Εκείνη
Για άλλο υποτίθεται θα έγραφα, μα μια εικόνα έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου από προχθές και δε λέει να φύγει. Καμιά φορά κάθομαι μέρες χωρίς να μπορώ να γράψω ούτε λέξη, λες και δεν υπάρχει τίποτα σημαντικό για να ειπωθεί. Ή ίσως να είναι όλα τόσο σημαντικά, που μπλέκονται μεταξύ τους και δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά και να ξεχωρίσουν. Άλλες πάλι μέρες σαν κι αυτή, τα έχω όλα μπροστά μου ξεκάθαρα και θέλω να τα πω όλα, μα δε γίνεται. Πρέπει να διαλέξω κάτι.
Διάβασα προχθές το πρωί ένα άρθρο σχετικά με μια επίθεση Ελλήνων ναζί στον καταυλισμό προσφύγων της Σούδας στη Χίο. Στις 16 του Νοέμβρη. Αυτό που με συγκλόνισε σε κείνο το άρθρο, δεν ήταν οι εικόνες των καμένων και κατεστραμμένων σκηνών, των μοναδικών σπιτιών που έχουν αυτή τη στιγμή όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, μα κάτι άλλο που αναφέρθηκε παρακάτω και μια φωτογραφία: Εκείνη την ημέρα, στο Πολυτεχνείο κατέθεταν λουλούδια και στεφάνια πρόσφυγες που φιλοξενούνταν σε κάποιο παρατημένο ξενοδοχείο της Αθήνας. Πρόσφυγες! Από κείνη τη στιγμή δε λέει να φύγει από το μυαλό μου αυτή η φωτογραφία και η παραδοξότητά της, αυτά τα ξένα πρόσωπα τα αμήχανα με τα λουλούδια στα χέρια, να τιμούν μια επέτειο που δεν έζησαν, δεν έμαθαν, σε μια χώρα που δεν είναι η δική τους κι ίσως αύριο φύγουν και να μην ξαναδούν, με τα παράταιρα και χιλιοφορεμένα ρούχα τους, με τα σκοτεινιασμένα μάτια τους που έκλειναν μέσα τους την αναγνώριση του πόνου, της αδικίας, του πολέμου, του θανάτου. Τα είδα! Τα είδα όλα αυτά στα μάτια τους.
Και πόσο παράδοξο, πόσο ειρωνικό, την ίδια αυτή μέρα, κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι …δικοί μας τάχα, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σ’ αυτή τη χώρα κι έχουν κάθε λόγο και υποχρέωση ίσως να τιμούν μια επέτειο- Την επέτειο αυτή την τόσο σημαντική, να καταστρέφουν με πέτρες και φωτιές όλα όσα έχουν αυτοί οι άνθρωποι, που πέρασαν τόσα και περνούν κάθε μέρα, οι ξένοι, οι αδιάφοροι για μας, οι ξεχασμένοι. Ντροπή σας ρε γελοίοι.
Και να που ίσως τελικά καταφέρω να γράψω και για κάτι άλλο, στο ίδιο αυτό κείμενο. Εχθές πάλι διάβασα ένα άρθρο του BBC, σχετικά με τη …νομιμοποίηση του βιασμού και όχι, δεν κάνω πλάκα. Ο νόμος- σύμφωνα με το άρθρο- επιτρέπει την απελευθέρωση ανδρών που κακοποίησαν σεξουαλικά ανήλικο παιδί, χωρίς απολύτως καμιά συνέπεια, εφόσον παντρευτούν το …θύμα τους. Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό- τραγικό το θέμα, θα έβαζα τα γέλια από απελπισία.
