Εκείνος
Επειδή τις περισσότερες φορές είναι πιο εύκολο να δούμε τη καμπούρα ή τη κεφάλα του άλλου από τη δική μας, ας πάμε για λίγο στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Πριν από μερικές μέρες εμφανίστηκε μια βιντεογραφημένη συνομιλία του υποψήφιου για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, όπου ο πολυεκατομμυριούχος και πολυφασίστας υποψήφιος σε μια αναφορά του στα οφέλη του να είσαι διάσημος σε σχέση με τις γυναίκες, ανέφερε ότι η κάθε γυναίκα είναι έτοιμη να του κάτσει να την φιλήσει και να της αρπάξει το …μ@υνί. Η λέξη δικιά του.
Το βίντεο αυτό είναι από το 2005 που ο Τραμπ ήταν απλά ένας πολυεκατομμυριούχος τηλεοπτικός αστέρας. Θα μου πείτε γιατί γίνεται θέμα 11 χρόνια μετά. Γιατί είναι δείγμα χαρακτήρα του ανθρώπου που θέλει να κυβερνήσει την ισχυρότερη χώρα στο κόσμο κι ας μας αρέσει δεν μας αρέσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ και οι αποφάσεις του, επηρεάζουν ακόμα και το πώς κατουράμε εμείς στην Ελλαδίτσα. Παράλληλα ένας δεκάχρονος μπορεί να αλλάξει, ένας εικοσάχρονος αν θέλει αλλάζει, ένας εβδομηντάχρονος όπως ο Τραμπ δεν θα αλλάξει με τίποτα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο μ@υνί του Τραμπ. Όλοι αντιδράσανε στη βιντεοσκοπημένη συζήτηση, ακόμα και οι πολιτικοί του σύμμαχοι ή υποστηρικτές του με το μεγάλο ποσοστό να αντιδράει αρνητικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένα επίσης αξιοσημείωτο ποσοστό, κυρίως από τον απλό κόσμο, δεν αδιαφόρησε ή δεν συνεχισε να τον υποστηρίζει αποδεχόμενο τις δικαιολογίες του. Μάλιστα υπήρξε κι ένα ποσοστό που ναι μεν δεν θα τον ήθελε σαν πρόεδρο, αλλά την ίδια ώρα αδιαφόρησε ακόμα και για τις κατηγορείς γυναικών που τις είχε αποδεδειγμένα προσβάλει.
Η πρώτη του μεγάλη δικαιολογία ήταν ότι αυτή ήταν μια συζήτηση από αυτές που γίνονται μεταξύ αντρών στα αποδυτήρια του γυμναστήριου. Εδώ βέβαια γελάμε όλοι. Όχι γιατί βέβαια οι συζητήσεις που γίνονται μεταξύ αντρών και δει εφήβων στα αποδυτήρια γυμναστήριου είναι ακαδημαϊκού περιεχόμενου και για απονομή Νόμπελ, αλλά εκφράσεις «θα της αρπάξω το μ@υνί» είναι από αυτές που δεν ακούς ποτέ. Όπως δεν ακούς και εκφράσεις όπως, «θα την χτυπήσω να πέσει λιπόθυμη να την βιάσω», «ένας βιασμός την ημέρα κρατάει το γιατρό πέρα» και άλλες παρόμοιες. Ναι, ακούγονται απίθανα πράγματα, τις περισσότερες φορές φανταστικά, με χρήση λέξεων ασύλληπτων ακόμα και για ναύτες στις αρχές του 18ου αιώνα αλλά, ΑΛΛΑ με κεφαλαίο, κανένας συνειδητά δεν θα ομολογούσε ή θα έκφραζε επιθυμία για κάτι που είναι όχι απλά ανήθικο αλλά και παράνομο όπως είναι ο βιασμός, η παιδεραστία ή ο εξαναγκασμός. Σε αυτή τη απάντηση η ανταπάντηση της ομάδα Τραμπ ήταν …το ασύλληπτο δεν είναι ότι αυτά λέγονται στα αποδυτήρια αλλά ότι όλοι κάνετε ότι δεν τα έχετε ακούσει! Η απόλυτη στρέβλωση που θα έκανε ακόμα και τον Γκαίμπελς να κοκκινήσει.
