Κάπως έτσι βρέθηκα στο διαδικτυακό στέκι του δήμου μας, με πρώτο και κύριο λόγο το ότι βρέθηκα ξαφνικά εδώ και ήθελα κατά κάποιον τρόπο να …προσανατολιστώ. Πέρα από το ότι οι σελίδες των δήμων ή οι σχετικές ομάδες στα Social Media είναι πάντοτε ενημερωμένες σε ό,τι αφορά την περιοχή -από τον καιρό, τις διάφορες ανακοινώσεις σχετικά με εκδηλώσεις, παραστάσεις, προώθηση τοπικών επιχειρήσεων, και λοιπά, (ιδιαίτερα διαφωτιστικές και χρήσιμες) είναι και ο χώρος που θα δεχθεί τις όποιες καταγγελίες και παράπονα. Τώρα προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό σημαίνει και την άμεση επίλυση των προβλημάτων, όμως είναι ένας τρόπος να προκύψουν τουλάχιστον συζητήσεις πάνω στα διάφορα θέματα και ίσως η δημοσιοποίησή τους να επιταχύνει και την επίλυση. Καλύτερα να σου βγει το μάτι λένε, παρά το όνομα.
Πού θέλω όμως να σταθώ πάνω σε όλα αυτά. Είπα ήδη -αφαιρέστε τα τρολς και τους μονίμως ταραχοποιούς που απλά ζούνε για να τη λένε σε κάποιον και να λένε τα δικά τους, δε μας απασχολούν, δε μας χρησιμεύουν. Σκεφτείτε πόσο πραγματικά χρήσιμο και μάλιστα στην κατάσταση που βρισκόμαστε, είναι το να υπάρχει αυτό το -αν θέλετε- βήμα. Πόσες ιδέες και πόσες εποικοδομητικές συζητήσεις μπορούν να γίνουν και πόσο να βοηθηθούμε όλοι, και μάλιστα όλα αυτά από τα σπίτια μας, την ώρα που μπορούμε, χωρίς να χρειαστεί να σπαζοκεφαλιάζουμε ώστε να χώσουμε στο πρόγραμμά μας ΚΑΙ αυτό – αν έπρεπε να βρεθούμε από κοντά.
Ξέρετε τι διαπίστωσα κάνοντας παιδιά, και προσπαθώντας να πάρω απαντήσεις στις διάφορες -ανεξήγητες για το ενήλικο μυαλό μου- συμπεριφορές τους; Όχι ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις, πάντως. Απαντήσεις υπάρχουν για όλα. Όταν δεν τις έχεις, τότε δε φταίει αυτός που ρωτάς, αλλά η ερώτησή σου. Είτε έχεις κάνει λάθος ερώτηση, είτε έχεις κάνει τη σωστή ερώτηση με λάθος τρόπο.
Αμέτρητα τα προβλήματα σε όλους τους δήμους της χώρας. Έχω την εντύπωση όμως, πως ακόμα και χωρίς την κρίση ήταν αδύνατο να τα μετρήσει κανείς. Το θέμα είναι πως τώρα, τώρα που η πλειονότητα των πολιτών υποφέρει πραγματικά και έχει ουσιαστική ανάγκη από τη βοήθεια και τη στήριξη του κράτους, βγαίνουν πολλά άλλα στην επιφάνεια, πολλά που παλιότερα δε μας απασχολούσαν γιατί …δεν είχαμε σοβαρά προβλήματα. Είχαμε σίγουρα περισσότερα χρήματα για να μπορούμε να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας, έστω.
