Εκείνος
Αυτό που θα σας περιγράψω πρέπει να έχει συμβεί πριν από είκοσι χρόνια, ίσως παραπάνω. Πηγαίνω Επίδαυρο με παρέα φίλων από την Αυστρία και έχουμε σταματήσει για να διανυκτερεύσουμε στο Ναύπλιο που αγαπώ και ήθελα να τους δείξω. Η παρέα αποτελείται από άντρες και γυναίκες, αν θυμάμαι καλά όλοι ζευγάρια, και φυσικά μεταξύ μας δεν μιλάμε ελληνικά. Έτσι φαντάζομαι μέσα στη «μάζα» χάνομαι, επιφανειακά τουλάχιστον, και κανένας δεν βλέπει τον Έλληνα αναμεσά τους.
Καλοκαιράκι, ο καιρός υπέροχος και εμείς σε καλή διάθεση, μετά από μερικά ποτηράκια ρετσίνα περπατάμε μπροστά από τις καφετέριες. Ώσπου ξαφνικά ακούω ένα τυπά «Δεν έρχεστε απ’ εδώ μανάρια να σας δείξουμε τι θα πει άντρας;» Ακολουθεί από την ίδια πλευρά άλλος, «Τι τους θέλουν τους ξανθό***μπιπ, ελάτε εδώ να πιάσετε τρίχα.» Ακολουθούν και άλλα από άλλες πλευρές εξ ίσου ποιητικά
Σαφώς γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι οι γυναίκες της παρέας έχουν γίνει στόχος, και η παρέα μου με κοιτάζει περιμένοντας μετάφραση και εξηγήσεις. Τα μπαλλώνω και συνεχίζουμε να προχωράμε. Αλλά κάποιος δεν έχει τελειώσει από το καφενείο και συνεχίζει πιο δυνατά συνοδευόμενος από ένα γενικότερο χαβαλέ. Γυρνάω, τον πλησιάζω και ήρεμα του λέω: μεγάλε, αυτά θα σου άρεσε να τα άκουγε η αδελφή σου, η κόρη σου ή η γυναίκα σου σε ένα Αυστριακό δρόμο; Θα ήθελα να συμπληρώσω, ειδικά εάν τις συνόδευες …αλλά με πρόλαβε. «Σιγά ρε, αφού το θέλουν. Δες τις βλέπεις πως μας κοιτάνε; Σαν ξερολούκουμα οι πεινασμένες οι Γερμανίδες, τις ξέρουμε εμείς αυτές τι θέλουν!» Ήθελα να του εξηγήσω τι σημαίνει ξερολούκουμο αλλά δεν θα το καταλάβαινε και έφυγα. Το γεγονός ξεχάστηκε από τη παρέα που έτσι κι αλλιώς μαγεύτηκε από την Επίδαυρο και τη παράσταση που είδαμε και σε λίγες μέρες έφυγαν από την Ελλάδα γεμάτοι ονειρικές αναμνήσεις. Εγώ δεν το ξέχασα.
Και φροντίζουν να μου το θυμίζουν συνέχεια. Το έχω δει εκατοντάδες φορές. Από ελληνικά νησιά μέχρι δρόμους της Αθήνας, ειδικά σε κάτι Πλάκα και Σύνταγμα. Με πρωταγωνίστριες ξένες κι Ελληνίδες. Αλλά θα σταματήσω στις ξένες. Γιατί θέλει πολύ θρασυδειλία να παρενοχλείς μια ξένη με τον πιο πρόστυχο και άνανδρο τρόπο καλυμμένος πίσω από την άγνοια της γλώσσας. Αυτά σε μια χώρα που ο τουρισμός θεωρείται βαριά βιομηχανία και σοβαρή πηγή εσόδων.
Τώρα θα μου πείτε τι με έπιασε χειμωνιάτικα να μιλάω για τα καλοκαιρινά καμάκια. Με έπιασε αυτά που έχω διαβάσει σε ξένα και ιδίως ελληνικά σάιτ, μπλόγκς και έντυπα, για όσα συνέβησαν πριν από μερικές βδομάδες στη Γερμανία, όπου πρόσφυγες παρενοχλήσαν γυναίκες στο κέντρο Γερμανικής πόλης – μάλιστα ήταν 70 οι καταγγελίες – και έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες για τους απολίτιστους βάρβαρους πρόσφυγες Άραβες και …μουσουλμάνους που μπαίνουν στη πολιτισμένη χριστιανική μας Ευρώπη.
Όχι δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να υπερασπιστώ αυτούς τους «κυρίους», πολύ περισσότερο επειδή οι καταγγελίες δεν περιορίστηκαν στις παρενοχλήσεις αλλά επεκτάθηκαν και σε ένα βιασμό. Η τιμωρία τους, ειδικά των βιαστών θα πρέπει να είναι παραδειγματική και επιβεβλημένη. Αλλά αντί να ξεκινήσει η συζήτηση για το αν οι Άραβες και δει οι Μουσουλμάνοι είναι βάρβαροι κι αν οι 70-100 που έκαναν ό,τι έκαναν στη Γερμανική πόλη, θα έπρεπε να ταυτιστούν με τις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων και θυμάτων πολέμου που αυτή τη στιγμή απελπισμένα ζητάνε τη βοήθεια μας, θα έπρεπε να ξεκινήσει η συζήτηση περί σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμού και μάλιστα να ξεκινήσει από το ίδιο μας το σπίτι.
