γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη

Η υπερσεξουαλικοποίηση των παιδιών είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα με τρομακτικές διαστάσεις. Τα παιδάκια από τη νηπιακή ακόμα ηλικία ντύνονται σαν έφηβοι και μαθαίνουν να θέλουν να συμπεριφέρονται σαν έφηβοι, παραλείποντας το ενδιάμεσο στάδιο του παιδιού. Τα κορίτσια δείχνουν βυζί και κώλο πριν καν αποκτήσουν. Πρέπει να είναι και χυμώδεις αλλά και να χωράνε στο XS. Μια απόλυτα κερδοφόρα μπίζνα επωφελείται από όλο αυτό (με έσοδα 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο μόνο στις ΗΠΑ), με ρούχα, εσώρουχα και αξεσουάρ που παραπέμπουν σε πορνοστάρ για ηλικίες κάτω των 10 (κρατήστε το αυτό και θυμηθείτε το στις εκπτώσεις και τις επόμενες απόκριες) κι ένα πρότυπο που καταστρέφει ανεπανόρθωτα.

Η προκλητικότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σεξουαλικοποίηση. Η εικόνα των σημερινών κοριτσιών εξελίχθηκε βίαια από απλώς προκλητική σε σεξουαλική. Οι γονείς βρίσκουν φυσιολογική μια τέτοια εμφάνιση για το 10χρονο παιδί τους -μπουστάκι, μίνι φούστα, ανοιχτή πλάτη, δαντέλα, μακιγιάζ (!), στρινγκ (!), σουτιέν με ενίσχυση (!)- και είναι φυσιολογική σε έναν κόσμο που η τεχνολογία (δε φταίει περ σε, αλλά), και η βιομηχανία του κέρδους (φταίει) την επιβάλλουν ως φυσιολογική.

Τα παιδιά έχουν πλήρη πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό από πολύ νωρίς αν το προσπαθήσουν λιγάκι – είναι σα να βάζεις το κουτί με τα μπισκότα ένα ράφι πιο ψηλά, κλάιν μάιν, δε φτάνει το παρένταλ κοντρόλ στη συσκευή στο σπίτι, χρειάζεται σοβαρή εκπαίδευση από νηπιακή ηλικία, ενσωμάτωση αυτής της εκπαίδευσης στα σχολεία υποχρεωτικά ως βασικό μάθημα μαζί με τη σεξουαλική αγωγή – κι εκεί που η θέαση πορνογραφικών βίντεο θα ήταν λογική και προβλεπόμενη φαντάζομαι ως ένα βαθμό σε 16χρονα, στις μέρες μας ξεκινάει από τα 10. Τετάρτη δημοτικού. Παιδιά που δεν ξέρουν ακόμη την προπαίδεια, αλλά ξέρουν πάρα πολύ καλά το πρωκτικό σεξ -και πολλά άλλα που δεν ξέρω αν θέλω να τα ξέρω.

Από πόσο νωρίς ξεκινάει αυτή η πλύση εγκεφάλου; Από πολύ νωρίς, τόσο που δεν φαντάζεστε (Το μονοπώλιο στις …πριγκίπισσες το κατέχει η Ντίσνεϊ, με δεκαετίες εμπειρίας πριγκιπισσών στην πλάτη). Ναι, είναι απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά το τρίχρονο που φοράει τα τακούνια της μαμάς και το κολιέ της και παίζει την πριγκίπισσα, αυτό κάνουν σε αυτές τις ηλικίες, όμως δεν είναι φυσιολογικό να παίζει την πριγκίπισσα για 4-5-6 χρόνια κι όχι μόνο όσο είναι τριών, με σκοπό να είναι η ομορφότερη από όλες. Χαριτωμένο φαίνεται. Καλό δεν είναι. Πολύ σύντομα από την πιο όμορφη, όλα τα κοριτσάκια θέλουν να είναι η πιο σέξι.

