γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Μέχρι πριν κάποια χρόνια το «αν ήμουν πρωθυπουργός» υπήρξε από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Πριν γελάσετε ορισμένοι, βάζω στοίχημα ότι κι εσείς κάποτε – έστω και χωρίς να το συζητάτε φανερά, αν ήσασταν πρωθυπουργοί η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Όλοι το ίδιο κάνουμε νοερά. Ξαναφτιάχνουμε την Ελλάδα, μπορεί και τον κόσμο ολόκληρο από την αρχή.
Μετά μάλλον παραμεγάλωσα. Ή μάλλον άρχισα να υποψιάζομαι ότι ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι περισσότερο διακοσμητικός (;) κι ότι μάλλον ένας πραγματικά ικανός πρωθυπουργός θα χανόταν μέσα στη βλακεία και την ξετσιπωσιά των υπολοίπων πολιτικών έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω.
Πάντως δεν κρύβω ότι όσο παρακολουθούσα το τι γινόταν τη Δευτέρα που μας πέρασε, σε μια άκρη του μυαλού μου είχα μια εικόνα, περίμενα κάποιον από όλους αυτούς να έρθει τρέχοντας και να ριχτεί στις φλόγες να σώσει τον κόσμο, να ρυθμίζει την κυκλοφορία βοηθώντας τον κόσμο να ξεφύγει, να ψάχνει με τους ψαράδες μέσα στις βάρκες για ανθρώπους, να κάνει κάτι σημαντικό.
Μπα.
Παραείμαι αφελής. Ή βλάκας. Θα περίμενα έναν πρωθυπουργό να είναι και δείχνει πραγματικός ηγέτης. Να είναι ένας υπεράνθρωπος. Να μιλάει 24 ώρες το 24ωρο στα τηλέφωνα και στις γιγαντοοθόνες, να ξέρει από πρώτες βοήθειες, να είναι σε άριστη φυσική κατάσταση, να σβήνει φωτιές, να ανακυκλώνει, να είναι αθλητής, φιλόζωος, δίκαιος, να μπορεί να σηκώσει το βάρος όλης της χώρας στην πλάτη του σαν τον Άτλαντα που σήκωνε τη Γη. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και οι υπουργοί του. Αν δεν είσαι υπεράνθρωπος για να κουμαντάρεις μια ολόκληρη χώρα, τότε δεν μπορείς να είσαι πρωθυπουργός. Ούτε καν υπουργός.
Μπα.
Έχω παρατηρήσει πως τα μικρά παιδιά, τα πολύ μικρά, τα ανυποψίαστα, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όταν τους ρωτάς τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, είναι κάτι σε σούπερ ήρωα. Είναι πυροσβέστης, είναι αστροναύτης, είναι αστυνόμος, είναι κάτι σπουδαίο και σε όλα τα γιατί, το επειδή είναι πάντα ίδιο και στο λένε με περηφάνεια: Για να κυνηγάω τους κακούς, για να βοηθάω.
Κι εσύ ο μεγάλος ο υποψιασμένος, ο ενήλικας πολίτης που δεν έχει πια καμιά εμπιστοσύνη σε κανένα σύστημα, σε καμιά κυβέρνηση, που έχεις δει πολλά κι έχεις κάνει περισσότερα, τους κόβεις τα φτερά του ενθουσιασμού. Βρε κοίτα τη δουλειά σου που θα πας για σκοτωθείς για το τίποτα.
Ο άνθρωπος έχει την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση στη φύση του αλλά μαθαίνει να αρνείται τη φύση του πολύ νωρίς. Ίσως γιατί στη φύση του εισβάλλει βίαια και καθημερινά η εικόνα βαριεστημένων κοιλαράδων να αποκοιμιούνται πάνω στα έδρανα και να λακίζουν κάθε φορά που πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους. Ίσως γιατί στη φύση του ανθρώπου κερδίζει περισσότερο έδαφος η αδιαφορία από αυτούς που θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα, κι είναι τόση η αδιαφορία τους που οι ήρωες αυτής της χώρας μοιάζουν με καρικατούρες, με ρομαντικούς αφελείς δον κιχώτες χωρίς νόημα και σκοπό, που όλοι θαυμάζουν ενδόμυχα αλλά προτιμούν να μην τους μοιάσουν τελικά.
Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, θυμήθηκα μια μέρα που κοιτούσα έναν κατάλογο με επιτραπέζια παιχνίδια, ψάχνοντας κάτι να παίζουμε με τα παιδιά: Υπάρχει επιτραπέζιο με την εξής περιγραφή: «Το πιο ρεαλιστικό παιχνίδι φανταστικής πολιτικής! Βρισκόμαστε σ’ ένα φανταστικό χωριό, όπου έξι υποψήφιοι διεκδικούν το αξίωμα… του κοινοτάρχη! Για να πετύχουν την εκλογή τους, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα, όπως «ΘΑ!», ρουσφέτια και δραχμές! Προσέξτε μην εμπλακείτε σε σκάνδαλα ή τουλάχιστον φροντίστε να τα φορτώσετε στους άλλους!»
