γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη:

Όλους μας έχει κυνηγήσει η μάνα μας ή η γιαγιά μας με το κουτάλι για να φάμε. Όλοι μας έχουμε ακούσει ότι «τα παιδάκια στο Λίβανο τρώνε πέτρες!» και «άλλα παιδάκια δεν έχουν τίποτα να φάνε κι εσύ αφήνεις το μισό φαγητό στο πιάτο σου», τόσες πολλές φορές, που άθελά μας όλοι έχουμε επαναλάβει στα δικά μας παιδιά ακριβώς τα ίδια, ακόμα κι αν δεν το έχουμε καταλάβει ότι το κάνουμε.

Τώρα δε με το διαδίκτυο, όλες αυτές οι μαμαδογιαγιάδες μας εκδικούνται με έναν ακόμη τρόπο, φτιάχνοντας κινούμενες εικονίτσες ή βιντεάκια από πλάνα που ξεπατίκωσαν από δω κι εκεί, με λεζάντα το ίδιο ακριβώς σλόγκαν: «Κάποιοι δεν έχουν τίποτα να φάνε», «μην πετάς το φαγητό σου».

(Οκ, μπορεί να μην τα φτιάχνουν οι δικές μας, αλλά καταλάβατε τι εννοώ.)

Ε λοιπόν, δεν ξέρω σε τι θα βοηθήσει έναν εξαθλιωμένο άνθρωπο εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά το αν θα φάω εγώ ή αν θα πετάξω το φαγητό μου.

Το δικό του στομάχι θα εξακολουθήσει να είναι άδειο, είτε γεμίσει το δικό μου από όλο το φαγητό στο πιάτο μου, είτε πετάξω το μισό, είτε παραγγείλω ένα γιγάντιο χάμπουργκερ ή μια ολόκληρη πίτσα από αυτά τα ανεκδιήγητα, άθλια μαγαζιά που πουλάνε αυτά τα πράγματα και που μόνο η ύπαρξή τους χλευάζει τις ζωές εκατομμυρίων.

(Και για λόγους ηθικής και μόνο, δε θα έπρεπε να υπάρχουν καν. Αλλά η ηθική και το κέρδος δεν πάνε μαζί, βρωμάνε τα χνώτα τους!)

Προφανώς το μήνυμα έχει την …ηθική του ερμηνεία (να τη πάλι η …ηθική), είναι ντροπή να πετάς το φαγητό σου όταν κάποιος άλλος δεν έχει να φάει, όμως η ηθική δε γεμίζει τα στομάχια.

Αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος …ηθικά τρώμε όλο το φαγητό μας ή τρώμε λιγότερο ώστε να μη χρειάζεται να πετάμε ή , ή, ή,

…Κάποιος, πολύ ανήθικα,

εξακολουθεί να πεινάει.

Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί έχουν πραγματικά προσπαθήσει να βοηθήσουν και συστηματικά το κάνουν.

Αλλά τίποτα δε λειτουργεί στον καπιταλισμό «ηθικά», πόσες φορές θα το πούμε;

Άλλωστε, γι αυτό υποτίθεται *υποτίθεται* υπάρχει το οργανωμένο κράτος, το κοινωνικό κράτος, οι πολιτικοί, για να φροντίζουν να μη συμβαίνουν όλα αυτά και να μην πέφτει το ασήκωτο βάρος της «…ηθικής» στις πλάτες των απλών – και σχεδόν στην ίδια κατάσταση – ανθρώπων! (Αλλά κι εκεί υπάρχει ασυμφωνία κέρδους και ηθικής. Είπαμε, βρωμάνε τα χνώτα τους).

Η ηθική αφορά το άτομο και ποτέ ομάδες ατόμων. Η καλλιέργεια της ηθικής είναι εντελώς προσωπική υπόθεση και ποτέ δεν εφαρμόζει σε λαούς, εταιρείες, κυβερνήσεις, οργανώσεις.

