Πριν από μια δεκαετία ακριβώς, συλλαλητήρια σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων περιγράφτηκαν ως εθνικιστικό παραλήρημα. Ό,τι ακριβώς δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε και τώρα. Το καρναβάλι των μακεδονομάχων εκ καναπέος (επίτηδες το «ο») κι από τις δυο πλευρές των συνόρων ήταν επιεικώς αστείο.

Δεν ξεκουνιέσαι από τον καναπέ σου όταν σε απολύουν, όταν σου παίρνουν το σπίτι, όταν πληρώνεις 70% των εσόδων σου στην εφορία, όταν τα παιδιά σου φεύγουν στο εξωτερικό, όταν η μάνα σου ψοφά σαν το σκυλί σε κάποιο άθλιο γηροκομείο (ή νοσοκομείο ή υπόγειο χαμόσπιτο), όταν ο γείτονάς σου αυτοκτονεί για μερικές χιλιάδες ευρώ χρέη αφήνοντας πίσω του τρία παιδιά, όταν μαθαίνεις ότι ο παλιός γνωστός σου ζει εδώ και δυο χρόνια στο δρόμο, αλλά όταν απειλείται (τι, ακριβώς;) φοράς τη στολή του Μακεδονομάχου που κρατάς στη ντουλάπα σου με σελοφάν για ειδικές περιπτώσεις και βγαίνεις στο δρόμο.

Δεν είναι αστείο;

Από μια άλλη πλευρά πάλι, όχι δεν είναι καθόλου αστείο. Καθόλου αστείο και μάλιστα επικινδύνως σοβαρό.

Η χώρα δε βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και οι μόνες απειλές που δέχεται είναι απευθείας από μέσα, από εχθρούς πολύ πολύ βαθιά στο πετσί της: Το διαλυμένο κράτος, τη διαφθορά, το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, την έλλειψη αξιοκρατίας, το ωχαδερφίστικο σύστημα, την πολιτική βία, την αμάθεια, τα ρασοφόρα φίδια, την αυθαιρεσία, την κυριολεκτική εκούσια τύφλωση και κώφωση της δικαιοσύνης, την επιλεκτική επιβολή του νόμου κατά το δοκούν.

Αυτοί είναι οι εχθροί μας.

& Εκείνος

Πριν από δύο χρόνια, συνάδελφος επέστρεψε από δεκαήμερο ταξίδι στα Βαλκάνια με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και πριν καν του πούμε τα καλωσόρισες-πως-πέρασες-τι-είδες, μας πρόλαβε καλώντας μας στο γραφείο του σε λίγη ώρα – χρειαζόταν κανένα μισάωρο να περάσει τις φωτογραφίες στο δίσκο του – για να μας δείξει «το πιο γελοίο τσίρκο» που είχε δει στη ζωή του. Μας υποσχέθηκε γέλια που …θα πονέσει η κοιλιά μας.

Μετά από μια ώρα περίπου στεκόμουν στην πόρτα του γραφείου του, ένα γραφείο μέτριο σε μέγεθος, παρακολουθώντας πάνω από 30 άτομα στριμωγμένους γύρω από μια οθόνη και όλους ξεκαρδισμένους στα γέλια. Εγώ γελούσα μέσα κι έξω. Για την ακρίβεια χαμογελούσα εξωτερικά αλλά ήμουν ξεκαρδισμένος εσωτερικά. Τι ξεκαρδισμένος, χόρευα! Επί τέλους κατάλαβαν τι προσπαθούμε να πούμε τόσο καιρό. Ακολούθησε άρθρο από τον ίδιο συνάδελφο σε μεγάλη Σουηδική εφημερίδα που έκανε πολύ κόσμο να γελάσει με την ειρωνεία του λόγου του και το ξέρω γιατί έγινε ανάρπαστο από όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Μετά από δυο βδομάδες και καμιά δεκαριά παρόμοια άρθρα σε διαφορετικές εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως στη Βόρειο Ευρώπη, – το άρθρο του συγκεκριμένου μάλλον είχε δουλέψει σαν αφετηρία ντόμινο – εμφανίστηκε παρόμοιο άρθρο και στον πολύ γνωστό Economist. Στο ίδιο πνεύμα και με τον ίδιο βαθμό ειρωνείας. Εμένα χαμογελούσαν τα γένια και τα μουστάκια μου.