Επιστρέφω στο διαδικτυακό χώρο συνάντησης συνδημοτών και φέρνω ένα από τα τελευταία παραδείγματα που έτυχε να παρακολουθήσω: Σε κάποιο δρόμο, υπάρχει μόνο ένας κάδος σκουπιδιών, ο οποίος φυσικά είναι πάντοτε γεμάτος, ξέχειλος, και με τα σκουπίδια στο δρόμο να τα σκίζουν τα αδέσποτα, να βρωμάνε, και τα σχετικά, γνωστά. Κάποιος αποφασίζει να φωτογραφίσει τον κάδο για του λόγου το αληθές και να παραπονεθεί. Όμως κάπου στον τρόπο που το εξέθεσε χάθηκε η ουσία. Καταγγέλλει τον κόσμο που πετάει τα σκουπίδια του στον κάδο (;) και το δήμο που δε φροντίζει να τα μαζέψει έγκαιρα (;) πριν ο κάδος γεμίσει, λες και ο δήμος δεν έχει πρόγραμμα και ωράριο, αλλά περιμένει να του τηλεφωνήσουν ξερωγώ από κάθε τετράγωνο και να του πουν ποιος κάδος έχει γεμίσει, και ύστερα να στείλει το όχημα να τα μαζέψει.
Είναι αστείο αν προσπαθήσετε να το κάνετε εικόνα.
Και φυσικά καταγγελίες/παράπονα τέτοιου είδους, με τέτοιον τρόπο, δεν μπορούν να προχωρήσουν στα σοβαρά και να συζητηθούν. Πάντοτε ξεκινάει ένα κατεβατό σχολίων, σχετικά με το πού αλλού ο κάδος είναι έτσι ή αλλιώς, και γιατί να έρθουν από κει και να μην πάνε πρώτα από δω, και φυσικά, η Αθήνα είναι μόνο η Ακρόπολη και η Γλυφάδα λέει ο άλλος, οι άλλοι στο φτύσιμο, και πάει λέγοντας μια εντελώς άχρηστη κι ανούσια σπατάλη χρόνου και ενέργειας, σε κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί έτσι κι αλλιώς (να τηλεφωνήσεις να σου αδειάσουν τον κάδο; Έλεος), σε ένα όμως υπαρκτό πρόβλημα που παραμένει: Τα σκουπίδια εκτεθειμένα, τη μυρωδιά, την άσχημη εικόνα της γειτονιάς, κι αυτό είναι ένα από τα πάρα πολλά παραδείγματα καθημερινών προβλημάτων σε ένα δήμο που μπορώ να αναφέρω.
Το να ζεις σε μια χώρα που υπολειτουργεί άσχημα τα τελευταία χρόνια και να έχεις παράλογες απαιτήσεις – το να εκφράσεις μια γενικότερη αγανάκτηση το καταλαβαίνω μια φορά, κάπου πρέπει να τα πεις να ξεσπάσεις – δεν πρόκειται να λύσει το παραμικρότερο των προβλημάτων, πόσο μάλλον τα σημαντικά. Ξεχάστε το.
Όμως σκεφτείτε λίγο ΠΟΣΑ από αυτά τα προβλήματα που έχουμε ως χώρα, ως κάτοικοι των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, ΔΕΝ θα υπήρχαν, αν εμείς συμπεριφερόμασταν λιγάκι διαφορετικά. Πόσα χρήματα από αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη οι δήμοι μας για να λειτουργήσουν όσο πιο σωστά γίνεται αυτή την εποχή, σπαταλούνται σε πράγματα που δε θα χρειαζόταν να σπαταληθούν, αν ήμασταν καλύτεροι πολίτες. Γιατί παντού υπάρχουν προβλήματα στη χώρα. Παντού. Πολλά προβλήματα και οι δήμοι έχουν ανάγκη από το τελευταίο ευρώ.
Δεν μπορεί όμως μια περιοχή να μη διαθέτει κάδους σκουπιδιών. Κάποιοι συστηματικά και για την πλάκα τους, τους καταστρέφουν. Θα ξαναπληρωθούν για να αντικατασταθούν. Αν όχι σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα. Δεν έχει σημασία, θα γίνει. Σημασία έχει ότι δε χρειαζόταν να γίνει.