Η επόμενη δικαιολογία είχε να κάνει με τις καταγγέλλουσες. «μα κοιτάξτε τις, είναι δυνατόν με τέτοια φάτσα και τέτοιο σώμα να τους την έπεφτε ο Τραμπ;» προσωπικά αδυνατώ να στοιχειοθετήσω απάντηση σε ένα τέτοιο επιχείρημα. «Συγγνώμη δεν θα σε βιάσω γιατί δεν είσαι μοντέλο», «τις μονές μέρες βιάζω μοντέλα, τις ζυγές μόνο νικήτριες διαγωνισμών μις κόσμος». Και ποιός είναι αυτό ο Τραμπ που μόνο σε μοντέλες δέχεται να την πέσει; Όπως άφησε να εννοήσει και ο ίδιος, είναι πολυεκατομμυριούχος πολυδιασημότητα.
Τα αμερικανικά ΜΜΕ όμως κάνανε τη δουλειά τους και ξεθάψανε ακόμα και 30 χρονών ιστορίες από γυναίκες που είχαν γίνει θύματα του γ@μι@ Τραμπ. Έτσι ήρθε η τρίτη μεγάλη δικαιολογία, όλα είναι κατασκευασμένα από τα φιλο-Χιλαρικά ΜΜΕ. Αυτή μάλιστα η δικαιολογία έπιασε περισσότερο από κάθε άλλη. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τα ίδια αμερικανικά ΜΜΕ έχουν αλλοτριωθεί τόσο πολύ, έχουν στερήσει τα ίδια από τον εαυτό τους κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και έχουν απαξιωθεί σε τέτοιο σημείο που πολλοί είπαν: ναι, γιατί όχι, αφού έτσι κι αλλιώς τα ΜΜΕ λένε ψέματα.
Στο τέλος υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού που όχι μόνο αδιαφορεί για την όλη κατάσταση – που από όποια πλευρά και να τη δεις είναι ανατριχιαστική – αλλά και υπερασπίζονται τον Τραμπ με τη λογική ότι τα ΜΜΕ λένε ψέματα και υπηρετούν συμφέροντα, άρα γιατί να τους πιστέψουμε;
Αυτά που έχει πει κατά περιόδους ο Τραμπ, σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του διαδρομής, είναι αρκετά για να προσβάλλουν όλο το κόσμο από την Αλάσκα μέχρι το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας κι από την Κίνα μέχρι την Ελλάδα. Αλλά μόνιμα αυτό που περνάει είναι ότι παραφράζονται τα λόγια του – ακόμα κι όταν καλύπτονται από βιντεοσκοπήσεις – από ΜΜΕ που δουλεύουν για συμφέροντα και σκοτεινές δυνάμεις. Η αντιμετώπιση του προς τις γυναίκες, τους μεξικάνους, τους Αφροαμερικάνους, τους φτωχούς, τους ανάπηρους είναι πέρα από τα όρια του ναζισμού κι αν ο λόγος του θα έκανε τον Γκαίμπελς να κοκκινήσει, οι αναφορές του θα έκαναν τον Χίτλερ να χαμογελάσει. Το θέμα είναι όμως ότι η πρώτη γραμμή υπεράσπισης ενός λαού σε μια δημοκρατία είναι τα ΜΜΕ και τα αμερικανικά ΜΜΕ με τη συνεχή αυτοαπαξίωση του και ναι, την κατά περιόδους εξυπηρέτηση συμφερόντων – Αμερικανοί Πρετεντέρηδες, Τρέμη, Εισαγγελάτοι, Μπάμπηδες κλπ. – έχουν αφήσει τον Αμερικανό πολίτη έρμαιο στα ψέματα και την ωμή βαρβαρότητα του Τραμπ.
