γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Τώρα κάποιοι θα γελάσετε, αλλά αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ο …Πινόκιο. Και όχι, δε θα αναφερθώ στο δέντρο με τα λεφτά – αν και δεν το κρύβω ότι πολλές φορές στο παρελθόν το είχα ευχηθεί. Αν με ρωτήσετε τώρα, προτιμώ να μην αποκτήσω ποτέ κανένα δέντρο με τσαμπιά γεμάτα κατοστάευρα και ρίχτε μου όσες διαδικτυακές μούντζες θέλετε, θα εξηγηθώ άλλη φορά.
Αυτές τις μέρες διαβάζουμε τον Πινόκιο τα βράδια με τα παιδιά και κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας και της ουσίας του Πινόκιο δεν το γνώριζα, αν και είναι από αυτές τις ιστορίες με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει όλοι κι έχουμε παρακολουθήσει πολλές φορές στην τηλεόραση.
Ο Πινόκιο λοιπόν είναι τεμπέλης. Είναι και ψεύτης ναι, τόσο που μεγαλώνει η μύτη του, αλλά το βασικό του κουσούρι είναι η τεμπελιά. Στο βιβλίο τουλάχιστον αυτό το στοιχείο έχει το περισσότερο βάρος. Ο Πινόκιο δεν θέλει να κουραστεί. Δεν θέλει να προσπαθήσει. Δεν θέλει να δουλέψει.
Η Καλή Νεράιδα λέει στον Πινόκιο: «Παιδί μου, ο άνθρωπος για να ξέρεις, είτε γεννηθεί πλούσιος είτε φτωχός, πρέπει σε αυτόν τον κόσμο να ασχολείται με κάτι, να δουλεύει. Αλίμονο σε όποιον αφήσει να τον καταλάβει η τεμπελιά. Η τεμπελιά είναι αρρώστια που πρέπει να πολεμήσει κανείς από μικρό παιδί, γιατί όταν μεγαλώσει δε γιατρεύεται πια.»
Και μέσα σε αυτές τις τρεις γραμμές, κρύβεται το νόημα όλου του κόσμου.
Αποτάξου την τεμπελιά, «απεταξάμην».
Η Αθήνα ανάμεσα σε 100 πόλεις στην έρευνα της γερμανικής εταιρείας παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών μετεγκατάστασης Movinga, με αντικείμενο τους καλύτερους προορισμούς παγκοσμίως για εξεύρεση εργασίας …είναι στην τελευταία θέση.
Με άριστα το 10, παίρνει μόλις 3,79 βαθμούς. Αναλύοντας το βαθμό στα βασικά κριτήρια της έρευνας, ο πάτος γίνεται ακόμη πιο πάτος: Στο κριτήριο ευκαιριών για τους νέους, παίρνει βαθμό κάτω της μονάδας (που είναι και ο χαμηλότερος ανάμεσα στις 100 χώρες), ενώ για το κριτήριο απασχόλησης νέων …παίρνει 0. Μηδέν.
Μηδέν.
0,34 παίρνει η …αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης.
Αυτά τα απανωτά χαστούκια των μηδενικών κάνουν ακόμη μεγαλύτερο το χάσμα μεταξύ Αθήνας και ελληνικής επαρχίας αν σκεφτεί κανείς το γνωστό και χιλιοειπωμένο «Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα», που δυστυχώς είναι αλήθεια και μόνο κάποιος που έχει ζήσει αρκετά στην ελληνική επαρχία αλλά και στην Αθήνα καταλαβαίνει και επιβεβαιώνει, κι είναι τρομερά δύσκολο να το εξηγήσω, όμως ισχύει και το διαπίστωσα κι εγώ ερχόμενη να ζήσω μόνιμα στην πρωτεύουσα.
Αν η Αθήνα βρίσκεται σε τέτοια κατάταξη και Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, τότε μπορεί κανείς να φανταστεί σε τι κατάσταση βρίσκεται η ελληνική επαρχία.
