γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Επιβιώσαμε κι από τον Μεσογειακό Κυκλώνα – κι αυτή τη φορά. Αλλού με περισσότερες, αλλού με λιγότερες ζημιές και συνέπειες του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας κράτους και πολιτών.
Θα προσπεράσω την τρομοκρατία των ΜΜΕ.
Έχουμε δει/ζήσει και χειρότερες καιρικές συνθήκες.
Όμως δεν μπορώ να προσπεράσω αυτή τη φορά την αδιαφορία κάποιων πολιτών.
Παρακολούθησα ειδήσεις κι είδα πολλούς δημάρχους προς απογοήτευση των δημοσιογράφων που εκλιπαρούσαν για ένα καταστροφικό κοκτέιλ, να δηλώνουν ότι ναι, τα φαινόμενα ήταν έντονα, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά.
Παρόλο όμως που δεν είναι η πρώτη φορά και παρόλο που έχουμε δει το πόσο καταστροφικές μπορεί να είναι οι …απλές νεροποντές λόγω μη κατάλληλης υποδομής, κάποιοι αδιαφόρησαν τόσο που τους λες και ηλίθιους (και προφανώς δεν αναφέρομαι στους εραστές της αδρεναλίνης που βγήκαν για σερφ. Με γειά τους με χαρά τους.)
Αν και οι οδηγίες ήταν σαφείς ως προς τα παραλιακά μαγαζιά, τις παραθαλάσσιες κατοικίες και τα λιμανάκια, ήταν πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά πήραν τα μέτρα τους περιμένοντας την κακοκαιρία.
Οι περισσότεροι παράτησαν τις ομπρέλες, τις ξαπλώστρες, τα τραπεζοκαθίσματα, τις γλάστρες εκεί που ήταν, αδιαφορώντας και για τη ζημιά τη δική τους, αλλά και εγκληματικά για όλους τους άλλους.
Τώρα κάποιοι θα πείτε ότι OK, ποιους άλλους; Δηλαδή ποιος θα έκανε βόλτα μες τη νεροποντή; Κανείς δε θα ήταν εκεί για να τραυματιστεί από μια ιπτάμενη ομπρέλα.
Μπορεί και όχι.
Αλλά με τις υποθέσεις δεν εξασφαλίζεις την ασφάλειά σου και την ασφάλεια των συνανθρώπων σου.
Από κοινή λογική και μόνο κι ένα στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης, θα σκεφτείς ότι δεν μπορείς να αφήσεις τον εξοπλισμό σου στο έλεος του καιρού, όπως θα μαζέψεις και ό,τι έχεις στο μπαλκόνι ή τη βεράντα σου, γιατί ξέρεις τι σε περιμένει και γιατί κατά πάσα πιθανότητα δε θα συμβεί τίποτα, αλλά έστω μία στις χίλιες να συμβεί κάτι και κάτι να πετάξει από το χώρο σου, εξαιτίας της αδιαφορίας σου και βρεθεί στην απέναντι τζαμαρία ή σε κάποιο κεφάλι, θα είσαι υπεύθυνος εσύ και μόνο εσύ.
Κατά τα άλλα, τα έχουμε ξαναζήσει, νομίζω δε θα έπρεπε να θυμίσω όλες τις τραγωδίες που έχουν συμβεί και δε χρειάζεται να πάμε και πολύ πίσω, όμως το θέμα είναι πως πια έχω την αίσθηση ότι μπαίνουμε σε κατάσταση συναγερμού ως χώρα με πολύ λιγότερο έντονα καιρικά φαινόμενα κι αυτό σημαίνει ότι όλα τα λάθη του παρελθόντος, όλες οι εγκληματικές παραλείψεις κι ελλείψεις κι αδιαφορίες, όλες οι λάθος αποφάσεις, έρχονται, ήρθαν μπροστά μας.
Τώρα είναι η στιγμή να πληρωθούν όλα αυτά για τα οποία κανείς δεν έκανε αυτό που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε να το κάνει, πληρώνονται τώρα, πληρώνονται με τα σχολεία που κλείνουν “προληπτικά” (καλά κάνουν μεν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς δε), τους δρόμους που κλείνουν, τις διακοπές ρεύματος, τα σάπια δέντρα που πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα, την Ελλάδα που παραλύει σχεδόν ολοκληρωτικά με μια απλή κακοκαιρία, κάθε φορά, θρηνώντας θύματα.
Οι “προληπτικές ενέργειες” δείχνουν το πόσο απροετοίμαστοι, ανέτοιμοι και χωρίς πλάνο είμαστε σε όλα.
Το ότι έχουμε γενικά καλό καιρό δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού γι αυτή τη μία φορά που ο καιρός θα είναι πάρα πολύ κακός.
