γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη:
Σε ένα μήνα και κάτι ψιλά ανοίγουν τα σχολεία. Θα ήθελα να πιστέψω πως θα είναι μια ακόμα σχολική χρόνια όπως όλες, που (χωρίς να θέλω καθόλου να αναλύσω τα της παιδείας σήμερα) θα τρέχουμε με τα πιτσιρίκια για τσαντούλες, κασετινούλες, μολυβάκια, θα βρουν τους φίλους και τις παρέες τους και θα μπούμε πάλι στον κύκλο πρωινό ξύπνημα-τσάντα με ερπύστριες και χειριστήριο-σχολείο-διάβασμα-δραστηριότητες-καληνύχτα, με ό,τι όμορφο και ταυτόχρονα κουραστικό ή βαρετό συνεπάγονται όλα αυτά.
Αλλά πολύ πιθανό δε θα είναι έτσι.
Δεν ξέρω τι μας περιμένει.
Και δεν ξέρω τι επιλογές θα έχω.
Θάψαμε το lockdown και την καραντίνα και τον κοβίντ κάτω από το χαλί και βγήκαμε σαν τα τζιτζίκια για τραγούδι. Τραγουδάμε κι επιλεκτικά αποφεύγουμε να σκεφτούμε τι θα συναντήσουμε μπροστά μας. Δεν το κάνουν όλοι και δεν το κάνουμε συνέχεια, αλλά όταν δεν ξέρεις τι σε περιμένει, ή ίσως, όταν υποψιάζεσαι τι σε περιμένει αλλά δεν ξέρεις και πού να βασιστείς, κάπου το ρίχνεις στην τρελή για να μην τρελαθείς.
Για ένα τρίμηνο σχεδόν κλειστήκαμε στα σπίτια μας σαν τα ποντίκια. Παλέψαμε με την ανεργία μας, την αεργία μας, τα ψυχολογικά και τους δαίμονές μας, φάγαμε τα λυσσακά μας μέσα στους τέσσερεις τοίχους. Για την ατομική ευθύνη μας. Έκλεισαν μαγαζιά και πολλά από αυτά δεν άνοιξαν ξανά ποτέ. Σταματήσαμε τις δουλειές μας αναγκαστικά και κάποιοι όταν άνοιξαν πάλι οι πόρτες δεν επιστρέψαμε ποτέ σε καμιά δουλειά. Υποφέραμε να κρατήσουμε τα μυαλά μας στη θέση τους, να εξηγούμε στα παιδιά μας γιατί δεν μπορούν να βγουν έξω, γιατί δεν μπορούν να παίξουν, γιατί δεν μπορούν να πλησιάσουν άλλα παιδιά. Στερηθήκαμε ανθρώπους που αγαπάμε, βασανιζόμασταν να κρατηθούμε μακριά από όλους λες και κουβαλάμε λέπρα, αντιμετωπίζαμε τα πάντα ως μολυσμένα και τους πάντες ως φορείς του ιού και τον εαυτό μας σαν πιθανό υπεύθυνο για το θάνατο κάποιο άλλου.
Απολυμαίναμε σαν παρανοϊκοί τα σακουλάκια με τις φακές και τα πακέτα μακαρόνια και αερίζαμε τα ρούχα μας και φουσκαλιάσαμε τα χέρια μας από τα αντισηπτικά.
Πληρώναμε 4 ευρώ μια μάσκα ή ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό ή ένα ζευγάρι γάντια.
Ακούγαμε όλη μέρα κι όλη νύχτα τον Παπαδόπουλο.
Κρεμόμασταν από τα χείλη του πάνελ στο δελτίο κοβίντ των 6.
Μπουχτίσαμε ατομική ευθύνη.
Ανεχτήκαμε τον εξευτελισμό, την ψυχική κακοποίηση, την ανέχεια, το φόβο, τις τύψεις (!)
Σκάσαμε.
Και τώρα;
Ώρα για την …κυβερνητική ευθύνη.
Ε, θα ερχόταν και αυτή η ώρα, δε θα ερχόταν;
Για να σας δω.
Οι γύπες της κυβερνησάρας μας με την αφορμή του ιού και του Lockdown ξεσάλωσαν στην κυριολεξία. Στραγγίξαν τα ταμεία, τα έφαγαν όλα, τα μοίρασαν, τα γλέντησαν, μας δούλεψαν ψιλό γαζί.
Εμείς στερηθήκαμε ολόκληρη τη ζωή μας κι αυτοί πάνω στα πτώματά μας έκαναν πάρτι.
Για να δω κυβερνητική ευθύνη.
Πέρασαν 6 μήνες.
6 ολόκληροι μήνες.
Τι ακριβώς κάνατε;
Εκτός από σκοιλ ελικικού.
Εκτός από καινούργια περιπολικά.
Εκτός από ζαρντινιέρες.
Εκτός από φοίνικες.
Εκτός από λόγια, ψέματα και υποτίμηση της νοημοσύνης και της ύπαρξής μας.
Εκτός από το να ζητάτε χειροκρότημα στα μπαλκόνια.
Είχατε 6 ολόκληρους μήνες.
Για να προετοιμάσετε το ΕΣΥ.
Για να φτιάξετε νέες ΜΕΘ.
Για να διαμορφώσετε κατάλληλα όλες τις σχολικές μονάδες.
Για να βρείτε τρόπους να εξασφαλίσετε ότι καμία επιχείρηση δε θα κλείσει ξανά, κανείς δε θα μείνει άνεργος, κανείς δε θα πεινάσει.
Για να προσλάβετε γιατρούς.
