γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στην Ελλάδα δεν είναι κάτι καινούργιο. Το αν τα παιδιά αυτά είναι ελληνικής καταγωγής δε θα ‘πρεπε να μας απασχολεί. Η δυστυχία του ανθρώπου δε θα ‘πρεπε να κρίνεται από τις ρίζες και την προέλευση του ανθρώπου αλλά από την προέλευση, τις ρίζες, τις συνθήκες και τους λόγους της δυστυχίας του.
Όταν η ροδίτισσα ξενοδοχοϋπάλληλος είπε πως αν ήταν αλλοδαπή δε θα είχε αυτά τα προβλήματα αλλά τώρα τα έχει επειδή είναι Ελληνίδα, άρχισαν οι ψόφοι.
Προσωπικά δε θα κρίνω αυτήν της την κουβέντα.
Αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε δεν είναι το τι είπε, αλλά το γιατί.
Κάτι τέτοιο ξέρουμε ότι δεν ισχύει. Όμως προφανώς δεν το ξέρουν όλοι. Υπάρχει μια τεράστια παραπληροφόρηση και ψέματα ασύλληπτων διαστάσεων που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από την ουσία: Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν απολαμβάνουν καμία καλύτερη μεταχείριση από τους Έλληνες, κι αν οι Έλληνες θεωρούν ότι είναι ξεχασμένοι από το ελληνικό κράτος πολλαπλασιάστε αυτό επί δέκα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Οι ψόφοι θρέφουν το τέρας του φασισμού, δε γεμίζουν καμία άλλη κοιλιά.
Το ελληνικό κράτος δεν προσφέρει επιλογές και δεν παρέχει καμία στήριξη. Είναι διεφθαρμένο και σάπιο από τη μία άκρη του ως την άλλη. Ο κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει μέρα με τη μέρα κι όταν αυτό δεν το καταφέρνει φυσικά και δεν θα καθίσει να το αναλύσει, αλλά θα παπαγαλίσει τα όσα του δείχνει η εξίσου σάπια και διεφθαρμένη ελληνική τηλεόραση.
Είναι δύσκολο να παλεύεις μέρα με τη μέρα.
Ακόμα πιο δύσκολο να κρατήσεις τη διαύγεια του μυαλού σου.
Το δυσκολότερο από όλα είναι να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια.
Και να τη ζητήσεις.
“Τι φαντασμένοι άνθρωποι που είναι σε τούτον τον τόπο! Πάσχουν όλοι τους από μεγαλομανία! Όταν πρωτοήρθα εδώ κι άρχισα το ράψιμο, δε λέγεται το τι τράβηξα για να βρω εργάτρια για τη δουλειά μου. Μόνο σαν είπα πως ψάχνω μαθήτριες να τις διδάξω κι όχι εργάτριες, φανερώθηκαν μία-μία. Καμία δε δεχόταν να καθίσει στο τραπέζι μας να φάει. Έχουμε φαΐ στο σπίτι μας, έλεγαν. Κι όμως ο κόσμος είναι πολύ φτωχός, πολλές φαμίλιες πεινάνε… Μα δεν αγγίζουν το ψωμί σου.” –Λιλίκα Νάκου, η κυρία Ντορεμί.
& Εκείνος
Στις δεκαετίες που ζω στο εξωτερικό -και μάλιστα σε διαφορετικές χώρες, δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει για το πόσο προνομιούχος είμαι ο ….μετανάστης. Στη Φινλανδία μάλιστα έμαθα ότι κάποιοι κακοί σοσιαλιστές είχαν στήσει ένα ολόκληρο κράτος πρόνοιας για μένα. Και μάλιστα το στήσανε και τριάντα-σαράντα χρόνια πριν πάω εγώ στη Φινλανδία γιατί σου λέει, “ας το στήσουμε τώρα γιατί όταν έρθει ο Θανάσης ποιος θα τον φροντίζει;” Ολόκληρο ταμείο ανεργίας στήσανε για μένα. Πριν από σαράντα χρόνια.
Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό και παρατραβηγμένο αλλά είναι μια από τις κουβέντες που έχουμε ακούσει όλοι οι μετανάστες και δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη αλλά σίγουρα τα έχουμε ακούσει στη Φινλανδία. Ένα μεγάλο ποσοστό Φινλανδών πιστεύει και στο λέει και κατάμουτρα, ότι ο λόγος που μετανάστευσες στη χώρα τους είναι το …ταμείο ανεργίας. Αλλιώς γιατί να πας σε μια χώρα που έχει έξη μήνες νύχτα και θερμοκρασίες που πιάνουν κάτω από το -20; Πας στη Φινλανδία που έχει καλά επιδόματα για τους ανέργους και δεν ξαναδουλεύεις ποτέ ξανά στη ζωή σου. Και …κάθεσαι, που έλεγε κι ο αείμνηστος Φωτόπουλος στις ταινίες του ‘60.
Παρενθετικά εδώ κι από έρευνα του 2018, η ανεργία μεταξύ των μεταναστών στην Φινλανδία αγγίζει το 40% με το 90% των εταιριών και επιχειρήσεων να μην έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν ότι ΔΕΝ θα προσλάμβαναν ποτέ μετανάστη και γενικότερα ξένο αδιάφορα προσόντων και εμπειρίας. Θα μου πείτε τώρα γιατί πήγαν. Το 2002 η Νοκια απασχολούσε γύρω στους 6.000 ξένους. Ξένους που η ίδια η Νοκια είχε εισαγάγει στη χωρά όταν “θέριζε” μυαλά από όλον τον κόσμο. Μέσα στα επόμενα έξη-επτά χρόνια κάποιοι από αυτούς όχι απλά συνήθισαν στην Φινλανδική ζωή αλλά κάνοντας οικογένεια με Φινλανδούς και Φινλανδές ενσωματώθηκαν στη Φινλανδική ζωή, μέχρι το 2012 που η Νοκια άρχισε να απολύει μαζικά. 23.000 μέσα σε ένα βράδυ με πάνω από 12.000 “ξένους” ανάμεσά τους.
Νέους ανθρώπους με σπουδές, γνώσεις και εμπειρία που ήρθαν στην Φινλανδία καλεσμένοι και δελεασμένοι από υψηλούς μισθούς βρέθηκαν σε ένα βράδυ με το χαλάκι να έχει τραβηχτεί κάτω από τα πόδια τους. Μάθανε ότι δεν έχουν δουλειά σε ένα βράδυ, ούτε προειδοποιήσεις, ούτε χρόνος να βρεις δουλειά και χάνοντας καλύψεις και αποζημιώσεις. Σε ένα βράδυ. Πολλοί έφυγαν αμέσως, κάποιοι γιατί ήξεραν και είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Οι πολλοί όμως και ειδικά αυτοί που είχαν κάνει τη Φινλανδία σπίτι τους πήγαν στο …ταμείο ανεργίας περιμένοντας και κάποια δικαίωση από τα δικαστήρια για τα χαμένα τους που σημειωτέον δεν ήρθε ποτέ. Το χειρότερο ήταν ότι για πολλούς από αυτούς, στα σαράντα τους με καταπληκτικές σπουδές και πολυετή εμπειρία η μόνη επαγγελματική προοπτική ήταν σερβιτόροι σε πιτσαρία ή κεμπάπ. Παγιδευμένοι σε μια πραγματικότητα που ούτε την θέλησαν ούτε την ονειρευτήκαν. Κι όμως, κάθε φορά που πήγαιναν στο ταμείο ανεργίας είχαν να αντιμετωπίσουν έναν Αληθινό/Γνήσιο Φινλανδό υπάλληλο που άφηνε υπονοούμενα ότι πήγαν στη Φινλανδία για να ζήσουν με το …ταμείο ανεργίας.
Η ροδίτισσα ξενοδοχοϋπάλληλος είπε πως αν ήταν αλλοδαπή δε θα είχε αυτά τα προβλήματα αλλά τώρα τα έχει επειδή είναι Ελληνίδα τα λένε και Φινλανδοί “συγκρίνοντας” τον εαυτό τους με τον Έλληνα μετανάστη που πήγε στη χώρα τους και τους “κλέβει” το κράτος πρόνοιας τους κι εδώ κρύβεται ένα μυστικό: ότι το μόνο που έχει παγκοσμιοποιηθεί είναι η φτώχεια και μόνο όταν καταλάβουμε ότι η φτώχεια μας ενώνει και μας κάνει δυνατούς κι όλα τα υπόλοιπα όπως η ξενοφοβία μας χωρίζουν και μας αποδυναμώνουν, θα μπορέσουμε και να διεκδικήσουμε κάνοντας την αρχή με την χαμένη μας αξιοπρέπεια.
