτά δεν γίνοντα. Και θα πρέπει ο ελληνικός λαός να τους το πει καθαρά. Πηγαίνετε όλοι σας στο διάολο και αφήστε την πατρίδα μας ήσυχη μήπως και αποφασίσει ο Θεός να μας στείλει έναν άνθρωπο να την γλυτώσει από εσάς.
