γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Η συνάντηση του Ισπανού κατακτητή Pizzaro με τον Αυτοκράτορα των Ίνκας Atahuallpa αποτελεί ίσως την πιο δραματική στιγμή του Ευρωπαϊκού αποικισμού στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Pizzaro με μόλις 168 στρατιώτες κατουρημένοι στην κυριολεξία από το φόβο τους, στέκονται απέναντι από τον επιβλητικό Atahuallpa που τους κοιτούσε από το υπερυψωμένο ανάκλιντρο που κουβαλούσαν 80 υπήκοοί του, περιτριγυρισμένος από μια λαοθάλασσα 80 χιλιάδων αντρών. Μέσα σε λίγα λεπτά η αυτοκρατορία των Ίνκας καταρρέει για πάντα.
Ο Pizzaro αιχμαλώτισε τον Atahuallpa παραλύοντας ολοκληρωτικά την αυτοκρατορία και του είπε: «Μην το θεωρείς προσβλητικό που ηττήθηκες και είσαι φυλακισμένος. Με τους Χριστιανούς που έχω μαζί μου, παρότι λίγοι, έχω κατακτήσει μεγαλύτερα βασίλεια από το δικό σου κι έχω νικήσει ισχυρότερους άρχοντες από σένα.
Ερχόμαστε να κατακτήσουμε αυτή τη χώρα με τη διαταγή του Θεού, για να λάβουν όλοι γνώση του Θεού, κι εξαιτίας της …καλής μου αποστολής, ο Θεός επέτρεψε να γίνουν όλα τούτα (η ανελέητη σφαγή μερικών χιλιάδων, άοπλων Ινδιάνων), για να τον γνωρίσεις και να βγεις από την κτηνώδη (!) και διαβολική ζωή που ζεις.«
Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που απασχολεί όλους τους ιστορικούς και επιστήμονες, είναι το γιατί ο πανίσχυρος Atahuallpa έπεσε τόσο αφελέστατα στην ελεεινή παγίδα του αξύριστου Ισπανού με τα κουρέλια. Ο Atahuallpa, όχι μόνο αιχμαλωτίστηκε χωρίς αντίσταση, αλλά και παρέδωσε όλα τα πλούτη του πιστεύοντας πως οι Ισπανοί στ’ αλήθεια θα τον ελευθέρωναν – παρόλο που ο Pizzaro του ξεκαθάρισε πως “ήρθαμε να κατακτήσουμε τη γη” και άρα να μείνουν (και οι Ινδιάνοι να αφανιστούν).
Μια από τις πολλές κι επιφανειακές απαντήσεις (γιατί το θέμα έχει ερευνηθεί σε βάθος και οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη είναι πολλοί, άμεσοι και έμμεσοι) είναι το ότι ο Atahuallpa δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του Ισπανό. Δεν είχε ιδέα από υπερπόντιους κατακτητές, δεν είχε ξαναδεί ή ακούσει ή διαβάσει (δεν είχαν γραφή) κάτι παρόμοιο, τέτοιες επιθέσεις, τέτοιες εισβολές, τέτοιες συμπεριφορές, τέτοιες απειλές εναντίον οποιουδήποτε άλλου, οπουδήποτε αλλού, οποτεδήποτε στην ιστορία.
Απλώς έκρινε λάθος.
Δεν ξέρω γιατί αυτό το κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας του ανθρώπου μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις μέρες και με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Είναι τόσο άσχετα τα δύο αυτά γεγονότα μεταξύ τους, τόσο μακρινά χρονικά και από οποιαδήποτε άλλη άποψη, αλλά νιώθω πως είναι και τόσο σχετικά και κοντά.
Δεν τον γνώριζα τον Κωστόπουλο ούτε προσωπικά, ούτε διαδικτυακά. Δεν ήξερα ποιος ήταν, αυτά τα έμαθα μετά. Αλλά αυτό – το ποιος ήταν και τι έκανε δεν έχει σημασία. Αυτό που απασχολεί όλους μας και μας τρομάζει ταυτόχρονα, είναι η ευκολία που κάποιοι απλοί περαστικοί δολοφόνησαν έναν άοπλο άνθρωπο.
