γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Σήμερα θα μιλήσουμε για τα φαστφουντάδικα της γνώσης, το κράτος της παραπαιδείας ελληνιστί: Τα φροντιστήρια. Να ξέρετε ότι απεχθάνομαι αυτό το θεσμό όσο τίποτε άλλο σ’ αυτή τη χώρα. Περισσότερο κι από τους ηλίθιους που παρκάρουν (έστω για πέντε λεπτά) πάνω στις διαβάσεις, περισσότερο κι από αυτούς που δε μαζεύουν τις ακαθαρσίες των σκυλιών τους, περισσότερο κι από τις δημόσιες υπηρεσίες.
Προσωπικά υπήρξα από τα …τυχερά παιδιά – φροντιστήριο “χρειάστηκα” μόνο στο Λύκειο. Και το “χρειάστηκα” όπως ακριβώς το βλέπετε, σε εισαγωγικά, γιατί τελικά δεν ξέρω αν πραγματικά το είχα ανάγκη ή αν πήγα επειδή …πήγαιναν όλοι. Το φροντιστήριο – στα δικά μου μαθητικά χρόνια τουλάχιστον – ήταν αυτονόητη εξέλιξη κάθε μαθητή βγαίνοντας από το Γυμνάσιο. Αλλά κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, η κατάσταση έχει χειροτερέψει και μάλιστα πολύ. Πολύ πολύ.
Τα παιδιά ξεκινούν φροντιστήριο από την πρώτη κιόλας δημοτικού. Αν σας έπεσε βαρύ, το ξαναγράφω: Τα παιδιά σήμερα, ξεκινούν φροντιστήριο από την πρώτη κιόλας δημοτικού. Την πρώτη. Δημοτικού. Φροντιστήριο. Για το π και α, πα. Β και ι, βι. Φροντιστήριο.
Οι στατιστικές δείχνουν ότι το 90% των μαθητών της χώρας πηγαίνουν σε φροντιστήριο. Το 90%! Δηλαδή, κάτι συμβαίνει εδώ πέρα. Αν δεν είναι το 90% των παιδιών ηλίθια – που είναι αδύνατον να είναι όλα τα παιδιά μας ηλίθια- τότε κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει. Η ελληνική εκπαίδευση, δεν λειτουργεί. Απλά.
Κανένας δεν υπάρχει άξιος αρκετά εκεί μέσα στο υποτιθέμενο υπουργείο παιδείας να δημιουργήσει ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα; Το ότι πουθενά στον κόσμο ολόκληρο δεν υπάρχει τέτοιο παρακράτος δεν προκάλεσε ποτέ την παραμικρή εντύπωση σε κανέναν;
“Ενισχυτική διδασκαλία”, “Πρόγραμμα Μελέτης”, “Πρόσθετη Εξωσχολική Διδακτική Βοήθεια”, “Σκατά Πατημένα”. Το ελληνικό κράτος δημιουργεί καρκινώματα με τίτλους, αλλά κανένα σκοπό δεν έχει και καμιά σοβαρή μελέτη δεν έχει γίνει και κανένα σημαντικό βήμα στη θεραπεία του καρκίνου της εκπαίδευσης.
Τα σχολεία μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο, εξ’ ολοκλήρου σε ΠΑΡΚΙΝΓΚ. Τα παιδιά ξοδεύουν τη μισή μέρα τους σε ένα χώρο που δεν τους προσφέρει απολύτως τίποτα περισσότερο από απλή φύλαξη για να μπορέσουν οι γονείς τους να πάνε στη δουλειά. Κι αυτή λειψή, αν βάλεις το ότι ούτε οι δάσκαλοι, ούτε το λοιπό προσωπικό των σχολείων επαρκεί για όλα τα παιδιά.
Στα ολοήμερα μπορεί να μαζεύονται τριάντα και σαράντα και πενήντα παιδιά, από διάφορες τάξεις, σε μία αίθουσα, με έναν μόνο δάσκαλο, και άντε να τα διαβάσεις. Που κάποια θα καθίσουν και θα διαβάσουν και κάποια τα καταφέρνουν καλύτερα από άλλα, όμως πολλά δεν τα καταφέρνουν και περισσότερα απλά δεν κάθονται να διαβάσουν.
