γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Ξέρεις ότι έφτασε Αύγουστος στη μεγαλούπολη όταν σταματά το τηλέφωνο να χτυπά. Καμία εισπρακτική δε θυμάται το απλήρωτο χρέος σου, καμία εταιρεία κινητής δεν ενδιαφέρεται να σε κάνει συνδρομητή της – στην Ελλάδα μάλιστα, οι εταιρείες σταθερής/κινητής είναι τόσο προχώ, που σε παίρνουν τηλέφωνο 3 φορές τη μέρα/3 φορές την εβδομάδα/πάντα μεσημέρι, για να σου προτείνουν να γίνεις πελάτης τους, ακόμα κι όταν είσαι ΗΔΗ πελάτης τους. Χελόου!
Ύστερα το καταλαβαίνεις από τους άδειους δρόμους κι από το ότι μπορείς να πας κυριολεκτικά παντού. Αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες πόσοι Αθηναίοι λείπουν από την Αθήνα και είναι η Αθήνα η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Πόσοι πρέπει να λείπουν για να είναι όλη η Αθήνα πραγματικά μια γειτονιά. Οι μισοί; Λοιπόν αν σκεφτεί κανείς ότι στην Αθήνα παλεύουν να ζήσουν 6μιση εκατομμύρια ψυχές και τα υπόλοιπα 4 σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα (που δεν τη λες και κουτσουλιά, και η Δανία κουτσουλιά είναι, και το Βέλγιο κουτσουλιά είναι), κάτι πρέπει να γίνει.
Αποκέντρωση σου λένε αλλά, αλλά… ας το αφήσουμε τώρα αυτό. Η ουσία είναι πως κάθε Πάσχα και δεκαπενταύγουστο οι μεγάλες πόλεις μας γίνονται για λίγο οι ωραιότερες και καλύτερες του κόσμου και οι πόλεις που δε θα αλλάζαμε ποτέ.
Αρκεί να μη σου τύχει βέβαια κάτι. Που αυτό το κάτι μπορεί να είναι λιγάκι σοβαρό ή πολύ σοβαρό αλλά ό,τι και να σου τύχει αλίμονό σου.
(Ό,τι θέματα έχω με υπηρεσίες και τράπεζες περιμένω το δεκαπενταύγουστο για να τα λύσω. Μπορεί να υπάρχει μόνο ένας ξεχασμένος υπάλληλος, αλλά δεν υπάρχει ουρά. Το λες και πρόοδο.)
Δε σας κάνει όμως εντύπωση το γεγονός ότι οι περισσότερες άδειες δίνονται το δεκαπενταύγουστο; Δε σας κάνει εντύπωση το ότι ένα ποσοστό μπορεί και 70%-80% φεύγει για διακοπές το δεκαπενταύγουστο; Δηλαδή γίναμε ξαφνικά Σκανδιναβοί που το καλοκαίρι μας κρατάει 15 μέρες όλες κι όλες και πρέπει τότε όλοι μας ντε και καλά να προλάβουμε;
Δεν ξεκινάει το καλοκαίρι μας επισήμως από το τέλος του Ιούνη; Δεν τραβάει μέχρι και τέλος Σεπτέμβρη; (Έστω για όσους δεν έχουν παιδιά).
Γιατί λοιπόν να πρέπει όοοολοι να εξαφανίζονται την ίδια στιγμή; Και μάλιστα από μια μεγάλη πόλη με τεράστιες ανάγκες;
(Δεν είναι λιγάκι κουλό να αδειάζουν οι πόλεις από αυτούς που περιμένουν να κάνουν «διακοπές» και να «ηρεμήσουν» και να «χαλαρώσουν» και πηγαίνουν όλοι μαζί σε μέρη που ξαφνικά είναι ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο, φασαρία, σκουπιδαριό, μποτιλιάρισμα κι εκμετάλλευση, ο ένας πάνω στον άλλο;)
Γιατί να πρέπει να υπάρξει μια σκοτεινή κι επικίνδυνη περίοδος δεκαπέντε-είκοσι ημερών όπου τίποτα δε λειτουργεί και κανέναν δε βρίσκεις εκεί που πρέπει να τον βρεις ώστε αν – αν λέμε σου τύχει κάτι, να μην περάσεις τα πάνδεινα για να το αντιμετωπίσεις;
(Τα πάνδεινα θα πείτε κάποιοι, τα περνάς έτσι κι αλλιώς «αν σου τύχει κάτι».)