Ο Pizzaro έσφαξε χιλιάδες αμάχους και οικειοποιήθηκε τη γη και τα πλούτη τους στο όνομα ενός καλού Θεού, μιας καλής αποστολής και της καλής του πίστης.
Ο Τσάρλι Σάβατζ ολομόναχος και με μερικά μουσκέτα κωπηλάτησε το μόνοξυλό του απέναντι από ένα χωριό των νησιών Φίτζι και αφάνισε όλους τους άμαχους και άοπλους κατοίκους.
Στα νησιά Τσάταμ, 500 οπλισμένοι Μαορί δολοφόνησαν τους άμαχους Μοριόρι, παρότι οι Μοριόροι τους πρότειναν ειρηνική συνύπαρξη και μοίρασμα των διαθέσιμων πόρων.
Ο πόλεμος και η βία φαίνεται πως είναι γέννημα του πολιτισμού.
Σε μια σάπια και διεφθαρμένη κοινωνία που τρέφεται από τις ανισότητες κι επιμένει να συντηρεί μια ελίτ πολιτών αδιαφορώντας απροκάλυπτα για όλους τους άλλους, οι νοικοκυραίοι παίρνουν τα όπλα (ή και όχι) και δολοφονούν όποιον εκείνοι κρίνουν επικίνδυνο κι ακατάλληλο να συνυπάρξει μαζί τους, στο όνομα κάποιου καλού θεού, κάποιας καλής αποστολής, κάποιας ορθότητας που υπάρχει μόνο στα κεφάλια τους, γιατί …γιατί δεν ξέρω γιατί. Αλλά όλοι τους βγαίνουν μπροστά με το σταυρό στο χέρι.
& Εκείνος
Πριν από λίγες μέρες έγινε κάτι στις ΗΠΑ που δεν είμαι σίγουρος αν πέρασε στην ελληνική ειδησιογραφία αλλά, για να μην λέμε ότι για όλα φταίνε τα ελληνικά ΜΜΕ, ακόμα και στην διεθνή πέρασε στα …ψιλά γράμματα. Η είδηση συνοδευόταν από βίντεο μαρτυρία.
Κάποιος ήθελε να πετάξει ένα στρώμα και μη διαθέτοντας το χρόνο και το μέσο για να πάει το στρώμα σε κάποιο ειδικό χώρο, πιθανώς ανακύκλωσης, το άφησε δίπλα στα σκουπίδια της γειτονιάς του. Αυτό ενόχλησε τον γείτονά του που είδε το στρώμα δίπλα στο δικό του κάδο που βγήκε αμέσως με τον γιο του ουρλιάζοντας κάτι ασύλληπτα περί προσωπικού χώρου, νόμων και αισθητικής. Και χωρίς να περιμένει καποια απάντηση κι ενώ εν γνώση του κάποιος με το τηλέφωνό του τον βιντεοσκοπούσε, αυτός και ο γιος του τράβηξαν κάτι καραμπίνες και έτσι εν ψυχρώ δολοφόνησαν σχεδόν εξ επαφής, με ένα καταιγισμό από σφαίρες, τον γείτονα τους στο όνομα του …κάδου των σκουπιδιών και γνωρίζοντας ότι κάποιος τους βιντεοσκοπούσε!