Αλλά, αλλά …το θέμα μας σήμερα είναι η τεμπελιά.
Κι όταν δεν υπάρχουν δουλειές παρά μόνο στυγνή εκμετάλλευση στις λιγοστές «ευκαιρίες», αργά ή γρήγορα ο κόσμος είτε θα αρνηθεί να δουλέψει και θα προτιμά να ζει με τα επιδόματα (η μία ή η άλλη), είτε πολύ απλά, δε θα βρίσκει τίποτα απολύτως να κάνει (και θα ζει αναγκαστικά με τα επιδόματα).
Όταν στερείς μακρόχρονα στους πολίτες σου το δικαίωμα στην εργασία, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δημιουργείς …τεμπέληδες;
Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι τεμπέλης από χούι ή από έλλειψη άλλης επιλογής, σημασία έχει ότι τον αναγκάζεις να είναι τεμπέλης γιατί δεν έχεις τίποτα να τον απασχολήσεις, γιατί του εκμηδενίζεις τα χρόνια της εκπαίδευσής του αναγκάζοντάς τον να χαντακώσει τα πτυχία και τις γνώσεις του σε ένα συρτάρι και να ασχοληθεί με δουλειές του ποδαριού αμφιβόλου ποιότητας, αξιοπιστίας και εξασφάλισης (ή απλά να κάθεται και να περιμένει μοιράζοντας μάταια βιογραφικά εδώ κι εκεί), δημιουργείς ορδές «αρρώστων» τεμπέληδων, οι οποίοι όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δύσκολα θα θεραπευτούν, γιατί… Πόσα χρόνια μετά τις σπουδές μου και χωρίς να βρω ποτέ δουλειά στο αντικείμενό μου, νομίζετε ότι θυμάμαι πώς να οπλίσω μια στέγη ή να φτιάξω ένα ηλεκτρομηχανολογικό σχέδιο; Δεν ξέρω πότε …τα ξέχασα, αλλά τα ξέχασα. Ακόμη κι αν αύριο, τώρα, αυτή τη στιγμή μου προσφέρουν εργασία πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα, δεν μπορώ να το δουλέψω. 15 χρόνια αποχής από κάτι είναι πολλά.
Τι επιλογές μου αφήνεις Ελλάδα; Ή να σε αφήσω ή να γίνω …Πινόκιο!
& Εκείνος
Ωιμέ τα παιχνίδια που παίζουν οι λέξεις ή πιο επιστημονικά: η σημειολογία της λέξης τεμπέλης. Κάπως έτσι έπρεπε να ξεκινήσει η Κατερίνα γιατί μιλάει για τεμπέληδες άλλα όχι για τεμπέληδες αλλά για «τεμπέληδες».
Καταλάβατε;
Τεμπέλης , από το Τουρκικό tembel, αυτός/η που δεν θέλει να κουράζεται ποτέ και αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά.
Αυτό όμως δεν είναι το ίδιο με αυτόν που δεν βρίσκει δουλεία, έτσι δεν είναι; Σε μια χώρα που η ανεργία χτυπάει αλύπητα το 19,1% του ικανού για δουλειά πληθυσμού για ποιά τεμπελιά να μιλήσουμε; Και μάλιστα όταν σε αυτούς τους αριθμούς τονίσουμε ότι το 40,4% είναι νέοι κάτω των 24 ετών. Εν ολίγοις, ο ένας στους δυο νέους είναι άνεργος. Όχι τεμπέλης.
Και δεν δικαιούται επίδομα.
Γιατί για να πάρεις επίδομα πρέπει να έχεις προϋπηρεσία. Πόσα σημερινά 22χρονα ή 24χρονα, μετά από εννέα χρόνια μνημόνια και στέρηση έχουν …προϋπηρεσία; Αυτό με τα επιδόματα στην Ελλάδα ακούγεται σαν εκείνο το ανέκδοτο με τον Αλβανό τουρίστα.