Ξέρω ότι τις περισσότερες φορές ό,τι συμβαίνει μακριά μας δε μας αγγίζει το ίδιο, τη στιγμή μάλιστα που εδώ ακριβώς δίπλα μας ή κι εμείς οι ίδιοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τόσα. Μα όσο αδιανόητο είναι να συγχωρείς έναν βιαστή (ανηλίκου! Το κάνει διπλά και τρίδιπλα τερατώδες) με την …αποκατάστασή του (; Δεν καταλαβαίνω τη λογική, καμία λογική), άλλο τόσο αδιανόητο είναι να βλέπεις ανθρώπους που βρέθηκαν στον τόπο σου χωρίς να το θέλουν μα μην έχοντας επιλογή, για να ξεφύγουν από τον δικό τους τόπο που γέμισε θάνατο κι είναι απλώς αναγκαστικά περαστικοί, να χαμηλώνουν τα μάτια και να αναγνωρίζουν το κακό που συνέβη κάποτε σε σένα, να σέβονται μ’ αυτή τη μικρή κίνηση τον τόπο που τους φιλοξενεί έστω κι αναγκαστικά μην έχοντας τίποτα, μην ξέροντας τι θα τους ξημερώσει και πού θα καταλήξουν και πότε και πώς θα ξαναπάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους, να τιμούν τη δική σου επέτειο τη σημαντική, την ίδια στιγμή που κάπου αλλού ξανά! Τα χάνουν όλα και ξαναζούν το μίσος και την καταστροφή.
Αν αυτό δεν είναι βιασμός, τότε τι είναι; Κι αυτό βιασμός είναι.
& Εκείνος
Πριν από μερικές μέρες έτυχε να παρακολουθήσω τη συνέντευξη ενός Βρετανού αναλυτή και είπε κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση. Αν θέλεις να μιλήσεις για τις αμβλώσεις ή το βιασμό, αυτό που επιβάλλεται να κάνεις είναι να μιλήσεις με μια γυναίκα. Ακόμα κι αν δεν έχει ζήσει τίποτα από τα δυο, μόνο μια γυναίκα ξέρει τι σημαίνουν. Εσύ, [σαν άντρας] το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μεταφέρεις τα λόγια της, γιατί το τι αισθάνεται δεν θα μπορέσεις ποτέ να το μεταφέρεις ουτε να το καταλάβεις.
Στη σχέση μου με τις ΜΚΟ έχω δει θύματα βιασμού. Περισσότερα από όσα αντέχει άνθρωπος και δεν μπορώ με τίποτα να μεταφέρω ουτε καν τη ματιά τους. Και ξέρετε τι είναι το πιο τρομακτικό; Ότι σαν άντρας πολλές φορές ένιωσα να μοιράζομαι την ενοχή των βιαστών τους. Πόσο άρρωστος μπορεί να είναι κάποιος για να οδηγηθεί σε μια τέτοια πράξη και με ποια λογική μπορεί να τη δικαιολογήσει στον ίδιο τον εαυτό του;
Το ξέρω ότι είναι αντιεπαγγελματικό αλλά παρόλες τις αναλύσεις ακόμα και τις ψυχιατρικές εξηγήσεις που έχω διαβάσει, αδυνατώ να καταλάβω. Αδυνατώ να καταλάβω όχι μόνο βαθιά μέσα μου αλλά και πολύ εξωτερικά τι οδηγεί έναν άνθρωπο στο βιασμό. Μάλιστα αδυνατώ να καταλάβω με ποια λογική κάποιοι από αυτούς τιμωρούνται με ελαφρές ποινές και τι ρόλο παίζει ο «πρότερος έντιμος βίος». Όταν διαβάζω κάτι τέτοια ανατριχιάζω. Εδώ δεν υπάρχει βρασμός ψυχής, αμέλεια ή οτιδήποτε άλλο, είναι ένα έγκλημα προμελετημένο (το θύμα δεν είναι ποτέ τυχαίο), υπολογισμένο (γιατί πάντα ο βιαστής είναι και δυνατότερος) και με απάνθρωπη ψυχρότητα εκτελεσμένο.
Ανήκω σε αυτούς που είμαι ανοιχτά και έντονα κατά της θανατικής καταδίκης και πιστεύω ότι οι ποινές πρέπει να έχουν τη μορφή του σωφρονισμού. Απλά υπάρχουν τρεις κατηγορίες εγκλημάτων που δεν έχουν ελαφρυντικά γιατί τα εγκλήματα τους είναι απόλυτα συνειδητά και μάλιστα έχουν και μέσα τους την επίδειξη του θύτη. Είναι αυτά του βιαστή, του παιδεραστή και του εγκληματία μίσους. Και οι τρεις για μένα ανήκουν στην ίδια ακριβώς κατηγορία. Σε αυτή την χωρίς ελαφρυντικά.