Ίσως το παράδειγμα είναι λίγο τραβηγμένο και έντονα …αμερικανικό αλλά η ουσία παραμένει. Δικαιολογείται η αυτοδικία ή καλύτερα στο όνομα της αυτοσυντήρησης να πάρεις το νόμο στα χέρια σου στα όρια της δολοφονίας; Οφθαλμό αντί οφθαλμού λοιπόν;
Εγώ, σαν καλός οικογενειάρχης, για να υπερασπιστώ την προσωπική και οικογενειακή μου περιούσια δικαιούμαι να …σκοτώσω τον ταρίφα που ήθελε να με χρεώσει 35 ευρώ για διαδρομή 4 ή τον τσόγλανο στο περίπτερο που μαγικά μου έδωσε τα μισά ρέστα; Μην δυσανασχετείτε, αυτό είναι το επόμενο βήμα του οφθαλμός αντί οφθαλμού. Ούτε είναι υπερβολή, γιατί πόση είναι η απόσταση του προστατεύω την περιουσία ΜΟΥ από το προστατεύω τα σκουπίδια ΜΟΥ;
Μιλώντας από θέση ασφάλειας και σιγουριάς δεν έχω ιδέα πόσο και που μπορούν να σε οδηγήσουν οι ανάγκες σου ώστε να φτάσεις στο σημείο να κλέψεις. Η μικροαστική μου ηθική και «εκπαίδευση» απορρίπτει την κλοπή αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα γιατί όπως έγραψα ο ίδιος μιλάω εκ του ασφαλούς συν ότι η ίδια η μικροαστική μου ηθική έχει δόσεις κατανόησης για τον Γιάννη Αγιάννη, ειδικά σε μια Ελλάδα που πεινάει όσο καλά κι αν το κρύβουν οι κρατόντες και κυβερνώντες. Ο ξυλοδαρμός όμως μέχρι δολοφονίας για οπουδήποτε λόγο με ξεπερνά. Ξεπερνά κάθε δικαιολογία και αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιος είναι ο πραγματικός εγκληματίας, ο Γιάννης Αγιάννης ή ο …οικογενειάρχης κοσμηματοπώλης; Και είναι η ηθική μου, αυτή η ίδια η μικροαστική μου ηθική, που βρίσκει την κλοπή απαράδεκτη, αλλά βλέπει τον κοσμηματοπώλη εγκληματία δολοφόνο.
Το έγκλημα όμως δεν σταμάτησε στην πράξη αυτή καθαυτή, συνεχίστηκε και είναι ακόμα σε εξέλιξη με πολύ βοήθεια από τα ΜΜΕ σε ένα αγώνα δρόμου λασπολογίας του Γιάννη Αγγιάνη και …ηρωποίησης του δολοφόνου.
Τον Ζακ Κωστόπουλο ούτε τον ήξερα, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ και ούτε μπορώ μέσα από την μικροαστική ηθική μου και το βόλεμά μου, να «καταλάβω» τι τον οδήγησε – αν είναι αλήθεια αυτά που γράφονται – στην πράξη του αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι δεν μπορώ και να φανταστώ αυτά που τον έφεραν στην απόγνωση και στην λύση που «είδε». Τονίζω: κρίνοντας πάντα μέσα από την όποια και όπως «εκπαιδευμένη» προσωπική μου ηθική. Αλλά σαν άνθρωπος, σαν πολίτης, σαν δημοκράτης, σαν πατέρας, ΔΕΝ μπορώ ούτε να καταλάβω ούτε να φανταστώ τι οδήγησε τον κοσμηματοπώλη και τους λοιπούς «βοηθούς» του στο δημόσιο λιντσάρισμα και την δολοφονία. Μου φαίνεται αδιανόητη σαν πράξη και όλη μου η λογική ουρλιάζει ότι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο δημόσιο λανσάρισμα και στη δημόσια και βιντεοσκοπημένη δολοφονία είναι επικίνδυνοι, πολύ πιο επικίνδυνοι από τον οπουδήποτε κλέφτη για την κοινωνική ασφάλεια αυτού του τόπου.
Με την πράξη του ο κοσμηματοπώλης και οι όποιοι «βοηθοί» του, με το σπρώξιμο ΜΜΕ και συγκεκριμένων γνωστών αγνώστων πολιτικών, κατάφεραν για άλλη μια φορά να λιντσάρουν κανιβαλιστικά την Ελληνική κοινωνία. Και θα το γράψω για άλλη μια φορά ελπίζοντας ότι κάποτε θα ακουστώ: κάποιες πράξεις είναι δίκοπο μαχαίρι.
ΥΓ. Τέλος και παρενθετικά, είναι τρομακτική ειρωνεία ότι όλοι αυτοί που συμφωνούν με τον κοσμηματοπώλη είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τον νόμο της …Σαρίας σαν βάρβαρο!
