Το τι κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή δε με αφορά και δε με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το να νιώθει ο καθένας καλά με ό,τι κάνει, να είναι ευτυχισμένος, να το βγάζει προς τα έξω, να μοιράζεται τη χαρά του γιατί ναι, κλισέ όμως αλήθεια, η λύπη όταν μοιράζεται μικραίνει, η χαρά μεγαλώνει. Και για τις δυο πλευρές.
Αλλά δε μας ενδιαφέρει η δική μου, προσωπική άποψη.
Υπάρχουν ακραίες συμπεριφορές σε αυτές τις εκδηλώσεις; Φυσικά! Τι περιμένατε ορισμένοι;
Ο κοινωνικός (και βάλε) αποκλεισμός είναι λογικό πως αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε κάτι το ακραίο, κάτι το φανταχτερό, κάτι το τρανταχτό, κάτι που να φωνάζει: Εδώ είμαι κι εγώ! Και είμαι άνθρωπος!
Το ότι οι ακραίες συμπεριφορές μπορεί να αποδειχθούν ζημιογόνες στο μήνυμα που προσπαθεί να περάσει το gay pride, προφανώς δε θέλει ανάλυση.
Δε συμφωνώ με αυτές τις συμπεριφορές, τις θεωρώ περιττές, αλλά είναι κάτι το αναμενόμενο όταν λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν ακούσουν κι εκείνη την πλευρά.
Όμως ξέρετε κάτι; Τα Gay Pride τέλος πάντων δε με προβληματίζουν καθόλου. Αυτό που με προβληματίζει και μάλιστα ΠΟΛΥ είναι οι …στρέιτ.
Αυτοί οι καλοί χριστιανοί που σκίζονται για τη φυσιολογικότητα του ετερόφυλου ζευγαριού, για την ορθότητα της οικογένειας μεταξύ ετερόφυλων, για την εκκλησία, για τη σημαία, και που πρώτοι θα βγάλουν τα παιδιά τους από τη ζωή τους αν μάθαιναν πως δεν είναι στρέιτ, θα τα κυνηγήσουν, θα τα σακατέψουν ψυχικά.
Το ότι η επικρατούσα άποψη περί σωστής οικογένειας προϋποθέτει απλώς έναν άντρα και μια γυναίκα, είναι γελοίο.
Κι ελπίζω πως δεν χρειάζεται να φτιάξω μια λίστα με όλα τα τελευταία τραγικά κι αδιανόητα που έχουν συμβεί σε τέτοιες «σωστές» οικογένειες.
Να μην πω για τις κακοποιήσεις, τους ξυλοδαρμούς, τους βιασμούς υπό εκκλησιαστική μουσική υπόκρουση, τις δολοφονίες, τα πεταμένα μωρά στους ακάλυπτους, τις συγκαλύψεις, τις δωροδοκίες, τις σιωπές, τις …ντροπές.
Το δεύτερο πράγμα που με προβληματίζει είναι ο αυξανόμενος καρναβαλισμός σε αυτές τις παρελάσεις. Που ναι, είναι αναμενόμενη συμπεριφορά αλλά τελικά κάνει ολόκληρη τη διαφορετικότητα να χάνει μέρος του δίκιου της, ίσως μεγάλο, και να αποκτά αυτό ακριβώς που με τίποτα δε θέλει: Το στίγμα, τη ρετσινιά, το δείξιμο, την ταμπέλα, την περιθωριοποίηση.
Κι εδώ θα δανειστώ κάτι που διάβασα σε ανάρτηση διαδικτυακού φίλου για να κλείσω.
«Ο Ρουσσώ είχε καταφανώς άδικο. Η αποδόμηση των πάντων και η εκ νέου ανοικοδόμηση, ΔΕΝ φτιάχνει μια καλύτερη κοινωνία όταν χρησιμοποιείς τα ΙΔΙΑ υλικά. Και τα ίδια μυαλά.»
& Εκείνος
Πριν από μια δεκαετία και κάτι ψιλά δυο φίλοι μου στην Φινλανδία μου ζήτησαν να γίνω κουμπάρος τους. Η πρόταση με συγκίνησε πάρα πολύ και τη θεώρησα πολύ μεγάλη τιμή αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που θα πάντρευα ζευγάρι. Για μένα η συγκεκριμένη κουμπαριά είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Η τελετή, που έγινε μάλιστα από γυναίκα ιερέα με όλο τον ιδιαίτερο συμβολισμό που είχε και αυτό σαν γεγονός, θα μου μείνει αξέχαστη και τη θεωρώ μια από τις πιο αξιόλογες και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου.
