γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη: Την περασμένη Κυριακή βγήκαμε με φίλους στην ανανεωμένη παιδική χαρά της γειτονιάς, με το μοναδικό τραπέζι που μάλλον επίτηδες μπήκε μονό, για να πλακώνονται οι γονείς και οι παππούδες στο ξύλο, δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί χώρο η παιδική χαρά μια χαρά έχει για περισσότερα τραπεζάκια να ακουμπήσει ένας χριστιανός (ή μωαμεθανός, who cares, τρόπος του λέγειν) τον καφέ του ή το τάπερ με το κολατσιό του πιτσιρικιού του. Ενιγουέι.

Από το ένα παγκάκι του τραπεζιού (του σαλονιού που λέμε κοροϊδευτικά) λείπει ένα ξύλο. Ο μισός κώλος δηλαδή κάθεται στο κενό. Άμα σκεφτώ ότι “έφυγε από μόνο του” τότε δε θέλω να σκεφτώ το πόσο καλά στέκονται στη θέση τους οι κούνιες ή οι τσουλήθρες. Αλλά το “μετανοείτε” που κοσμεί το τραπέζι με μαρκαδόρο δεν έγινε μόνο του. Αφήσαμε τους καφέδες μας πάνω στο “μ” και το “ε” και κοιτάξαμε το παγκάκι.

“Δεν μπορώ να πάω σε μια παιδική χαρά και να ξηλώσω ένα παγκάκι γιατί έτσι”, είπε ο φίλος και καθίσαμε με τους κώλους μισούς στο κενό.

Τα μισά νεόφυτα δεντράκια δε θα ζήσουν για να ριζώσουν καλά. Τα παιδιά ήδη έχουν τραβήξει τα καλάμια που τα υποστήριζαν για να παίξουν. Κανείς δε σκέφτηκε να στηρίξει με άλλο τρόπο τα νεόφυτα σε μια παιδική χαρά που καθημερινά θα παρελάσουν δέκα, εκατό, διακόσια παιδιά. Είναι σα να στολίζεις χριστουγεννιάτικο δέντρο υπερπαραγωγή με γυάλινες μπάλες, κρυστάλλινα φωτάκια και αστέρι μουράνο σε σπίτι με σαράντα γάτες, τρεις μολοσσούς και το κουνγκ φου πάντα να πλακώνεται με την τιγρέσσα.

Κανείς δε σκέφτηκε το πόσο διαβολικά επικίνδυνο είναι το καλάμι για τα παιδιά (ή και τον οποιονδήποτε) και το πόσο άσχημα κόβει. Απλώς ο οποιοσδήποτε δε θα εξασκηθεί με το καλάμι του νεόφυτου στο κέντο ή δε θα το κάνει ματοκυάλι πειρατικό ή δε θα το σπάσει στο γόνατο γιατί την είδε καρατέκα ναούμε. Αυτές τις χαριτωμένες μ@λακιούλες τις κάνουν τα πιτσιρίκια και το καλάμι είναι σα να τους έδωσες κατάνα. Δεν είδα κανέναν να δώσει στο παιδί του το κουζινομάχαιρο και να του πει κάνε εσύ τον κάπτεν Χουκ να κάνω εγώ τον Πίτερ Παν. Αλλά τέλος πάντων (κι αυτό).

Να και μια ακόμη διαπίστωση: Τα σαββατοκύριακα που οι παιδικές χαρές έχουν την τιμητική τους, δεν υπάρχει κανείς να αδειάζει τα καλαθάκια των σκουπιδιών. Οι υπάλληλοι δουλεύουν πενθήμερο βεβαίως. Και ναι οκ, “πάρτε τα σκουπίδια σας μαζί σας” αλλά σίριουσλι κανείς δεν θα πάρει τα σκουπίδια του μαζί του γιατί υπάρχουν τα γ@μωκάλαθα και ναι, μαζί σας, το σωστό σωστό αλλά το θέμα δεν είναι μόνο το σωστό στη θεωρία αλλά και στην πράξη γιατί όταν μιλάμε με μεγάλα ποσά (εκατοντάδες ανθρώπους) η ευκολία και η πρακτικότητα θα καθορίσει την επιτυχία: τι είναι πιο εύκολο; Να κουβαλήσεις τα σκουπίδια σου (που θα πρέπει να έχεις προνοήσει και να έχεις κουβαλήσει σακούλα από το σπίτι) ή να τα πετάξεις σε ένα από τα δέκα καλάθια που βρίσκονται ήδη εκεί; (Γεμάτα; γεμάτα. Χωράνε ακόμη ένα. Ο Έλληνας πρέπει να τα στριμώξει μέχρι να μη χωράει φυστίκι.)