Κατά τα άλλα, οι απελπισμένοι γονείς περιμένουν να τελειώσει το οχτάωρο για να τα πάνε τρέχοντας στο δεύτερο σχολείο, με το αζημίωτο φυσικά – και είσαι από τους πολύ τυχερούς αν τη βγάζεις με 100 ευρώ κόστος ανά παιδί το μήνα – στα φροντιστήρια, για να μάθουν αυτά που υποτίθεται θα έπρεπε να είχαν μάθει τόσες ώρες στο σχολείο.
Καταλαβαίνετε το πόσο αδιανόητα ηλίθιο ακούγεται και είναι όλο αυτό;
Αλλά φταίνε και οι γονείς. Φταίνε και παραφταίνε. Γιατί με τα δικά τους λεφτουδάκια μεγαλώνει η κοιλιά του τέρατος. Γιατί βολεύονται κι αυτοί. Γιατί ποιος να ξοδέψει ένα τρίωρο στο σπίτι μέσα στις φωνές και τα κλάματα, που το παιδί δεν κάθεται στην ηλικία των 6-7-8 πάνω από 4-5-6 σελίδες με ασκήσεις και που ο γονιός δεν ξέρει με ποιον τρόπο να το διδάξει, αφού δεν είναι δάσκαλος.
Γιατί δεν υπάρχει το “κι εμείς κάναμε φροντιστήριο, τι πάθαμε;” Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, ηλίθιοι. Και βαριούνται του θανατά, ηλίθιοι. Και κανένα παιδί δε θα έπρεπε από την πρώτη δημοτικού να χρειάζεται ενίσχυση ή εξωσχολική βοήθεια ή πρόγραμμα μελέτης, ηλίθιοι. Που το homework έπρεπε να είχε πεθάνει από καιρό και τα παιδιά να μην ξέρουν τι σημαίνει. Που κανονικά θα πρέπει ούτε ένας να μη στείλει το παιδί του πουθενά. Ούτε ένας. Κι ούτε ένας να μην ασχοληθεί με το διάβασμα του παιδιού του στο σπίτι. Ούτε ένας. Και τα παιδιά να πηγαίνουν και να έρχονται κουνώντας τα χέρια μέχρι να απηυδήσουν οι δάσκαλοι που ούτε αυτοί φταίνε γιατί ακολουθούν το πρόγραμμα του υπουργείου και να πάρουν ανάποδες όλοι μαζί, γονείς, παιδιά, δάσκαλοι, μπας και τιναχτεί όλο το σάπιο σύστημα στον αέρα και βγουν οι κατσαρίδες από κάτω να εξαφανιστούν.
Γιατί κάτι ξέρει ο φτωχός λαός που λέει “δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι” και “βρίσκουν και τα κάνουν”. Όσο πληρώνονται, τόσο θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όσο το σύστημα βολεύεται, τόσο θα συνεχίσει να παίζει το ίδιο βιολί. Τόσα λεφτά πεταμένα σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, δεν τα λυπάστε; Τόσα παιδικά χρόνια χαμένα, δεν τα λυπάστε; Τόσα χρόνια παπαγαλία, δεν τα λυπάστε; Τόσα χρόνια από τη μια καρέκλα στην άλλη, κι όλα τα παιδιά ντουβάρια, δεν τα λυπάστε;
Τίποτα δε λυπάστε πια; Τα παιδιά σας τα ίδια;
& Εκείνος
Σημειολογικά οι σύνθετες λέξεις με πρώτο συνθετικό τη λέξη παρά- δηλώνουν κάτι αρνητικό στα όρια του εγκληματικού. Έτσι έχουμε: παρακράτος, παραοικονομία, παραπληροφόρηση …παραπαιδεία κλπ. Όλα στο παρά- που κινούνται παράλληλα με το νόμιμο, χαρακτηρίζονται από την αλληλεπίδραση της κακουργηματικής διαφθοράς τους.
Το παρακράτος δολοφονεί με τρίκυκλα το κράτος, η παραοικονομία δηλητηριάζει το κράτος πρόνοιας, η παραπληροφόρηση βάζει την δημοκρατία κάτω από το μαξιλάρι της Μαρίας και η παραπαιδεία ακρωτηριάζει την παιδεία και το μέλλον μας.