Τα σχολεία δεν κλείνουν. Δε γίνεται να κλείσουν. Σκεφτείτε όμως πόσες φορές έχουν ξοδευτεί χρήματα για να βαφτούν ξανά και ξανά και ξανά οι ίδιοι τοίχοι, που έχουν μουντζουρωθεί. Για να φτιαχτούν ξανά και ξανά και να αποκατασταθούν ξανά και ξανά τα ίδια παράθυρα, οι ίδιες βρύσες.
Στα νηπιαγωγεία της γειτονιάς μου πριν έρθω υπήρχε ολόκληρη παιδική χαρά στο προαύλιο. Ολόκληρη παιδική χαρά! Η οποία καταστράφηκε μέσα σε λιγότερο από δυο-τρία χρόνια, όχι από τα νήπια, αλλά από τους ίδιους αργόσχολους κρεμανταλάδες που δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους και βρίσκουν τα προαύλια των νηπιαγωγείων να καταστρέψουν. Στη θέση της μπήκε τσιμέντο. Τα παιδάκια παίζουν, τρέχουν και πέφτουν πάνω στο τσιμέντο. Τεσσάρων και πέντε ετών.
Γιατί;
Τα σχολεία μοιάζουν με φυλακές. Κάγκελα στα παράθυρα, κάγκελα στις πόρτες, αλυσίδες, λουκέτα. Χρήματα που έχουν ξοδευτεί ξανά και ξανά για να αποκαταστήσουν τις ίδιες ζημιές, από τότε που ακόμα κι εγώ πήγαινα σχολείο, 20 χρόνια πριν, ως τώρα.
Οι παιδικές χαρές παρατημένες. Πώς να συντηρηθούν; Πώς, όταν τα χρήματα που θα χρησίμευαν για τη συντήρηση των λουλουδιών, των δέντρων για παράδειγμα, των φώτων, πρέπει να δοθούν για να μη σκοτωθεί κανείς, αντικαθιστώντας τα διαλυμένα παιχνίδια, που ΔΕΝ έχουν χαλάσει από τη χρήση των παιδιών, αλλά από την καταστροφική μανία των ίδιων πάντα ανεγκέφαλων;
Κι όταν δεν υπάρχουν τα χρήματα, μπαίνει η ταμπέλα: Αφήστε τα παιδιά σας να παίξουν, με ΔΙΚΗ ΣΑΣ ευθύνη. Δεν είναι ότι ο δήμος αδιαφορεί. Δεν έχει τη δυνατότητα.
Οι γειτονιές είναι άσχημες. Πανέμορφες είναι, αλλά πού να τη βρεις αυτή την ομορφιά. Στα μικρά συντριβάνια στις πλατείες, επιπλέουν σκουπίδια. Κάποια δεν έχουν πια νερό. Γιατί να έχουν; Μουντζούρες, σκουπίδια, ξερά φυτά. Ξεπατωμένα λάστιχα ποτίσματος. Σπασμένοι σωλήνες.
Χρήματα που οι δήμοι πρέπει να διαθέσουν οπωσδήποτε, γιατί το καλό κανενός προσωπικά δεν μπορεί να υπερβεί το γενικότερο καλό σε ένα κράτος. Χρήματα για πράγματα που έχουν ήδη πληρωθεί. Χρήματα που πληρώνουν ξανά τα χέρια που θα φτιάξουν. Χρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν χιλιάδες άλλες ανάγκες, χιλιάδων ανθρώπων, συνανθρώπων μας, ανάγκες της γειτονιάς μας, της περιοχής μας.
Κι όπου δεν υπάρχουν τα χρήματα, υπάρχουν οι ταμπέλες, τα λουκέτα, τα κάγκελα, η εγκατάλειψη, η ολική καταστροφή.
Δεν δικαιολογώ καμία απραξία καμιάς αρχής. Πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που μπήκαν στις όποιες θέσεις μόνο για να φάνε όσα μπορούν και να φύγουν, αφού τακτοποιήσουν και τους δικούς τους.
Όμως δεν είναι όλοι έτσι.