Η Τουρκία έχει δικτατορία με πέπλο δημοκρατίας, όχι γιατί υπάρχει κανένας που να πιστεύει ότι υπάρχει δημοκρατία στη γείτονα μας, αλλά γιατί γεωπολιτικές ισορροπίες δεν επιτρέπουν την αλήθεια. Όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται όλες οι δυτικές δημοκρατίες, αυτές ακριβώς που καταγγέλλουν το Ιράν, τη Κίνα και τη Ρωσία για ελλείψη δημοκρατίας, αυτές που υποτίθεται έχουν κάνει αποστολή τους τον εκδημοκρατισμό των βαρβάρων, για τις ίδιες και μερικές φορές χειρότερες αντιδημοκρατικές πράξεις, αποδέχονται τον τίτλο δημοκρατία σε χώρες όπως είναι η Τουρκία που θέλει μάλιστα να γίνει και μέλος της ΕΕ και στην Ουγγαρία που …είναι μέλος της ΕΕ.
Ο Ερντογκάν έχει εξελιχτεί σε ένα αιμοσταγή δικτάτορα που όπως πολλοί δικτάτορες δημιουργεί και ψάχνει άλλοθι και δικαιολογίες για τα εγκλήματα του μέσα στις παραδόσεις και την θρησκεία. Το ζήσαμε ακόμα και στην Ελλάδα όταν οι δικτάτορες παραβιάζανε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα με τι λογική ότι δεν ήταν μέσα …στις ελληνικές παραδόσεις. Στη Τουρκική ψευδοπαράδοση και σίγουρα παράφραση και ψευτοαπόδοση του Κορανίου, η γυναίκα έχει τη θέση οικιακού σκεύους που υπάρχει για να υπηρετεί τον άντρα και τις επιθυμίες του, ακόμα και τις πιο άρρωστες. Ακόμα κι αυτές του βιαστή. Και όχι μόνο στη Τουρκία. Στη Σαουδική Αραβία η γυναίκα που έχει βιαστεί τιμωρείται με μαστίγωση και φυλάκιση γιατί είναι ένοχη που βρέθηκε σε χώρο και συνθήκες που «επιτρέψαν» το βιασμό της. Και πριν βιαστείτε να σας υπενθυμίσω ότι στην Ελλάδα μπορεί να μη μαστιγώνονται και να μην φυλακίζονται οι βιασμένες γυναίκες, αλλά πολλές φορές διασύρονται και μάλιστα διασύρονται από τα ίδια τα δικαστήρια με την ίδια ακριβώς λογική. Γιατί φορούσαν μίνι, γιατί ήταν βαμμένες ή γιατί είχαν πολλούς ….γκόμενους, στο παρελθόν τους. Μάλιστα τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα γίνονται και το άλλοθι που μορφώνεται σε ελαφρυντικά και έχουμε ακόμα και σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και όχι στη Τουρκία αλλά στη …δημοκρατική Ελλάδα, βιαστές να φεύγουν από ελληνικά δικαστήρια ατιμωρητί ακόμα κι όταν η μαρτυρία συμπληρώνεται από βίντεο που κυκλοφόρησε μεταξύ συμμαθητών. Και ο νοών νοείτω.
Το έγκλημα όμως δεν τελειώνει με την πράξη, υπάρχει μέσα στο θύμα για όλη την υπόλοιπη ζωή του και αυτό το όλη είναι απόλυτο και ισχύει εξ’ ίσου απόλυτα για όλα τα θύματα. Αυτό όλο λοιπόν, από τη πράξη μέχρι το ισόβιο βασανιστήριο, ο Ερντογκάν, η Τουρκική φασιστική κυβέρνηση και το Τουρκικό κοινοβούλιο, θέλουν να το …νομιμοποιήσουν. Θέλουν να θέσουν τον βιαστή στο ατιμωρητί με έναν …όρο, ο βιαστής να παντρευτεί το θύμα του. Και φυσικά το κάνουν χωρίς ηλικιακούς φραγμούς, γιατί ένα έγκλημα τέτοιου μεγέθους πρέπει να ξεπερνάει όλα τα όρια, αν μπορείς να βάλεις όρια σε ένα τέτοιο έγκλημα όπως μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτός ο νόμος.
