γράφουν ο Θάνος Καλαμίδας και η Κατερίνα Χαρίση.
Με Εκείνην απούσα δικαιολογημένα, σήμερα θα αρπάξω την ευκαιρία να ξετυλίξω μερικές ανησυχίες μου, την εξής μια: το δίκοπο μαχαίρι. Αφορμή η τελευταία κοκορομαχία Πολάκη-Άδωνη με τα αίτια να είναι πολύ βαθύτερα και με ιστορία. Ξεσηκώθηκε η αντιπολίτευση γιατί ο Πολάκης «υποσχέθηκε» φυλακές αλλά δεν είδα ποτέ κανέναν να ξεσηκώνεται με τον ίδιο τρόπο όταν ο Άδωνης και ο Βορίδης καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Τσίπρα ότι καλύπτουν την τρομοκρατία. Αν δεν είχαν συλληφθεί οι της «17 Νοέμβρη», είμαι σίγουρος, όπως παλαιοτέρα με τον Παπανδρέου, ο Κυριάκος σε συνεντεύξεις του θα άφηνε υπονοούμενα ότι ο Αλέξης είναι ο αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης. Αν και συχνά αφήνουν υπονοούμενα ότι ο «Ρουβικώνας» έχει έδρα του το σαλόνι του Τσίπρα. Και φαντάζομαι η υπόθαλψη της τρομοκρατίας, πολύ περισσότερο η συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα σημαίνει …φυλακή. Άρα;
Βλέπετε αυτά είναι τα δανεικά που επιστρέφονται. Αλλά στην πολιτική όταν δίνονται κανένας δεν σκέφτεται ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν πίσω, ελπίζουν στο δανεικά κι αγύριστα.
Πριν από τέσσερα χρόνια ο τότε πρωθυπουργός μας ενημέρωνε ότι αν εκλεγεί ο Τσίπρας θα ανοίξουν σοβιετικά γκούλαγκ για τους …πατριώτες. Συνεχίζει να το κάνει. Μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όλοι έχουμε καταλάβει ότι αδιάφορα αφετηρίας, η σχέση του Αλέξη Τσίπρα με την αριστερά και δει τον κομμουνισμό είναι η ίδια ακριβώς με αυτήν που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που επίσης ξεκίνησε τις αναζητήσεις του από τον μαρξισμό. Υπάρχει μόνο στην φαντασία αυτών που τα λένε. Κι ο Σαμαράς το ήξερε πολύ καλά αυτό αλλά χάριν μικροπολιτικής ήταν έτοιμος να πει ότι ο Τσίπρας τα απογεύματα είναι ελέφαντας και τα βράδια ντύνεται βρικόλακας. Όμως ο Αντωνάκης και η συμμορία του (που τότε συμπεριελάμβανε Άδωνη, Μάκη και Κυριάκο) στην κυριολεξία σάλταραν όταν τους αποκάλεσαν γερμανοτσολιάδες. Εδώ παρενθετικά ο Βορίδης γιατί ταράχτηκε; Τον ενοχλούσε το τσεκούρι ή η αγάπη του για τον πραγματικά γερμανοτσολιά, Παπαδόπουλο;
Είδατε πάλι τα δανεικά που επιστρέφονται;
Όχι δεν έχω κανένα σκοπό να μιλήσω για ηθική. Ποιος την έχασε για να την βρουν οι Έλληνες πολιτικοί; Μάρτυράς μου ο γλυκύτατος Γιώργος Σουρής, δυο αιώνες νωρίτερα:
«Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»
Είπαμε, δεν θα μιλήσω για ηθική, αλλά για το …δίκοπο μαχαίρι. Την στιγμή που ο Σαμαράς έψαχνε να βρει τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Στάλιν και να το κάνει την «θεωρία των δυο άκρων» δεν υπολόγιζε ότι το δίκοπο μαχαίρι θα τον συνέδεε με τον φασισμό, τη χούντα και τους γερμανοτσολιάδες. Και φυσικά εδώ υπάρχει και η υποκρισία, την ώρα που ο Αντωνάκης κατήγγελλε τα «δυο άκρα» σαν το καρκίνωμα της δημοκρατίας εξομοιώνοντας Χρυσή Αυγή με ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ήταν σε κρυφές συνεννοήσεις δια αντιπρόσωπου με το ποινικά κολάσιμο άκρο για συνεργασία.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το μόνο που κατάφερε ο Σαμαράς τότε με τον ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής ήταν να αυξήσει τις ψήφους της. Κάποιοι που παλαιοτέρα ψήφιζαν ΝΔ αλληθωρίζοντας προς ΧΑ νιώσαν απελευθερωμένοι με αυτό που θεώρησαν σαν ευλογίες του Αντωνάκη. Το ίδιο έγινε αυτή τη στιγμή στην Γερμανική Βαυαρία. Βλέπετε πόσο μπορεί να πονέσει το δίκοπο μαχαίρι και πώς περνάει στην κοινωνία;
Η ανήθικη συμπεριφορά των πολιτικών περνάει στην κοινωνία και μετά στρέφεται εναντίων όλων. Σαν τα δανεικά.