Τώρα όλο αυτό δεν έχετε παρα να το μεταφέρετε στην ελληνική πραγματικότητα! Τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και θα δείτε …περισσότερες ομοιότητες από όσες θα θέλαμε να παραδεχτούμε.
& Εκείνη
Έχω ξαναπεί ότι απαλλάχτηκα εδώ και χρόνια από την τηλεόραση, έτσι δεν παρακολουθώ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας του κόσμου- τουλάχιστον έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ. Όμως αυτό που έχω διαπιστώσει, είναι πως ακόμα και χωρίς τηλεόραση στο σπίτι, πάντα μαθαίνω τα κυριότερα από τα όσα συμβαίνουν. Και δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Αυτό που μου ‘ρχεται στο μυαλό, είναι τα αγαλματάκια ακούνητα που παίζαμε παλιά, ή κάπως έτσι: Γυρνάς την πλάτη, όλα συνεχίζουν, κι όταν ξανακοιτάς, είναι όλα ίδια, όπως τα άφησες. Μέχρι ενός σημείου πίστευα πως γι αυτό έφταιγε μόνο η τηλεόραση. Αλλά μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στα ΜΜΕ, γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή μας. Κι αυτό το λέω παρόλο που αποφάσισα να μην παρακολουθήσω ξανά τηλεόραση πριν καν μπει στη ζωή μας η κρίση, κι έκτοτε άλλαξε η ζωή μας δραματικά. Οξύμωρο, αλλά είναι αλήθεια.
Βλέπω μέσες άκρες το τι γίνεται αυτή τη στιγμή μεταξύ Χίλαρι και Τραμπ. Διαβάζω στα social media τι σκέφτονται οι φίλοι μου στην άλλη άκρη του κόσμου, και με κάποιους από αυτούς διατηρώ στενότερη επαφή εδώ και χρόνια, οπότε υπολογίζω τις σκέψεις τους λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους που βρίσκονται απλά για να βρίσκονται. Οι αμερικάνοι έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρξαν too much, σε όλα τους. Και διαπιστώνω ότι πράγματι, αυτό που αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή ο Τραμπ δε διαφέρει και πολύ από κάποιους …δικούς μας. Με τη διαφορά ότι εμείς είμαστε κομπλεξικοί και δήθεν.
Από την άλλη όμως, είτε οι δήθεν και κομπλεξικοί Έλληνες, είτε οι αμερικάνοι της υπερβολής, είμαστε όλοι κουρασμένοι.
Ο κόσμος έχει χάσει την πίστη του σε κάθε ηγετική μορφή. Μα σαν ζώο αγελαίο, την έχουμε ανάγκη. Μπορούμε να παραβλέψουμε πολλά σημαντικά, αλλά κι από την άλλη, δεν ξεκουνιόμαστε κιόλας. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το «λεφτά υπάρχουν», κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, μα κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο, πολλοί- πάρα πολλοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν ξανά και να …ξεχάσουν. Ακόμα κι όταν ξέρουν ότι μάλλον θα πιστέψουν σε ψέματα. Γιατί έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα ψέμα; Προφανώς γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι. Πάντα έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο, δυνατότερο, λογικότερο ή σοφότερο από εμάς, αλλά οι ρίζες αυτού είναι ένα θέμα για άλλη συζήτηση. Η ουσία είναι πως τελικά λίγο μας αγγίζουν όλα αυτά. Λίγο τα ακούμε, λίγο τα βλέπουμε, λίγο τα πιστεύουμε, μα πάντα, πάντα, όταν πατάμε το κουμπί της τηλεόρασης και επιστρέψουμε στη σιωπή μας, είμαστε μόνοι με τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας, και το μόνο που έχει σημασία τελικά, είναι αυτό.
