Όσα χρόνια με θυμάμαι, αυτές τις μέρες η Ελλάδα καίγεται. Αφού μερικές φορές αναρωτιέμαι τι έχει μείνει στο Καπανδρίτι, στον Κάλαμο ή στην Ηλεία και το καίνε. Αφήστε τον Υμηττό, που αυτό το δύστυχο το μοναστήρι της Καισαριανής έχει ετήσιο ραντεβού με τις φλόγες.
Και όπως οι φωτιές έτσι και οι δικαιολογίες και οι αφορισμοί έχουν ετήσιο ραντεβού. Και όλες οι δικαιολογίες και οι αιτιάσεις είναι αληθινές. Φταίει ο “οικόπεδο παραθαλάσσιο”, φταίει το τσιγάρο, ο πυρομανής, η αλλαγή του κλίματος. Όλα μαζί και πολλές φορές ταυτόχρονα.
Και οι δηλώσεις των πολιτικών έχουν ραντεβού. Η κυβέρνηση εξυμνεί πυροσβέστες και εθελοντές υποσχόμενη αναδάσωση και η αντιπολίτευση βρίζει την κυβέρνηση για ανικανότητα, κι είναι τόσο ίδια αυτά που λένε κάθε φορά, που αναρωτιέσαι μήπως είναι κασέτα που την δίνει ο ένας στον άλλο, και αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να την βάλουν στο κασετόφωνο και να πατήσουν το σωστό κουμπί. Τόσο ίδιες είναι πενήντα χρόνια τώρα που τουλάχιστον εγώ θυμάμαι.
Κι όλα αυτά τώρα ενώ εγώ ζω σε μια περιοχή της γης που η φύση αντιμετωπίζεται αν όχι με λατρεία, άλλα με σεβασμό σαν να είναι ίσος. Ίσως γιατί είναι ίσος. Ίσως γιατί οι άνθρωποι εδώ έχουν καταλάβει ότι η ύπαρξη τους σε αυτό το πλανήτη είναι δεμένη με την ύπαρξη των δέντρων, των ζώων, των νερών. Και ξέρετε κάτι, κι εδώ τα δάση κινδυνεύουν, μπορεί όχι από καύσωνα αλλά κινδυνεύουν από το τσιγάρο, τον εμπρηστή και τον “παραθαλάσσια οικόπεδα”. Και μάλιστα το καλοκαίρι – επειδή έτσι ίσως τι καταλάβετε καλύτερα – στα δελτία ειδήσεων αναφέρεται σε ποια μέρη της χώρας υπάρχει κίνδυνος φωτιάς.
Και ο κόσμος προσέχει και το έχω δει με τα μάτια μου. Έχω δει τον καπνιστή να προσέχει που θα σβήσει τα τσιγάρα του και να τα βάζει σε ένα κουτάκι στη τσέπη του ή ακόμα και σε χαρτομάντιλο και να τα παίρνει μαζί του μέχρι να βρει κάδο σκουπιδιών ακόμα κι όταν αυτός ο κάδος σκουπιδιών θα βρισκόταν μετά από ώρες, μετά το τέλος της βόλτας στο δάσος. Έχω πάει με παρέα στο δάσος που πριν ασχοληθούν με το πως θα ψήσουν τα λουκάνικα, αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να βρουν μέρος που μπορούν να βάλλουν με ασφάλεια φωτιά για να ψήσουν τα λουκάνικα τους. Και ξέρετε πως λέγεται αυτό; Περιβαλλοντολογική συνείδηση.
Και μη γελάτε άσχετοι, περιβαλλοντολογική συνείδηση δεν σημαίνει σανδάλι, κότσο, σκουλαρίκι και τρώμε μόνο αβοκάντο. Περιβαλλοντολογική συνείδηση σημαίνει ότι καταλαβαίνω ότι είμαι μέρος αυτού που λέγεται κόσμος, γη, περιβάλλον και το φροντίζω γιατί αν αρρωστήσει θα αρρωστήσω κι αν πεθάνει θα πεθάνω. Αυτό που οι Αθηναίοι έχουν καταλάβει εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, ότι χωρίς τα δέντρα του Υμηττού και με τον Ποδονίφτη τσιμεντωμένο κάθε χειμώνα η Αττική θα πλημμυρίζει από ορμητικούς χειμάρρους που τρέχουν από το βουνό καταστρέφοντας περιουσίες και μερικές φορές ακόμα και σκοτώνοντας ανθρώπους. Κάθε χειμώνα τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια.
Αλλά εδώ λείπει μια μαγική λεξούλα. Η πρόληψη.
Και ξέρετε τι σημαίνει όταν λείπουν τέτοιες μικρές λεξούλες, έτσι δεν είναι;
Το Παναγιά βοήθα, γίνεται.
Γιατί κανένας αλλος δεν μπορεί!
********************************
Στη φωτογραφία, Φινλανδικό δάσος. Πολύ συνηθισμένη εικόνα γιά μία χώρα που το 75% του εδάφους της καλύπτεται από δάσος.
