γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη: Κατηφορίζουμε το Βύρωνα με τα πιτσιρίκια, τα οποία έχουν ξαφνικά επινοήσει ένα καινούργιο παιχνίδι, να μαζεύουν τα διαφημιστικά φυλλάδια από τις πόρτες των σπιτιών για να τα κάνουν αφίσες/ψεύτικα λεφτά/σαΐτες/λοιπές χειροτεχνίες κι ό,τι άλλο βάζει το μυαλό τους. Δεν ασχολούμαι και πολύ, συνήθως όλα αυτά κρατούν λίγο, τους περνάει και μετά βρίσκουν κάτι άλλο να ασχοληθούν.
Όμως αυτή τη φορά, πέρα από το ότι το κάνουν για τρίτη ή τέταρτη συνεχόμενη μέρα, αρχίζουν να ψιλοτσακώνονται κιόλας για το ποιος μαζεύει τα πιο πολλά, κι αν αυτό σε κείνη την πόρτα ήταν δικό σου ή δικό μου κι εγώ το βρήκα πρώτος και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει το παραμικρό από όταν εγώ μοίραζα φυλλάδια στις πόρτες, αλλά τους εξηγώ ότι κάποιος πληρώνει για να εκτυπώσει αυτά τα φυλλάδια και μετά πληρώνει κάποιον άλλο για να τα μοιράσει στις πόρτες, και περνάει να ελέγξει αν όντως τα έχει μοιράσει ή αν τα πέταξε σε κάποιο κάδο κι έχει πάει για καφέ. Αν δε βρει φυλλάδια στις πόρτες, τότε αυτός που τα μοίρασε δε θα πληρωθεί.
Και αν δεν πληρωθεί, τότε πώς θα ζήσει;
Με κοιτάνε, το σκέφτονται λιγάκι.
Προχωράμε.
Εγώ θα μοιράσω τα δικά μου, είπε ο ένας. Κι εγώ τα δικά μου, είπε ο άλλος.
Έπιασαν και οι δυο τις δυο μεριές του δρόμου και μοίρασαν σε όλο το δρόμο μέχρι πίσω τα φυλλάδια.
Case closed.
Η πλάκα είναι πως από τότε, κάθε φορά που βρίσκουν ένα πεταμένο φυλλάδιο στο δρόμο, το μαζεύουν και το αφήνουν σε κάποια πόρτα.
Για τον κύριο που τα μοιράζει, λένε, για να πληρωθεί.
Τι θέλω να πω με τον πρόλογο: Τα παιδιά έχουν φοβερή κατανόηση και ακόμα πιο τρομερή προσαρμοστικότητα σε όλες τις συνθήκες και καταστάσεις.
Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα ζωής που μας δίνουν.
Οι μεγάλοι είναι το πρόβλημα, όχι οι μικροί.
Τα παιδιά μια χαρά προσαρμόστηκαν στις κοβίντ συνθήκες. Δε διαμαρτύρονται ποτέ για τη μάσκα τους, δεν ξεχνούν το αντισηπτικό τους, βγάζουν τα παπούτσια τους πριν μπουν στο σπίτι, πλένουν τα χέρια τους ένα εκατομμύριο φορές πιο συχνά.
Τα παιδιά ΔΕΝ κάνουν κατάληψη για τις μάσκες.
Δεν ήταν ποτέ αυτός ο λόγος.
Και θυμώνω απίστευτα όταν ακούω ότι οι καταλήψεις που γίνονται αυτή τη στιγμή στα σχολεία από τους μαθητές είναι είτε για τις μάσκες είτε για τις τυρόπιτες είτε για το χαβαλέ.
Τα παιδιά ΔΕΝ κάνουν χαβαλέ.
Και η κατάληψη είναι ό,τι έχουν.
Είναι το όπλο τους.
Τα παιδιά προσαρμόστηκαν μια χαρά και πολύ καλύτερα από όλους τους μεγάλους στις κορωνοϊοσυνθήκες. Ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται. Και ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι είναι αναλώσιμα κι αυτά στη μηχανή του κιμά που λέγεται σύστημα κι ελληνική κυβέρνηση αρπακτικών καιροσκόπων.
Απαιτούν τα αυτονόητα, όλα αυτά για τα οποία τόσους μήνες έχουν λυσσάξει να φωνάζουν γιατροί κι επιστήμονες όλου του κόσμου, όλα αυτά που κάποιες χώρες τα έμαθαν by the hard way, μετρώντας εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά.
Απαιτούν όλα αυτά που κάθε κράτος και κάθε κυβέρνηση με την παραμικρή τσίπα θα είχε φροντίσει.
Εκτός από το δικό μας κράτος και τη δική μας κυβέρνηση.
Φυσικά και είμαστε #μεταπαιδιά all the way.
Τα παιδιά δεν είναι ποτέ το πρόβλημα.
Οι μεγάλοι είναι το πρόβλημα.
