γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Αυτό το κείμενο δεν είναι συγχαρίκια. Δεν είναι αφιέρωση στον Γιάννη της καρδιάς μας, τον Έλληνα Γιάννη – που έγινε Έλληνας στα στόματα όλων μόλις έγινε παγκόσμιος άνθρωπος. Δεν είναι ένα μεγάλο μπράβο, δεν είναι ένα γεια σου Γιάνναρε τεράστιε, δεν είναι τίποτα από αυτά. Θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο για τον κάθε Γιάννη που εξακολουθεί να γλύφει παρμπρίζ στα φανάρια, να πουλάει χαρτομάντηλα στις πλατείες και τριαντάφυλλα στις ταβέρνες στο Μοναστηράκι. Μα αυτοί δεν έχουν γίνει ακόμα Γιάννης. Θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο για τον κάθε Γιάννη που δεν ξέρει να διαβάζει, δεν ξέρει να γράφει και πολλές φορές, δεν ξέρει ούτε να μιλήσει, γιατί δεν υπάρχει θέση σε κανένα σχολείο για να μάθει. Μα ούτε αυτοί έχουν γίνει Γιάννης. Θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο για όλους τους Γιάννηδες που τους καταπίνει η θάλασσα και δεν προλαβαίνουν καν να γευτούν την απόρριψη της γης που θα τους κατάπινε σε κάποιο hot spot έτσι κι αλλιώς. Ή για τους άλλους Γιάννηδες που έγιναν κομμάτια πριν καν η Ελλάδα περάσει από το μυαλό τους.
Κανείς τους δεν είναι Γιάννης.
Γιατί για να γίνεις Γιάννης στην Ελλάδα πρέπει να έχεις αίμα ελληνικό – αυστηρά ελληνικό κι αυτό μόνο με πολύ ειδικά τεστ μπορεί να αποδειχθεί – μόνο αυτοί που αρνούνται την ιθαγένεια στα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αρνούνται τη μόρφωση όλων των παιδιών της χώρας, αρνούνται την ενσωμάτωση όλων των ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία- ξέρουν να τα κάνουν, γιατί μόνο οι εκλεκτοί έχουν πρόσβαση σε τέτοια ευαίσθητα εργαλεία και δεδομένα.
Ή να παίξεις στο ΝΒΑ.
Αλλά δεν είναι το κείμενο γι’ αυτούς.
Είναι για μας που – ένας θεός ξέρει πώς αποδεικνύεται αυτό, δε θυμάμαι να με εξέτασε κανείς- είμαστε αρκετά έλληνες-έλληνες για να δικαιούμαστε να αναπνέουμε στη χώρα τούτη και να πηγαίνουμε σχολείο, να εργαζόμαστε (τρόπος του λέγειν), να ζούμε (ας πούμε), να παίρνουμε σύνταξη (χα!).
Για εμάς που είμαστε τόσο έξυπνοι, τόσο μοναδικοί, τόσο υπέροχοι, τόσο μεγαλόψυχοι, τόσο ανθρωπιστές, που οικειοθελώς και με τη μεγάλη μας καρδιά και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής μας και μόνο αφήνουμε αυτόν τον παραδεισένιο τόπο για να βγούμε στα ξένα, προκειμένου να δώσουμε τα φώτα μας στον πολιτισμό, γιατί ο κόσμος μας έχει ανάγκη μεγάλη (κι όχι γιατί εδώ ψωμολυσσάμε.)
Αυτό το κείμενο είναι για μας, τους έλληνες-έλληνες, που θεωρούμε αυτονόητα πράγματα τη μόρφωση, την εργασία, τις διακοπές, τα ταξίδια, τις παροχές, τις συντάξεις, την περίθαλψη, το γλείψιμο, την κολακεία, τη θεσούλα, που εκμεταλλευόμαστε κάθε πόρο της εκάστοτε νέας πατρίδας που μας αγκαλιάζει, κάθε προνόμιο, κάθε παροχή, που μας εξελίσσει, μας ανεβάζει, μας διαμορφώνει, μας αναδιαμορφώνει πολλές φορές, μας αναγνωρίζει και φυσικά …μας εξασφαλίζει, απαιτώντας την τελειότητα, απαιτώντας τη βολή, όχι επειδή έτσι προϋποθέτει η σκληρή δουλειά αλλά το …dna.
