γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη

Όταν η ορθοδοξία χρησιμοποιήθηκε ως συνδετικό υλικό (κάτι σαν κόλλα πλακιδίων) στο ελληνικό κράτος πίσω στο μακρινό παρελθόν ίσως κανείς να μην περίμενε τη σημερινή εξέλιξη. Ο λόγος ήταν απλός και πρακτικός: Η Ελλάδα δε θα αποκτούσε ποτέ εθνική συνοχή, «εθνική συνείδηση» όπως έβλεπαν οι (λίγοι) διορατικοί πολιτικοί, κι αυτό γιατί τα σύνορα δεν ορίζουν τις εθνικές συνειδήσεις, τα σύνορα μουντζουρώνονται και ξεμουντζουρώνονται αλλιώς και αλλού σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα και σε αυτό ο απλός πολίτης δεν έχει κανένα λόγο. Η εθνική συνείδηση, αυτή η ενοποίηση των πολιτών μιας χώρας, δεν καθορίζεται από τα σύνορα και το χώρο στον οποίο βρίσκονται, αλλά από μια άλλη μαγιά που οι Έλληνες ποτέ τους δε διέθεταν κι ούτε πιθανότατα πρόκειται να αποκτήσουν στα συστατικά τους.

Κι αυτό δεν το λέω μειονεκτικά: Οι Έλληνες από την αρχαιότητα ακόμα θεωρούσαν εντελώς παράλογη τη θεωρία της κοινής καταγωγής. Ήταν ανέκδοτο. Βλαμμένοι ήταν που δε δημιούργησαν ποτέ τους ενιαίο ελληνικό κράτος; Δεν το ήξεραν ήδη ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον; Το ήξεραν. (Χαζοί είναι οι Αμερικάνοι; Θα γινόταν ποτέ ενιαίο κράτος η Αμερική; Κι όχι, το μέγεθος δεν έχει απαραίτητα σχέση.)

Σε μια χώρα που κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα της χ-ψ εποχής, αποτελούμενη από πληθώρα εθνικοτήτων, πώς να νιώσεις …μέλος ομάδας; Με τα σύνορα; Με τα ίδια σύνορα που χθες ήταν παραδώ και σήμερα παρακεί, αύριο παραπέρα, αποκλείοντας ή εσωκλείοντας ανθρώπους, ιστορίες, κουλτούρες και πολιτισμούς κατά το δοκούν;

Ακόμα και οι πέτρες (πολιτικές πέτρες μάλλον, παρόλα αυτά πέτρες) γνωρίζουν πως οι θρησκείες δημιουργήθηκαν για να ενώνουν διαφορετικά πλήθη ανθρώπων, αποτελώντας το συνδετικό υλικό εκεί όπου δεν πιάνει τίποτε άλλο. Τα σύνορα αλλάζουν, η ιστορία πάντοτε βρίσκεται σε μια κατάσταση «γίγνεσθαι», οι άνθρωποι μετακινούνται όταν δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουν εκεί που είναι, πεθαίνουν, ξεχνούν, η παιδεία διαμορφώνεται συμφεροντολογικά και όχι για να εκπαιδεύσει ουσιαστικά, όμως ένας θεός …είναι ένας. Και θεός.

Με μαστίγιο και βούρδουλα και καζάνια και φωτιές για τους άπιστους και μια ουτοπία με ορθάνοιχτες πόρτες για τους καλούς.

(Αφού ζεις μέσα στα σκατά σου λένε, τουλάχιστον εξασφάλισε μια θέση στον παράδεισο. Α, κι έχεις και την ευκαιρία να πεις ότι έκανες κάτι καλό για να καθαρίσεις τον τόπο σου από τα σκατά.)

Οι καλοί πάλι κατά το δοκούν και οπωσδήποτε εθνικόφρονες.

Ο Καποδίστριας πρώτος την είχε ψυλλιαστεί τη δουλειά (και γι’ αυτό πήγε …υπέρ πίστεως). Ήξερε πολύ καλά ότι κράτος στην Ελλάδα δε θα φτουρήσει ποτέ των ποτών, ακριβώς λόγω της γεωγραφικής της θέσης και αποτελώντας τρίστρατο συμφερόντων για τις μεγάλες δυνάμεις (αυτές που αποφασίζουν τις τύχες των μικρών, ή μήπως ακόμα νομίζετε ότι μια κουτσουλιά χώρα σαν την Ελλάδα λειτουργεί αυτοβούλως;) και γιατί η Ελλάδα με το υποτιθέμενο κράτος της και τα κολυβοσύνορά της ήταν ένας αχταρμάς ανθρώπων.