Κι όταν φυσήξει ο έρωτας βοριάς να δείτε τι ωραία ανεμίζουν και με ρυθμό.

Αν υπήρχαν υπάλληλοι του δήμου τα Σαββατοκύριακα στις παιδικές χαρές θα άλλαζε κάτι ως προς τη γενική εικόνα;

Ίσως να μην σκορπούσαν τα σκουπίδια εδώ κι εκεί με τον αέρα γιατί τα καλαθάκια δε θα παραγέμιζαν. Όμως το μετανοείτε στο τραπέζι και το σακάτικο παγκάκι δεν έγιναν επειδή έλειπαν υπάλληλοι του δήμου, ούτε τα νεόφυτα θα δυστυχήσουν γι’ αυτό.

Δε φταίει ο Δήμος για τα συνθήματα που γράφτηκαν στην Χ πλατεία μια μόλις μέρα μετά το βάψιμο από τους εθελοντές. Ούτε για τα εκατομμύρια κουτσουλιές στο πάρκο εφόσον κάθε μέρα θα βγουν διάφοροι και θα πετάξουν ψωμιά και διάφορα εδέσματα για τα περιστέρια (να μη ζήσουν κι αυτά; Να ζήσουν. Φάε μία στο κεφάλι.)

Ο Δήμος φταίει για τα άρρωστα δέντρα και αν κάποιο ξερόκλαδο μεγέθους Φ30 πέσει σε κάποιο κεφάλι, για τη λακκούβα στο δρόμο που θα σκοτώσει τον ποδηλάτη, για το στραβοβαλμένο φρεάτιο που θα σου σπάσει το καλάμι. Όπως φταίει για τη βρύση στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου που έτρεχε δυο μέρες ασταμάτητα επειδή κανείς δεν μπορούσε να την κλείσει έτσι που την είχαν φτιάξει. Φταίει και που δεν υπάρχει φως πουθενά στο Βύρωνα και κυκλοφορούμε σαν τον Κλουζώ. Φταίει και που στην πλατεία τα νερά της βρύσης δε φεύγουν από το φρεάτιο να πάνε όπου πρέπει να πάνε αλλά λιμνάζουν και σχηματίζουν μικρά ρυάκια που καταλήγουν εδώ κι εκεί φτιάχνοντας ωραιότατες λιμνούλες που το καλοκαίρι θα τιμήσουν δεόντως τα κουνούπια (και δεν έχουμε και βατράχια να διασκεδάσουμε κάπως.)

Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν έχει σημασία. Σκεφτείτε το άλλο, αλλιώς:

Αν σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια, αντιστοιχεί ένας άνθρωπος για να είναι το σπίτι πάντα καθαρό και περιποιημένο – και ξέρετε και ξέρω πολύ καλά ότι για να είναι ένα σπίτι καθαρό και περιποιημένο πάντα πρέπει αυτός ο ένας άνθρωπος να κάνει μόνο αυτό όλη μέρα και τίποτε άλλο – τότε πόσοι χρειάζονται για να είναι καθαρή και περιποιημένη μια πλατεία ή μια παιδική χαρά ή ένα γήπεδο ή ένα σχολείο, χώροι από τους οποίους περνάνε καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι και οι οποίοι δεν κάνουν το παραμικρό (να μαζέψουν τα σκουπίδια τους) και πολύ συχνά ανοίγουν άλλες δουλειές; (μετανοείτε στο τραπέζι, συνθήματα στο αμφιθέατρο, σπασμένο παγκάκι)

Όταν στο σπίτι δε συμμετέχει κανείς στα του σπιτιού, τότε ο ένας που θα επωμιστεί την πλήρη ευθύνη (οι μανάδες είναι, πείτε το, μην ντρέπεστε) θα πρέπει να ασχολείται μόνο με αυτό και με τίποτε άλλο, γιατί αν ασχολείται και με άλλα τιποτένια πράγματα (δουλειά, ξεκούραση, χόμπι, βάλτε ό,τι θέλετε) το σπίτι θα είναι ακατάστατο και βρώμικο και ξέρετε γιατί;

Γιατί κανείς άλλος δεν κάνει απολύτως τίποτα.