Ακόμα δεν έσβησε η φωτιά στο Μάτι.
Ακόμα δε στέγνωσε η Μάντρα.
Ακόμα δεν έπαψαν τα ουρλιαχτά.
Μα βλέπω αδιαφορία πια κι από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Όχι όλους, προφανώς. Αλλά δε θα ‘πρεπε να υπάρχουν ούτε αυτοί οι πολλοί ή λιγότεροι. Θα έπρεπε όλοι να έχουν μέσα τους έστω ένα βασικό αίσθημα ευθύνης προς τους συνανθρώπους τους.
Φθηνά τη γλιτώσαμε αυτή τη φορά.
Την επόμενη;
& Εκείνος
Ίσως το πιο βολικό πράγμα για μένα τώρα – ειδικά τώρα που έχω αρπάξει και έναν από τους φθινοπωρινούς ιούς – θα ήταν να σας γράψω πόσο τέλεια και αρμονικά λειτουργούν όλα στην Σκανδιναβία και εδικά στη Φινλανδία, και να σας αφήσω να κιτρινίσετε από την ζήλια σας. Θα ήταν βολικό αλλά …όχι αληθινό.
Μερικές φορές πιστεύω ότι το ανθρώπινο είδος πάσχει από μανία αυτοκαταστροφής γιατί πολλά από αυτά που κάνει ή καλύτερα από αυτά που ΔΕΝ κάνει και αμελεί μόνο από μανία αυτοκαταστροφής δεν να τα κάνει. Συγγνώμη αλλά άλλη απάντηση, τουλάχιστον για μένα, δεν υπάρχει.
Παράδειγμα, η χώρα είναι η μίση αρκτική και το χειμώνα οι θερμοκρασίες αγγίζουν το -27. Γενάρης του 2012 και η Φινλανδική κυβέρνηση αποφασίζει να κάνει σοβαρές οικονομίες για να μην γίνει …Ελλάδα – σοβαρολογώ, αυτό ήταν το επιχείρημα – και τι κάνει; Κόβει ένα 30% από τα λεφτά για τους δήμους και τις κοινότητες. Κι έρχεται ο Μάρτιος και φέρνει μαζί του στο Ελσίνκι και δυο χιονοθύελλες από αυτές που λες τον δεσπότη Παναγιώτη και χάνει το παιδί τη μάνα στο χιόνι και η μάνα το παιδί στον πάγο. Και λες όλα καλά, εδώ Φινλανδία, θα περάσουν τα συνεργεία. Θα καθαρίσουν τον δρόμο, θα καθαρίσουν τις ράγες του τραμ, θα καθαρίσουν το πεζοδρόμιο, θα καθαρίσουν την πόρτα, θα πάνε τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ στη δουλειά. Αμ δε!
Αμ δε, γιατί το 30% οι δήμοι και οι κοινότητες το κόψανε από τα συνεργεία καθαρισμού και το χιόνι ξεπέρασε το μισό μέτρο στο δρόμο και το μέτρο στο πεζοδρόμιο, το τραμ σταμάτησε, η πόρτα δεν άνοιγε, τα παιδιά δεν πήγαν σχολείο και εγώ έμαθα στους Φινλανδούς στο γραφείο μου να βρίζουν ελληνικά.
Έχω δει σε παγωμένη λίμνη με μια πινακίδα τεραστία που ενημερώνει ότι ο πάγος είναι ακόμα λεπτός και με κίνδυνο να σπάσει από το ανθρώπινο βάρος, τύπο να περιπατάει και να χορεύει πάνω του κι όταν μετά από μισή ώρα τον παίρνει το ασθενοφόρο ημιπαγωμένο και μισοπνιγμένο να ουρλιάζει ότι η πινακίδα δεν έλεγε …πόσο βάρος αντέχει ο πάγος.
Από ό,τι καταλαβαίνετε μερικές φορές παρέα με την αμέλεια πάει και η βλακεία. Χέρι-χερι που έλεγε κι ένας γελωτοποιός κάποτε. Τώρα κάπου ανάμεσα στη βλακεία και την αμέλεια πόσοι μεθυσμένοι έχουν κοιμηθεί στο χιόνι με αποτέλεσμα κρυοπαγήματα, πόσοι άφησαν το αυτοκίνητο τους να παγώσει κάτω από το χιόνι και πόσοι είδαν την οροφή να πέφτει από το χιόνι δυστυχώς αμέτρητοι και η ανικανότητα του κράτους μετριέται μόνο με τις κλιματολογικές συνθήκες, πολλές φορές όμοια στην Ελλάδα και την Φινλανδία.
Γι αυτό σας λέω: είναι μανία αυτοκαταστροφής και τίποτα άλλο!