Γιατί η μισή Ελλάδα ανήκει (γεωγραφικά) στην Ευρώπη και η άλλη μισή (γεωγραφικά) στην Ανατολή.

Γιατί η μισή Ελλάδα ανήκει (γεωπολιτικά) στην Ευρώπη και η άλλη μισή (γεωπολιτικά) στην Ανατολή.

( Και η Ελλάδα της διασποράς δε χωρά πουθενά, τι κρίμα! )

Γιατί οι από πάνω χρειάζονταν διέξοδο για να πάνε προς τα κάτω και οι εκ της δύσης ένα πιτ στοπ προς τα ανατολικά.

Γιατί οι από πάνω φοβούνται τους από δίπλα όσο οι δίπλα φοβούνται τους από πάνω και όλοι θέλουν κάτι από το πλούσιο από κάτω και η Ελλάδα είναι ακριβώς στη μέση.

Σαν ένα δέντρο φυτρωμένο στη μέση του δρόμου που όμως δεν μπορείς να ξεριζώσεις ε, γιατί πώς να το κάνουμε, καλή κι η σκιά του όσο περιμένεις στο φανάρι.

Γιατί αν πιάσεις το χιλιομπερδεμένο κουβάρι της ιστορίας και το μαζέψεις ανάποδα πηγαίνοντας προς τα πίσω, θα δεις ότι η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ κάτι διαφορετικό πέρα από μίξεις, αναμίξεις, προσμίξεις και μαγειρέματα λαών και πολιτισμών, κι αυτό ήταν ακριβώς που δημιούργησε εξ αρχής τον μεγαλειώδη ελληνικό πολιτισμό που ουδέποτε είχε σχέση με σύνορα και καθαρά ελληνικά ερυθρά αιμοσφαίρια.

Γιατί όλοι όσοι πέρασαν από την Ελλάδα υπήρξαν είτε άχρηστοι άρπαγες είτε χρήσιμοι που καλά, πέθαναν νωρίς.

Γιατί η Ελλάδα από το 1830 κι έπειτα είναι ένα μπαστάρδι υπό την προστασία διαφόρων νταβατζήδων που εναλλάσσονται μεταξύ τους ανάλογα τα βίτσια τους κάθε φορά.

Τα δικά τους βίτσια και όχι τα δικά μας.

Γιατί μια μικρή χώρα στον παγκόσμιο χάρτη είναι σαν ένα νήπιο που πρέπει  να το ‘χει κάποιος μεγάλος από κοντά (και που δε μεγαλώνει ποτέ για να απαλλαχτεί από τους κηδεμόνες της.)

Ακόμα και οι μεγαλονταβατζήδες όμως μπορεί να απηυδήσουν. Κι όταν έχουν μια αχόρταγη Ελλάδα που το αριστερό της χέρι κρατάει μαχαίρι να κόψει το δεξί (εδώ δεν υπάρχει πολιτικό υπονοούμενο) και τα δύο πόδια να κλωτσήσουν την πλάτη και όλα τα άκρα μαζί να κόψουν το κεφάλι (ούτε εδώ υπάρχει πολιτικό υπονοούμενο) γιατί η Ελλάδα είναι ένα δημιούργημα του Φρανκενστάιν, κομμάτι κομμάτι ραμμένο σε ένα σώμα που όμως ποτέ δε θα λειτουργήσει σαν ένα, ένα άκρως ενοχλητικό κουνούπι που όμως δεν μπορούν να σκοτώσουν, βάζουν κάτι άλλο να την απασχολήσει: μια ενιαία θρησκεία.

Αμέ.

Κι όσο βλέπουν ότι οι Έλληνες μασάνε το καινούργιο τους παιχνίδι, το ψεκάζουν και  με λίγο γατόχορτο (ή κουτόχορτο) πάντα φυτρωμένο σε χώμα ελληνικό, με πιστοποίηση ελληνικής καθαρότητας, για να μαστουρώνουν από εθνική υπερηφάνεια έχοντας εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο. 

Πας μη ορθόδοξος μη Έλλην.

(Ακόμα πιπιλάμε αυτή την καραμέλα; Ναι. Ακόμα. Είναι ωραία η γεύση του αίματος.)

Καταπώς φαίνεται, η κόλλα ήταν γερή. Η ορθοδοξία απέκτησε επικίνδυνα τεράστια δύναμη στην Ελλάδα, κι έκτοτε συνοδεύει με τις ευλογίες της κάθε μελανό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, με αφορισμούς, προδοσίες, εγκλήματα, διαμορφώσεις συνειδήσεων, περισσότερο αίμα, γιατί τα κτήνη με αίμα τρέφονται ζεστό.