Και αν πραγματικά το σκεφτείτε καλύτερα, θα δείτε ότι αν εμείς οι ίδιοι προσέχουμε λίγο περισσότερο, πάρα πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα, θα λυθούν αμέσως. Μόνα τους. Και η ενέργεια, η δουλειά, τα χρήματα αυτά, θα διατεθούν αλλού. Εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη.
& Εκείνος
Πριν από μερικές μέρες, φίλος μου στην Ελλάδα που κοσμεί εικαστικά, προαύλια, διαδρόμους και αίθουσες σχολείων, είδε το έργο του σε δημοτικό σχολείο – μια πανέμορφη μπλε δημιουργία με ένα καραβάκι – να γίνεται θύμα της …Χρυσής Αυγής. Στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολείου. Ενός χώρου για επτάχρονα και δεκάχρονα. Ενός χώρου που ακόμα και τα ανεγκέφαλα κοινωνικά παράσιτα της Χρυσής Αυγής, στα όρια του εθνικισμού τους και του τυφλού υποτίθεται πατριωτισμοί τους, θα έπρεπε να τον είχαν σεβαστεί. Όχι μόνο δεν τον σεβάστηκαν, αλλά τον βίασαν κι όλας. Προκλητικά δημόσια. Μπροστά στα μάτια επτάχρονων και δεκάχρονων. Οπότε τι να λέμε τώρα για τα …σκουπίδια.
Αλλά να σας πω κάτι, που είναι αυτοί οι γονείς που τους μάθανε να σέβονται; Που είναι αυτοί που ενέπνευσαν σεβασμό;
Το έχω γράψει πολλές φορές, θα το γράψω άλλη μια. Το μόνο που έχω ζηλέψει από τους Φινλανδούς είναι αυτή η γαμημένη αίσθηση που έχουν ότι είναι κομμάτι του όλου. Ότι η πατρίδα δεν είναι κάτι αόρατο, άυλο και μεγαλόστομες ιδέες, αλλά είναι η πόλη τους, είναι η γειτονιά τους, είναι το πάρκο και είναι το σχολείο. Και τα προσέχουν όλα όλοι. Τα προσέχουν με ευλάβεια όπως προσέχουν το σπίτι τους γιατί το βλέπουν σαν το σπίτι τους.
Ο Φινλανδός δεν θα πετάξει χαρτάκι στο δρόμο γιατί δεν θα πετάξει χαρτάκι και στο σαλόνι τους σπιτιού του. Αυτό ακριβώς. Ακόμα και το αποτσίγαρο θα το βάλλει στο ειδικό κουτί στην κολόνα όπως θα το έβαζε στο τασάκι στο σπίτι του. Στην Ελλάδα ο άλλος φορτώνει τα σκουπίδια στο αυτοκίνητο του και τα πάει σε άλλη γειτονιά γιατί …βρωμάνε! Μην πείτε κουβέντα, το έχω ακούσει το έχω διαβάσει και κάποιοι από εσάς το έχετε κάνει.
Οδηγείς στην εθνική και δεν ξέρεις τι θα κολλήσει στο παράθυρο σου από τον μπροστινό που το πέταξε, από γόπα μέχρι μπανάνα. Ούτε τώρα να πείτε τίποτα. Το έχω δει με τα μάτια μου.
Και όχι για όλα αυτά δεν φταίει το κράτος, εμείς φταίμε και δεν κάνουμε τίποτα να το διορθώσουμε εκτός από να βρίζουμε την χαμούρα την κυβέρνηση, όποια κι αν είναι. Και είναι δική μας αποτυχία σαν γονείς το ότι κάποιο παιδί ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει, βίασε ένα εικαστικό που είχε φτιαχτεί για παιδιά.
Εμείς αποτύχαμε σαν κοινωνία και ξέρετε τι είναι το χειρότερο; Ότι συνεχίζοντας να βλέπουμε την πατρίδα μας σαν κάτι άυλο, αόρατο και την θυμόμαστε μόνο σε μεγαλόστομους παροξυσμούς, είμαστε και υπαίτιοι για την κατάντια της. Εμείς σαν κοινωνία κι όχι σαν κράτος.