Επόμενο στάδιο μια ορδή νεαρών κορασίδων που από τις πάνες τους ακόμα έχουν διδαχθεί ως το μεδούλι πως το παν σ’ αυτή τη ζωή είναι η εξωτερική εμφάνιση και η ομορφιά και δεν πα να χτυπιέστε όσο θέλετε και να μου λέτε εμείς στο σπίτι μας αυτό κι εκείνο και το άλλο και το τέτοιο, όταν στέλνεις το εφτάχρονο για μάθημα μπέλι ντανς και ντύνεις το οχτάχρονο σαν την Ντόλι Πάρτον στο πάρτι στον παιδότοπο και αφήνεις το εννιάχρονο με ένα κινητό να βλέπει και να ακούει ανεξέλεγκτα (τα smartphone είναι συσκευές σχεδιασμένες για χρήση από ενήλικες, το ξέρουμε αυτό; Μπα), ενώ το δεκάχρονο στο δωμάτιό του έχει όλη τη συλλογή από τις μινιατούρες ανορεξικές πορνοστάρ με τα τσιμπουκόχειλα Μπρατς και Μόνστερ Χάι επειδή ε, όλα έτσι κάνουν, ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΥΠΕΡΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.

Πάρτε το χαμπάρι πως τα παιδιά είναι το μπουλς άι του μάρκετινγκ, όλες τις ώρες, όλες τις μέρες.

Οι “αθώες” διαφημίσεις της τηλεόρασης, οι “χαριτωμένοι” (και πετυχημένοι και φραγκάτοι πλέον) γιουτούμπερς/ινφλουένσερς, οι ποπ παιδικές σειρές, οι παιδικές ιστοσελίδες όπου λες οκ, ασφαλέστατο είναι (ΝΟΤ), ας το αφήσω μόνο του να χαζέψει, είναι στυγνό μάρκετινγκ που θέλει απλώς να πουλήσει κι έχει καταφέρει να παρακάμψει απόλυτα και θρασύτατα τους γονείς. Τα παιδιά είναι το δυνατότερο πελατολόγιο – πόσο μάλλον όταν γκρινιάζουν ασταμάτητα στο γονιό για τη σούπερ μαλακία που πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσουν – κι εσύ λες, έλα μωρέ, όλα έτσι κάνουν, ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΕΡΧΕΣΑΙ.

Τα σεξουαλικοποιημένα παιχνίδια και η υπερσεξουαλικοποίηση των παιδιών μέσω αυτών και των υπολοίπων ερεθισμάτων μελετώνται χρόνια τώρα από τους ψυχολόγους και τους παιδοψυχολόγους και τα πορίσματα είναι απείρως τρομακτικά. Η ζημιά στα παιδιά φαίνεται μόλις μπουν στην εφηβεία κι όχι απλώς φαίνεται, αλλά γιγαντώνεται και μεταφράζεται σε ψυχολογικά προβλήματα, νευρική ανορεξία, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυξημένη λήψη περιττού κι επικίνδυνου ρίσκου (ρωτήστε αν η χρήση προφυλακτικού αυξάνεται ή μειώνεται σ’ αυτές τις ηλικίες;).

Η ηλιθιότητα πλασάρεται ως σέξι με κάτι εμετικά σλόγκαν τύπου

Who needs the brains when got the looks?
No guts, No glory.
Smart has brains, stupid has balls.
Smart has plans, stupid has stories to tell.
The stupid have all the interesting questions.
(Τα παραπάνω κοσμούσαν γιγαντοαφίσες της Diesel)

Συντηρητικούρα σας τη βγήκα σήμερα; Μπα. Αλλά μετρημένα κουκιά είναι: η υπερσεξουαλικοποιημένη κοινωνία σου αφήνει δύο επιλογές: Ή να είσαι fuckable, ή να είσαι …invisible.

Είναι σχετικά πρόσφατο το περιστατικό όπου σε δημοτικό σχολείο μαθήτριες της Δ’ τάξης έβγαλαν στις τουαλέτες φωτογραφίες τόπλες με τα κινητά τους και τις έστειλαν σε συμμαθητή τους για να τις προσέξει.- Θέλεις να τα φτιάξουμε; ΧΑ. Πάνε αυτά. Αλλά μπορείτε να το συλλάβετε; Να είσαι 10 μόλις χρονών και να εκθέτεις τον εαυτό σου τόσο απροκάλυπτα …για να σε προσέξουν!

Όμως στα 10 και τα 13 σου δεν πρέπει να νιώθεις αντικείμενο πόθου κανενός.