& Εκείνος: Διαβάζοντας ένα άρθρο το πρωί που παρομοίαζε τους καταληψίες εφήβους με κατευθυνόμενους τρομοκράτες ήθελα να θυμώσω αλλά δεν μπορώ πια. Δεν μπορώ να θυμώσω γιατί ενώ οι κοινωνίες εξελίσσονται η ελληνική κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Και κάπου πολύ μέσα μου μερικές φορές γελάω χαιρέκακα που δεν ζω πια σε αυτή την ηλίθια ναρκισσιστική κοινωνία.
Την βδομάδα που μας πέρασε ήταν να συζητηθεί στη Σουηδική βουλή ένας νόμος για τους τυφλούς και την ανάγκη όλα τα δημόσια έγγραφα να “γράφονται” και στον κώδικα Μπράιγ, το σύστημα γραφής και ανάγνωσης των τυφλών. Θα μου πείτε ότι μπράβο τους και όλοι μαζί τους, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί κάποιοι μέτρησαν το κόστος και το βρήκαν υπερβολικό στο να μεταφράζονται όλα τα έγγραφα και στον κώδικα Μπράιγ, με τους συντηρητικούς και τους δεξιούς όπως πάντα να είναι αυτοί που μετράγανε τις δεκάρες. Έξω από την βουλή δεκάδες νέοι άνθρωποι, κυρίως μαθητές γυμνασίων και φοιτητές, με πλακάτ σε γραφή Μπράιγ προβάλουν την υποστήριξη τους στον νόμο.
Την Πέμπτη στο ίδιο σημείο πάλι μαθητές διαμαρτυρόντουσαν για την αναβολή κάποιων αθλητικών εκδηλώσεων και την Παρασκευή στο ίδιο ακριβώς σημείο, κάτω από την κεντρική πύλη, στη θέση των τυφλών μαθητών και των “αθλητών” μαθητών, και όπως κάθε Παρασκευή (όταν βρισκόταν στη Σουηδία) η μαθήτρια του γυμνασίου Γκρέτα διαμαρτύρεται σιωπηλά για την καταστροφή/δολοφονία του περιβάλλοντος. Έφηβοι, οι περισσότεροι γύρω στα 17, με άποψη, με επιχειρήματα και αποφασιστικότητα αλλά το πιο σημαντικό με μια κοινωνία έτοιμη να τους ακούσει και να σταθεί πλάι τους για τον απλό λόγο, ότι αυτοί είναι το μέλλον και για το δικό τους παρόν που θα ορίσει το δικό τους μέλλον φωνάζουν και διαμαρτύρονται.
Στην Ελλάδα, προσοχή μην στεναχωρήσουμε την κομψή Μαρέβα. Και δυστυχώς αυτό δεν ήταν ούτε χλευασμός ούτε σαρκασμός, μια κυβέρνηση απατεώνων σε μια κοινωνία Καρντάσιαν και μεγάλου αδερφού. Αυτή η Ελλάδα δεν εξελίσσεται αλλά μένει μετεξεταστέα ΠΑΝΤΑ. Ευτυχώς όμως τα “παιδιά” εξελίσσονται κι όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα καταλάβουν ότι δεν ταιριάζει στην εξέλιξη τους μια κοινωνία προτόκωλο Μπάκιγχαμ, ξέρετε τι θα κάνουν: θα πάρουν το καπελάκι τους και θα την κάνουν Σουηδία, Γαλλία, Βρετανία, ΗΠΑ και γιατί όχι …ακόμα και Γερμανία.
Παράλληλα όλοι εσείς που έχετε “ταραχτεί” με τους καταληψίες καλά θα κάνετε να θυμηθείτε ότι: σύμφωνα με το άρθρο 1 του ν. 4406/2016 , έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν όλοι οι Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες που συμπλήρωσαν το 17ο έτος της ηλικίας τους άρα και πολλοί της τελευταίας τάξης του Λυκείου. Οι περισσότεροι καταληψίες.
Τέλος μια προσωπική άποψη/διαπίστωση, με μια παιδεία που ξεπουλιέται από μια κυβέρνηση απατεώνων σε κολλητούς νταβατζήδες και καταστρέφεται καθημερινά από μια ανίκανη και θρησκόληπτη υπουργό, είναι υποχρέωση των γονέων να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους ακόμα και στις καταλήψεις. Η άρνηση και η βίαιη αντίδραση των “χριστιανών” καλών οικογενειαρχών που προβάλλουν τα καλά Πετσο-αμοιβόμενα ΜΜΕ, αποδεικνύει ότι σε μια κοινωνία ηλίθια ναρκισσιστική, με προτόκωλο Μπάκιγχαμ, τον μεγάλο αδερφό και τον Κούλη Μωυσή, δεν θέλουν μια παιδεία που θα βγάλει σκεπτόμενους και δημοκρατικούς πολίτες αλλά …καμένα βούρλα.