Πριν από πέντε χρόνια είχα γράψει εδώ στο apopseis.gr, ένα άρθρο για την παιδεία και την παραπαιδεία που είχε προκαλέσει έως και το μένος των καθηγητών συνδικαλιστών. Με δεδομένη την ευθύνη του κράτους και την αδιαφορία των γονέων – για πολλούς λόγους, μεγάλο μέρος ευθύνης έχουν και οι δάσκαλοι με τους καθηγητές. Κατ’ εμένα τεράστιο που μάλιστα μεγαλώνει με την δειλία τους να αποδεχτούν τις ευθύνες τους και να πράξουν ανάλογα για την βελτίωση αυτού που έχουν την υποχρέωση να υπηρετούν. Το «υπηρετούν» γιατί οι ίδιοι οι καθηγητές και δάσκαλοι αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται …λειτουργοί.
Μάλιστα, τότε είχα στηρίζει τις σκέψεις μου σε προσωπικά βιώματα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να επανέλθω στο προσωπικό παράδειγμα.
Καθηγητής μαθηματικών με το παρατσούκλι: ο 9αράκης. Όπου το 9αράκης μεταφράζεται ότι σπάνια έβλεπες πάνω από 9 στο μάθημά του. Πρώτο τρίμηνο έλεγχος και ο υπογράφον 9 στα μαθηματικά. Αλλά δεν ήμουν μόνος. 30 ακόμα μουλαρογάιδουρα (μιλάμε για εποχές αρρένων και θηλέων) είχαν πιάσει το 9 το τυχερό. Τέσσερα μουλάρια είχαν πάρει 16. Μην σας κουράσω, το μυστήριο λύθηκε πολύ γρήγορα. Ο συγκεκριμένος μαθηματικός είχε αδελφό, επίσης μαθηματικό, που είχε φροντιστήριο μια στάση απόσταση. Τα τέσσερα μουλάρια ήταν μαθητές του φροντιστηρίου.
Στο δεύτερο τρίμηνο, τα μουλαρογάιδουρα – με εμένα συμπεριλαμβανομένου – είχαν μειωθεί στα 12 ενώ τα μουλάρια είχαν αυξηθεί στα 22 με βαθμούς που έπαιζαν από 14-16. Εγώ σταθερά στο 9. Ένα μήνα μετά τους έλεγχους η τάξη ολόκληρη είχε μεταφερθεί και στο φροντιστήριο του αδελφού και μάλιστα δυο φορές την εβδομάδα ο ίδιος ο καθηγητής μας μας δίδασκε επί πληρωμή αυτά που θα έπρεπε να μας διδάξει ΔΩΡΕΑΝ στο σχολείο.
Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω στο συγκεκριμένο βιωματικό μου παράδειγμα; Έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια κι ακόμα νιώθω αηδία και θυμό κάθε φορά που το αναφέρω. Φτάνει η λέξη έγκλημα; Και όχι, δεν ήταν η εξαίρεση ο μαθηματικός. Ήταν κι ένας χημικός στο ίδιο φροντιστήριο και μια φιλόλογος σε άλλο. Ή καλύτερα αυτούς ήξερα εγώ. Τουλάχιστον αυτοί οι δυο είχαν και κάποια υπόλοιπα αξιοπρέπειας και δεν ξεκινούσαν τον βιασμό με 9αράκι. Κι όχι, το γυμνάσιο μου δεν ήταν η εξαίρεση. Όταν έγραψα εκείνο το άρθρο πήρα σειρά από μηνύματα με παρόμοιες ιστορίες.
Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί, το θέμα είναι στο …άλλαξε κάτι αυτά τα σαράντα χρόνια; ΤΙΠΟΤΑ! Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι γράφει και η Κατερίνα, μιας και στην δική μου γένια μόνο κάτι πλουσιόπαιδα είχαν «βοήθεια» στο σπίτι στο δημοτικό. Οι υπόλοιποι κυρίως στην προετοιμασία για το πανεπιστήμιο.
Σίγουρα δεν λυπούνται κανέναν.
Σίγουρα όχι τα παιδιά.
Αλλά έχοντας πια βιώσει και το κακούργημα του …ζηλευτού για τους Έλληνες εκπαιδευτικούς σύστημα της Φινλανδίας μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως βλέπω εγώ να εξελίσσεται η παιδεία και το σχολείο παντού και μάλιστα σε πρότυπα …Φινλανδίας: σε έναν επί πληρωμή προθάλαμο δημιουργίας καλών και υπάκουων εργατών/σκλάβων που ξέρουν να μετράνε και να διαβάζουν τις εντολές του κυρίου «διευθυντή» της κάθε Νόκια.
