γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη:
Παρακολούθησα την ενημέρωση του Σαββάτου για τον ιό από τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά την Κυριακή το πρωί πίνοντας καφέ και με μυαλό πολύ πιο καθαρό κι ανάλαφρο από τις προηγούμενες ώρες. Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε οι νύχτες είναι πολύ μεγάλες και αρκετά φορτωμένες. Όταν τελείωσε η ενημέρωση το Σάββατο το απόγευμα, υπήρχε μόνο τρόμος και άγχος. Με όσους κι αν μίλησα – κι έχουμε τόσο χρόνο να τα λέμε πια – το κύριο συναίσθημα ήταν ο τρόμος. Ο κόσμος λύγισε με το λύγισμα του Τσιόδρα. Και περιμένει τα χειρότερα με το λυγμό που τελευταία στιγμή κρατήθηκε.
Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω παραμύθι.
Τα δέχομαι όλα, ΟΛΑ. Την ατομική μας ευθύνη ως πολίτες απέναντι στους συμπολίτες μας, τους οικείους μας και εντελώς αγνώστους. Να μένουμε σπίτι, να ακούμε ευλαβικά τις οδηγίες. Η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου το κάνει. Ανεγκέφαλοι υπάρχουν σαφέστατα, αλλά ακόμα κι αυτούς μπορείς να τους περιορίσεις αν χρειαστεί, και μετά από αυτές τις μέρες που τα παρακολουθώ όλα και προσπαθώ να τα διαχειριστώ, δεν είναι αυτοί το μεγάλο πρόβλημα.
Ξέρετε πότε θα ήταν το μόνο πρόβλημα οι ανεγκέφαλοι;
Αν άκουγα έστω μία από την επόμενη κίνηση.
Πού είναι η ευρωπαϊκή ρόμπα να μας σκεπάσει τώρα που τη χρειαζόμαστε;
Πού είναι οι χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές που έπρεπε ήδη να είναι στα νοσοκομεία;
Πού είναι ο εξοπλισμός τους;
Πού είναι οι ΜΕΘ;
Πού είναι τα μέτρα προστασίας για όλους αυτούς που δε μένουν σπίτι γιατί εργάζονται;
Ανοιχτά τα σούπερ μάρκετ και την Κυριακή; Σοβαρά;
Καφεδάκι και τυρόπιτα από τα Έβερεστ; Ίσα ρε καπιτάλες.
Συγγνώμη αλλά το να ακούω επί ένα δεκάλεπτο το πόσο υπεύθυνη είμαι εγώ για όλα αυτά και το πόσο δική μου ευθύνη είναι το πώς θα εξελιχθεί, δεν πιάνει μανάρια μου.
Αυτό το μπαλάκι είναι δικό σας.
Γιατί ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί.
Μόνοι σας τα φάγατε και θέλατε και χειροκρότημα.
Βέβαια η Ελλάδα βρίθει από χρυσόψαρα.
Μα να που φτάσαμε να κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα επαγγέλματα που έχουμε φτύσει πατόκορφα περισσότερο ως τώρα και λυσσάγαμε να παίρνουν ακόμα λιγότερα γιατί από πού κι ως πού αξίζουν αυτοί καλές αμοιβές; : Τους γιατρούς και νοσηλευτές, χωρίς μέσα να προστατευτούν, να παλεύουν μόνοι τους με το θηρίο. Ολομόναχοι.
Τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, που πάντα φταίνε γιατί είναι αργοί, γιατί έχει ουρά στα ζαμπονοψυγεία, γιατί δεν έχει αρκετά μακαρόνια στο ράφι, γιατί δεν έχει την ξεφλουδισμένη κινόα και τα βρασμένα κάστανα στο σακουλάκι και το χαβιάρι το παρδαλό.
Τους ντελιβεράδες που σκοτώνονται στους δρόμους για να μην κρυώσει η πίτσα γιατί περιμένουν άλλες δέκα παραγγελίες να φύγουν κι άρχισε πάλι να βρέχει.