Σου λένε μην πετάς το φαγητό σου επειδή κάποιος άλλος πολύ μακριά σου ή και ακριβώς δίπλα σου πεινάει. Τότε …ηθικά και αόριστα του συμπαραστέκεσαι (ε, και;)

Αλλά μπορείς απλώσεις και το χέρι και να μοιραστείς μαζί του. Πάντως σίγουρα στο τέλος δε λύνεται το πρόβλημα (κι αυτό το κενό καλείται να καλύψει το κοινωνικό κράτος. Γι’ αυτό το πληρώνουμε.

Όχι με το να τους ταΐσει ηλίθιε, αλλά με το να τους επιτρέψει να ταΐσουν μόνοι τους τον εαυτό τους.

Τελικά νιώθεις καλά. Νιώθεις ότι κάτι έκανες. Τάισες την ηθική σου.

Αμέ.

Συμφωνούμε ότι αν θες να κάνεις κάτι, θα βρεις τον τρόπο. Κι αν όλοι κάνουμε κάτι δίπλα μας, τότε όλοι έχουμε κάνει πολλά σε όλο τον κόσμο.

Μα για όσα δεν μπορούμε εμείς, πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να μπορούν και που αυτή είναι η δουλειά τους;

& Εκείνος:

Στις 13 Ιουλίου του 1985 και στο πολύ γνωστό γήπεδο του Γουέμπλεϋ στο Λονδίνο, στήνεται μια από τις μεγαλύτερες σε συμμετοχές καλλιτεχνών και κοινού, συναυλίες στην ιστορία της μουσικής. Ενορχηστρωτής και διοργανωτής ο Ιρλανδός Μπομπ Γκέλντοφ με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανακούφιση του συνεχιζόμενου λιμού στην Αιθιοπία.

Μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχε εφημερίδα, περιοδικό ή ό,τι άλλο μέσο που να μην έχει φωτογραφίες πεινασμένων παιδιών, να αργοπεθαίνουν με πρησμένες κοιλίτσες.

Από τους Μπομπ Ντίλαν, Κάρλος Σαντάνα, Ντέιβιντ Μπόουι μέχρι τους Queen και τους U2, ακόμα και οι θεϊκοί Led Zeppelin ξαναενωθήκαν μετά από χρόνια για τα παιδιά της Αιθιοπίας. Όλη η αφρόκρεμα του ροκ ήταν εκεί.

Οι πιο απαισιόδοξοι υπολογίζουν ότι μαζευτήκαν πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια. Λεφτά αρκετά όχι μόνο για να ταΐσουν τα παιδάκια της Αιθιοπίας αλλά για ταΐσουν τα παιδάκια όλης της Αφρικής για χρόνια.

Ξέρετε πόσα φτάσανε στα πεινασμένα παιδάκια στην Αιθιοπία; Μερικά φορτηγά με κούτες ρύζι και γάλα σε σκόνη. Εκτός από τα παιδάκια, φάγανε όλοι. Ο ίδιος ο Γκέλντοφ πολύ αργότερα παραδέχτηκε ότι ακόμα και οι οδηγοί των φορτηγών τον είχαν υπερτιμολογήσει σε σημείο ληστείας αλλά λόγω προσωπικής άγνοιας και μπροστά σε ένα τέτοιο ποσό απλά …έδινε ό,τι του ζητούσαν πιστεύοντας ότι όλοι καταλάβαιναν τη σοβαρότητα της ενέργειας κι ότι όλοι ήθελαν να βοηθήσουν. Από που είναι η Ιρλανδία να τον μουντζώσω δηλαδή.

Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού, ο  Γκέλντοφ το εμπιστεύτηκε σε οργανώσεις, οργανισμούς και κυβερνήσεις. Το αποτέλεσμα, με αυτά τα χρήματα ο Μενγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ, δικτάτορας τότε της Αιθιοπίας και υπεύθυνος για τον εμφύλιο πόλεμο, αγόρασε …όπλα.

Που πήγαν τα λεφτά; Τι να σας πω, ρωτήστε τους σεισμόπληκτους της Ηλείας!