Οι φωτογραφίες του γνωστού μου – και που ήταν το κέντρο τους άρθρου και του σχολιασμού του – ήταν από τα Σκόπια. Μεγαλέξανδροι και Φίλιπποι όλων των μεγεθών και διαστάσεων. Από μασκαράδες πολιτικούς μέχρι πολιτικούς μασκαράδες ντυμένους …αρχαίοι μακεδόνες και Μεγαλέξανδροι να ανεμίζουν την πορφυρή σημαία με το χρυσό υποτίθεται αστέρι. Υπάρχει μια πλατεία – δεν ξέρω που – που υπάρχουν καμιά δεκαριά μικρά αγάλματα του Αλέξανδρου και στη μέση ένα γιγάντιο. Συνεντεύξεις που άκουγες τα απερίγραπτα από τα απ’ ευθείας …εγγόνια του Φίλιππου. Υστερία τα γέλια. Η απόλυτη ξευτίλα.

Σε θέματα μειονοτήτων, ονομασίας και διακρατικών δικαιωμάτων η συνήθης στάση των δημοσιογράφων είναι να τυλίγονται τον μανδύα της «αντικειμενικότητας» και να αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι να πάρουν θέση. Δεν το λέω κατηγορώντας κανέναν, το έχω κάνει κι εγώ πολλές φόρες και μάλιστα έτσι πρόχειρα θυμάμαι ότι κάθε φορά που πρέπει να γράψω κάτι για παράδειγμα για τους Φλαμανδούς του Βελγίου …κάνω τον τρελό. Μετά είναι και οι μηνύσεις που γίνονται συνήθως από σχετικούς άσχετους προβοκάτορες και βαλμένους όχι για να κερδίσουν κάτι συγκεκριμένο αλλά για να σε γονατίσουν οικονομικά και να μην ξαναγράψεις για το θέμα. Γι’ αυτό το τελευταίο έχω προσωπική πείρα μιας και μια μήνυση από – συμπτωματικά – μια οργάνωση Σκοπιανών της Αμερικής με ταλαιπώρησε για πολλά χρόνια (και μάλιστα για το όνομα …το δικό μου) κι αν δεν κατάφερναν να εξαγριώσουν έναν δικαστή το πιθανότερο είναι ότι ακόμα θα με ταλαιπωρούσε.

Έτσι λοιπόν σε αντίθεση με το θέμα της πείνας στην Ελλάδα, την φτώχεια, τους αστέγους ή την ταλαιπωρία του κόσμου με τα μνημόνια πολλοί λίγοι γράφουν για το Μακεδονικό κι όσοι γράφουν – συνήθως υποχρεωμένοι από την επικαιρότητα – το κάνουν με πολύ προσοχή και πάνω από όλα …αντικειμενικά.

Για μένα – όπως φαντάζομαι και για άλλους του χώρου που δουλεύουν στο εξωτερικό – το άρθρο του Economist ήρθε σαν μάνα εξ ουρανού. Θείο δώρο. Επιτέλους μπορούσα να γράψω ό,τι θέλω για τα Σκόπια χωρίς να χρειάζεται να απολογούμαι κάθε φορά επειδή …είμαι Έλληνας και έχω ελληνικό επώνυμο. Επιτέλους δεν ήταν ανάγκη κάθε φορά να αποδείξω ότι είμαι …αντικειμενικός. Τώρα υπήρχαν όλες αυτές οι δημοσιεύσεις που γελοιοποιούσαν όλα τα επιχειρήματα των Σκοπιανών. Οι Σκοπιανοί το είχαν φτάσει στα άκρα και είχαν αυτοαναιρεθεί μέσα από τον αυτοξευτιλισμό τους.

Και ύστερα ήρθε στην οθόνη μου φωτογραφία βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων με …Μεγαλέξανδρο, με υστερικούς ρασοφόρους και …λοκατζήδες με σημαίες της Χρυσής Αυγής. Ξέρετε ποιας Χρυσής Αυγής. Αυτής που όλοι οι Βορειοευρωπαίοι θεωρούν το πιο επικίνδυνο ναζιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Αυτής της Χρυσής Αυγής. Αυτής της Χρυσής Αυγής που κάποιοι δημοσιογράφοι την αποκαλούν την ακροδεξιά τρομοκρατία στην Ελλάδα. Αυτής της Χρυσής Αυγής.

Και δεν γέλασα καθόλου.

Κι από εκείνη τη στιγμή δεν έχω γελάσει καθόλου γιατί έχουν πέσει κάτι τηλεφωνήματα από συναδέλφους και κάτι μειλ και που όλοι ρωτάνε …πόσο δυνατοί είναι οι ναζιστές στην Ελλάδα για να κάνουν τέτοια συλλαλητήρια. Εσείς κάνατε συλλαλητήρια για την Μακεδονία αλλά εδώ …είδαν ναζιστές να προελαύνουν. Και θα μετρήσει αυτό το «εδώ» όταν έρθει η ώρα να μετρήσουμε φίλους και συμμάχους. Και όλο αυτό το χρυσαυγήτικο και το παπαδίστικο έβαλε ένα πολύ μαύρο πέπλο στο ό,τι κι αν ήταν αυτό που θέλατε κάποιοι να συλλαληθείτε.