Το 2012 σε ένα σαββατοκύριακο και κατά τη διάρκεια της γιορτής της μπίρας στη πόλη του Μονάχου στη Γερμανία καταγγέλθηκαν 293 σοβαρές παρενοχλήσεις, 17 που κόντεψαν να καταλήξουν σε βιασμό και 2 βιασμοί. Όλες από Γερμανούς και καλούς χριστιανούς. Προσοχή, καταγγέλθηκαν. Δηλαδή οι γυναίκες πήγαν στην αστυνομία και έκαναν μηνύσεις, ξεκινώντας αστυνομική και δικαστική έρευνα. Και όλοι μας ξέρουμε ότι το ποσοστό γυναικών που φτάνει μέχρι το αστυνομικό τμήμα για μιας τέτοιας μορφής καταγγελίας είναι μικρότερο από το 60% σε περίπτωση βιασμού και πολύ μικρότερο του 20% σε περίπτωση παρενόχλησης. Στη περίπτωση των 70 καταγγελιών στη Γερμανική πόλη πριν από μερικές μέρες δεν είναι το ίδιο, γιατί μεγάλο ρόλο έπαιξε η ξενοφοβία.
Το τι γίνεται το καλοκαίρι με τις τουρίστριες στην Ελλάδα περιττό να το αναφέρω και το ξέρουμε και συχνά το διαβάζουμε στις εφημερίδες και μάλιστα με το πιο πικρό τρόπο γιατί το διαβάζουμε σε εφημερίδες του εξωτερικού. Όπως η Βρετανική Mail, που κάνει πρωτοσέλιδο το κάθε παρόμοιο γεγονός στην Ελλάδα που εμπλέκεται Βρετανίδα και δει όταν πρόκειται για βιασμό για να δείξουν τους …απολίτιστους και βάρβαρους Έλληνες.
Ξέρω ότι ανοίγω μια πολύ μεγάλη συζήτηση σε μια πολύ μικρή στήλη αλλά, μήπως είναι και μια καλή ευκαιρία αυτά τα γεγονότα να γίνουν ο καθρέφτης για να δούμε και τους εαυτούς μας; Εγώ να συμφωνήσω ότι σε πολλές από αυτές τις χώρες υπάρχουν ελλείματα κοινωνικής συμπεριφοράς και δει συμπεριφοράς προς τις γυναίκες που οι συνθήκες έχουν επιδεινώσει, αλλά οι δικές μας δικαιολογίες ποιες είναι; Και δεν θα το περιορίσω πια στις τουρίστριες, που ναι το θεωρώ το άκρο θρασυδειλίας και ανανδρίας αυτό που γίνεται, αλλά θα το επεκτείνω στους ελληνικούς δρόμους με Ελληνίδες γυναίκες, στους χώρους εργασίας με Ελληνίδες γυναίκες, ακόμα και μέσα στα σπίτια με Ελληνίδες γυναίκες και κόρες.
Όσο για τους «βάρβαρους πρόσφυγες» και το λέω με πολύ λύπη, με τα τόσα ψέματα που ειπωθήκαν και γραφήκαν, με τις πλαστές και ψεύτικες φωτογραφίες που συνοδεύαν αυτά που γραφτήκαν, με το γενικότερο πνεύμα ξενοφοβίας που άγγιξε το ρατσισμό, ένα πράγμα κατάφεραν: να ξευτιλίσουν ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα και που ΔΕΝ είναι τι έκαναν οι πρόσφυγες αλλά γενικότερα το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης και του βιασμού. Έτσι απέδειξαν ότι είναι και θρασύδειλοι και βάρβαροι, αφού μέσα από αυτά που δημοσίευσαν βιάσανε για μια ακόμα φορά όλες τις γυναίκες αδιάκριτα εθνικότητας και θρησκείας.
& Εκείνη
Έχω ξαναπεί ότι έχω κόψει παρτίδες με την τηλεόραση και τις εφημερίδες εδώ και χρόνια και… σώθηκα. Μοναδική μου πληροφόρηση για το τι γίνεται στον κόσμο είναι πλέον το διαδίκτυο και όχι πως εκεί δεν κυκλοφορεί σαβούρα. Το θέμα με το διαδίκτυο είναι ότι υπάρχουν και τα δύο: και η έγκυρη πληροφόρηση, αλλά και η άκυρη. Κι ευτυχώς μας προσφέρει τη δυνατότητα να ψάξουμε μόνοι μας και να διασταυρώσουμε πληροφορίες …αν φυσικά μας ενδιαφέρει να ξέρουμε την αλήθεια. Γιατί κάποιοι θέλουμε απλά να αναπαράγουμε ειδήσεις, έτσι για το κουβέντα να γίνεται και για να μας κάνουν Like τα ψηφιακά φιλαράκια μας. Παααρακάτω.