Κι εδώ μάλλον δεν έχω κάτι άλλο να πω.
& Εκείνος
Θα ευχόμουν να μην μιλάνε. Να το βουλώσουν. Έτσι για μια φορά να βγάλουν τον σκασμό. Να χαθεί η φάτσα τους από τις τηλεοράσεις και η φωνή τους από ραδιόφωνα.
Διαβάζοντας αυτά που έγραφε η Κατερίνα για τους πολιτικούς, για την πολιτική ευθύνη, την πολιτική κακομοιριά αλλά και γι’ αυτά που εκείνη περίμενε στην …προ-κυνισμού ζωή της από τους ηγέτες αυτής της χώρας ένιωσα την απουσία της λέξης που ΔΕΝ χρησιμοποιούσε παρόλο ότι χρησιμοποιούσε το αντίθετο της: την δειλία. Η δειλία να κρυφτείς ακόμα και αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Η δειλία να αναγνωρίσεις τις συνευθύνες και συνενοχές σου δείχνοντας τον «άλλον» με το δάχτυλο τεντωμένο.
Αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη ξεφεύγεις των πραγματικών ευθυνών του να είχες κάνει κάτι ουσιαστικό για να αποφύγεις αυτά που έφερε η προβλεπόμενη φωτιά. Κουκουλώνεις την πραγματική ευθύνη με μια θεωρητική επιφανειακή αποδοχή ενοχής χωρίς προμελέτη. Αλλά το έγκλημα ήταν προμελετημένο γιατί εξελισσόταν τα τελευταία πενήντα χρονιά με τη συμβολή και συνενοχή όλων των πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και αρμοδίων σε αυτή τα τη χώρα.
Την ίδια στιγμή δειλία είναι να κατακεραυνώνεις και να απαιτείς την διαπόμπευση του πολιτικού σου αντίπαλου που έκανε τα λάθη που εσύ έχεις προηγουμένως ακόμα και με προσωπική ευθύνη κάνει για σειρά ετών και με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα.
Γι’ αυτό και δίπλα στη δειλία η λέξη που αρμόζει στους Έλληνες πολιτικούς είναι το θράσος. Γιατί πατώντας στην κυριολεξία σε πτώματα, έχουν το θράσος οι μωρές υποτίθεται παρθένες, να μιλάνε. Γιατί χρειάζεται πολύ θράσος αυτή τη στιγμή για να ΜΗΝ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ.
Αλλά που να το καταλάβει αυτό ο Βορίδης για παράδειγμα. Ο εχθρός της δημοκρατίας που εκπροσωπούσε τον εντός φυλακής εθνικό προδότη Παπαδόπουλο σαν νόμιμος ιδεολογικός κληρονόμος του και μη μετανοημένος τρομοκράτης οπλισμένος με τσεκούρι, τώρα κρίνει τον Τσίπρα πόσο …δημοκράτης είναι. Μιλάμε για απύθμενο θράσος. Οπότε γιατί να μην κρίνει την κυβέρνηση και για τις φωτιές; Άλλωστε αν γίνει υπουργός αυτός θα τα κάψει καλύτερα.
Αλλά μήπως ο Βορίδης είναι εξαίρεση; Είναι λιγότερο θρασύς ο Μητσοτάκης; Βυθισμένος στη διαφθορά και τη βρώμα μιλάει για …καθαρότητα και διαφάνεια.
Σε όλα αυτά όμως υπάρχει και μια πικρή αλήθεια που η δικιά μας τώρα δειλία δεν μας επιτρέπει να δούμε. Οι πολιτικοί μας είναι καθρέφτης αυτού που είμαστε. Ας τολμήσει πολιτικός να πει πως γκρεμίζει αυθαίρετα και τρία πράγματα θα συμβούν αυτομάτως. Πρώτον οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων θα απειλήσουν ότι δεν θα τον ψηφίσουν, η αντιπολίτευση θα τρέξει στο πλευρό τους γιατί …αδικούνται. Δεύτερον θα αποκλείσουν τις εθνικές οδούς και τρίτον θα οχυρωθούν με τίποτα δίκαννα στο αυθαίρετο και πολιτικούς να τους …υπερασπίζονται στην αυλή τους. Το έργο το έχουμε ξαναδεί από το ‘70 πολλές φορές.
Οπότε …μην ψάχνετε για ήρωες και αξιοπρέπεια στην Ελλάδα των αποκαϊδιών. .