Δεν πρέπει να ζεις με την εμμονή της τέλειας εικόνας που υπάρχει μόνο στο μυαλό σου και δεν υφίσταται – σκεφτείτε πόσες γυναίκες βασανίζονται όλα τους τα χρόνια με μια ανύπαρκτη εικόνα που φτύνουν αίμα να αποκτήσουν και που δεν υπάρχει (και δε αποκτούν ποτέ) γιατί η τέλεια εικόνα στο μυαλό μας έχει διαμορφωθεί από μια ατέλειωτη προβολή επαγγελματικών φωτογραφιών σε πολύ συγκεκριμένους χώρους, με πολύ συγκεκριμένους τρόπους, σε πολύ συγκεκριμένα άτομα που διαθέτουν πολύ συγκεκριμένους επαγγελματίες από πίσω τους…γιατί από αυτό ζουν, γκαντ νταμ ιτ.

Αυτή είναι η δουλειά τους.

Υπάρχουν αυτοί που τυλίγονται γυμνοί σε μαλλί της γριάς και εκτοξεύουν σαντιγί από τα βυζιά τους (Κέιτι Πέρι – Καλιφόρνια Γκερλς, πού να το βρει το ταλέντο για να πουλήσει τραγούδια;) και υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι που πουλάνε τη μουσική τους εδώ και σαράντα χρόνια ξερωγώ με ένα παλιοτζίν και μια παλιοκιθάρα και δεν έχουν ανάγκη από τέτοιες …εκδηλώσεις. Υπάρχει η Χάνα Μοντάνα που στα 15 της πρέπει να την κάνει πια από τη Disney, αλλά πώς να σταθεί στον ίδιο κόσμο με μια Lady Gaga, μια Μπιγιονσέ; Δείτε τη Σάιρους πώς στέκεται δίπλα τους μετά τη …μετάλλαξή της.  – Η οποία μάλιστα διατηρεί διαδικτυακή επαφή με όοοολα τα κοριτσάκια της υφηλίου που διαθέτουν δεδομένα στο κινητό και θέλουν να της μοιάσουν, γιατί, γιατί …μαζί μεγαλώσανε, βλέποντας Ντίσνεϊ Τσάνελ! Για να μην πω για κάτι πολυπληθέστατα γκρουπάκια των 8, 9 ή 17 παντελώς ατάλαντων εφήβων που βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στα α)οπτικοακουστικά εφέ β)εξτρίμ εμφάνιση για να πουλήσουν και ξεφυτρώνουν κάθε βδομάδα σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή.

Αλλά όλα αυτά πρέπει να τα εξηγήσει κάποιος στα παιδιά. Με επιμονή και υπομονή, δεκάδες, χιλιάδες φορές. Να πετάξετε μετά τα 3-4, βαριά 5 όλες τις πριγκίπισσες και να βρείτε τα ένασωρόάλλακιαξιόλογα παιχνίδια για να παίζουν. Να μην τους δίνετε το κινητό “για να χαζεύουν στο γιουτούμπ”. Να πάρετε κανένα βιβλίο. (ΟΧΙ ΧΑΝΑ ΜΟΝΤΑΝΑ προς θεού)

Κι άμα οι γυναίκες βασανίζονται από την τέλεια -κι ανύπαρκτη- εικόνα στα 30 και στα 40 με όλη την ωριμότητα και τη συνείδηση που διαθέτουν, τότε ας μου πει ΕΝΑΣ πώς θα προστατευτούν αυτά τα παιδιά στα 7, στα 9 και στα 13 τους, όταν κι οι μανάδες τους έχουν τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες γιατί κι εκείνες …πάνω κάτω έτσι μεγάλωσαν, με τις ίδιες εικόνες και τα ίδια ακριβώς προβλήματα, ψάχνοντας στο κοσμοπόλιταν τους “6 σίγουρους τρόπους για να τον κάνεις να σε θέλει!”;

(Στο οποίο κοσμοπόλιταν παρενθετικά, ο γυναικείος οργασμός είναι ιστορία από την κρύπτη. Δεν υφίσταται.Σημασία έχει να περάσει καλά ΑΥΤΟΣ. Για να σε θέλει.)

Δεν μπορείς να πολεμήσεις σοβαρά την πατριαρχία σε μια υπερσεξουαλικοποιημένη κοινωνία.

(Θα πιάσουμε και τα αγόρια που παραέχουν μεγάλη γλώσσα και εντελώς ηλίθιες αξιώσεις και απαιτήσεις και μαθαίνουν από πολύ μικρά ότι έτσι πρέπει να φέρονται, μη χαίρεστε, σε επόμενο άρθρο θα τα ακούσετε τα καντηλάκια σας.)