Πολύ «αγαπημένο» θέμα το σημερινό. Άλλωστε έζησα κοντά μια δεκαετία σε νησί. Έχω ιστορίες να λέω, ως αύριο. Μερικές είναι για γέλια. Άλλες για κλάματα. Δεν είναι μόνο η «ασφάλεια» πίσω από τη γλώσσα. Το μεγαλύτερο μέρος της θρασυδειλίας αυτής έχει να κάνει με την ασφάλεια που προσφέρει το «παίζω εντός έδρας». Φανταστείτε το κλασικό «καμάκι» έξω από τα νερά του. Στοιχηματίζω ότι θα το …’παιρνε αλλιώς και θα μάζευε και το στόμα του και τα κουλά του.
Δεν ξέρω πόσο έγκυρες είναι αυτές οι πληροφορίες περί παρενοχλήσεως κατά των γυναικών από τους «βάρβαρους πρόσφυγες», αλλά και μόνο η λογική μου να δουλέψει, τις απορρίπτει. Δε θα μπορούσα να πιστέψω ότι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους σε μια χώρα που καίγεται, έχουν ως βασική ανάγκη να παριστάνουν τα καμάκια στις πόλεις που καταλήγουν. Είναι μια εικόνα που υποβαθμίζει κατά πολύ τον «άνθρωπο». Αυτό είμαστε τελικά; Τόσο πάτο;
Πράγματι, μια σχετική βόλτα στο διαδίκτυο ήταν αρκετή για βγάλω τα συμπεράσματά μου. Όταν τριγυρίζεις για πολύ καιρό στα στενά του ιστού, ξέρεις πια τις κακόφημες γειτονιές και τις αποφεύγεις. Μετά από τόσα χρόνια που η τηλεόραση έχει χάσει το σκοπό της ενημέρωσης, θα έπρεπε οι περισσότεροι να μην την ανοίγουμε καν. Το ίδιο ισχύει κι εδώ. Μετά από τις τόσες ηλίθιες και άκυρες πληροφορίες που γεμίζουν το κεφάλι μας, θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί.
Δεκάδες γυναίκες δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση από τους πρόσφυγες σε κέντρο μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης; Μάλιστα. Μα έχει φωτογραφίες! Θα πείτε. Αποδείξεις! Ναι, έχει φωτογραφίες. Παλιές. Άσχετες. Φτιαχτές. Και πάει λέγοντας. Επιγραμματικά θα πω δυο λόγια για τις φωτό, έτσι για να τελειώνουμε. Μία από αυτές είναι οχταετίας και αφορά κάποιο περιστατικό, κάποτε, καμία σχέση με τους μετανάστες. Έτσι πληροφοριακά, αυτή η φωτογραφία μάλιστα με την ιστορία που τη συνοδεύει, πρωτοδημοσιεύτηκε σε γνωστό συνωμοσιολογικό μπλογκ με εθνικιστικές τάσεις. Rings any bell;
Μια άλλη δείχνει ένα μοντέλο που δέχτηκε επίθεση σε νυχτερινό κλαμπ της Βρετανίας πριν κάποια χρόνια, καμία σχέση με τους μετανάστες. Μια άλλη είναι από κοπέλα που τη χτύπησε …άλλη κοπέλα σε ένα γήπεδο. Καμία σχέση. Καμία σχέση. Καμία σχέση. Το λέω τρεις φορές κι έχει μεγάλη σημασία. Μερικές φορές κάποια πράγματα τα φωνάζει η λογική μας. Αλλά αφήσαμε χώρο στη λογική μας να λειτουργήσει; Το μόνο που έχουν καταφέρει αυτές οι ειδήσεις με τις «αποδείξεις» τους είναι να προκαλέσουν κι άλλη, κι άλλη ξενοφοβία. Κι άλλο τρόμο, κι άλλο μίσος. Κι άλλα μέτρα. Κι άλλες πληγές στην ήδη σακατεμένη ανθρωπότητα και ανθρωπιά.
Τις γυναίκες πρόσφυγες που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης στο δρόμο τους προς την πολιτισμένη Ευρώπη, από τους ελεγκτές, τους φύλακες, τους διακινητές, μέσα στους καταυλισμούς προσφύγων, τις ανέφερε κανείς; Τα αδιανόητα ποσά που εισπράττουν ορισμένοι πολιτισμένοι για να δώσουν ένα «χέρι βοήθειας» στις μάνες που θέλουν απλά να προστατεύσουν τα παιδιά τους, τα αναφέρει κανείς; Με τα κτήνη αυτά του πολιτισμού που ακριβώς κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της ξένης γλώσσας και του «παίζω εντός έδρας», για να ικανοποιήσουν τις δικές τους άρρωστες ορέξεις, ασχολήθηκε κανείς; Ε;
Μάλλον όχι. Άλλωστε, για τι μιλάμε; Για αμόρφωτους, βάρβαρους, απολίτιστους πρόσφυγες. Είναι δυνατόν να επισκιάσουν το μεγαλείο του πολιτισμού και των πολιτισμένων Ευρωπαίων; Για να ‘ρθουμε στα συγκαλά μας.
