γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.
Είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτή η αντίληψη, ότι τα προβλήματα της χώρας λύνονται, μ’ έναν κάποιο ιδιότυπο, μοναδικό τρόπο. Το ότι είμαστε ένα έθνος ανάδελφο, το ότι ο Θεός (και η Παναγία) σώζει την Ελλάδα κι άλλες συναφείς δοξασίες υποκαθιστούν την ανάπτυξη μιας κοινωνικής μηχανικής που θα περιελάμβανε την εκπόνηση ορθολογικών προτάσεων, τον πειραματισμό σε σχέση με την εφαρμογή τους, την διόρθωση ή την αλλαγή τους. Εάν επικρατούσε αυτή η εκκοσμικευμένη αντίληψη για τα δημόσια προβλήματα, για την συγκρότηση του δημόσιου χώρου, εν γένει, τότε θα επέφερε σημαντικές επιπτώσεις στον τρόπο συγκρότησης, λειτουργίας και αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος. Θα ήταν, δηλαδή, περισσότερο σταθερό, ευεπίφορο σε διαβούλευση και διάλογο μεταξύ των κοινωνικών μετόχων και, εν τέλει, δεκτικών σε πολιτικές, ακόμη και κομματικές συναινέσεις.
Αντί γι αυτό οικοδομήθηκαν μεταφυσικές προσεγγίσεις, σύμφωνα με τις οποίες τα προβλήματα λύνονται από «χαρισματικούς» ηγέτες, με κύριο προσόν όχι την ικανότητα αλλά την καταγωγή τους και, κυρίως, με την παρέμβαση φίλων μας από το εξωτερικό.
Αυτή είναι, η λίγο ως πολύ, γνωστή ιστορία του ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού που έχει αποδειχτεί εξαιρετικά ανθεκτική.
Πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες που εμφορούνταν από ιδέες εκκοσμίκευσης παρελαύνουν στην νεώτερη ιστορία vis a vis με τους άλλους, τους συντηρητικούς, που δεν ήθελαν αλλαγές. Στην τελική αποτίμηση που είναι εξαιρετικά περίπλοκη, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει προοδεύσει με την πάροδο των δεκαετιών, όντας μια δυτική- έστω και με προβλήματα- χώρα. Αυτοί αντιπαρατίθενται στους άλλους που θεωρούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω από τις δυνατότητές της και, πάντως, οι θυσίες των ανθρώπων της δεν έχουν ανταμοιφθεί αναλόγως. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και μαζί με την πρόοδο μπορώ να αναφέρω πολλαπλάσιες χαμένες ευκαιρίες που θα είχαν αλλάξει οριστικά την εικόνα της βαλκανικής χώρας που προσπαθεί αλλά μονίμως υπολείπεται των εταίρων της.
Μάλιστα, η έλευση και η παραμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία έδειξε με ωμό τρόπο πόσο ευάλωτη είναι η δημοκρατία μας καθώς και η κοινωνική και οικονομική μας ευταξία. Μια πολιτική δύναμη που κατάφερε να οργανώσει ένα μωσαϊκό εντελώς αντιφατικών προτάσεων και επιθυμιών ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων και συμφερόντων έδειξε, σε σύντομο χρόνο, το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να επέλθει όταν στη θέση των ορθολογικών επιλογών υπεισέρχονται ιδεοληψίες και φαντασιώσεις.
Από την διαχείριση της κρίσης μέχρι την τραγωδία των πυρκαγιών και την απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών παρακολουθούμε τον μηχανισμό αναπαραγωγής του τίποτα, μια σειρά απόλυτης ένδειας προτάσεων και λύσεων στα ζέοντα προβλήματα της χώρας.
Το ερώτημα είναι κατά πόσον θα μπορέσουν οι δυνάμεις του ορθολογισμού που εκφράζονται, σήμερα, στο πολιτικό σύστημα από το Κίνημα Αλλαγής και τη Νέα Δημοκρατία, να πείσουν τους συμπολίτες μας ότι οι ορθολογικές τους επιλογές είναι οι μόνες που μπορούν να διασφαλίσουν την δύσκολη αλλά ασφαλή πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη και την ευημερία.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στον Φιλελεύθερο