Μην ξεχνάτε ορισμένοι πως οι αγιορείτες πρώτοι προσκύνησαν τις γερμανικές αρβύλες πριν αυτές σκουπίσουν τις σόλες τους πάνω στα ελληνικά χώματα (και πτώματα).

Από αυτή την ένωση θρησκείας-κράτους προέκυψε η σημερινή τερατογένεση με τα χίλια κεφάλια.

Εντελώς διαφορετικό πράγμα η πίστη ως ελπίδα, το να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πέρα από τη ζωή που ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει για να ελπίζεις ότι θα συνεχιστεί κι όταν πεθάνεις (κι αυτό το κάνεις για να μη ζήσεις τη ζωή σου με κατάθλιψη – αν πιστεύεις, αν δεν πιστεύεις σε παραδείσους τότε δε σου ταιριάζει γενικά το κόνσεπτ), αυτό είναι κάτι σαφέστατα το αποδεκτό και όμορφο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την ελπίδα, αν η ελπίδα έρχεται με τη μορφή της πίστης σε μια μετά θάνατον ζωή καλώς να έρθει, αλλά…

ΑΛΛΑ.

Ο χριστιανοφασισμός δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την πίστη και την ελπίδα.

Είναι μια μπίζνα που κοιτά το συμφέρον της, προκαλώντας απομόνωση και ιστορικά πια χιλιοαποδεδειγμένο η απομόνωση οδηγεί στον αφανισμό. (αλλά ποιος διαβάζει τα ψιλά γράμματα της ιστορίας όταν έχεις ένα ολόκληρο δις ις σπάρτα να μασουλάς επ’ άπειρον που ούτε καν σου ανήκει;)

& Εκείνος

Από τα δεκαεπτά μου χρόνια έχω μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη σχετικά με τον ρόλο και τη θέση της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας τόσο στην ελληνική ιστορία και κοινωνία όσο και στην εξέλιξη του ελληνικού κράτους. Αυτό που έχει συμβεί στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τα δεκαεπτά μου μέχρι σήμερα είναι η θέση μου να έχει ενισχυθεί με την γνώση. Η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία είναι μια κλειστή αυταρχική οργάνωση με σκοπό την διαχείριση της εξουσίας και τον πλουτισμό μέσω παγανισμού, δεισιδαιμονιών και πολιτικών ή οικονομικών εκβιασμών υπό την προστασία του ελληνικού κράτους και των Ελλήνων πολιτικών σε μια συμβιωτική σχέση.

Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και οι αντιπρόσωποι της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουν τόση σχέση με τον χριστιανισμό όση ακριβώς έχουν και οι ταλιμπάν με το Ισλάμ. Καμία! Γι’ αυτό άλλωστε και στην πράξη μοιάζουν τόσο πολύ. Η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι εξαίρεση· είναι ο κανόνας. Ίδια ακριβώς είναι και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η διαμαρτυρόμενη, η αγγλικανική, οι μεθοδιστές και όλες οι άλλες στοές μίσους και κανιβαλισμού με το πέπλο του χριστιανού. Όμοια ισχύουν και για όλες τις άλλες θρησκείες. Οι «καλοί» και αγαθοί βουδιστές στην Ινδία σκοτώνουν μουσουλμάνους και κλέβουν τις περιουσίες τους, για παράδειγμα.

Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε από την αρχή της εχθρός του ελληνισμού καταδυναστεύοντας και καταστρέφοντας τον ελληνιστικό πολιτισμό και την τέχνη και, πέρα από τους έντεχνα προπαγανδισμένους μύθους περί κρυφού σχολείου και επανάστασης, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις μελανότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, συντασσόμενη με του Ναζί στην κατοχή και προδίδοντας πατριώτες, συμμαχώντας με τους Χίτες και τους φασίστες στον εμφύλιο και φυσικά συμμετέχοντας ακόμα και σε βασανισμούς στην δικτατορία.

Για όλους τους παραπάνω και καμία εκατομμύρια ακόμα λογούς επιβάλλεται όχι απλά ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας αλλά η οριστική αποκοπή και απομάκρυνση από κάθε τι που σχετίζεται με αυτή τη σκοταδιστική συμμορία μαυροφορέμενων παγανιστών. Ειδικά όσο αφορά την παιδεία, η οποία σχέση της ορθόδοξης εκκλησίας με τα παιδιά είναι προσηλυτισμός και θα έπρεπε να απαγορεύεται ρητά και τιμώρησιμα.

Αυτά και πολύ ασχολήθηκα με αυτή τη μαυροφορέμενη συμμορία πάλι.