Εκεί στη δεκαετία του ’90, ένας γραφικός τύπος εμφανιζόταν στην τηλεόραση με μια νταμιτζάνα φραπέ και ενίοτε τρώγοντας πίτσα. Αυτός ο τύπος που λέτε, πίστευε ότι τα ήξερε όλα και είχε λύσεις για τα πάντα όλα. «Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός», η γνωστή καφενόβια έκφραση γι αυτόν ήταν τρόπος ζωής και κατάφερε να μεταφέρει τις καφενόβιες υστερίες γραφικών πρωθυπουργών στην οθόνη της τηλεόρασης που σταδιακά απέκτησε πανελλήνιο ακροατήριο. Και γελάσαμε όλοι γιατί τον βλέπαμε όλοι.
Κάποια στιγμή θεωρώντας εαυτόν σοφότερο όλων σε χώρα ηλιθίων «ευχήθηκε» στον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να πάθουν καρκίνο. Ευχήθηκε σε συνανθρώπους του να υποφέρουν μια επώδυνη και πολυέξοδη αρρώστια, να βασανιστούν μέχρι εξάντλησης οι οικογένειες τους και οι φίλοι τους γιατί …δεν άκουγαν τις συμβουλές του. Και το έκανε κατ’ επανάληψη, καθημερινά. Και γελάσαμε όλοι γιατί τον βλέπαμε όλοι.
Και δεν βρέθηκε κανένας εισαγγελέας αλλά πάνω από όλα δεν βρέθηκε κανένας πολιτικός με δείγμα ηθικής να του πει: βούλωσέ το ρε καθίκι. Κανένας. Γιατί ήταν απασχολημένοι να …γελάνε.
Σήμερα αυτός ο γραφικός «αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός» είναι στην Ελληνική Βουλή. Εισήρθε το 2015 σαν όγδοο κόμμα με εννέα ομόσταυλους και γραφικά ομόμυαλους. Σήμερα έχει μείνει με πέντε αλλά αυτός ο άνθρωπος που χτες «ευχόταν» τον καρκίνο σε αυτούς που θεωρούσε αντιπάλους του, έχει την δύναμη να ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ. Αυτός ο άνθρωπος για τρία χρόνια τώρα και ποιος ξέρει πόσο ακόμα, συμβάλει στην νομιμοποίηση νόμων και συνθηκών ακόμα και με την άρνηση του. Τα ίχνη του θα μείνουν για δεκαετίες στην νομοθεσία αυτής της χώρας.
Βλέπετε τα δανεικά που τώρα επιστρέφονται και τιμωρούν όλη την κοινωνία σε μάκρος μελλοντικών γενεών; Βλέπετε που το γέλιο και η ανοχή μας βγήκε δίκοπο μαχαίρι;
Ο Πολάκης και ο Γεωργιάδης δεν είναι η κατάντια, είναι το ακόλουθο. Είναι γιατί κανένας δεν τους είπε να το βουλώσουν. Ούτε ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης που θα έπρεπε, που επιβάλλεται. Απεναντίας τους σπονσοράρουν, τους θέλουν, γιατί …φέρνουν ψήφους. Αλλά όταν οι ψήφοι φέρνουν και τον Λεβέντη τότε φταίει η …άτιμη κοινωνία.
Δεν ήθελα να πω πολλά και μερικές φορές τα πολλά παραδείγματα, αν και είναι παντού γύρω μας, πλανούν και οδηγούν σε λάθος κατευθύνσεις. Αυτό όμως που θέλω να μείνει είναι ότι τα δανεικά επιστρέφονται και ότι: η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Τώρα συνδυάστε τα!