Δεν αμφιβάλω ότι ανάμεσα στον κόσμο που συμμετείχε στα συλλαλητήρια ήταν και πολλοί που πραγματικά νιώθουν την αδικία της κλοπής του ονόματος και ήθελαν να δημοσιοποιήσουν αυτήν τους την αηδία και τον πόνο. Και δεν κρίνω το πώς και το γιατί αυτοί οι κάποιοι πήγαν σε αυτά τα συλλαλητήρια, δημοκρατία έχουμε και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Αλλά γιατί κανένας δεν τους προστάτευσε; Που ήταν τα κόμματα και οι πρόεδροί τους να τους προστατεύσουν; Εκτός κι αν αυτή είναι η πολιτική γραμμή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εκτός κι αν τελικά όλοι τους κρύβουν έναν Χρυσαυγήτη μέσα τους ή ήθελαν να μετρηθούν πόσο Αδώνιδες έχουν γίνει.

Ποιος κέρδισε από αυτό το συλλαλητήριο; Η Μακεδονία; Η Χρυσή Αυγή; Ο Άνθιμος; Οι ανεγκέφαλοι ακροδεξιοί; Ο Άδωνις; Ή τα Σκόπια που τώρα μπορούν να καμαρώνουν ότι δεν είναι οι μόνοι γραφικοί και εθνικιστές της περιοχής;

Πολύ λυπάμαι αλλά αυτός που έχασε ήταν η Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχασε γιατί κάθε μέρα καθυστέρηση στο να βρεθεί λύση με το όνομα …δουλεύει για τους Σκοπιανούς. Ήδη κανένας δεν ξέρει τα Σκόπια σαν …Σκόπια ή σαν FYROM, όλοι τα ξέρουν σαν Μακεδονία. Έτσι τα γράφουν οι εφημερίδες, ΟΛΕΣ οι εφημερίδες, έτσι το διδάσκουν στα σχολεία, ΟΛΑ τα σχολεία, έτσι το έχουν στους χάρτες, σε ΟΛΟΥΣ τους χάρτες.

Ξέρετε τι ενδιαφέρει τους «ξένους»; Να μην ανοίξει κανένα ηφαίστειο με τους Αλβανούς των Σκοπίων και τινάξει όλα τα Βαλκάνια στον αέρα, αυτό τους ενδιαφέρει και βλέπουν την Ελλάδα σαν «εμπόδιο» από πείσμα για την σταθερότητα στα Σκόπια. Σκληρό αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η άλλη αλήθεια ξέρετε ποια είναι; Ότι βλέποντας το συλλαλητήριο με τους Χρυσαυγήτες και τους φανατικούς ρασοφόρους να πρωτοστατούν, τρόμαξαν.

Αλλά εσείς μην ανησυχείτε, αποδείξατε …πόσο πατριώτες είσαστε. Άντε τώρα για να ξεσπάσετε να παίξετε και στα καζίνο των Σκοπίων, να αγοράσετε τσιγάρα που είναι στη μισή τιμή και να φτιάξετε και τα δόντια σας όπως έχουν κάνει όλοι οι Φλωρινιώτες και οι Κοζανίτες.

Κατά τα αλλά …άντε και του χρόνου γιατί πάλι στα ίδια θα είμαστε. Μόνο που όλος ο υπόλοιπος ο κόσμος θα έχει αλλάξει και από το ΠΓΔΜ θα έχει μείνει μόνο το Μ του μαλάκα!

ΥΓ. Η Ελλάδα έχασε το ’90 την χρυσή ευκαιρία οι Σκοπιανοί να μιλάνε ακόμα και ελληνικά σήμερα, αλλά ας όψονται τα συλλαλητήρια και ο Σαμαράς.

ΥΓ. Ο πρώτος που αναγνώρισε τα Σκόπια επίσημα σαν Μακεδονία ήταν ο Σαμαράς! Γι όσους …ξεχνούν επιλεκτικά μέσα στην ΝΔ.

ΥΓ. Ο βασανιστής της χούντας Άνθιμος, το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσετε: Ο βασανιστής της χούντας Άνθιμος το δουλικό του Ιωαννίδη …πατριώτης και μπροστάρης της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Αυτός σας αντιπροσωπεύει πατριώτες πιστοί;

 

Αν θέλετε να διαβάσετε το «Δέντρο της προσφυγιάς», ένα βιβλίο των Κατερίνας Χαρίση, Gordana Mudri,  Σία Πέρρου και Νατάσα Τσιτσιριδάκη πατήστε εδώ!