Πριν από λίγα χρόνια με τους φίλους μου να έχουν μετακομίσει στη Σουηδία για τον απλό λόγο ότι η συγκεκριμένη σκανδιναβική χώρα επιτρέπει την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, μου ζήτησαν να γίνω …νονός. Σκανδιναβικό στιλ νονός που το κάθε παιδί έχει πέντε-έξη. Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και αυτό παρόλο ότι πριν από είκοσι και βαλε χρόνια που βάφτισα ένα υπέροχο αγοράκι, υποσχέθηκα να μην ξαναβαφτίσω παιδί. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ καλύτερους γονείς από το συγκεκριμένο ζευγάρι.
Για δέκα χρόνια στο Γιόρκσαϊρ, γείτονας μου ήταν ο Τζίμ. Ένας πολύ γλυκός τζέντλεμαν, ετών 60 και βαλε τότε που κάτι σκοτεινές βραδιές παρέα με ένα ποτήρι ουίσκι μου έλεγε ιστορίες για να …τις γράψω, να τις κάνω μυθιστόρημα, όπως έλεγε. Ήταν ιστορίες της φυλακής. Ο Τζιμ είχε κάνει 14 χρόνια φυλακή μεταξύ ’70 και ’80, με ό,τι βάρβαρο φαντάζεστε ότι σημαίνει αυτό, γιατί …γιατί αγάπησε.
Στο φίλο μου τον Ντέιβιντ που είναι 41 χρονών, ο πατέρας του δεν του έχει ξαναμιλήσει από τότε που ήταν 19 και απαγορεύει και στην μητέρα του να του μιλήσει. Εκείνη του μιλάει αλλά πάντα στα …κρυφά. Του Ντέιβιντ του λείπουν πολύ. Και η μητέρα του και ο …πατέρας του.
Την φίλη μου την Μάικα την βιάσανε τρεις φίλοι του μεγάλου αδελφού της στα 17 της για να της δείξουν ότι δεν έχει γνωρίσει πραγματικούς άνδρες γι αυτό δεν της …αρέσουν τα αγόρια. Ο Ουνίρ δεν θα γυρίσει ποτέ στο Ιράν, δεν θα ξαναδεί ποτέ την μητέρα του, τον πατέρα του και τα αδέλφια του γιατί αν γυρίσει θα τον φυλακίσουν και κατά πάσα πιθανότητα θα τον σκοτώσουν. Ο Ουνίρ έφυγε από το Ιράν στα 16 του.
Το 1980 ο Κώστας Τουρνάς κυκλοφορεί ένα δίσκο χωρίς τίτλο που ανάμεσα στα άλλα συμπεριλαμβάνει και το τραγούδι «Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο».
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Από τότε που ξεκίνησε ο θεσμός των Gay Pride, εδώ και πάνω από 15 χρόνια, πάω κάθε χρόνο. Το κάνω για τον Τζίμ στο Γιόρκσαϊρ που πέθανε πριν την χιλιετηρίδα, για την Μάικα, για τον Ουνίρ, για τον Αχιλλέα απ’ το Κάιρο κι ένα σωρό ακόμα παιδία που γνωρίζω και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω εδώ.
Ίσως παίζει ρόλο το γεγονός ότι δεν ζω στην Ελλάδα, ή έτσι φαντάζομαι ότι σκέφτεστε αυτή τη στιγμή. Σας βεβαιώ ότι και στην Ελλάδα να ζούσα πάλι θα πήγαινα γιατί εκεί να δείτε πόσους Ντέιβιντ, πόσους Ουνίρ και πόσες Μάικα ξέρω.
Βλέπετε δεν έχει να κάνει απλά με την «προσωπική ζωή» και με τις προσωπικές επιλογές που «δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν», έχει να κάνει με μια κοινωνία που κάποτε πρέπει να ξυπνήσει στον 21ο αιώνα και να ξεπεράσει τον μεσαίωνα, μια κοινωνία που όταν θέλει να βρίσει κάποιον τον αποκαλεί …αδελφή, μια κοινωνία από Χρυσαυγήτες μέλη, ψηφοφόρους και Χρυσαυγήτες αδιάφορου ψήφου στη μαύρη τους την ψύχη, μια κοινωνία με Αμβρόσιο και στυλό ευλογημένα για να περάσουν στις πανελλήνιες. Μια κοινωνία άρρωστη βαριά που εμένα τουλάχιστον πολλές φορές μου προκαλεί αποστροφή ειδικά τώρα τελευταία όταν διάβαζα τα «επιχειρήματα» κατά του δικαιώματος υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλοφιλικά ζευγάρια, που να σας πω εγώ ιστορίες για μανάδες και πατεράδες που να μην θέλετε να ξανακούσετε για …straight ζευγάρια και Λέρο.
Σαράντα χρόνια μετά, ακούστε Τουρνά:
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