Αξιοσημείωτοι δείκτες είναι επίσης αυτοί μεταξύ ανέργων ανδρών και γυναικών όπου οι δείκτες για τους άνδρες είναι στο 17,4% ενώ για τις γυναίκες φτάνουν το 25,1%.
Μια σημαντική παρένθεση. Επαναλαμβάνω συνέχεια τις λέξεις «εργατικό δυναμικό» γιατί η μεν Ελλάδα έχει πληθυσμό 10,8 εκατομμύρια αλλά από αυτούς τα 4,7 αποτελούν το εργατικό δυναμικό. Οι υπόλοιποι είναι ανήλικοι, συνταξιούχοι, ασθενείς κλπ. κάτω από ιδανικές συνθήκες τα 4,7 εκατομμύρια συντηρούν τα 10,8 εκατομμύρια. Θεωρητικά.
Αυτή τη στιγμή με το 19,1% άνεργο, τα 10,8 εκατομμύρια τα συντηρούν 3,7 εκατομμύρια. Η λέξη που ψάχνετε είναι …αδύνατον.
Χωρίς το τραγικό 19,1% οι δείκτες αυτών που συντηρούν το όλο του πληθυσμού είναι αντίστοιχα δυσβάστακτοι σε όλη την Ευρώπη και γι αυτό χρειαζόμαστε ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Η Ελλάδα των μνημονίων έσωσε το συνταξιοδοτικό της Γερμανίας γιατί πρόσθεσε στο εργατικό της δυναμικό, σε αυτούς που πληρώνουν φόρους και συνεισφέρουν στο κράτος πρόνοιας της Γερμανίας. Ο Αλβανός μετανάστης στήριξε οικονομικά την Ελλάδα του ’80 και του ’90 κι ας μην το ομολογούμε γιατί είμαστε κότες λιράτες, υποκριτές με ολίγη Χρυσαυγίτη μέσα μας.
Η Ελλάδα χρειάζεται τους μετανάστες όπως ο πληγωμένος και ο σοβαρά ασθενής χρειάζεται την μετάγγιση αίματος αλλά χρειάζεται και δουλειές. Και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές. Δεν υπάρχουν γιατί αυτοί που θα έπρεπε να δημιουργούν δουλειές χρηματοδοτούν ελβετικές τράπεζες ή αγοράζουν βρετανικές ποδοσφαιρικές ομάδες απολύοντας κόσμο από τις ελληνικές τους επιχειρήσεις. Γιατί υπάρχει ένα χαοτικό φορομπηχτικό στα όρια του τυχοδιωκτικού, σύστημα, γιατί υπάρχει ένα κράτος πελατειακό με σχέσεις κομματικές γιατί όταν το παρελθόν σου είναι ο Σαμαράς, ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης, ο Αλέξης και το πιθανό σου μέλλον ο Μητσοτάκης …δεν υπάρχει ελπίδα.
Τι μένει γι αυτούς που έχουν επενδύσει σε σπουδές και μελέτες; Να γίνουν σερβιτόροι και να κάνουν το όνειρο των …αρίστων πραγματικότητα ή να μεταναστεύσουν και να βολέψουν τον Γερμανό και τον Φινλανδό συνταξιούχο;
Τότε, όπως λέει και η Κατερίνα: Τι επιλογές μου αφήνεις Ελλάδα; Ή να σε αφήσω ή να γίνω …Πινόκιο!
Μόνο που γίνεσαι Πινόκιο εις βάρος σου, γιατί από την δική σου σύνταξη κλέβεις κι από το δικό σου νοσοκομείο, από την εκπαίδευση των παιδιών σου και την υγεία της οικογένειάς σου.
Αυτό που σίγουρα δεν κάνεις είναι να αποφεύγεις να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά, γιατί κάνεις οιαδήποτε δουλειά για να επιβιώσεις.
Ωιμέ τα παιχνίδια που παίζουν οι λέξεις!