Φυσικά έχουν αντιδράσει όλες οι διεθνείς ΜΚΟ αλλά, που είναι η δημοκρατική Γερμανία; Που είναι η δημοκρατική Γαλλία; Που είναι η δημοκρατική Αμερική, που είναι η επίσημη δημοκρατική και μάλιστα αριστερή Ελληνική κυβέρνηση; Πουθενά. Διαπραγματεύονται τους όρους που θα επιστρέψουν τους πρόσφυγες στον δυνάστη δικτάτορα και την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ. Εκεί είναι. Δεν ξέρεις τι σε αηδιάζει πιο πολύ!
Αλλά πως να φτάσει το επίσημο ελληνικό κράτος στο έγκλημα που γίνεται στη Τουρκία όταν άλλης μορφής βιασμός γίνεται στην ίδια την Ελλάδα και το επίσημο κράτος είναι απλά παρατηρητής. Ο βιασμός του καταυλισμού προσφύγων στη Χίο από τα κατακάθια της Ελληνικής κοινωνίας, τους μικροτσούτσουνους θρασύδειλους της Χρυσής Αυγής ήταν η συνέχεια σειράς βιασμών που εκτελούνται μεθοδικά και προμελετημένα συνέχεια τα τελευταία χρονιά και μάλιστα ανακοινώσιμα από το διαδίκτυο και τα έντυπα της εγκληματικής οργάνωσης.
Ανήκω σε αυτούς που ΔΕΝ πιστεύουν ότι η δύναμη της Χρυσής Αυγής ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Η οικονομική κρίση δεν γέννησε βιαστές και παιδεραστές. Υπήρχαν και κρυβόντουσαν στη κοινωνία, μέσα σε άλλα κόμματα και οργανώσεις. Όλα τα μέλη αυτής της οργάνωσης θρασύδειλων μικροτσούτσουνων ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους βιαστές και τους παιδεραστές. Άλλωστε οι περισσότεροι τους υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα και επαγγελματικά στα ίδια ακριβώς στέκια και χώρους. Πιθανώς να υπάρχει μια ελάχιστη μειοψηφία που τους ψήφισε τη πρώτη φορά λόγο παραπληροφόρησης και βλακείας. Στη συνέχεια – τώρα – αυτό το άλλοθι και η δικαιολογία ΔΕΝ υπάρχει.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση εφάμιλλη συμμοριών βιαστών και παιδεραστών που θα έπρεπε να ΜΗΝ υπάρχει αυτή τη στιγμή όχι μόνο στο Ελληνικό κοινοβούλιο άλλα να μην υπάρχει καν στην Ελληνική κοινωνία, και τα μέλη της, όλα τα μέλη της, να αντιμετωπίζονται χωρίς κανένα απολύτως ελαφρυντικό σαν ένοχοι εγκλημάτων μίσους και με τιμωρίες ανάλογες σε αυτές που αντιστοιχούν στους βιαστές και τους παιδεραστές.
Γιατί έτσι πρέπει να φέρεται μια πολιτεία που σέβεται τη δημοκρατία και τους πολίτες της.
*Σημείωση: Σήμερα τα ξημερώματα η Τουρκική κυβέρνηση και συμπολίτευση απέσυρε το νόμο για το θέμα των βιαστών από την Τουρκική Βουλή υποχωρώντας στην γενική κατακραυγή και προειδοποιήσεις που πήρε από οργανώσεις, ιδρύματα, πολιτικούς και διπλωμάτες από όλο το κόσμο. Αυτό όμως δεν αλλάζει ουτε το πρόβλημα ουτε τον τρόπο που η Τουρκία και ειδικά τα Τουρκικά δικαστήρια αντιμετωπίζουν το θέμα βιασμός, ουτε κάνει το σημερινό άρθρο ανεπίκαιρο.