Αλλά σου ‘χει τύχει άρρωστο παιδί δεκαπενταύγουστο; Σου ‘χει τύχει σάπιος φρονιμίτης που έχει πρηστεί από το μάτι ως το σαγόνι δεκαπενταύγουστο; Σου ‘χει τύχει να ανεβάσεις σαράντα πυρετό δεκαπενταύγουστο; Σου ΄χει τύχει να σου χαλάσει το ψυγείο δεκαπενταύγουστο; Σου ‘χει τύχει κάτι που τέλος πάντων ΟΚ, δεν είναι ζωής και θανάτου αλλά είναι σοβαρό κι επείγον και να ψάχνεις ατελείωτα κάποιον που ποτέ δεν είναι εκεί γιατί… όλοι φεύγουν το δεκαπενταύγουστο;
Το πρόβλημα δε θα σε ρωτήσει τι ημερομηνία έχουμε.
Και οι ηλικιωμένοι των πόλεων, αυτοί οι δυστυχείς που κουβαλήθηκαν από τα χωριά τους και κλείστηκαν μέσα σε τέσσερεις τοίχους και δεκάδες σκάλες να τους χωρίζουν από την ελευθερία, αυτοί που δεν μπορούν να βασίζονται πουθενά γιατί το κράτος τους έχει από την αρχή εγκαταλείψει στη μοίρα τους (και τη φροντίδα των παιδιών τους) πρέπει να φροντίσουν με μαγικά να μην χρειαστούν τίποτα, να μην τους λείψει τίποτα και το κυριότερο, να μην πάθουν τίποτα μέχρι τα παιδιά τους να γυρίσουν από τις διακοπές τους.
Αθήνα, η πόλη των γερόντων και των ρομαντικών του δεκαπενταύγουστου.
Η Τήνος βέβαια κάθε χρόνο βουλιάζει από το βάρος των γονάτων που θα την περπατήσουν (και τα λεφτά στο παγκάρι που είναι πια θησαυροφυλάκιο). Κατά τα άλλα κάθε δεκαπενταύγουστο καιγόμαστε, υπολειτουργούμε, ενώ τα μοναστήρια και οι εκκλησιές έχουν την τιμητική τους (και πότε δεν την έχουν; Τέλος πάντων.)
Κάπου δε θα ‘πρεπε επιτέλους να υπάρξει λίγη ισορροπία; Ο τουρισμός δε χρειάζεται να περιμένει το δεκαπενταύγουστο σε μια χώρα με 9 μήνες ήλιο. Οι πόλεις δε χρειάζεται να είναι όμορφες μόνο όταν είναι άδειες! Και τα χωριά; Τα ελληνικά χωριά θυμάται κανείς πως υπάρχουν κι έχουν ανάγκες κι αυτά; Ή μόνο το δεκαπενταύγουστο περιμένουμε ως εκ θαύματος, περιοχές που όλο το χρόνο ζούνε στην απομόνωση, ξαφνικά να εξυπηρετήσουν και να ανταπεξέλθουν σε πλήθη τρομακτικά μεγάλα;
& Εκείνος
Εδώ και μια βδομάδα οι εικόνες που έρχονται από την Ελλάδα καλύπτουν: πρωινό μπανάκι στη θάλασσα, μεζέ σε παραλιακό μαγαζί με θέα το πέλαγος και βραδινές εξόδους με ποτάκι και φεγγάρι. Αυτά με τις διαδικτυακές εικόνες γιατί η δική μου πραγματικότητα θέλει τα σχολεία να ανοίγουν και κάθε κατεργάρη πίσω στον πάγκο του με τις πρώτες βροχές να έχουν εμφανιστεί και τη θερμοκρασία να έχει πέσει.
Εσείς μιλάτε για μεσοκαλόκαιρο κι εγώ για φθινόπωρο.
Την ίδια μέρα.
Δεκαπενταύγουστο.
Εμείς είχαμε τον «δεκαπενταύγουστο» μας πριν από ένα μήνα περίπου, γύρω στις 10 Ιουλίου που όλες οι μεγάλες σκανδιναβικές πόλεις είναι σαν …την Αθήνα τον δεκαπενταύγουστο. Είναι εκείνο το σαββατοκύριακο που επιστρέφουν οι πρώτοι και φεύγουν οι δεύτεροι που θα επιστρέψουν αρχές Αύγουστου για τα σχολεία.
Γιατί αυτοί οι δεκαπενταύγουστοι που υπάρχουν σε διαφορετικούς καιρούς σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου; Γιατί βολεύει. Γιατί δεν έχει καμιά σχέση με μοναστήρια και Παναγίες αλλά με αφεντικά που προτιμάνε υπάλληλοι και καταναλωτές να απουσιάζουν την ίδια περίοδο. Γιατί είναι ένα βόλεμα που έγινε συνήθεια και μια συνήθεια που έγινε φύση.
Αλλά μην σας κουράζω τώρα δεκαπενταυγουστιάτικα.
Να περνάτε καλά στις διακοπές σας, όσοι μπορείτε!
Και παιδάκια (συν την κόρη μου) σε Φιλανδία, Σουηδία, Νορβηγία και Δανία …καλή σχολική χρονιά!