Τους υπαλλήλους καθαριότητας που πάλι δεν ήρθαν στο πάρκο να μαζέψουν τα σπασμένα μπουκάλια, τα πεταμένα πάμπερς, τους χυμένους καφέδες και τις σβησμένες γόπες από κάτω την ώρα που εσύ μπήκες να αράξεις και να πιεις καφέ, που δε φρόντισαν να μαζέψουν τα σκατά του σκύλου σου όταν τον έβγαλες βόλτα.
Τους δάσκαλους που κάνουν μόνο διακοπές. Μόνο. Αυτοί οι άνθρωποι ρε παιδί μου άλλο πράγμα. Μόνο διακοπές και οργανώνουν μέσω Skype και mail χωρίς να έχουν κανέναν απολύτως λόγο κιόλας, μαθήματα και δραστηριότητες για τους μαθητές τους.
Για αρκετό καιρό όλοι αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι θεοί σας.
Να που σε μια βδομάδα μέσα μάθαμε ότι μπορεί να συμμετέχει η τεχνολογία στο εκπαιδευτικό σύστημα. Να που σε μια βδομάδα μάθαμε ότι η μισή ή και περισσότερη δουλειά σε πάρα πολλά επαγγέλματα μπορεί να γίνει άνετα και από το σπίτι.
Μάθαμε ότι αυτός που μαζεύει τα σκουπίδια μας είναι εξίσου σημαντικός με το μεγαλοδικηγόρο.
Μάθαμε ότι τόσο καιρό ασχολούμαστε μόνο με αμόρφωτα τσόκαρα, νταβατζήδες, μαφιόζους, γλοιώδεις τηλεπροσωπικότητες, influencers, τον κώλο της Καρντάσιαν και το χαρτοπολτό ξεπεσμένων συγγραφέων, βολεψάκηδες που μάλιστα εύχονταν και επιδίωκαν ακόμα μικρότερες αμοιβές για να φάνε αυτοί κι άλλο.
Και το κυριότερο: μάθαμε πως μια αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο πιο αδύναμος κρίκος της. Και στεκόμαστε όρθιοι ακόμα χάρη σε αυτόν τον κρίκο.
Στο νοσοκομείο δεν πας χωρίς λόγο κύριοι. Μη μου πετάτε τέτοιο μπαλάκι ευθύνης. Τα μεγαλύτερα μυαλά της χώρας δεν τα έδιωξα εγώ. Μη μου πετάτε τέτοιο μπαλάκι ευθύνης.
Υπάρχουν ασύλληπτα μυαλά εκεί έξω. Πανέξυπνα νέα παιδιά. Κι αυτοί είναι οι μοναδικοί θεοί σας. Γίδια.
Δεν τα φάγαμε μαζί ρε.
Και δεν ξεχνώ.
Το νανογιλέκο που ήθελε όλη τη δόξα. Τη ρόμπα που περίμενε το χειροκρότημα. Τον εμετό με τα ράσα.
Κικίλια πόσο βαθύ είναι το λαγούμι σου;
Ωραία λοιπόν η ατομική ευθύνη. Ωραία τα είπε και ο Τσιόδρας που δεν αμφισβητώ στο ελάχιστο την επιστημονική του ιδιότητα και κρέμομαι κυριολεκτικά από τα χείλη του – σ’ αυτό μόνο.
Αλλά δεν άκουσα το δια ταύτα.
Ούτε για μία έστω ΜΕΘ.
Ούτε για έναν έστω γιατρό.
Ούτε για ένα μέτρο.
Μόνο ότι θα φταίω αν όλα πάνε σκατά.
Όχι αγαπητοί. Καμία εθνική ομοψυχία. Δεν τα φάγαμε μαζί ρε άθλιοι.
Εγώ θα κάτσω σπίτι. Αλλά εσείς και μόνο εσείς θα φταίτε για ό,τι κι αν συμβεί από δω και πέρα.