Γιατί όλα τα μέλη μιας οικογένειας περιμένουν από τον “κάποιον άλλο” να κάνει κάτι, να τα κάνει όλα, ακόμα και αυτά που πρέπει να κάνουν μόνοι τους, οι ίδιοι: Να μαζέψουν τα ρούχα τους από το πάτωμα, να βάλουν το πιάτο τους στο νεροχύτη, να ξεπλύνουν τις τρίχες τους από το νιπτήρα ή να βάλουν τα παπούτσια τους στην παπουτσοθήκη ή να στρώσουν το κρεβάτι τους ή να βγάλουν τα σκουπίδια ή να πάρουν γάλα από το σούπερ μάρκετ ή να ποτίσουν τη γλάστρα ή να ταΐσουν τη γάτα ή να βάλουν πλυντήριο ή να βγάλουν το σκύλο βόλτα (και να μαζέψουν τα κακά του).

Πολλαπλασιάστε το σαν εικόνα για να δείτε τη γενική εικόνα όταν μιλάμε για …μεγαλύτερες οικογένειες όπως οι παιδικές χαρές, οι πλατείες, τα γήπεδα, οι δρόμοι, τα σχολεία, οι γειτονιές, οι πόλεις. Πόσοι θα έπρεπε να εργάζονται 24 ώρες το 24ωρο για να κρατάνε σε ανθρώπινη κατάσταση όλα αυτά; (ας αγνοήσουμε την ακυρότητα του όλου θέματος, αλλά ας το τραβήξουμε για να δούμε την εικόνα). Πόσοι; Δέκα; Εκατό; Χίλιοι; Ακόμα και χίλιοι. Δε θα ήταν αρκετό. Δε θα έφτανε. Και δε θα έφτανε γιατί κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το παραμικρό μέσα στο σπίτι του. Γιατί “έλα μωρέ, θα το κάνει άλλος” ή “έλα μωρέ, από το δικό μου σκουπίδι βρώμισε; Δε βλέπεις τριγύρω;” 

Οπότε πού καταλήγουμε με όλα αυτά;

Στο ότι οι πόλεις δε χαρακτηρίζονται από τα (πεντακάθαρα γενικά) κέντρα τους, δηλαδή τις βιτρίνες. Αθήνα δεν είναι η Ερμού, Θεσσαλονίκη δεν είναι η Νέα Παραλία, Βόλος δεν είναι η Ιάσωνος. Αθήνα είναι και το Παγκράτι και η Κυψέλη και ο Βύρωνας, Θεσσαλονίκη είναι και η Καλαμαριά και το Κορδελιό, Βόλος είναι και τα χωράφια γεμάτα από κουφάρια αδέσποτων σκύλων κατά εντολή του πατερούλη Μπέου για να μείνει καθαρή η …βιτρίνα!

Υπάρχει πολλή βρώμα εκεί έξω. Πολλή κατάντια.

& Εκείνος: Αν το κριτήριο σου για το πόσο όμορφη ή πόσο πράσινη πόλη είναι η Αθήνα, είναι η Πλάκα ή η περιοχή πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο και του Μετς, τότε η Αθήνα είναι μαγευτική. Ειδικά αν είσαι και τουρίστας, τότε σου φαίνεται ακόμα και καταπράσινη. Σοβαρολογώ, το έχω ακούσει πολλές φορές από επισκέπτες μου όταν τους λέω με παράπονο ότι η Αθήνα είναι τσιμεντούπολη. Το γελοίο είναι όταν στο λένε και Φινλανδοί που το Ελσίνκι είναι στο 35% πάρκα. Κανένας όμως από αυτούς δεν έχει δει την Κυψέλη ή το Παγκράτι. Σε δρόμους που προσεύχεσαι να μην σου κάτσει το τρόλεϊ μπροστά σου γιατί τότε παρατάς το αυτοκίνητο και πας με τα πόδια. Πιο γρήγορα θα πας. Σε λεωφόρους μικρότερες από τις τσίγκινες ζαρντινιέρες του δημάρχου. Σε πεζοδρόμια γεμάτα σκουπίδια από σακούλες ανοιγμένες και αφιερωμένα αποκλειστικά στο παρκάρισμα μιας και δεν υπάρχουν χώροι στάθμευσης σχεδόν πουθενά.