Ξεχάστε τα κέντρα αποτοξίνωσης από το Fortnite και τις παιχνιδομηχανές. Εδώ μιλάμε για κέντρα θεραπείας σε 9χρονα κορίτσια που πιέζονται αφόρητα ψυχολογικά επειδή δεν είναι αρκετά αδύνατα, αρκετά όμορφα, αρκετά σέξι, αρκετά …ενήλικες. .

Η σημερινή ποπ κουλτούρα μεταμορφώνεται με αστραπιαία ταχύτητα σε πορνοβιομηχανία, μεταμφιεσμένη σε φλουό κοριτσίστικες ιστοσελίδες, φανταχτερά αξεσουάρ με πούλιες, σκισμένα τζιν σορτσάκια, φαινομενικά αθώους γιουτούμπερς και ατέλειωτα ράφια πλαστικών παιχνιδιών που φοράνε δαντέλες και τάνγκα. Και οι νέες μανάδες ανήκουν στην ίδια κατηγορία των κοριτσιών αυτών κι έχουν ακόμη λιγότερες δυνάμεις κι εφόδια να πολεμήσουν την υπερσεξουαλικοποίηση γιατί όοοολο αυτό το θεωρούν φυσιολογικό!

(Εγκλήματα πάθους τα είπαμε;)

(Τι να ξέρω εγώ. Παρατηρήσεις κάνω. Αν τα κάνεις πενηνταράκια ψάχνοντας να βρεις ποιος πρέπει να είσαι στα 13 σου, τι θα σου μείνει; Μια Μπρίτνει, μια Ριάνα, μια Πάρις Χίλτον, μια Καρντάσιαν, μια Σάιρους, μια Μπιγιονσέ (κι ένας ΣινΜπόι, ο Βελόπουλος να μας φυλάει, αμήν)).

& Εκείνος

Πάμε πάλι στη σύγκριση του τότε και του τώρα, στις παλιές καλές ημέρες και το σήμερα. Το κείμενο είναι …ακατάλληλο για ανηλίκους από το ξεκίνημά του οπότε δεν χρειάζεται να απολογηθώ για την συνέχεια.

Λοιπόν, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ ούτε παλιές καλές ημέρες ούτε οι ημέρες της αθωότητας κι έχω βαρεθεί να το γράφω και να το ξαναγράφω. Αλλάξαν τα μέσα, αυτό έγινε. Πολύ πριν ανακαλυφθεί το YouTube και η τηλεόραση υπήρχαν οι κάρτες. Μάλιστα ήταν σε μέγεθος και στιλ ακριβώς σαν τις καρτ-ποστάλ που όλοι κάποια στιγμή αγοράσατε από κάποιο θέρετρο που κάνατε διακοπές. Είχαν ακόμα και θέση για το γραμματόσημο. Μόνο που το θέμα τους ήταν καθαρά πορνογραφικό. Έγιναν μάλιστα της μόδας την βικτωριανή εποχή, στα μέσα του 19ου αιώνα, σε όλη την Ευρώπη και οι συλλογή τους καμάρι πολλών. Για να μην παραλείψω ότι ο ύμνος του σαδομαζοχισμού και των οργίων γράφτηκε στα μέσα του 18ου αιώνα από τον πολύ γνωστό Μαρκήσιο Ντε Σαντ.

Ας αφήσουμε όμως την ιστορία κι ας πάμε στις …παλιές καλές ημέρες, κι όταν η γενιά της Κατερίνας μιλάει για εκείνες τις μέρες σχεδόν πάντα αναφέρεται στις δική μου νιότη. Εκεί στη δεκαετία του ’60. Για να δούμε λοιπόν. Στη αυλή του δημοτικού και σε ηλικία γύρω στα οκτώ άκουσα το πρώτο μου hardcore πορνοανέκδοτο και όχι μόνο ήξερα για τις στάσεις και τις πράξεις αλλά γέλασα κι όλας στο τέλος με το …λάθος! Στα εννιά μου είδα (γιατί το βλέπεις δεν το διαβάζεις) χάρις στα ξαδέρφια μου το πρώτο μου playboy και επίσης χάρις στους ιδίους εμβάθυνα στη βαριά γερμανική εικονολατρία του είδους. Στα έντεκά μου και παρά τις υποτιθέμενες απαγορεύσεις στην είσοδο είδα σε γνωστό τότε πορνοσινεμά του Βύρωνα και την πρώτη μου πορνοταινία. Στη δευτέρα γυμνασίου και με συμμαθητή με πείρα πήγα την πρώτη μου μπουρδελότσαρκα στο Μεταξουργείο. Στη τρίτη γυμνασίου κάναμε έρανο στην αυλή του γυμνασίου γιατί κολλητός άφησε έγκυο τη κοπέλα του και έπρεπε να κάνει έκτρωση πριν την σκοτώσει ο …πατέρας της!