ΓΙΑΤΡΟΥΣ, ΟΧΙ ΠΑΠΑΔΕΣ.
Γιατρούς.
Τον περιορισμό του ιού τον καταφέραμε όλοι εμείς, όχι εσείς. Εμείς που εντελώς παρανοϊκά κι ανήθικα κλειστήκαμε στις τρύπες μας και φάγαμε τα σκατά μας για να έχετε ΕΣΕΙΣ το χρόνο να κάνετε αυτό που έπρεπε.
Αντί αυτού, εσείς ξεσαλώσατε.
ΕΜΕΙΣ πληρώσαμε το διαλυμένο ΕΣΥ.
ΕΜΕΙΣ πληρώσαμε τις αρπαχτές και τα σκάνδαλά σας.
ΕΜΕΙΣ κερδίσαμε χρόνο.
Εσείς δεν κάνατε τίποτα.
Πλησιάζει φθινόπωρο. Κι αν ακουστεί έστω ψιθυριστά Lockdown, καραντίνα, μέσα, ατομική ευθύνη, σας υπόσχομαι ότι θα σας φάμε τα λαρύγγια.
Άχρηστοι εγκληματίες.
& Εκείνος:
Πρέπει να είσαι οπαδός με σημαία πλαστική και όχι πολίτης με κρίση για να μην καταλαβαίνεις ότι η κυβέρνηση με προσωπική ευθύνη του Κυριακούλη Μητσοτάκη και όσον αφορά την γενικότερη κατάσταση της αντιμετώπισης του κοροναϊού, έχει αποτύχει τραγικά. Και αυτό δεν είναι κανένα αντιπολιτευτικό κρεσέντο αλλά η πραγματικότητα όταν αποφάσισαν – πάντα με ευθύνη ΚυριαΚούλη Μητσοτάκη – να αφήσουν στην άκρη τις υποδείξεις των ειδικών και να περάσουν στις πολιτικές αποφάσεις. Πολιτικές αποφάσεις που όπως συμβαίνει πάντα με την κυβέρνηση ΚυριαΚούλη Μητσοτάκη είναι υπαγορευμένες από πολλαπλά αλλά σχεδόν πάντα οικονομικά, συμφέροντα και νταβατζήδες.
Το δεύτερο κύμα του κοροναϊού το περιμέναμε όλοι και μιλούσαμε γι αυτό όλοι. ΟΛΟΙ! Εδώ και τέσσερεις το λιγότερο μήνες. Και όλοι το είχαν συνδέσει με την επαναφορά της “κανονικότητας” και την χαλάρωση των μέτρων για χάρη της (ποιας;)…οικονομίας. Ήδη και πολύ πριν χαλαρώσουν τα μέτρα στην Ελλάδα τα αποτελέσματα είχαν φανεί στην Κίνα, στην Αυστραλία και την Ισπανία, αλλά κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία που κοντεύει το δεύτερο κύμα να είναι χειρότερο από το πρώτο. Συν – και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ΟΛΟΙ – συμπεριλαμβανομένου του Βρετανού πρωθυπουργού Τζόνσον – αναγνώρισαν ότι η προχειρότητα και βιασύνη στην επαναφορά της “κανονικότητας” ευθύνεται κατά πολύ για την θανατηφόρα άνοδο των θυμάτων του ιού.
Στην Ελλάδα, ο ΚυριαΚούλης πήγε διακοπές στα Χανιά, ο ΚυριαΚούλης έδωσε ελληνικό διαβατήριο στον Τομ Χανκς, ο ΚυριαΚούλης πήγε Επίδαυρο, ο ΚυριαΚούλης στο ελικόπτερο, ο ΚυριαΚούλης ξαναπήγε για διακοπές στα Χανιά, ο ΚυριαΚούλης με σαγιονάρα, ο ΚυριαΚούλης με μαγιό και στο τέλος πάρτε και την κυρα-ΚυριαΚούλη, κοινώς Μαρέβα, με πράσινο λινό φόρεμα και γαλάζια σανδάλια σε διακοπές με τον ΚυριαΚούλη. Με λίγα λόγια εδώ ο κόσμος χάνεται και ο Κούλης ξυρίζεται.
Θα μου πείτε, εσείς με τις πλαστικές σημαίες και παπαγαλάκια, ότι έγιναν προσλήψεις σε οργανικές θέσεις. Βεβαίως! Με τις συντάξεις μειωμένες σε σημείο κατακρεουργήματος ΞΑΝΑ, με την ανεργία να ανεβαίνει σε επίπεδα μνημονίων Σαμαρά ΞΑΝΑ, με το σύστημα υγείας να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στον αριθμό κρουσμάτων ΞΑΝΑ, με τις ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό αισθητές παντού ΞΑΝΑ και με τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται καθημερινά, γίνονται προσλήψεις χιλιάδων (στο δημόσιο και με τα χρήματα φορολογουμένων συμπεριλαμβανομένων και των συνταξιούχων) …παπάδων, ΞΑΝΑ. Έτσι με τον πιο σημειολογικό τρόπο και κάπου εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση για τη φαιδρότητα μιας κυβέρνησης εγκληματικά αποτυχημένης και πολλαπλά εξαρτημένης.
Δυστυχώς στην Ελλάδα πέρα από τον κοροναϊό υπάρχει χειρότερος και πολύ πιο θανατηφόρος ιός, αυτός της κυβέρνησης αρπαχτικών Μητσοτάκη και του ίδιου του ΚυριαΚούλη Μητσοτάκη, κι εδώ το …περαστικά δεν φτάνει.