Έργα βιτρίνας λοιπόν ο κάθε δήμαρχος και δεν θα αρχίσω να γκρινιάζω για τις κακόγουστες και αντικειμενικά δυσλειτουργικές τσίγκινες ζαρντινιέρες του Μπακογιάννη αλλά γιατί όλοι οι δήμαρχοι Αθηνών, ανεξαιρέτως κόμματος, φροντίζουν να δημιουργήσουν έναν χαβαλέ – γιατί αλλιώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί – στο γκεμπελικό δόγμα ότι ακόμα και η κακή δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα, πάντα στο ίδιο τρίγωνο: Ομόνοια, Σύνταγμα, Ακρόπολη, κι άσε την υπόλοιπη Αθήνα να βουρλίζεται στο τσιμέντο και την βρώμα.

Στη βρώμα ναι, γιατί αντί να μπουν τόσα λεφτά σε έργα ζαρντινιέρα θα μπορούσαν να κάνουν πιο εντατική την καθαριότητα. Πιο συχνή και πιο οργανωμένη την συλλογή των σκουπιδιών, την ανακύκλωση ή ακόμα και την σηματοδότηση. Αυτό με τα καλάθια αχρήστων στα λίγα πάρκα της Αθήνας αλλά και στους δρόμους που αν δεν είναι σπασμένα με τα σκουπίδια χυμένα στο χώμα και στο πεζοδρόμιο, που είναι τόσο γεμάτα που τα σκουπίδια χύνονται στο χώμα και στο πεζοδρόμιο σαπίζοντας, γιατί θα περάσουν μέρες μέχρι κάποιος από τον δήμο σταματήσει να ποτίζει ζαρντινιέρες και να περάσει να δει τι γίνεται. Το τραγικό; Ακόμα κι αν περάσει δεν θα κάνει τίποτα γιατί θα …σιχαθεί την σαπίλα. Το απλούστερο λοιπόν, θα μπορούσαν να καθαρίζουν και να φροντίζουν πιο συχνά όλα τα υπαρκτά πάρκα κι όχι να αναλώνονται οικονομικά και υλικά στο Πεδίο του Άρεως. Και δεν θα πω τίποτα γι’ αυτό το ανέκδοτο που λέγεται και …δημοτική αστυνομία.

Η Αθήνα ΔΕΝ είναι μια πόλη καθαρή. Μπορεί η Ερμού και πλατεία Συντάγματος να είναι καθαρή αλλά η Ερμού ΔΕΝ είναι η Αθήνα. Κι αυτό ο δήμαρχος, πιστός στο δρόμο που έχουν χαράξει όλοι οι μέχρι τώρα δήμαρχοι Αθήνας, το αγνοεί συνειδητά. Και σε τι είναι πιστός; Στη πολιτική του καριέρα. Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας θέλει Έβερτ, θέλει Ντορίτσα, θέλει Μπακογιάννη. Πολιτικούς δελφίνους που βλέπουν την δημαρχία σαν εισιτήριο και σκαλοπάτι για το πρωθυπουργικό γραφείο.

Περιμένετε, μην χαμογελάτε γιατί και οι ψηφοφόροι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Με ποια λογική βγήκε ο Έβερτ δήμαρχος Αθηνών; Γιατί τον ψηφίσαμε βρε Αθηναίοι; Γιατί είχε γνώσεις; Εμπειρία; Και πες ο Έβερτ ήταν Αθηναίος, έστω, η Ντορίτσα δεν καμαρώνει για Χανιώτισσα; Βουλευτής Ευρυτανίας δεν ήταν; Από που κι ως που δήμαρχος Αθηνών; Για να μην πω για το πιόνι του ύποπτου για εμπόριο σκόνης κλπ. “εφοπλιστή”, που ψηφίστηκε στον Πειραιά γιατί είναι …Ολυμπιακός! Προσόν για να γίνεις δήμαρχος! Έτσι λένε στον Πειραιά.

Όταν λοιπόν θα ψηφίζουμε πολίτες της πόλης μας για τη θέση του δημάρχου, χωρίς κομματικά γυαλιά ίσως … ίσως κάποιοι από αυτούς να καθαρίσουν τους κάδους από τους δρόμους και τα πάρκα και να μην σπαταλάνε τα λεφτά ΜΑΣ σε κακόγουστες και δυσλειτουργικές ζαρντινιέρες. Ίσως!