& Εκείνος:
Η Κατερίνα είναι πολύ θυμωμένη. Κι έχει δίκιο. Πολύ δίκιο. Γιατί της απαιτούν να δείξει ατομική και προσωπική υπευθυνότητα οι ανευθοϋπεύθυνοι για την καταστροφή. Αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν τις ένοχες τους βαφτίζοντας αυθαίρετα τους πάντες συνενόχους στην ανικανότητα τους. Ή καλύτερα, στην αντικανονικότητα της κανονικότητάς τους. Στην κανονικότητά τους που ήθελε τους γιατρούς και το νοσοκομειακό προσωπικό απολυμένο και τα νοσοκομεία πουλημένα σε ιδιώτες.
Ο κοροναϊός επελαύνει στην Ελλάδα, όπως κάνει και σε όλες τις χώρες του κόσμου, και μαζί του παίρνει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, μόνο που η κρίσιμη ερώτηση είναι πόσες από αυτές τις ζωές τις χάρισε στον ιό ένα κατεστραμμένο σύστημα υγείας και μια ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση κυβέρνηση. Η ερώτηση, όταν θα έρθει η ώρα – που θα έρθει – θα πρέπει να είναι για το πόσες από αυτές τις ζωές που χάθηκαν, χάνονται και θα χαθούν υπεύθυνοι είναι ο Μητσοτάκης και η συμμορία του ή πριν από αυτόν ο Σαμαράς και η συμμορία του συμπεριλαμβανομένου και του Κυριακούλη.
Όσο για τον επίκαιρο Τσιόδρα, σε γενικές γραμμές κράτησε μια στάση ισορροπιών, γιατί ενώ θα μπορούσε να περιγράψει με τα μελανότερα χρώματα την πραγματικότητα του ΕΣΥ αποφάσισε να εφησυχάσει ενημερώνοντας χωρίς να δημιουργήσει κύματα πανικού. Αλλά στο τέλος με τα ίδια του τα χέρια αυτοαναιρέθηκε κάνοντας το δάκρυ – σε παράβαση όλων όσων ο ίδιος κήρυττε – λειτουργία και αντίδοτο. Ο Τσιόδρας αυτοκρεμάστηκε στα μανταλάκια δημιουργώντας ρεύμα αμφισβήτησης σε ό,τι είχε πει μέχρι τώρα και φυσικά κλόνισε ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να απενοχοποιηθεί με αναφορές στην προσωπική ευθύνη.
Η Κατερίνα είναι πολύ θυμωμένη. Κι έχει δίκιο. Και δεν έχω σκοπό να γράψω το παραμικρό για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Σουηδία γιατί θα θυμώσει ακόμα πιο πολύ. Τα θύματα του κοροναϊού θα είναι πολλά, πάρα πολλά κι όχι μόνο αυτά που θα πεθάνουν ή θα χαραχτούν εφ’ όρου ζωής από τον ιό, αλλά όταν θα έρθει η επομένη μέρα και θα αρχίσουμε να μετράμε ανέργους και οικονομικά καταστραμμένους η κρίση θα πάρει καινούργιες διαστάσεις που θα θυμίσουν την οκταετία των μνημονίων. Και δεν θα σας πω τι έκανε η Σουηδική κυβέρνηση για τον απλό εργαζόμενο αλλά φαντάζομαι ήδη ξέρετε ή έχετε υποπτευτεί ότι η Ελληνική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να μην πάθει ζημιά ο Μαρινάκης, ο Αγγελόπουλος, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης και οι τραπεζίτες γενικά. Κάνουν ό,τι έκαναν με τα μνημόνια, σώζουν αυτούς που τους χρηματοδοτούν και φροντίζουν για την ευημερία τους με …προσωπική ευθύνη αφήνοντας το λαό να …πληρώσει το λογαριασμό για λόγους …προσωπικής ευθύνης ή γιατί μαζί τα φάγαμε!
Και μάλλον ήρθε η ώρα να θυμώσουμε όλοι με όλους αυτούς τους εγκληματικά ανίκανους γιατί στις πιο δύσκολες στιγμές βάζουν την Μαρέβα Αντουανέτα, την τέως του Κούλη, να μας πει: χειροκροτάτε ρε, τι σας ζητάμε!