Μιλάμε για εποχή που όχι μόνο ιντερνέτ και YouTube δεν υπήρχαν αλλά και η τηλεόραση ήταν μαυρόασπρη, πειραματική και με τον Άλκη Στέα να μας εύχεται κάθε βράδυ να … ευτυχούμε! Τέτοια μαυρίλα.

Έτσι όταν οι συνομήλικοί μου γονείς σας σας μιλάνε για τις «παλιές καλές ημέρες» σας παραμυθιάζουν άγρια. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι παλιές καλές ημέρες ήταν χειρότερες από τις σημερινές γιατί τα πάντα κρυβόντουσαν κάτω από το χαλάκι. Ενδοοικογενειακή βία, ενδοοικογενειακοί βιασμοί και σεξουαλική κακοποίηση χανόντουσαν πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Μάλιστα τις «παλιές καλές ημέρες» το στίγμα το είχε η βιασμένη κι όχι ο βιαστής. Τουλάχιστον σήμερα τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Σήμερα μιλάει ο κόσμος και κάποιοι ακούνε και κάποιο άλλοι κάνουν κάτι.

Και όχι, Κάτι Πέρι δεν υπήρχε τότε αλλά αν πήγαινες στα κωλάδικα (το όνομα και το …κονσομασιόν για ευνόητους λόγους) στην εθνική ή σε τίποτα Λάρισα και Καρδίτσα ήσουν για πολύ πέριξ. Και ξέρετε κάτι ..μακάρι να υπήρχαν κέντρα αποτοξίνωσης τότε για κάτι δεκαπεντάρηδες που ήξερα και θα υπήρχε η πιθανότητα να μην μεγαλώσουν και να γίνουν αυτό που έγιναν, κελί δεκατρία στις φυλακές Αλικαρνασσού.

Αλλά υπάρχει κάτι πολύ άσχημο και είναι διαχρονικό. Υπήρχε τότε, υπάρχει και σήμερα. Είναι η εγκληματική έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο σχολείο. Κι γι’ αυτό ας όψεται η ψευτοορθόδοξη ψευτοχριστιανική μας σεμνοτυφία και υποκρισία.

Μια υποκρισία βαθιά ριζωμένη στις κοινωνίες μας και που δεν έχει σχέση με την πορνογραφία και την υπερσεξουαλικότητα που πάντα υπήρχαν αλλά με την άγνοια και την άρνηση. Η πατριαρχία δεν θα νικηθεί με την απαγόρευση των ταινιών πορνό ή των καλλιστείων ανηλίκων αλλά με την εκπαίδευση και την εκπαίδευση και στα δυο φύλλα. Θέλετε ένα παράδειγμα; Η μάνα χαίρεται που ο δεκαπεντάχρονος γιος της φιλάει τη φιλεναδίτσα του στο πάρκο και θα το διαφημίσει την επομένη στις φίλες της με καμάρι. Η ίδια η μάνα θα απαγορεύσει στην δεκαοκτάχρονη κόρη της να ξαναδεί το παλικάρι που τη φίλησε στο πάρκο και θα την απειλήσει με μοναστήρι αν την ξαναδεί να φιλιέται με τον αλήτη. Καμιά συζήτηση την επομένη με τις φιλενάδες, σαν να μην έγινε. Σκεφτείτε το παράδειγμα και θα δείτε πως γεννιέται η ανισότητα και η ανδροκρατία από την ίδια την υποτιμημένη μάνα.

Αυτά όμως επιβάλουν πολίτες σωστά εκπαιδευμένους, και σε μια Ελλάδα που το πρόβλημα μας είναι το …πανεπιστημιακό άσυλο και η υπουργός ονειρεύεται ιεροδιδασκάλους και κατηχητικό …ας μην ζητάμε και πολλά!
Ευτυχείτε!