Γιατί είμαστε Έλληνες (ορίτζιναλ, όχι τίποτα κάλπικοι) και είναι …αυτονόητο!
Τα πρίβιλετζις είναι για τους εκλεκτούς (κι οι εκλεκτοί είναι μόνο Έλληνες, βεβαίως-βεβαίως – εκτός αν γίνουν σταρ του ΝΒΑ). Και γι’ αυτό είναι αυτονόητο πως θα στερούμε τις ίδιες αυτές ευκαιρίες που εμείς απολαμβάνουμε σε κάθε χώρα, σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν είναι Γιάννης, γιατί πόσοι μπορούν να παίξουν στο ΝΒΑ; Είναι αυτονόητο το ότι δε θα γίνουν Γιάννηδες ποτέ. Εμείς τα θέλουμε όλα από τους άλλους ενώ σε κανέναν δεν δίνουμε τίποτα, ούτε αέρα να ανασάνουν, ούτε δικαίωμα στη ζωή, γιατί οι άλλοι δεν είναι Γιάννηδες. Γι’ αυτό φροντίζουμε νόμιμα μάλιστα, απολύτως νόμιμα και μπάι δε μπουκ να μην τους επιτρέψουμε ποτέ να έχουν καμία ευκαιρία. Ε, δεν μπορεί να είναι όλοι Αντετοκούνμπο, πώς θα γίνει.
Δε σηκώνει η Ελλάδα άλλους μετανάστες λέμε, αλλά …ξεχνάμε ποιος πληρώνει δεκαετίες τώρα τις συντάξεις του παππού που βάζουμε χέρι κάθε μήνα γιατί παρά το καθαρό μας κι αμόλυντο dna δε βγάζουμε το νοίκι!
& Εκείνος
Όλα αυτά τα χρόνια είναι δεκάδες φορές που έχω γράψει για τις περιπέτειες της …κόρης μου. Την κόρη μου με το ελληνικό επώνυμο και το αρχαιοελληνικό όνομα. Την κόρη μου με τα πράσινα μάτια και τα καστανά σπαστά μαλλιά.
Για την κόρη μου που στα έξη της ο δάσκαλος την έβαλε τιμωρία γιατί δεν πίστεψε ότι ένας …μετανάστης μπαμπάς μπορεί να έχει εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο άρα έλεγε ψέματα. Την κόρη μου που στα οκτώ της άκουσε συμμαθητή της να της ουρλιάζει «ξένη να πας στη χώρα σου την Αραβία».
Αυτά είναι μόνο απλά παραδείγματα από όσα έχει ζήσει η κόρη μου από την ημέρα που «κοινωνικοποιήθηκε» στο νηπιαγωγείο μέχρι το γυμνάσιο. Η κόρη μου που γεννήθηκε στην Φινλανδία από μητέρα Φινλανδή, που μιλάει Φινλανδικά και όλη της ζωή έζησε στην Φινλανδία. Το μόνο της «λάθος», ότι έχει εμένα πατέρα. Κι εγώ δεν είμαι Φινλανδός. Κι αυτό φτάνει για να κατατάξει την κόρη μου στους «ξένους», αυτούς που «βρωμίζουν» τον τόπο, αυτούς που πρέπει να φύγουν γιατί είναι και …τρομοκράτες από ό,τι έμαθε η κόρη μου.
Δεν ξέρω τι άλλο να συμπληρώσω. Αλλά κάθε φορά που λέω ή γραφώ για την κόρη μου παίρνω σειρά από μέιλ και μηνύματα από την Ελλάδα, τα περισσότερα από νευριασμένους Έλληνες που οι βάρβαροι Φινλανδοί τολμάνε να φέρονται έτσι σε μικρό παιδί.
Αλλά στη Σάμο Έλληνες γονείς έστειλαν γράμμα στο υπουργείο παιδείας αρνούμενοι να αφήσουν τα παιδιά τους να πάνε στο ίδιο σχολείο με …βρώμικα προσφυγόπουλα που μπορεί να είναι και τρομοκράτες. Πεντάχρονα κι οκτάχρονα. Και ο Γιάννης πριν γίνει MV και θρύλος στο αμερικανικό μπάσκετ …προσφυγάκι και μετανάστης ήταν που πουλούσε CD για να ζήσει και τρόμαζε κάθε φορά που χτυπούσε η πόρτα γιατί δεν ήξερε αν είναι μπάτσος, χρυσαυγήτης ή και τα δυο.
