γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Είναι δύσκολο να μοιράζεις ευχές όταν ξέρεις ότι ακόμα και στις ευχές υπάρχει …αδικία. Τι πιο φυσικό και ανθρώπινο να εύχεσαι για την καλή χρονιά, κι όμως, ακόμα κι αυτό φτάνει να είναι ακόμη μία αδικία εις βάρος πάρα πολλών συνανθρώπων μας – τόσο πολλών που δεν είναι πια μια μικρή μειονότητα αλλά σημαντικότατο μέρος της κοινωνίας μας – αφού για πάρα πολλούς από εμάς, ένα «Καλή Χρονιά» ακούγεται το λιγότερο …χλευαστικό και ειρωνικό.
Κάθε χρόνο η «Καλή Χρονιά» μας περιλαμβάνει κάτι λιγότερο ως ευχή. Περιορίζεται όλο και περισσότερο στα πιο σημαντικά. Παλιότερα ευχόμασταν σε φίλους και συγγενείς με ολόκληρα λογύδρια, ευχόμασταν την καλύτερη χρονιά που θα έρθει ποτέ, το ταξίδι που ονειρεύονταν να κάνουν, το σπίτι που ονειρεύονταν να αποκτήσουν, την προαγωγή στη δουλειά που δούλεψαν τόσο και την αξίζουν. Ευχόμασταν στα παιδιά μας καλή χρονιά και τους δίναμε το κουτί με το δώρο που ονειρεύονταν όλο το χρόνο, γεμίζαμε το δέντρο πακέτα στολισμένα με πολύχρωμα χαρτιά και φιόγκους, ένα για τον καθέναν μας κι από έναν στον καθένα, κι ο καθένας είχε ένα σωρό δώρα να χαρεί.
Τώρα; Τώρα κάνουμε οικονομία ακόμα και στα λόγια μας. Αρχίσαμε σιγά – σιγά να κόβουμε τις …μεγάλες ευχές για μεγάλα όνειρα μιας και τα μεγάλα όνειρα άρχισαν να γίνονται άπιαστες χίμαιρες. Κόψαμε και ράψαμε τις ευχές μας στα μέτρα μας, ευχόμαστε μόνο «Υγεία», «Δουλειά», και «Σπίτι».
Έτσι, μονολεκτικά. Κάποιοι κουτσούρεψαν ακόμα και τις μοναδικές αυτές λέξεις. Άλλος έκανε σκόντο στα δύο και κράτησε μόνο το ένα – άλλος το σπίτι, άλλος τη δουλειά, άλλος την υγειά του, ό,τι θεωρεί ο καθένας πιο σημαντικό …κι είναι άδικο.
Όταν η ύπαρξή σου απειλείται από τα πλέον βασικά, φτάνεις και να διαλέξεις ένα απ’ όλα. Είναι σα να σε ρωτάει κάποιος με μια χατζάρα στο χέρι τι επιλέγεις να κρατήσεις: Τα πόδια σου, τα χέρια σου, το κεφάλι σου;
Μοιάζει πολυτέλεια να θες να τα κρατήσεις όλα!
Κι όταν παντού ολόγυρά σου βλέπεις μόνο αδικία, πόσο θα κλείσεις τα μάτια; Οι άστεγοι συνάνθρωποί μας, οι άρρωστοι, οι μόνοι, οι δυστυχείς, δεν είναι μια μαύρη κηλίδα στο κέντρο της πόλης που εξαφανίζεται μαγικά όταν πλησιάζουν οι γιορτές για να μη χαλάνε την εικόνα. Όχι πια. Είναι δίπλα μας, σε κάθε γειτονιά. Γυρνάς το κεφάλι όταν δε θέλεις να βλέπεις, μέχρι το επόμενο τετράγωνο που θα συναντήσεις κι άλλους. Κι αν δεν είναι ένας κουλουριασμένος άνθρωπος στο δρόμο, θα είναι το παγωμένο και θεοσκότεινο σπίτι απέναντί σου και θα ξέρεις ότι ο γείτονάς σου ζει στα σκοτάδια και την παγωνιά γιατί το πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι πια ένα απρόσωπο νούμερο, αλλά είναι και δικό μας πρόβλημα και πολύ προσωπικό.
Τι μπορείς τότε να ευχηθείς τέτοιες μέρες; Ποια Καλή Χρονιά;
Μόνο να είναι καλύτερη. Μόνο να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να μη χαθούμε.
Εύχομαι μια Καλύτερη Χρονιά για όλους μας. Έστω λίγο καλύτερη, αρκεί.
& Εκείνος
Όταν ήμουν νεώτερος ήταν μια ευχή που άκουγα συχνά αλλά πάντα την έβαζα στην κατηγορία των κλισέ, των τετριμμένων, των πρέπει “ευχών”, κάτι σαν το ‘χρόνια πολλά’ και η ευχή μάλιστα από αυτές που τελείωναν το όποιο ευχολόγιο: “και υγεία πάνω απ’ όλα!”
Η πορεία και η εμπειρία με μάθανε διαφορετικά. Με μάθανε ότι ακόμα και τα πλούτη – η πολυευχόμενη ευχή – δεν έρχονται ή καλύτερα χάνουν την άξια τους χωρίς υγεία. Κι επειδή σας βλέπω έτοιμους να μου δείξετε τα άσπρα μου μαλλιά, όχι, αυτές οι κουβέντες δεν είναι απόρροια της ηλικίας αλλά της εμπειρίας. Ποτέ μου δεν τρόμαξα πιο πολύ στη ζωή μου από την ημέρα που είδα την κόρη μου, μόλις τριών χρονών τότε, με σπασμούς από τον πυρετό.
Για να μην ανησυχείτε, η κόρη μου ήταν μια χαρά, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλά παιδιά στην ηλικία της όταν ανεβάζουν πυρετό και μετά από λίγο καιρό χάνεται, αλλά… αλλά εγώ εκείνα τα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια (έτσι το ένιωσα) που κράτησε η κρίση ξέχασα όνειρα, ελπίδες, καριέρες, λεφτά, τα πάντα όλα. Μια μόνο ευχή είχα στο μυαλό μου και τίποτα άλλο, να μην πάθει κάτι το παιδί μου.
Χωρίς την υγεία τίποτα δεν έχει αξία αλλά και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί. Η υγεία ορίζει ένα μεγάλο κομμάτι του ευ ζην για κάθε άνθρωπο και μάλιστα με …επεκτάσεις, γιατί η καλή υγεία του γονέως είναι στήριγμα στα όνειρα και τις ελπίδες του παιδιού, υλικά και ψυχικά.
Και μετά ήρθαν Στην Ελλάδα τα …μνημόνια. Και είδαμε όλοι την πραγματική αξία της υγείας, σε πραγματικά ευρώ και πόσο πολύτιμη είναι η ευχή: “υγεία πάνω απ’ όλα!” Ειδικά όταν είχες να κάνεις και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις όπως αυτή του Σαμαρά, με διεφθαρμένους υπουργούς και της Novartis το κάγκελο. Γιατί δεν ήταν να αρρωστήσεις και να πέσεις στα νύχια τους. Ούτε κοκαλάκι δεν άφηναν.
Τώρα ήρθε ο Κυριακούλης Μητσοτάκης με τον Κικίλια, οπότε η ευχή σε πιο δυνατούς τόνους: “υγεία πάνω απ’ όλα!” Γιατί αν πέσετε στα νύχια τους …δεν σας γλυτώνει τίποτα. Αυτοί αποδεικνύονται χειρότεροι κι από τον Αντωνάκη. Υγεία για να μπορείτε να παλεύετε όρθιοι, υγεία για να φροντίζετε τον εαυτό σας αλλά και αυτούς που σας χρειάζονται, υγεία για να μην τους χρειάζεστε.
ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, σε όλες και όλους σας, αυτή είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να σας δώσω για ένα δίσεκτο έτος όπως το 2020 και με Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Αλλά για φέτος έχω και δευτεροευχή: ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ από αυτή τη συμμορία αρπαχτικών που κυβερνά την Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
